Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Με κατεύθυνση το κέντρο της Λευκωσίας, στα φώτα της διασταύρωσης του Βαρδάρη με το ΌΧΙ, επρόσεξα ένα άνθρωπο στην άκρη του δρόμου ξαπλωμένο. Έκπληκτος, είδα τα αυτοκίνητα δίπλα μου να απομακρύνονται, βουρώντας να προλάβουν το πράσινο. Άνοιξα το παράθυρο τζαι εφώναξα, «Φίλε είσαι καλά, χρειάζεσαι βοήθεια;».

Ο άνθρωπος εδίκλησε πάνω τζαι είδε με χωρίς να απαντήσει. Έπιασα πάντα τζαι εκατέβηκα.

Ετηλεφώνησα ασθενοφόρο τζαι κοντεύκοντας εκαταλάβα ότι η κατάσταση του ήταν σιειρόττερη από ότι εφαίνετουν που το αυτοκίνητο. Τα μάθκια του ήταν πρησμένα τζαι η κκελλέ του ήταν γεμάτη ξεραμένα αίματα τζαι μαυρίλες.

Τα ρούχα του ήταν σχισμένα τζαι τα σιέρκα του χταρμένα άσιημα. Έμοιαζε να τον έδερε κάποιος τζαι να τον εκολώσυρε στο παγκέττο. Μισά ελληνικά, μισά εγγλέζικα ερώτησα τι εσυνέβηκε.

Χρησιμοποιώντας την ίδια μισοδότζιη γλώσσα επικοινωνίας, απάντησε μου ότι κάποιος του εκτύπησε με το αυτοκίνητο τζαι ότι ηταν τζιαμέ κανένα μισάωρο.

Κάποιοι ξένοι, επεράσαν τζαι εσταματήσαν  να δουν τι έγινε. Ερωτήσαν τον διάφορα, έμοιαζε να τους εμπιστεύκεται παραπάνω που μένα. Που τα λλία που εκατάλαβα, ήταν που την Συρία. Επέμενε στην ίδια ιστορία ότι κάποιο μερσεντές του εκτύπησε τζαι άφησε τον αιμόφυρτο.

Ήμουν λλίο καχύποπτος για το πώς μπορεί να είσιεν συμβεί το περιστατικό. Εν είμαι γιατρός, ούτε ντετέκτιβ, αλλά οι φατσιές που είσιεν εμοιάζαν μου παραπάνω να επροκληθήκαν που ξύλο παρά που ατύχημα. Εν υπήρχε λόγος να τον αμφισβητήσω. Εξάλλου το πώς εσυνέβηκε ήταν άσχετο.

Σημασία είσιεν ότι ένας άνθρωπος κτυπημένος, αιματωμένος, ήταν μέσα σε ένα αυλάτζι για ώρα τζαι κανένας δεν εσταμάτησε να τον βοηθήσει. Λλιο μετά το τηλεφώνημα μου εφτάσαν αστυνομικοί με μοτόρες. Επροσπαθήσαν να του μιλήσουν αλλά αντιμετώπισε τους το ίδιο αδιάφορα όπως εμένα.

Αθόρυβα, εδιαλύθηκε σιγα, σιγα τζαι το πλήθος που είσιεν συναχτεί γυρώ μας. Η άμπουλα έφτασε λλίο αργότερα.

Εκατέβηκε που μέσα μια νοσοκόμα. Εν μας ερώτησε τίποτε, εβούρησε, έπιασε του την κκελλέ του τζαι άρκεψε να τον εξετάζει. Τζείνος, μόλις του εκόντεψε η νοσοκόμα, εξέσπασε. Ελυτρώθηκε μόνο με την παρουσία της.

Μια γλυτζιά, κοκκινομάλλα, νοσοκόμα, εχάδευκε του τα μαλλιά  τζαι επροσπάθαν να τον καθησυχάσει. «Μην κλαίς καλέ μου, όλα θα παν καλά» ελάλεν του τζαι τζείνος ούλλο πιο έντονα εμουγκάριζε όπως το μωρό. Τα άσπρα της τα σιερούθκια ήταν όπως τους κρίνους πας το μαυρισμένο του το πρόσωπο.

Εμπήκα στο αυτοκίνητο τζαι έφυα. Ούλλη μέρα εσκέφτουμουν πόσο ανεπαίσθητα συνυπάρχει στην εποχή μας η αδιαφορία τζαι η σκληράδα, με την τρυφερότητα τζαι την συμπόνια. Ευτυχώς υπάρχει μια δόση λογικής τζαι καλοσύνης να αντισταθμίζει τούτη ούλλη την παράνοια που ζούμε.

