Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Εξεκίνησα να γράφω με την προοπτική ότι κάθε φορά θα έγραφα ένα γράμμα για σένα. Κάθε εβδομάδα, ένα μιτσή πακεττούι που το παρελθόν το δικό μου στο μέλλον το δικό σου. Κάποιες φορές εκατάφερα τα, κάποιες όχι.

Έγραψα σου ιστορίες, κάποιες φκαρμένες που τον νου μου, άλλες που την καθημερινότητα μου. Έγραψα την γνώμη μου για διάφορα που γίνουνται γυρώ μου τζαι προβληματίζουν με. Έγραψα καταστάσεις που έζησα μαζί σου όσον εμεγάλωνες. Ελπίζω που μέσα που τες λέξεις να καταλάβεις ποιος έν’ ο παπάς σου, πώς εθώρεν τη ζωήν όταν ήταν νέος τζαι πώς ήταν ο κόσμος όσον εμεγάλωνες.

Κάποτε έγραψα ότι μισώ τα αποφθέγματα. Ότι έν’ ο εύκολος τρόπος να πεις κάτι άμα βαρκέσαι να σκεφτείς κάτι δικό σου. Επίσης πολλοί χρησιμοποιούν τα για να δείχνουν έξυπνοι, ενώ στην ουσία απλά εμάθαν κάτι πόξω. Έτο όμως που τωρά θέλω να τα χρησιμοποιήσω τζαι εγώ.
Σε ελεύθερη προσέγγιση, «Αν στα 50 σου, ο τρόπος που σκέφτεσαι έν’ ο ίδιος με τον τρόπο που εσκέφτεσουν τον τζαιρό που ήσουν 20, τότε εχαράμισες 30 χρόνια της ζωής σου». Νομίζω είπεν το ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Εν έσιει σημασίαν ποιος το είπε, σίουρα εσκεφτήκαν το πολλοί, απλά τζείνος έτυχε τζαι είσιεν το μικρόφωνο μπροστά του τζαι είπεν το πρώτος σε ούλλον τον κόσμο.

Σημασίαν έσιει το νόημα. Να μεν φοάσαι να αλλάξεις γνώμη. Να μεν φοάσαι να δεις τη ζωή που τα μάθκια κάποιου άλλου. Να μεν φοάσαι να κρίνεις τον εαυτό σου αρνητικά.Σε τούτο βοηθά το γράψιμο. Γι’ αυτό σου γράφω τζαι γι’ αυτό θα συνεχίσω να σου γράφω ώσπου μπορώ. Για να μπορώ να θωρώ πίσω τζαι να κρίνω τον εαυτό μου τζαι να καταλαβαίνω πώς αλλάζει η κοσμοθεωρία μου μέσα που τα χρόνια. Αλλά τζαι για να μπορείς εσύ να συνδεθείς μαζί μου σε ένα διαχρονικό επίπεδο. Μπορεί που έννα γεράσω να είμαι ένας αφόρητος πατσιόγερος που να μεν μπορείς να κάτσεις μαζί μου ούτε για 20 λεπτά. Τουλάχιστον, στα 30 σου, ίσως να θκιαβάζεις τα πράματα που γράφω τζαι να μπορείς να ανεχτείς τον τριαντάρη εαυτό μου, αν δεν μπορείς να ανεχτείς τον γέρο που θα έσιεις απέναντι σου.

Η γνώση, έννεν αθροιστική. Μεν περιμένεις στα 30 σου να θυμάσαι ούλλα τα μαθήματα που εδιδάχτηκες. Έννα θυμάσαι μόνο τζείνα που σε επηρεάσαν παραπάνω. Τα πράματα που εν έκαμες καθόλου τζαι τα λάθη που έκαμες πολλές φορές. Γι’ αυτό πρέπει να γράφεις. Για να θυμάσαι.

Τζαι γι’ αυτό υπάρχουν τζαι οι συμβουλές. Η γνώση των άλλων. Κάποιες σοφές τζαι κάποιες άχρηστες. Τζαι μέσα που τούτα τα θκυο τελευταία μου κείμενα έννα προσπαθήσω να σου δώκω κάποιες συμβουλές, κάποια κομματούκθια γνώσης που νομίζω έν’ σημαντικά τούτην την περίοδο της ζωής μου. Όσα σου κάμνουν κράτα τα [τζαι μια μέρα μπορεί να τα χρησιμοποιήσεις σαν αποφθέγματα] τζαι όσα εν σου κάμνουν αγνόα τα.

