Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Εδώ, οι μέρες ταξιδεύουν σαν χελώνες νεκρές..

και ‘γω τρικλίζοντας τις ακολουθώ.

Εδώ, οι σκέψεις ζωντανεύουνε, ναύαγια, πυρκαγιές.

Καίγομ’ ολόκληρος, εδώ και ξανασβήνω, εδώ..

Το 1996 στην Δερύνεια, μια ομάδα Τούρκων (οι πολιτικά ορθοί χαρακτηρισμοί εν περιττοί στην προκειμένη περίπτωση) ήβραν ένα Κυπραίο, εγκλωβισμένο μέσα σε ένα συρματόπλεγμα. Επειδή για τους Τούρκους, Έλληνας ίσων εχθρός, εδώκαν του τόσο ξύλο που κυριολεκτικά εσκοτώσαν τον.

Εγώ ήμουν 16 χρονών. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα να φκάιννει τόση βία τζιαι τόσο μίσος. Σιγά, σιγά όμως, άρκεψα να καταλαβαίνω ότι, το μίσος φυτεύκεται μες τες ψυσίες των ανθρώπων που τον τζιαιρό που εν μωρά. Όπως την βασιλιτζία. Τζιαι άμα το περιποιέσαι τζιαι ποτίζεις το σωστά τζιαι συχνά, πολίει, τζιαι απλώνει κλωνιά τζιαι φύλλα τζιαι τυλίει ούλλες τες αισθήσεις τζιαι τα συναισθήματα. Συμπεριλαμβανομένης, της λογικής, της συμπόνιας, της κατανόησης, της αντίληψης, του οίκτου.

Οι βρωμότουρτζιοι, ελαλούσαμε, ποιός δέρνει ένα αβοήθητο άνθρωπο μέχρι θανάτου;

Προχτές είδαμε το ζωντανά στο Νουέβο Κάμπο. Οι Ομονοιάτες, να δέρνουν ένα Αποελλίστα, με τα ρόπαλα του μπέιζμπολ τζιαι με ότι άλλο εβρίσκαν μπροστά τους. Τι διαφορά έχουν τούτοι οι άνθρωποι που τους Τούρκους που έδερναν τον Ισαάκ στην Δερύνεια το ’96; Η μάλλον, καλύτερα, τι ομοιότητα έχουν; Είναι ούλλοι τους χτηνά. Έχουν το διανοητικό πηλίκο τζιαι την συναισθηματική ικανότητα ενός αρνιού.

Τα χτηνά εν άκακα τζιαι εν θα πειράξουν κανένα εκτός τζιαι αν νιώσουν ότι κινδυνεύκει η ζωή τους. Τούτοι όμως δέρνουνται όπου φτάσουν, όπου βρεθούν τζιαι εν επικίνδυνοι για ούλλους μας.

Ποιός φταίει όμως τζιαι ποιά εν η λύση;

Η λύση κατ’ αρχάς δεν είναι η υπερβολική αστυνόμευση. Σιγά να μεν δώκουμε αφορμή του κράτους να γεμώσει τον τόπο μπάτσους τζιαι να ταπανίαζουν όποιον φτάσουν. Δέτε την Ελλάδα που όποτε έσιει μάππα, η Αθήνα γίνεται εμπόλεμη ζώνη, γεμώνει κλούβες τζιαι μπάτσους με πανοπλίες.

Εν δικαιολογώ τους φανατικούς οπαδούς, εν μπορώ όμως να τους επιρρίπτω ούλλη την εύθηνη. Την πραγματική εύθηνη σε τούτα τα τριτοκοσμικά παρατράγουδα, έχουν την τα κόμματα τζιαι οι ομάδες.

Οι ομάδες κομματικοποιούνται τζιαι κόμματα θέλουν τζιαι συνδέονται με συγκεκριμένες ομάδες. Διχάζουν τον κόσμο, φυτεύκουν το μίσος τζιαι διαιωνίζουν την αντιπαράθεση μεταξύ του λαού. Αριστεροί – δεξιοί, Ομονοιάτες – Αποελλίστες, Ανορθωσιάτες – Σαλαμιναίοι, Απολλωνίστες – Αελλίστες. Εν θα αναλύσω την κοινωνιολογία της πολιτικής, αλλά τα κόμματα συμφέρει τα να είμαστε διχασμένοι τζιαι να θεωρούμε κάποιες ομάδες ανθρώπων εχθρούς μας. Έτσι αναλαμβάνουν τον ρόλο του προστάτη τζιαι κρατούν τον κόσμο φοιτσιασμένο τζιαι κοντά τους.

Που την άλλη οι εκπρόσωποι των ομάδων, αν είχαν ευκαιρία θα εδέρνουνταν τζιαι οι ίδιοι μεταξύ τους. Τα διοικητικά συμβούλια, οι προπονητές ακόμα τζιαι οι παίκτες κάποιες φορές, βρίζουνται τζιαι αλληλοκατηγορούνται. Οι ίδιοι εμφανίζονται σαν εχθροί, σαν εμπόλεμες δυνάμεις. Οπόταν τζιαι οι οπαδοί τους, έτσι τους αντιλαμβάνουνται τζιαι έτσι αντιδρούν. Σαν οργανωμένοι στρατοί των ομάδων.

Η λύση είναι να καθοδηγηθούν με κάποιο τρόπο, οι φανατικοί οπαδοί των ομάδων, στο να καταλάβουν ότι, δεν έχουν λόγους ουσίας να μαλλώνουν. Τούτο μπορεί να γίνει μέσα που την σωστή παιδεία, που οργανωμένες εκστρατείες τζιαι τέλος (όσο λυπηρό τζιαι αν ακούεται) που τον αυστηρότερο έλεγχο των γηπέδων τζιαι την επιβολή αυστηρών ποινών στους οπαδούς τζιαι τες ομάδες.

Γιατί εν γίνεται τούτο τόσα χρόνια;

Απλούστατα, τα κόμματα, μέσα που το θέαμα, ελέγχουν τες μάζες. Την πολιτεία ελέγχουν την τα κόμματα τζιαι η πολιτεία δεν θα επιβάλει ποττέ νόμους που να βλάψουν τα συμφέροντα τζείνων που την ελέγχουν.

Άμα ο "πρόεδρος όλων των Κυπρίων" πάει σε ματς της Ομόνοιας, σκεφτείτε που εφτάσαμε.