Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Λυπάμαι που δεν έγινα μια θάλασσα για σένα

Να με κοιτάς νοσταλγικά με τα μαλλιά βρεγμένα

Λυπάμαι που δεν έγινα Σαχάρα να ουρλιάζεις

Κάτω από τ’ άστρα από χαρά να κλαις, ν’ ανατριχιάζεις

Λυπάμαι που δεν έγινα βράχος να ξαποστάσεις

Βότσαλο αψηλάφητο να σκύψεις να το πιάσεις

Είναι που όλα ήρθαν αργά και πώς να συνηθίσω

Την άπειρή σου ομορφιά, τον τρυφερό σου ίσκιο

Είναι που όλα ήρθαν αργά και πώς να συνηθίσω

Την άπειρή σου ομορφιά μαράθηκα πριν ζήσω

Πολλούς θανάτους έζησα μα σαν κι αυτόν για σένα

Πολλούς θανάτους έζησα μα σαν κι αυτόν κανένα

Πολύ με πίκρανε η ζωή
Μακριά θα φύγω ένα πρωί
Θα ανέβω σ’ ένα αεροπλάνο
Να δω τον κόσμο από κει πάνω

Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η γη με ζωγραφιά
και συ την πήρες σοβαρά, και συ την πήρες σοβαρά

Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
Μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι
Το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ’ ένα μικρούλι τόπι

Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά αν τους κοιτάξεις
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι
που στη στιγμή θα τούς ξεχάσεις

Αγαπημένη μου, μην κλαις, πάμε μαζί ψηλά, αν θες
Να δεις τη γη απ’ τη σελήνη, ένα φεγγάρι είναι και κείνη

Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά
και συ τον πήρες σοβαρά, και συ τον πήρες σοβαρά

Μοιάζουν οι πύργοι με κουκλόσπιτα
και τα κανόνια με παιχνίδια
Από ψηλά δεν ξεχωρίζουνε
οι ομορφιές και τα στολίδια

Κι ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε, από ψηλά αν το κοιτάξεις
θα σου φανεί τόσο ασήμαντο, που στη στιγμή θα το ξεχάσεις

(Στην φωτογραφία, ο Ατλαντικός ωκεανός. Καθ’ οδον για Αμερική)

Με σιχαίνονται οι μέρες με σιχαίνονται

με κοιτάνε σαν να βλέπουν κάποιο τέρας

κι όλες τρέχουνε Θεέ μου, κι όλες τρέχουνε

όλες τρέχουνε να κρυφτούνε από μένα…

Με σιχαίνονται κι οι νύχτες με σιχαίνονται

με κλωτσάνε έξω από τα ωραία τους λημέρια

κι όλα καίγονται Θεέ μου, όλα καίγονται

όλα καίγονται μαζί με μένα…

Στην ταβέρνα του Κωστάκη, κάθε Τετάρτη έσιει ζωντανή μουσική.

Η ζωντανή μουσική εν ο Κύριος Μάκης τζιαι το μπουζούκι του. Κανένας άλλος. Τζιαι όμως, κάθε Τετάρτη υπάρχουν σταθεροί θαμώνες της μικρής ταβέρνας, που παν αποκλειστικά για να τους απολαύσουν.

Ο Κύριος Μάκης, εν λλίο πριν τα εξήντα του.

Η πρωινή του δουλεία εν πελεκάνος. Εν που τους λλίους μες την Λευκωσία που ξέρουν να σκαλίζουν τζιαι να σμιλέυκουν τα ξύλα όπως τον παλίο τζιαιρό.

Continue reading →