Το Σαββατοκύριακο που πέρασε, ήμουν Θεσσαλονίκη.
Είχα πάει μια φορά πριν κάποια χρόνια τζιαι άρεσε μου. Έμεινα μια νύχτα θυμούμαι, τζιαι ήμουν με κάτι φίλους που την δουλεία μου τότε, καλαμαράες.
Τζείνο που μου είσιεν αρέσει παραπάνω που ούλλα, ήταν το φαΐ τους.
Πολλά φαγία, καλά φαγία τζιαι το σημαντικότερο, νόστιμα φαγία.
Που τότε, το αγαπημένο μου σιροπιαστό γλυκό, εν τα τρίγωνα πανοράματος ενώ το τσουρέκι τους, εν αρκετά ψηλά στις προτιμήσεις μου στα γλυκίσματα.
Όπως τζιαι να έσιει, πάντα εσκέφτουμουν να επιστρέψω για μια δεύτερη εμπειρία γαστρονομικών απολαύσεων.
Τούτη τη φορά επία με την κοπέλλα μου, που εσπούδαζε χρόνια Θεσσαλονική (τζιαι είναι είναι λίξισσα όπως εγώ) οπόταν είχα τζιαι κάποιο γνώστη της πόλης να με καθοδηγά.
Εν περιττό να αναφέρω ότι τέσσερις ημέρες ετρώαμε, όπως επίσης εν χρειάζεται να πώ ότι ούλλα όσα εφάμεν ήταν τόσο άψογα, σε σημείο που ακόμα τζιαι τωρά τρέχουν τα σάλια μου αμα τα σκέφτουμαι.
Το θέμα μου όμως έννεν τα φαγία της Θεσσαλονίκης.
Για ακόμα μια φορά είχα μια αξέχαστη εμπειρία με ένα Καλαμαρά ταξιτζή.
Μια εμπειρία που μου απόδειξε ξανά, ότι τζιαι οι Καλαμαράες αλλά τζιαι οι Κυπραίοι, πολλές φορές δηλώνουμε γνώστες τζιαι περήφανοι για κάποια πράματα, που στην πραγματικότητα έν έχουμε ιδέα.
Στο ταξί εμπήκαμε μαζί με ένα άλλο Κυπραίο, αιώνιο φοιτητή, που επίεννε για ακόμα μια φορά να δώκει εξετάσεις τα μαθήματα που έμεινε.
Ο ταξιτζής εξεκίνησε την κουβέντα με το που εκάτσαμε.
Τα κλασσικά των Καλαμαράων.
“Απο Κύπρο είσαστε;”, “Πηγα και εγώ και είναι πολύ ωραία”, “Έχετε πολλούς ξένους”, “Έρχονται πολλοί στους γάμους σας”, “Είσαστε πλούσιοι εσείς οι Κύπριοι” τζιαι ούλλα τα σχετικά.
Παλία ενοχλούσε με τούτο το τροπάριο που ξεκινούν οι Καλαμαράες, μόλις τους πεις ότι είσαι Κυπραίος.
Τωρά απλά ψυχαγωγεί με, επειδή όπως τζιαι τζεινοι έχουν στερεότυπα για εμάς, έτσι τζιαι εμείς έχουμε στερεότυπα για τζείνους τζιαι για ούλλους τους λαούς του κόσμου.
Μετά που καμπόσο πρήξιμο, τζιαι μετά που αφήκαμε τον ένα Κυπραίο σε κάποια άκρη της Θεσσαλονικής (διπλή ταρίφα), επεράσαμε δίπλα που την διάσημη καμάρα, την γνωστή αψίδα του Γαλέριου.
Εγώ ομολογώ ότι δεν είχα ιδέα τι είναι, οπόταν ερώτησα.
Του Καλαμαρά είπαμε του ότι η κοπέλλα μου ήταν Θεσσαλονίκη χρόνια ενω εμένα ήταν η δεύτερη μου φορά.
Η αντίδραση του ήταν να γυρίσει με ειρωνικό ύφος στην κοπέλλα μου τζιαι να της πει “Πρώτη φορά έρχεται το παιδί στην Θεσσαλονίκη;”.
Τζιαι μετά γυρίζει τζιαι λαλεί μου “Αυτή είναι η καμάρα της Θεσσαλονίκης.”
Χαίρω πολύ ρε κουμπάρε εμάχουμουν να του πώ, θωρώ την ότι εν καμάρα, έχουμε τζιαι εμείς στην Λάρνακα “Ναι, τι είναι ακριβώς όμως, ποιός την έκτισε και γιατί.” απαντώ του.
