Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Τα σύνορα που μας χωρίζουν..

Το απέραντο κενό, την ώρα που σε άφηκα πίσω μου στο αεροδρόμιο..

Το κομμάτι που μου λείπει απο τότε..

“You will wait for me until the day, there’s no borderline..”

Όταν χαράζει o πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ’ τα πιο σφιγμένα χείλη
σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει

Αν είσαι μόνος αν είσ’ αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει
Έχει το μύρο έχει τη σιγαλιά
έχει τον ήλιο τον αλάνη

Καινούρια μέρα καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι’ αυτά κανείς δεν ξέρει

Πίσω απ’ τους λόφους πίσω απ’ τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα
Χωρίς Βαστίλλη χωρίς ανάθεμα
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα

Εγόρασα το Number of the Beast, που το Groovy στον Γαλαξία.

Είχα επιλογή να φάω χάμπουρκερ που το Big Boy ή να γοράσω το CD. Το CD ακόμα έχω το..

Για να είμαι ειλικρινής έβαλε με σε σκέψεις. Οι στίχοι ειδικά, εν εκαταλάβαινα γιατί κάποιος να θέλει να θίξει την θρησκεία τζιαι τον θεό. Οι πρώτες μου αμφισβητήσεις.

Στο στρατό, στο ΚΕΝ, έφαα την επειδή είχα γραμμένους τους στίχους του Hallowed be thy Name, πάνω στο παγούρι του νερού μου. Ο λόγος ήταν επειδή εκατάστρεψα το παγούρι μου τζιαι επειδή οι τύποι που ετραουδούσαν είχαν μαλλία τζιαι ήταν κατά του στρατού (κατα τα λεγόμενα του Μολλόχα που μου την έκατσε).

Στο παγούρι μου έγραφε:

I’m waiting, in my cold cell,when the bell begins to chime.

Reflecting on my past life and it doesn’t have much time.

Cause at five o’clock,they’ll take me to the gallows pole.

The sands of time,for me,are running low..

Ξέρω ότι άρκησα να τους ανακαλύψω. Αμα τους δώκεις μια ευκαιρία όμως καταλαβαίνεις τες επιρροές τζιαι σιγά, σιγά γουστάρεις. 😉

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι εν που τα ποιό σημαντικά συγκροτήματα που επαίξαν ποττέ τζιαι ότι επιρεάσαν το Gothic τζιαι άλλα παρακλάθκια της μοντέρνας μουσικής. Εμένα απλά αρέσκει μου ο τρόπος που παίζουν τζιαι το πως κωλλούν τα όργανα μες το σύνολο.

Σχόλια δεκτά.

Λοιπόν…

Επρόσεξα τον τελευταίο τζιαιρό ότι πολλές σελίδες, τζιαι συγκεκριμένα διάφορα blogs εβάλαν ενα μασκαραλικκούι στην μπάρα τους, που παίζει μουσική.

Άσχετο αν η μουσική εν καλή ή όχι, εμένα τσακρούν τα νεύρα μου αμα μπαίννω μες την σελίδα τζιαι ολόισια ξεκινά μουσική που το πούποτε. Ειδικά άμα κάθουμε ήρεμος τζιαι εν τζιαι τα μεγάφωνα νάκκουρι δυναμωμένα, αρκέφκει το τάμπα-τούμπα τζιαμέ που εν το περιμένω τζιαι αντζιελοσσίαζουμε.

Βασικό πολλά, για ούλλους όσους έχουν σελίδα, είτε εν νέοι μες το ίντερνετ, είτε ασχολούνται που χρόνια.

Η αυτόματη μουσική, κάμνει παραπάνω ζημία στην σελίδα, παρά καλό.

Τζιαι εξηγώ κάποιους λόγους ποιό κάτω:

Continue reading →