Αν δεν είχα το Zen, στην Αγγλία, δεν θα μπορούσα να επιβιώσω. Τα 2-3 χιλίομετρα (μπορεί και περισσότερο) περπάτημα που κάνω κάθε μέρα, θα ήταν μονότονα και αβάσταχτα εκνευριστικα χωρίς το 30GB, μουσικό αξεσουάρ του μοντέρνου τρόπου ζωής.
Έτσι λοιπόν, παρά να ακούω τον θόρυβο της πόλης και τα ακαταλαβίστηκα Geordie των ντόπιων του Newcastle, κλείνω τα αυτία μου με μελωδίες που αγαπώ και που δημιουργούν την δική μου μουσική επένδυση στο έργο που δίαλεξα να ζήσω τον τελευταίο χρόνο.
Φυσικά, για κάθε περίπτωση και για κάθε δρόμο υπάρχει και η κατάλληλη μουσική. Το κατάλληλο συγκρότημα.
Επι παραδείγματι, όταν η μέρα είναι μουντή και βροχερή (που συνήθως είναι) τα μουσικά ακούσματα που συντροφεύουν τον δρόμο μου ξεκινούν απο Διάφανα Κρίνα, Διονύση Σαββόπουλο, Μυλτιάδη Πασχαλίδη, Pink Floyd και άλλα παρόμοια. Ανάλογα και με την διάθεση μου όμως η μουσική αλλάζει. Πολλές φορές βρίσκω τον εαυτό μου να χαμογελάει κρυφά, καθώς ακούει Τζίμη Πανούση ή Χάρυ Κλύν και ανεβαίνει τις σκάλες του Μετρό. Πράγμα που οι Εγγλέζοι βρίσκουν πολύ παράξενο μέχρι ηλίθιο, εξού και ο τρόπος που με κοιτάζουν.
Ένα πρωί την περασμένη εβδομάδα, ξεκίνησα να πάω στο Πανεπιστήμιο επιλέγοντας τον Νίκο Παπάζογλου να μου κάνει παρέα στον δρόμο. “Με το τραγούδι και το κρασί, σαν πέφτει το βραδάκι, στον νού μου έρχεσαι και ‘συ, με πνίγει το μεράκι..” και ο δρόμος για μια ακόμα βαρετή μέρα στην τάξη ξεκίνησε.
Την ώρα που μπήκα στο μάθημα, ο καθηγητής καθότανε στα πίσω καθήσματα και περίμενε να γεμίσει η τάξη για να ξεκινήσει. Κλασσικός Εγγλέζος της νεώτερης γενίας του ’70. Λίγο ποιο πάνω απ’ τα 40, με σπόρ ντύσιμο και με το κλασσικό ειρωνικό ύφος που περιμένει να σε θύξει με την πρώτη ευκαιρία.
Αφοσιωμένος λοιπόν στο “..οι κλέφτες που παραφιλάν του πέρνουνε, χαράτσι..”, περπάτησα για να καθήσω δίπλα στον μοναδικό Κύπριο που ήτανε στην τάξη μου ( τα ζώα της ίδιας φυλής, πάντα ακολουθούν το ένα το άλλο). Με την μουσική στην διαπασών, η ιδιέτερη και συνάμα τρεμάμενη φωνή του Παπάζογλου, γέμισε την ήσυχη αίθουσα, προκαλώντας την περιέργεια του Εγγλέζου καθηγητή μου ο οποίος ρώτησε τον διπλανό μου “What is he listening to?”. Με τιν άκρη του ματιού μου, έπιασα την παρατήρηση και αφάιρεσα το ένα ακουστικό για να ενημερώσω κατάλληλα τον γεμάτο απορία Εγγλέζο.
Ο Πάνος, απάντησε πρώτος “Greek music..” και απευθείας, ο Εγγλέζος, ειρωνικά αποκρύνεται “Greek and music…isn’t that a bit contradictory?”. Τα γεμάτα ειρωνεία μάτια του με κοίταξαν και ένα χαμόγελο επιτυχίας σχηματίστηκε στο άσπρο του πρόσωπο. Και συνεχίζοντας μου λέει “You can answer, you know..” απλώνοντας περισσότερο το χαμόγελο.
Δεν είμαι εθνικιστής. Ούτε πιστεύω σε μεγάλες ιδεές και μεγάλες πατρίδες και στ’ αλήθεια δεν με ενδιαφέρει τι πιστεύει ο καθένας για τον τόπο μου. Μου φτάνει που τον αγαπώ εγώ.
Αλλά εκείνη την στιγμή, ένιωσα να προσβάλει όχι μόνο την εθνικότητα μου, αλλά περισσότερο την μουσική μου και κατ’ επέκτασην τον Νίκο Παπάζογλου και όλους που παράτασσονταν γραμμή πίσω απο το όνομα αυτό, στην προκυμένη περίπτωση.Έπρεπε να απαντήσω..
Ο Χάρυ Κλύν, έπιασε τόπο…
“When you were eating berries, we already had cholysterol, my friend”.
Η απάντηση μου του έσβησε το χαμόγελο. Στο μυαλό μου έβλεπα όλους τους ελληνόφωνους μουσικούς να χειροκροτάνε και να επευφημούν την αναμφησβίτητα, αφοπλιστική απάντηση μου, στο κακόγουστο αστείο.
“That’s a good point, you got there.” και χαμογέλασε με συμβιβασμό.
Ξανάβαλα το ακουστικό και συνέχισα “Είμαι ερωτευμένος, δεν με ενδιαφέρει ότι κι αν πουν, με μια απ’ τις Καρυάτιδες, με μια απ’ αυτες που λείπουν”. Συνέχισα να χαμογελώ με νόημα..