Εν η ιδέα μου οξά που τον τζαιρό που ανακαλύψαν οι εφημερίδες τζαι οι επίδοξοι «δημοσιογράφοι» το ίττερνετ, εχάσαν το νόημά τους τα νέα; Κατά κάποιον τρόπο, το νόημα εχάθηκε χρόνια πριν. Δηλαδή έσιει πολύ τζαιρόν που είτε θκιαβάζεις, είτε όχι, η ζωή σου δεν αλλάζει. Τζείνο που άλλαξε τα τελευταία χρόνια, εν το ότι πλέον δεν υπάρχουν σημαντικές τζαι ασήμαντες ειδήσεις, εν ούλλες το ίδιο.
Βασικά οι σελίδες στο ίττερνετ φκάλλουν λεφτά που τες διαφημίσεις που προβάλλουν. Στην ουσία, τζείνους που έχουν τες σελίδες εν τζαι κόφτει τους αν θα θκιαβάσεις την είδηση, φτάννει να μπεις στην σελίδα τους. Τζείνο που τους ωφελεί με λλία λόγια, εν το κλικ που έννα κάμεις στο λινκ της είδησης, τίποτε άλλο.

Για αυτό τον λόγο πλέον, οι εφημερίδες τζαι όσοι διατηρούν σελίδες που στηρίζονται στην ενημέρωση, προσπαθούν να βάλλουν όσο το δυνατόν πιο δυνατούς τίτλους, για ούλλες τες ειδήσεις. Το αποτέλεσμα; Ούλλες οι ειδήσεις περιέχουν τες λέξεις σοκ, δέος, απίστευτο, ταραχή, χαμός, άστραψε και βρόντηξε, τζαι άλλα πολλά παρόμοια.

«Χαμός και ταραχή στο διαδίκτυο με το νέο εξώφυλλο της Αντιγόνης Παπαδοπούλου». Πατάς πας στο λινκ, εν η Αντιγόνη ντυμένη Κυπριοπούλλα μπροστά που ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Εγώ άμα ακούω, σοκ, ταραχή, χαμός, έρκουντέ μου στο νουν μάους να πετάσσουνται, κίπορτ να φεύκουν που την πόρτα, ομάδες κομπιουτεράκηδων με κοτσούθκια τζαι μαύρες φανέλλες να φκάλλουν τζαι να βάλλουν σύρματα, κοτζιάκαρες να τες πιάννει η καρδιακή μπροστά που τες οθόνες.

Ούλλες οι ειδήσεις εν συνταρακτικές, τζαι σοκ τζαι δέος τζαι δεν συμμαζεύεται, τζαι έφυεν η φάτσα μου, τζαι έππεσεν η μασέλλα μου. Είνταλως έννα ξεχωρίσεις άμα γίνει τζαι τίποτε σημαντικό; Πέραν τούτου, μπαίνεις σε μια κυπριακή σελίδα τζαι πετάσσουνται παραθυρούθκια που δέκα πλευρές, όι να κάμεις λάικ, όι να κάμεις σιέαρ, όι κουτάλα χοιρινή μόνο τέσσερα ευρώ το κιλό. Ώς τζαι μες στες μισοδαχτυλιές της σελίδας έσιει διαφημίσεις. Οι ειδήσεις εν όπως το δόλωμα που βάλλουμε στα ψάρκα.

Είναι ώσπου να πατήσεις το λινκ. Αν πεις τζαι πατήσεις το, μουντάρουν να σου μπήξουν διαφημίσεις τζαι που τα αφτιά. Γι’ αυτό τζαι στην γλώσσα του ίττερνετ, τούτη την τακτική λέμε την clickbait. Γενικά όμως, στις ξένες σελίδες, το clickbaiting θεωρείται είδος spam τζαι αποφεύγεται που σελίδες / εφημερίδες υψηλού επιπέδου. Στην Κύπρο, εν ο κανόνας πλέον τζαι όχι η εξαίρεση. Ο λόγος; Επειδή είμαστε του ύψους τζαι του βάθους, όποιος προλάβει επρόλαβε, τζαι άμα κάμει ένας την μαλακία βουρούν ούλλοι να κάμουν το ίδιο χωρίς να βάλουν τον νουν τους να δουλέψει.

