Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Εχτές άκουσα την Βάκια Σταύρου στο πρώην σινεμά Παλλάς.

Σε τούτο το τραούδι, εγεμώσαν τα μάθκια μου.

Έσιει χρόνια να με συγκινήσει, να με συνεπάρει οποιαδήποτε ερμηνεία.

Ακούστε το, τα λόγια εν περιττά.

..κι όχι δεν καταλαβαίνω, δεν ξέρω που πατώ και που πηγαίνω..

Σκεφτείτε το εξής πείραμα.

Ένα δωμάτιο.

Στην μέση του δωματίου κρέμμεται που το ταβάνι, μια μπανάνα. Κάτω που την μπανάνα υπάρχει μια στημένη σκάλα.

Στο δωμάτιο βάλλουμε 10 πίθηκους.

Η φυσική εξέλιξη είναι το ότι οι πίθηκοι θα δούν την μπανάνα τζιαι σε κάποια φάση θα προσπαθήσουν την φτάσουν, ανεβαίνοντας στην σκάλα.

Όποτε προσπαθήσει ένας πίθηκος να φτάσει την μπανάνα εμείς βρέχουμε τον με μια μανίκα με πιεσμένο παγωμένο νερό, αποθαρρύνοντας τον.

Με τούτη τη λογική, σε κάποια φάση οι πίθηκοι θα σταματήσουν να προσπαθούν επειδή εννα συνδέσουν την μπανάνα με την ψυχρολουσία.

Αντικαθιστούμε τον ένα πίθηκο, με κάποιον άλλο ο οποίος εν ξέρει την υπόθεση με την μπανάνα τζιαι την ψυχρολουσία.

Οπόταν, μόλις βλέπει την μπανάνα να κρέμμεται τζιαι κανένα να μεν προσπαθεί να την πίασει, αποφασίζει να φκεί για να την πίασει.

Οι υπόλοιποι πίθηκοι ξεκινούν να φωνάζουν τζιαι να τον αποθαρρύνουν επειδή τζίνοι επάθαν την πρίν.

Έτσι τζίνος, χωρίς να ξέρει τον λόγο, αποφασίζει να μεν ανεβεί να πίασει την μπανάνα.

Σιγά, σιγά αντικαθιστούμε ένα, ένα τους πιθήκους, με καινούργιους πιθήκους που εν ξέρουν την αρχική κατάσταση με την μπανάνα.

Λογικά σε κάποια φάση, θα έχουμε ένα κοπάδι με πιθήκους, που θα θωρούν την μπανάνα, αλλα εν θα πιέννουν να την πίαν, χωρίς να ξέρουν τον λόγο.

Έτσι νίωθω ότι έγινε τζιαι στην Κύπρο σε σχέση με το εθνικό πρόβλημα.

Με την διαφορά ότι η πρώτη γενία των πιθήκων εν ακόμα (μερικώς) ζωντανή.

Υπήρξαν πολλά προβλήματα κάποτε, ανθρώποι τζιαι που τες δύο πλευρές επροσπαθήσαν να ζήσουν ειρηνικά, να εύρουν μια λύση, να συνεργαστούν. Για διάφορους λόγους εν τα εκαταφέραν.

Είτε επειδή θα τους εκατηγορούσαν για προδότες, είτε μπορεί να ερισκάραν την ζωή τους, είτε απλά επειδή οι ατμόσφαιρα τζιαι η καταστάσεις εν επιτρέπαν μια ειρηνική συμβίωση.

Έτσι σήμερα, είμαστε μια χώρα γεμάτη “πιθήκους”, τζιαι που τες δύο πλευρές. Μες την μέση του δωματίου, κρέμμεται μια “μπανάνα” που εν η ειρήνη τζιαι η ευημερία του νησιού.

Ούλλοι καθούμαστε που κάτω τζιαι θωρούμεν την. Οι παραπάνω εν δοκιμάζουν καν να την αγγίξουν, να την δοκιμάσουν, χωρίς να ξέρουν τον λόγο. Έτσι τους εμάθαν οι προηγούμενες γενίες.

Όσοι δε αντιδράσουν τζιαι διερωτηθούν, γιατί εν τζιαμέ η “μπανάνα” τζιαι εν την κατεβάζει κανένας, τζιαι δοκιμάσουν να την φτάσουν, αμέσως οι υπόλοιποι “πίθηκοι” φωνάζουν τζιαι αποθαρρύνουν τον.

Το ερώτημα είναι, εννα βρεθεί ποττέ ένας πίθηκος να κατεβάσει την “μπανάνα”, να την δοκιμάσουμε ούλλοι να δούμε αν μας αρέσει, οξά εννα καθούμαστε με τα σίερκα δεμμένα τζιαι να την καρτερούμε είτε να ππέσει, είτε να σαπίσει τζιαι να μέν τρώετε;