Θα ήθελα να μπορούσα να πώ όλα αυτά που κρύβω μέσα μου.
Να ανοίξω το πηγάδι της ψυχή μου.
Και να αφήσω να βγούν απο μέσα οι σαύρες και τα ποντίκια.
Να μείνει το νερό καθαρό, κρυστάλλινο.
Κομμάτια απο το βιβλίο του Νικόλα Άσιμου “Αναζητώντας Κροκανθρώπους”.
Τα αποσπάσματα αυτά τα ξεχώρισα όταν πρωτοδίαβασα το βιβλίο στην 3η Λυκείου. Σίγουρα το νόημα το έπιασα μετά απο χρόνια..
Μέρος Πρώτο
Κάτι πεθανίσκει μέρα με την μέρα μέσα μου.
Μπορεί να εν η θέληση μου για ζωή.
Μπορεί να εν η προσπάθεια να καταλάβω τον κόσμο.
Μπορεί να εν οι αντιλήψεις μου για ρομαντισμούς, φιλίες, αγάπες τζιαι αξίες.
Εν ξέρω τι ένι.
Νίωθω το που πεθανίσκει όμως, τζιαι άρκεψε να βρωμεί τζιόλας.
Έχω κόψει το τσιγάρο, είπα, εδώ και ένα μήνα.
Κάποτε, ανάβω κανένα για να κάνω παρέα σε φίλους. Δικαιολογία φυσικά, μπορώ να το αποφύγω, ίσως όμως να μην θέλω.
Ο πόνος στην αριστερή μου ωμοπλάτη δεν λέει να ησυχάσει. Νόμιζα ότι ήταν το τσιγάρο, φαίνεται ότι δεν είναι όμως.