Ακόμα λλίο οι ειδήσεις στο ίττερνετ έννα είναι, ένα λινκ που έννα γράφει «ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ, ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ, ΈΦΥΕΝ ΤΟ ΚΑΦΆΣΙ ΜΑΣ. Ο ΝΙΚΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΣΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ», τζαι άμα πατάς πάνω έννα σε παίρνει σε μια σελίδα ούλλο διαφημίσεις που μες στην μέση έννα γράφει «Άκυρο, εν έσιει τίποτε, προχώρα με την ζωή σου.» Οξά ήδη έτσι εγίναν;

Ήσουν νάκκον άρρωστη. Πριν να ππέσεις, εδώκαμε σου καλπόλ. Λιλά, ποτζείνο που σου αρέσκει. Ο πυρετός έκατσε λλίο τζαι είπες μας το παραμύθι του ποντικού που ήθελε να παντρέψει την κόρη του με τον ήλιο. Άκουσα έναν περίεργο θόρυβο στο δωμάτιο σου, λλίο μετά τες έντεκα τη νύχτα. Επετάχτηκα τζαι εβρέθηκα που πάνω σου χωρίς δεύτερη σκέψη.
Όπως το ψάρι έξω που το νερό, έτρεμες τζαι ανοιγόκλεινες το στόμα σου. Άναψα το φως τζαι εφώναζα σου «Άντρεα, Άντρεα». Τα μάθκια σου γουρλωμένα. Τα μάθκια σου χαμένα.

Τα επόμενα 10 λεπτά έν’ θολά μες στον νου μου. Τα σιειρόττερα 10 λεπτά της ζωής μου. Θυμούμαι τα όσον απελπιστικά αργά τα έζησα. Τη μάνα σου να σε κρατά μες τον διάδρομο τζαι να φωνάζει «Το μωρό! Το μωρό! Κάμε κάτι!». Εσένα, χωρίς κανένα έλεγχο του σώματος σου. Τα μάθκια σου όφκιαιρα, το πρόσωπο σου σβησμένο, η αναπνοή σου σχεδόν ανύπαρκτη. Σαν να τζαι μια αόρατη δύναμη ετράβησε την ψυσιή σου, την ύπαρξη σου τζαι εκωλώσυρνε την να την πάρει μαζί της αφήνοντας το σώμα σου κενό. Ο νους μου ένα χάος. Επροσπαθούσα να μαζέψω κομμάθκια λογικής που επετούσαν μακριά μου σαν τα πουλιά. Κομμάθκια παζλ, έβαλλα το ένα, έλειπε το άλλο. Πανικός, απελπισία. «Θυμήθου, θυμήθου. Ξέρεις πρώτες βοήθειες. Ηρέμησε. Βάλ’ την στο πάτωμα. Φώναξε βοήθεια. Πίασε άμπουλα».
Ήσουν μπροστά μου ξαπλωμένη. Το σπίτι ανοιχτό, γείτονες να προσπαθούν να βοηθήσουν. Η μάμμα να πιάνει το 112 τζαι να μεν απαντά. Εσύ ακόμα αλλού. Εγώ να σου φωνάζω.

Σαν το βραστό το αερούι του καλοτζιαιρκού, εμφανίστηκες απότομα. Σαν να τζαι επήες επίσκεψη κάπου τζαι εστράφης. Είδες το σπίτι γεμάτο κόσμο, εμάς κλαμουρισμένους τζαι αντί να πανικοβληθείς άρκεψες να μας λαλείς για το σχολείο τζαι την φίλη σου τη Μαριλένη που θέλεις να την καλέσεις στα γενέθλια σου.

Ελάλες τραούθκια του νοσοκόμου τζαι εκουβέγκιαζες με τους γιατρούς. Με τζείνη την απίστευτα απλή τζαι χρωματιστή σου λογική. «Παπά μεν στεναχωριέσαι τζαι είμαι καλά. Βάλλει μου η μάμμα πετσετούλα με νερό τζαι έννα γιάνω.»
Τρεις νύχτες στο νοσοκομείο. Τρεις νύχτες που ελαοτζοιμήθηκα δίπλα σου. Τρεις μέρες με υπόθετα, σιρόπια τζαι θερμόμετρα. Δίπλα που πίνακες που δείχνουν αν είσαι καλά, αν θα γίνεις καλά, πότε έννα γίνεις καλά. Δίπλα που ξεφτισμένες αναπαυτικές, ποτισμένες με δρώματα τζαι δάκρυα, αμέτρητων γονιών πριν που εμένα. Δίπλα που μισοτελειωμένα κουλλουράκια τζαι τσάντες πλαστικές με ρούχα. Ένιωσα ότι για δέκα λεπτά εκλέψαν μου το πιο πολύτιμο πράμα της ζωής μου. Ακόμα τζαι τωρά χάννω τα πόθκια μου τζαι νεκαλιούμαι, μόνο που το σκέφτουμαι. Τες νύχτες ακόμα σηκώννουμαι τζαι βουρώ να δω αν είσαι καλά με το παραμικρό. Τζαι εσύ τζοιμάσαι σαν τον άγγελο.

