Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Τζίνη την νύχτα, εν με εφορούσεν το σπίτι. Ήταν μια που τζίνες τις περιόδους της ζωής μου, που ούλλα μοίαζουν να εν λάθος. Όπου επήεννα ένιωθα αταίρκαστος, το πρωί εθώρουν την φάτσα μου στον καθρέφτη τζιαι εγύριζα που την άλλη, σάννα τζιαι αν δεν με λάμβανα υπόψη είσιεν να ομορφύνω ή τουλάχιστον είσιεν να νιώθω καλύτερα, εν έθελα να μιλώ με κανένα τζιαι κανένας εν έθελα να μου μιλά έστω τζιαι για μικροπράματα.

Στες σιειρόττερες στιγμές του ο άνθρωπος, κάμνει τες ποιό ασυνάρτητες τζιαι σπασμωδικές κινήσεις. Γυρεύκει κατανόηση, ποκούμπι σε λάθος ανθρώπους, σε λάθος τόπους. Ταυτόχρονα ανακαλύφκει τζιαι πράματα για τον εαυτό που απόφευγε να τα δεί παλία. Τζίνο τον τζιαιρό ανακάλυψα ότι είχα ανάγκη τον κόσμο. Γενικά είχα ανάγκη που την προστασία του πλήθους. Την ανωνυμία..

Continue reading →

Πριν δύο χρόνια περίπου, επήρε με ένας φίλος να φάμε γύρο σε ένα καινούργιο γυράδικο που είσιεν ανοίξει στην περιοχή δεξιά απο τον κυκλικό κόμβο του «Όχι» στην Λευκωσία. Είσιεν μου κάμει εντύπωση το γεγονός ότι το συγκεκριμένο κατάστημα, εν είσιεν μενού στα Ελληνικά, ήταν είτε Συριακά, είτε κάτι μισοφαγωμένα Εγγλέζικα.

Ο γύρατζης επίσης, εν ήξερε τζιαι πολλά Ελληνικά οπόταν έπρεπε να του δείχνουμε με το σίερι στο περίπου τί εθέλαμε. Τέλος, οι περισσότεροι θαμώνες του καταστήματος, ήταν ξένοι, προφανώς Σύριοι οι οποίοι ερίχναν μας κλεφτές ματίες του ύφους «Καλά τούτοι ύνταλως εβρεθήκαν δαμέ;». Για πρώτη φορά, τότε, ένιωσα ότι είμαι ξένος κάπου, τζιαι το απίστευτο ήταν το ότι, τούτο εσυνέβαινε στην ίδια μου την χώρα.

Continue reading →

Ποια εν η αιτία σου μιτά ((μαζί μου)) μου, τζι εν πααίννεις,

Οξα ((ή)) ΄βραν σου καλλύττερον τζι εμέναν εν με παίρνεις.

Εν ήτουν με το κκέφιν της τζι εγίω κατάλαβα την

τζι αππήησα ((πήδηξα)) που τον βραμόν ((φράχτη)) τζιαι ξαναφίλησα την,

για τελευταίαν μου φοράν, τζιαι ποσιαιρέτησα την.

Αρώτουν τες γειτόνισσες προξένια ποιοι επήραν,

Γοιον τον σκαρτάτον ((απο το ιταλικό scartato, τρελλός, παράφρονας)) έπαθα,

αμα μου είπαν τζι έμαθα

καλά την ιστορίαν.

Πάω μες σ’ εναν καφενέν έτσι με δίχως ψέμαν,

Έκατσα τζι έπιννα κοφτές ((ζιβανίες σε μικρά ποτήρια)), να κάμω ξένον γαίμαν.

Continue reading →

Γενικά εν μετανίωνω πολλα εύκολα για τα πράματα που κάμνω. Ως επι το πλείστον μετανίωνω για τα πράματα που εν κάμνω στην ζωή μου. Εψές, έκαμα κάτι το οποίο νίωθω ότι εν άξιζε να κάμω. Εν μια κατηγορία πράξεων που, εν μετανίωνεις που τις έκαμες. Απλά άμα το σκεφτείς μετά, καταλαβαίνεις ότι στο τέλος της ημέρας εν επρόσφερε κάτι, ούτε σε εσένα αλλα ούτε τζιαι στην άλλη πλευρά.

Όπως τις πλείστες Κυριακές, εψές είμασταν στο γνωστό μπαράκι με τους υπόλοιπους, τζιαι επίνναμε. Σε κάποια φάση έκατσε δίπλα μου μια τύπισσα η οποία, απο ότι εκατάλαβα, πρέπει να ήταν γνωστή με τους υπόλοιπους. Όπως τζιαι να έσιη, εγω πρώτη φορά την εθωρούσα, η ίδια ένιωθε διάσημη ανάμεσα μας. Γενικά στον κόσμο που ζούμε, το στάτους σου ανεβαίνει ανάλογα με τον κόσμο που έσιης γυρώ σου.

Continue reading →