Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Χαμηλά φώτα. Αυτοσχέδια πίστα, με το τραπεζάκι της σαλοτραπεζαρίας στην γωνία του δωματίου, να μην εμποδίζει.

Καρέκλες γύρω. Κορίτσια με πρασινο-κόκκινες καρό φούστες, ζιβάγκο μπλούζες και κοντό, καρέ μαλλί.

Αγόρια, με πλατία τζίν, πουκάμισα χωρίς κολάρο και παράξενες φράντζες. Dr Martins και L.A. Gear. Στο τραπέζι το μπόλ με τα τσίπς, δίπλα απο την κρέμα με τα σαβουαγίαρ και το τζέλλυ Μον-Αμί.

Μια μαγευτικά κίτς εποχή.

Οι πρώτοι μας έρωτες..

Η ηχογραφημένη απο το ράδιο, κασέτα με τον Dr Alban και τους 2 Unlimited, μπαίνει στην αυτοσχέδια θήκη της.

Λίγο πρίν τις 12. Κάποιος πατά το Play.

Η ευκαιρία που περίμενα όλη την εβδομάδα στο σχολείο.

Με τα πόδια κομμένα, το στομάχι μου άνω-κάτω και την καρδία μου να χτυπάει σαν τύμπανο, πλησίασα με δήθεν τσαμπουκά.

Τα χέρια στις τσέπες. “Έλενα..θέλεις να χορέψουμε;”

Όλο το βράδυ χαμογελούσα στο μαξιλάρι μου.

Στο φόντο έπαιζε…

Απο φυσικού τους, οι συνηθισμένοι ανθρώποι δεν είναι φιλοπολέμοι.

Όμως, στο τέλος της ημέρας οι αποφάσεις λαμβάνονται απο τους αρχηγούς μιας χώρας και όχι απο τον λαό της.

Το θέμα είναι εξαιρετικά απλό για τους διοικούντες στο να παρασύρουν την χώρα τους σε πόλεμο, είτε στην χώρα αυτή υπάρχει δημοκρατία, είτε υπάρχει φασιστική δικτατορία, είτε κοινοβούλιο, είτε κουμμουνισμός. Ακόμα και αν ο λαός έχει λόγο και δικαίωμα γνώμης στην χώρα του, είναι πολύ εύκολο να ακολουθήσει τυφλά τις αποφάσεις των αρχηγών του.

Το μόνο που έχει να κάνει η διοίκηση μιας χώρας είναι να πείσει τον κόσμο ότι είναι κάτω απο επίθεση, ότι όλοι συνομωτούν εναντίον του. Ακολούθως πρέπει να θίξει την έλλειψη πατριωτισμού απο τους ειρηνιστές ούτως ώστε να τους εμφανίσει σαν προδότες στα μάτια της μάζας και τέλος να εκθέσει την χώρα σε κίνδυνους και προβλήματα.

Δουλεύει κάθε φορά και σε κάθε χώρα.

Hermann Goering. Ανώτατος αξιωματούχος του Τρίτου Ράιχ.

Δήλωση κατα την ανάκριση του στην δίκη της Νυρεμβέργης, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

(Οποιαδήποτε ομοιότητα με επίκαιρες καταστάσεις και πρόσωπα στην Κύπρο και στο εξωτερικό, έχει γίνει ηθελημένα με σκοπό να δούν κάποιοι με ήντα λογική βαδίζουμε τόσα χρόνια.)

So, so you think you can tell Heaven from Hell,
blue skies from pain.
Can you tell a green field from a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?
And did they get you to trade your heroes for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change?
And did you exchange a walk on part in the war for a lead role in a cage?
How I wish, how I wish you were here.
We’re just two lost souls swimming in a fish bowl, year after year,
Running over the same old ground.
What have you found? The same old fears.
Wish you were here.

Continue reading →

Το κείμενο αυτό το έγραψα επ’ ευκαιρία των γενεθλίων του μπλόγκ του Lexi Penitas. Το έχει δημοσιεύσει εδώ και μέρες και τον ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσε να εκφράσω τις απόψεις μου περι μπλόγκινγκ. Το αναδημοσιεύω παρακάτω για όσους δεν το διάβασαν και για σκοπούς αρχείου.

Αρέσκει μου να έχω μπλόγκ.

Βασικά, πάντα άρεσκε μου να γράφω διάφορα, είτε ποιήματα, είτε απλά κείμενα για κάτι. Τζιαι στα σχολεία, οι καθηγητές πάντα ελαλούσαν μου ότι γράφω καλά, ότι φκάλλω μια αντίδραση τζιαι μια ωμότητα στο τρόπο που περιγράφω τα πράματα, ότι γενικά προκαλώ συναισθήματα με το γράψιμο μου.

Ότι έγραφα, για χρόνια, εμίνησκε μες τα συρτάρκα του γραφείου μου ή ανάμεσα σε φυλλάδια τζιαι τα τετράδια του εκάστοτε σχολείου μου. Εθκίαβαζα τα μετά για να θωρώ τες αλλαγές στην σκέψη μου τζιαι στις απόψεις μου. Τα παραπάνω εχαθήκαν μες το χρόνο τζιαι μέσα σε μετακομίσεις.

Continue reading →

Σήμερα έδωκα πάνω σε μία συνέντευξη που έδωκε ο Γίαννης Αγγελάκας στο μουσικό κανάλι MAD. Πολλά καλός όπως πάντα. Ποιό ώριμος τζιαι ποιό συνεσταλμένος που παλίες του συνεντεύξεις, το ίδιο αληθινός όμως τζιαι το ίδιο έξυπνος.

Εφτά κομμάτια που το Youtube, αξίζει να αφιερώσετε λλίη ώρα να τα δείτε.

Continue reading →