Μέσα που τον πόνο, τον συγκρατημένο εφιάλτη ενός νοσοκομείου μωρών, εκράτησε με δυνατό τζαι λογικό ένα πράμα. Εσύ. Οι κουβέντες σου, το γέλιο σου, τα φιλιά σου, τα χάδια σου. Θαυμάζω σε που είσαι γενναία. Ευχαριστώ που είσαι γενναία για ούλλους μας. Ευχαριστώ που είσαι δαμέ, Ρέα.

Ουδέν κρυπτόν υπο τον ήλιο. Πόσο μάλλον σε μια κοινωνία όπως η Κύπρος που ο ένας ξέρει τον άλλο τζαι που οι μισοί εν κουμπάροι με τους άλλους μισούς.

Ο Αντώνης, δεν επικοινώνησε ποττέ με την γενέκα τζαι τα κοπελλουθκια του. Έφυεν τζαι έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Η Νίκη, στις αρχές επερίμενε ο άντρας της να δώκει σημάθκια ζωής. Όσο επέρναν ο τζαιρός όμως τζαι εχώνευκε σιγά, σιγά το τι εσυνέβηκε τόσο πιο πολλά εμεγάλωνε το νεύρο της. Εμπορούσε να τον έβρει, είσιεν τρόπους πολλούς. Εν το έκαμε όμως.

Επροτίμησε να μεγαλώσει τα κοπελλούθκια της μόνη της τζαι να ζήσει την ζωή της σάννα τζαι ο Αντώνης εν πεθαμένος. Εν εμιλούσε ποττέ για τζείνον, εν τον ανάφερνε ποττέ. Μετά που ότι εσυνεβηκε, ο Αντώνης ήταν νεκρός για την οικογένεια του.

Που πάντα ακούουνταν οι φήμες ότι ο Αντώνης έφυεν με την κόρη του ποδηλατά τζαι εμίνησκαν μαζί στην Αγγλία. Τούτη ήταν η αλήθκεια. Οι γονείς της Μαρίνας εξέραν το, κάποιοι γνωστοί τζαι φίλοι εξέραν το. Η Νίκη όμως έκαμνεν ότι εν το ήξερε τζαι έκαμε τα πάντα για να προστατέψει τα κοπελλούθκια της που τούτη τη αλήθκεια.

Τα μωρά εν τζαι εν μαννά όμως, υποψιαστήκαν ότι η αλήθκεια εν χωσμένη. Σε συνδιασμό με το κουτσομπολιό του κόσμου, ούλλα τα κοπελλούθκια του Αντώνη εμάθαν περίπου τι συμβαίνει, εκτός που τον μιτσή.

Ο Φάνος για πολλά χρόνια επίστευκε πραγματικά ότι ο τζύρης του εν χασιμιός τζαι ότι κανένας εν ξερει που ακριβώς είναι. Ίσως επειδή ήταν πολλά μιτσής για να καταλαβαίνει τι έγινε, όταν ουλλοι εμιλούσαν για το θέμα, ίσως επειδή εν ασχολήθηκε ποττέ, ίσως επειδή η οικογένεια του επροστάτεψε τον.

Continue reading →

«Αφου εννα πεθάνω, που εννα πεθάνω. Ήντα να κόψω το τσιάρο; Εννα αρκέψω να πίννω τζαι παραπάνω τωρά που είμαι άνενοιας.» έτσι ελάλεν η Νίκη στες αρκές που έμαθε ότι έσιει καρκίνο. Όντως έτσι έκαμε. Ως την τελευταία της μέρα, εκάπνιζε όπως το φουγάρο της τσιμινιάς.

