Ιστοριες της Νεας Ληδρας

(…) Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό “τί” καί τό “έ”
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά (…)

(…) Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα (…)

(…) Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς

Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει — ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς…

Εμπήκα σπίτι που την δουλεία το απόγευμα.

Στο πάτωμα της εξώπορτας, είδα το γνωστό, γκριζο-άσπρο χαρτάκι με το σήμα της Ε.Φ.

Το Φ.Α.Π μου, να πάω να χρεωθώ για έφεδρος.

Η αλήθκεια εν ότι έπιανναν με τηλέφωνο που την αστυνομία για να πάω να το παραλάβω, αλλά εν είχα χρόνο.

Πότε η δουλεία, πότε κανένα πολλά καλό βιβλίο που εδίαβαζα, πότε κανένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση, πότε η υπερβολική ζέστη.

Ούλλοι πολλά σημαντικοί λόγοι που με αποτρέπαν που το να πάω να παραλάβω το χαρτί που θα σηματοδοτούσε την επανένταξη μου στις τάξεις της Ε.Φ.

Τωρά εννα περιπαιζούμαστε;

Ποίος θέλει να πηαίννει έφεδρος;

Εγω επάεννα 7 χρόνια. Αφήκαν με, με το ζόρι (πραγματικά με το ζόρι, σάννα τζιαι εν τον Ράμπο που είσιεν να χάσουν) να φύω για ένα χρόνο στην Αγγλία για σπουδές τζιαι τωρά επεριλάβαν με πάλε.

Πραγματικά πολλές φορές εν θωρώ λόγο σε τούτο το θέατρο.

Επειδή εν θέατρο που παίζουμε ούλλοι όσον αφορά το εφεδριλίκι. Για να μέν πω, γενικά για τον στρατό.

Οι παραπάνω έφεδροι δεν φακκούν πεννία για ασκήσεις, παν μόνο τζιαι μόνο που υποχρέωση ή για να γλυτώσουν για λλίες μέρες που την ρουτίνα τζιαι που την μουρμούρα της γενέκας τους.

Οι παραπάνω μόνιμοι, δεν φακκούν πεννία αν θα μάθουν πέντε πράματα οι έφεδροι τζιαι το μόνο που τους κόφτει εν οι εντυπώσεις στον προϊστάμενο τους.

Οι πολιτικοί, καταλαβαίνουν ότι ούλλα δουλεύκουν ρολόι στην παρουσία τους, αλλά μόλις γυρίσουν την ράσιη τους ούλλα καταρρέουν μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Οι μόνοι που την τρών άσιημα, εν οι στρατιώτες, τζιαι συνήθως οι νέοι, που πρέπει να κουβαλήσουν τζείνα τα μασκαραλίκκια ούλλα, να τα στήσουν, μετά να τα ξεστήσουν τζιαι να καθαρίσουν τες ξιμαρισίες που αφήννουν πίσω τους οι έφεδροι.

Στο τέλος της ημέρας, φκαίννουν ούλλοι στα νέα τζιαι νίωθουν περήφανοι για την ετοιμότητα τζιαι την μαχητικότητα των εφέδρων μας, για την επιτυχία της άσκησης τζιαι για την αφοσίωση και λειτουργικότητα των αξιωματικών μας.

Εν σάννα τζιαι ούλλοι ξέρουμε ότι κάτι πάει λάθος με τούτο το θεσμό, αλλά προσποιούμαστε ότι εν συμβαίνει τίποτε. Εν τζιαι μυστικό το ότι, όποτε έσιει άσκηση, τα κλάμπ τζιαι τα καπαρέ, έχουν παραπάνω εφέδρους σε ετοιμότητα, παρα οι χώροι των ασκήσεων.

Ποιός φταίει σε τελική ανάλυση;

Οι μόνιμοι που εν επιβάλλουνται, οξά οι έφεδροι που εν τους κόφτει;

Το ότι για τούτη τη κατάσταση φταίν οι ανθρώποι τζιαι όχι οι θεσμοί, εν ένα ψέμα τζιαι ενας τρόπος ελέγχου.

Ο θεσμός του στρατού τζιαι κατ’ επέκτασην του εφέδρου, θέλει ποσαράντωμα, ξήλωμα τζιαι ξανά στήσιμο που την αρκή. Εν φανερό.

Εγώ προσωπικά θεωρώ τον στρατό τζιαι την κατάσταση στην Κύπρο δημιούργημα μιας μερίδας ανθρώπων της γενίας του 50. Οι ίδιοι τούτοι ανθρώποι, ξέρουν ότι σε περίπτωση πολέμου εννα έχουμε πανωλεθρία.

Οι στρατιωτικές υποχρεώσεις, εν τζιαμέ απλά για να διατηρούν το εμπόλεμο συναίσθημα τζιαι τον φόβο, στον απλό κόσμο. Για να τον κατευθύνουν πιο εύκολα.

Αν εθέλαν πραγματικά να στήσουν άμυνα της προκοπής θα το εκάμναν τζιαι θα το εξέραμε.

Τους υπεύθυνους κόφτει τους πολλά ποιο λλίο που εμάς.