Στην πλατεία της Φανερωμένης, εβάλαν μια μεγάλη πινακίδα με μια διαφήμιση. Ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο με στολίδια τζιαι με μεγάλα ευδιάκριτα γράμματα, στην αριστερή πάνω πλευρά "Κότσιος Developers" ή το όνομα της εταιρείας που το χορηγεί. Εν εμπορούσα να καταλάβω ακριβώς τί έγραφε, με την πρώτη ματιά, λόγο του ότι η πινακίδα, ήταν ξανά ζωγραφισμένη με σπρέι, μάλλον που τους συνηθισμένους θαμώνες της περιοχής.

Εγεμώσαν οι στράτες στολίδια τζιαι διακοσμητικά, που τον Νοέμβρη. Ακόμα έχουμε θερμοκρασίες των 20 βαθμών τζιαι γυρώ μας θωρούμε χιονισμένα δέντρα τζιαι άγιους Βασίληες με χοντρά σακάκια τζιαι κουκούλες.

Εν ξέρω πόσες χιλιάδες ευρώ, ξοδεύκουν κάθε χρόνο πάνω σε έτσι πελλάρες. Ξέρω σίουρα ότι έσιει κόσμο που πραγματικά πιστεύκει ότι τούτο το πράμα εν αναγκαίο για να νιώσει κάποιος Χριστούγεννα.

Τι εν τα Χριστούγεννα όμως;

Εν η εποχή που αγαπούμε ούλλο τον κόσμο, που δείχνουμε συμβολικά την αγάπη μας με δώρα, που αναπολούμε την χρονιά που επέρασε τζιαι προσπαθούμε να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας για να μεν τα επαναλάβουμε την επόμενη χρόνια; Κανονικά τούτο εν τα Χριστούγεννα.

Πλέον τα Χριστούγεννα, εν η εποχή που ανταγωνιζούμαστε ο ένας με τον άλλο για το ποιός εννα γοράσει το πιο ακριβό δώρο, ποιός εννα κάμει την πιο μεγάλη επίδειξη, ποιός εννα κλείσει στο πιο ακριβό κλαμπ για την παραμονή τζιαι ποιός εννα ξοδέψει παραπάνω λεφτά για να ικανοποιήσει τες καταναλωτικές του ανάγκες.

Τα Χριστούγεννα, εν η εποχή που τα καταστήματα τζιαι οι εταιρείες, κάθουνται πάνω στα ζινίσια μας για να γοράσουμε, να γοράσουμε, να γοράσουμε, να ξαναγοράσουμε, ώσπου να ξοδέψουμε ούλλα τα λεφτά μας τζιαι να μπούμε τζιαι δάνειο για να ξοδέψουμε τζιάλλα.

Εν η εποχή που τα μωρά γίνονται άπληστα τζιαι οι γονιοί βουρούν να τους μπήξουν τζιαι που τα αυτιά.

Εν η εποχή, που ούλλοι γοράζουν, που ούλλα, τζιαι μετά κλαίουνται ότι ακρίβυναν πολλά τα πράματα τζιαι εν τους κανούν τα λεφτά. Εν οι εποχή που οι επιχειρήσεις, κλέφτουν μας τζιαι ξεφορτώνουνται ούλλο τους το στοκ. Εν η εποχή που ο Αϊ Βασίλης, εν έρχεται για να φέρει δώρα. Έρχεται για να φέρει προσφορές, εκπτώσεις τζιαι κουτάλα χοιρινή στην μισή τιμή. Τζιαι τούτα ούλλα, πίσω που την εικόνα της παιδικής χορωδίας που τραγουδά το "Άγια Νύχτα" τζιαι κρατά κεράκια. Για να ικανοποιούμε την συνείδηση μας, ότι τούτος ο καταναλωτικός οργασμός εν έθιμο τζιαι έσιει αγνά, τρυφερά τζιαι αγαθά κίνητρα.

Εν η εποχή της υποκρισίας. Που ούλλοι υποκρίνουνται ότι νοίαζουνται για τον δίπλα τους, για την ευτυχία στον κόσμο, για την αγάπη, την ειρήνη, αλλά στην τελική το μόνο που τους νοιάζει εν η πάρτη τους τζιαι το χουμίση που εννα κάμουν.

Εφτάσαμε στο σημείο σαν κοινωνία, η μόνη θετική ατμόσφαιρα, που να είμαστε ικανοί να δημιουργήσουμε, να εν ψεύτικη. Τα συναισθήματα μου για τον κόσμο, εν αλλάζουν με την εποχή. Όμως, άθελα μου, τούτη ούλλη η υποκρισία, ζεσταίνει λλίο την ψυσίη μου.