Ούτε των κοπελλουθκιών της άκουε, ούτε του γιατρού της. Με τον τρόπο που εσυμπεριφέρετουν ήταν σάννα τζαι είπε της καλά νέα ό γιατρός ότι εν έσιει πολλή τζαιρό ακόμα να ζήσει. «Ως πολλάτε» ελάλεν «να με βάλουν μες τον λούκκο να πνάσω που τούτον τον κόσμο». Απαγόρευσε τον κοπελλουθκιών της να ξοθκιάσουν ριάλλια να την πάρουν γιατρούς. «Παλιόν αυτοκίνητο ήντα να το σάσετε κόρη μου. Αφήστε με να πάω στο καλό.»

Ο γιατρός έππεσε μέσα. Έξι μήνες ζωής της έδωκε. Στους έξη μήνες, εθάψαν την Νίκη. Στην κηδεία, εγέμωσεν η εκκλησιά, δεν είσιε τόπο να θκιαλλάξεις. Συγγενείς, φίλοι που τα παλιά, ήρταν να την ποσιερετήσουν. Τζαι την ώρα που την ελουκκώνναν, εστέκουνταν που πανωθκιόν της τα πέντε της τα κοπελλούθκια. Σαν τους αγγέλους, εθωρούσαν που ψηλά την μάνα τους, να την καταπίννει σιγά, σιγά η γή. Τζαι τζείνη αμίλητη, με κλειστά τα μάθκια, ήρεμη ίσως για πρώτη φορά μετά που χρόνια.

Στο σπίτι, εστραφήκαν οι κοντινοί συγγενείς να πιούν καφέ. Η Ελενίτσα έψηννεν καφέδες, ενώ η Αγγέλα τζαι η Χρυσούλα εσερβήραν χαλλούμι τζαι κουλλούρι. Ο Φάνος, εκάθετουν με τον Γιώρκο έξω στο τραπέζι της αυλής, κάτω που την κλιματαρκά. «Ρε, του τζυρού σου είπε το κανένας;» είπε ο Φάνος. «Ποιού τζυρού μου ρε Φάνο. Έχουμε τζυρη;»

Ο Φάνος ήταν το μόνο κοπελλούι που δεν αθυμάτουν καθόλου τον Αντώνη. Εν τον εγνώρισε ποττέ. Η Χρυσούλλα είσιεν τον σε μια γωνιά του μυαλού της, σαν μια μαυρόασπρη ανάμνηση, θωλή τζαι ξεβαμμένη. Οι άλλοι εθυμούνταν τον καμπόσο. Ο Φάνος, δεν ήξερεν καν πως εν η φάτσα του.

«Έχουμε ρε Γιώρκο. Εν στην Αγγλία. Πως εν εφάνηκεν τόσα χρόνια, εν σημαίνει πως έννεν τζύρης μας.» ο Φάνος εκόμπιασε λλίο. «Εσκέφτουμουν να πάω να τον έβρω.» είπε τζαι εγύρισε το βλέμμα του στον αρφό του.

Είδαν για λλίο ο ένας τον άλλο. «Λαλείς μαλακίες.» είπε ο Γιώρκος στον Φάνο. «Πως εννα τον έβρεις; Που εννα τον έβρεις; Γιατί να τον έβρεις; Τζαι πως δαίμονα σου ήρτε να ανοίξεις έτσι συζήτηση στην κηδεία της μάνας μας;»

«Εν θέλεις να μάθεις ποιος ένει; Εν έσιεις ερωτήσεις; Εν σε τρώει το ότι εν ήταν δαμέ τόσα χρόνια;»

«Ούτε με τρώει η περιέργεια ούτε τζαι θέλω να μάθω ρε Φάνο. Στο κάτω, κάτω εν υπάρχει περίπτωση να τον έβρεις. Μετά που τόσα χρόνια. Δαμέ εν τον ήβρεν η μάνα μας, που έθελεν να τον έβρει. Εννα τον έβρεις εσού που ούτε καν ξέρεις πως μοιάζει;»

«Έσιει τζαιρό που το νεκατώννω ρε Γιώρκο. Ξέρω πώς να τον έβρω.» Εκάτσαν άλλο κανένα μισάωρο ο ένας καρτζιήν του άλλου αμίλητοι. Ο Γιώρκος εσηκώθηκε τζαι επήε μέσα. Ο Φάνος εκούμπησε στην καρέκλα της βεράντας σκεφτικός.