Πολλές φορές κάθουμε τζιε αναρωθκιούμε τελικά τι κάμνουμε με την ζωή μας.
Εν σάννα τζιε φακκούμε, κάθε μέρα, κύκλους γυρώ που το ίδιο δέντρο τζιε καρτερούμε κανένα μήλο να ππέσει για να φάμε.
Περιμένουμε..
Μια ζωή περιμένουμε, να τελειώσουμε το σχολείο, να πίαμε δουλεία, να καυκοθούμε, να παντρευτούμε, να κάμουμε μωρά, να πεθάνουμε.
Μια ζωή βάλλουμε σημαιούες πας τον χάρτη, «να μεν ξεχάσω να κάμω τζίνο». Τζιε άμα τελικά καταφέρουμε να το κάμουμε «τζίνο» καταλαβαίνουμεν ότι τελικά «τζίνο» εν ήταν «τζίνο» που εθέλαμε.
Τζιε έτσι μετακινούμε την σημαιούα μας πάρατζι.
Τζιε πάρατζι, τζιε πάρατζι..
Τζιε κάθε φορά η ίδια κουβέντα.
Που πολλές φορές, κάθουμαι μόνος μου με ένα τσιάρο, τζιε το “Dark Side of the Moon” να σιγοπαίζει στο background, τζιε λαλώ, «Καλά ρε μαλάκα, λαλείς να ήταν καλύτερα να έπιαννα το μπλε το χάππι;».
Επειδή τούτοι ούλλοι γυρώ μου, πρέπει να εν το μπλε το χάππι που εμασίσαν, τζιε δε τους εν χαρούμενοι, σάννα τζιε εν συμβαίνει τίποτε.
Ζουν τες ζωές τους, μέσα που τες ζωές κάποιον άλλων!
Σίερουνται αμα σίερεται η «Βασιλική», γελούν άμα γελά η «Ντάλια» τζιε κλαίουν άμα μαραζώνει η «Μαριμάρ».
Σε σημείο που νομίζω ότι εξελίξαν μιαν τζιενούρκαν ικανότητα, να τραβήσουν σύρμα τζιε να ενώσουν την ψυσίη τους τζιε τα συναισθήματα τους στο πολύπριζο των μέσων μαζικής εξημέρωσης.
Τα ποιό εξελιγμένα μοντέλα, εν ασύρματα. Ελεγχόμενα ασύρματα.
Παραξενεύκουμε, σε σημείο που διερωτούμε αν τελικά, εγώ είμαι ο παρανοϊκός, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος εν λογικός.
Επειδή εν γίνεται να νιώθω τζίνο το παράξενο συναίσθημα, μόνο εγώ.
Ξέρεις, τζίνο που νιώθεις, ασυμπλήρωτος, ατέλειωτος, όπως το παζλ που του λείπουν τρία-τέσσερα κομμάθκια.
Τζιε ενώ βρίσκεις τα κομμάθκια τζιε βάλλεις τα στον τόπο τους, πάλε στέκεσαι στην άκρη της γέφυρας τζιε λαλείς…
«Ρε πελλέ, κάτι λείπει..»
Αλλά αφού εψάξαμε το παντού.
Στο ποτό, στο καταίσιεμμα, στην μουσική, στην αγάπη, στην φιλία, στις ιδεολογίες της εφηβείας μας.
Τελευταία υποψιάζουμε ότι εννεν κάτι που λείπει.
Ότι εν κάτι που παραπανήσιο μέσα μας, τζιε μόνο μερικοί το εκαταλάβαμε.
Εν το ττέλλι που επεριφράξαν τες καρδιές μας που τον τζιερό που ήμασταν μωρά, τζιε εν τες αφήννει να ανοιχτούν τζιε να κάμουν ότι γουστάρουν.
Εψάξαμε σε λάθος σημεία.
Στες γενέτζιες που εννα γαμήσουμε, στες μοτόρες που εννα γοράσουμε, στα ταξίθκια που εννα κάμουμε, στες δουλείες που εννα στήσουμε, στες μέρες που εννα έρτουν..
Τελικά, μια ζωντάκρα ή μια μουττόπεσσα, εννα έκαμνε την δουλεία καλύτερα που ούλλα…