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, σε μια απο τις λίγες αναλαμπές που είχε τα τελευταία χρόνια, που θυμίζουν τον παλίο, ενίοτε καλό Βασίλη. Αυτόν που ακούγαμε στην εφηβεία μας, στις αντιγραμμένες κασέτες που ανταλλάζαμε.
Μαζί του, η Τάνια Τσανακλίδου, για μένα η ωραιότερη και πιό εκφραστική φωνή του Ελληνόφωνου (και όχι μόνο) τραγουδιού.
Τέσσερα τραγούδια.
– Μανος Λοίζος / Άκος Δασκαλόπουλος “Κι αν τα μάτια σου”
– Βασίλης Παπακωνσταντίνου / Αφροδίτη Μάνου “Πάρε με”
– Χριστόφορος Κροκίδης / Οδυσσέας Ιωάννου “Παράπονα στην Λίνα”
– Νικόλας Άσιμος “Το παπάκι”

Μια νύχτα καθώς εκάθουμουν με παρέα, σε ένα μικρό εστιατόριο της Λήδρας, είδα δύο πρόσωπα να περνούν. Τζιαι οι δύο, που το μακρινό μου παρελθόν.
Η τελευταία φορά που τους είδα μαζί ήταν όταν ήμουν δημοτικό.
Ας τους πώ, Αντρέα τζιαι Δημήτρη.
Ο Δημήτρης, έσιει νοητική υστέρηση, ο Αντρέας, ο πατέρας του, φαίνεται ότι τζιαι τζείνος έσιει κάποιο παρόμοιο πρόβλημα.
Τον Δημήτρη θυμούμαι τον στο δημοτικό, ήταν δύο τάξεις πιο πίσω που εμένα.
Στην τετάρτη του δημοτικού, τότε που έμαθα την λέξη “καθυστερημένος”.
Ο Δημήτρης ο καθυστερημένος.
Επροσπάθησα να πίασω κουβέντα με τον Δημήτρη μια μέρα, να δώ τι ακριβώς είναι, πως σκέφτεται. Οι συμμαθητές μου επεριπαίζαν με ότι είμαι τζιαι εγώ καθυστερημένος επειδή έκατσα δίπλα του.
Μέσα που την ανωριμότητα τους, τα μωρά γίνουνται άγαρμπα. Εγώ απλά ήθελα να είμαι αποδεκτός τζιαι εσταμάτησα να τον πλησιάζω.
Ενας συμμαθητής μου, ο Πέτρος, επείραζε τον πολλά.
Έπιαννε του την κκελλέ του τζιαι έσφιγγε του την με ούλλην του τη δύναμη τζιαι ερώταν τον αν πονεί.
Ο Δημήτρης, απλά εγελούσε με τζείνο τον ιδιαίτερο τζιαι κατ’ εμάς αστείο τρόπο που γελούν τα άτομα με νοητική υστέρηση.
Προφανώς επειδή είσιεν την αίσθηση ότι επαίζαν τζιαι έκαμνε ότι εδιασκέδαζε το για να τον ικανοποιήσει.
Άλλες φορές έβαλλεν τον να φακκά την κκελλέ του πας τον τοίχο ή εγύριζε τον γυρώ-γυρώ κρατώντας τον που το σίερι τζιαι αμα τον εζάλιζε, έβαλλεν του κλάππα.
Ο Δημήτρης πάντα εγελούσε.
Μια φορά, είρτεν ο Αντρέας (ο παπάς του) στο σχολείο να κάμει παράπονο, επειδή ο Δημήτρης είπεν του τι του κάμνουν τα άλλα μωρά στο σχολείο.
Θυμούμαι ότι εν ήβρε το δίκαιο του με τους δασκάλους τζιαι επήε να έβρει τον Πέτρο, τον συμμαθητή μου, να του κάμει παρατήρηση.
Την επόμενη μέρα, ο Πέτρος εφουμίζετουν μας ότι ο παπάς του επήεν τζιαι ήβρε τον παπά του Δημήτρη τζιαι απείλησε τον ότι αν ξανακοντέψει του γιού του εννα τον κάμει μαύρο. Τζιαι επρόσθεσε με μίσος “Οι μαννο-καθυστερημένοι”.
Ο Δημήτρης τις προάλλες, ήταν διαφορετικός. Ήταν ήρεμος, αγέλαστος, σοβαρός.
Ο παπάς του γερασμένος. Εστάθηκε για λλίο έξω που το εστιατόριο τζιαι εμέτρησε κάτι ψιλά για να δώκει του Δημήτρη.
Μόλις τον είδα, εξεδιπλωθήκαν μες τον νού μου διάφορες αναμνήσεις. Σάννα τζιαι άνοιξε, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ένα μπαούλο που έκλεισα πριν χρόνια.
Οι αναμνήσεις, εφιλτραριστήκαν με την γνώση, με την ηθική, με την απλή λογική.
Τζιαι εγινήκαν ένα σύννεφο γκρίζο, γεμάτο τύψεις.
Το γεγονός ότι ήμουν μιτσής τζιαι εν εκαταλάβαινα τι εγίνετουν, ότι εν υπήρχε κάποιος να μας μιλήσει, να μας εξηγήσει, εν αλάφρυνε ούτε για ένα δευτερόλεπτο την συνείδηση μου.
Εγεμώσαν τα μάθκια μου.
Εν είχα την δύναμη να ζητήσω συγγνώμη, εγώ εν θα εμπορούσα να με συγχωρέσω.
Η φύση εστέρησε του κάποιες ικανότητες. Εμείς σαν κοινωνία, εγώ σαν άνθρωπος, εστερήσαμε του την αγάπη, την αποδοχή.
Εν ξέρω αν μας θυμάται ο Δημήτρης, αν μας εσυγχώρεσε ποττέ. Ξέρω ότι αξίζει μας να ζήσουμε με το βάρος των παιδικών μας σφαλμάτων.
Για να θυμούμαστε να μάθουμε των δικών μας κοπελλουθκίων, ότι ούλλοι χρειάζουνται αγάπη. Έστω τζιαι αν εμείς νομίζουμε ότι εν έχουν αντίληψη.