Σάννα τζιαι εκόλωσε νάκκο τζείνη την ώρα, αλλά μετα απο ένα λεπτό σκέψης, επροχώρησε να μου πεί τις ποιο συγχησμένες μαλακίες που του επεράσαν που το νού.
Ανάμεσα σε άλλα, είπε μου ότι έκτισαν οι Αρχαίοι Έλληνες το 1206 μ. Χ για να προστατευτούν που τον πόλεμο που είχαν με τον Ξέρξη τζιαι τους Πέρσες.
Μόνο των Λεωνίδα, τους 300 τζιαι τον Ιάσωνα με τους Αργοναύτες έμεινε να μου αναφέρει.
Αλλο λλίο είσιεν να μου πέι ότι έκτισεν την ο Θησέας για να παίζει βόλλευ με τον Ηρακλή.
Εγώ εκατάλαβα ότι εν είσιεν ιδέα, αφου η αψίδα εκαταλαβαινετουν ότι ήταν διακοσμητική τζιαι όχι κτίσμα πολέμου.
Επίσης το 1206 μ. Χ ο Ξέρξης θα έκλεινε 1600 χρόνων, αν εζούσε. Νομίζω θα ήταν νάκκο γέρος για να κάμνει επιθέσεις στην Ελλάδα.
Ο παρέας έκλεισε την κουβέντα με το θεικό “Το ξέρεις ότι εμείς οι Έλληνες έχουμε την ποιό αρχαία ιστορία μαζί με τους Κινέζους;”
Ενώ οι υπόλοιποι λαοί, εξεκινήσαν να υπάρχουν πριν καμία διακοσία χρόνια έννεν;
“Δεν πειράζει που δεν ξέρεις” λαλεί μου “και εγώ στο σχολείο στην ιστορία, δεν ήμουν και πολύ καλός”
Έφτασε στην άκρη της γλώσσας μου να του πώ ότι καταλάβεται, ότι στην ιστορία έν είσιεν υπόθεση αλλά εσκέφτηκα πως εν υπάρχει λόγος να συζητήσω μαζί του.
Απλά εγύρισα την κκελλέ μου έξω τζιαι εχάζευκα την πραγματικά πανέμορφη πριγκίπισσα του Θερμαϊκού.
Ο ταρίφας επήρεν μας τζιαι λάθος δρόμο, εχρέωσε μας τζιαι διπλάσια απο ότι έπρεπε τζιαι έπρισε μας τζιαι την κκελλέ μας. Είπεν μας την τζιαι πουπάνω ότι τάχα εν εξέραμε την ιστορία της πόλης του.
Το απίστευτο εν τούτο, οτι ενώ έν ήταν σίουρος για την ιστορία, αποφάσισε να μας πεί ότι μαλακία του εκατέβηκε τζιαι να μας ειρωνευτεί τζιόλας.
Εν κάτι που φαντάζουμαι να έκαμναν τζιαι Κυπραίοι στην θέση του. Απλά νομίζω ότι οι παραπάνω Κυπραίοι θα ελαλούσαν απλά ότι εν ξέρουν τζιαι να παραδεχτούν ότι εν φακκούν πέννα για τους παπαόροτσους.
Το κοινό μας χαρακτηριστικό εν ότι, ούλλοι μαζι Κυπραίοι – Καλαμαράες, είμαστε περήφανοι για πατρίδες, ιστορίες, θρησκείες, ομάδες, οικογένειες, τραουδίστριες τζιαι περιπτερούες, ενώ δεν κάμνουμε καν τον κόπο να μάθουμε λλία παραπάνω για τα πράματα που είμαστε περήφανοι.
Εν τζιαι λαλώ ότι εγώ ξέρω την ιστορία της Λευκωσίας πόξω τζιαι νεκατωτά, αλλά αν με ρωτήσει κανένας για τα τείχη ξέρω να του πώ πέντε πράματα.
Εν τα χαρακτηριστικά του Έλληνα, όπως τα περιγράφει ο Νίκος Δήμου.
“Ο Έλληνας…Γνωρίζει τα τετραπλάσια από αυτά που πραγματικά έμαθε. Αισθάνεται (και συναισθάνεται) τα πενταπλάσια από όσα πραγματικά νοιώθει…..”
Ευτυχώς που έννεν ούλλοι έτσι τζιαι έσιει κάποια πλάσματα που αντιλαμβάνουνται το βάρος της κληρονομίας τζιαι που πράττουν το ελάχιστο.
Να ψάχνουν, να διαβάζουν τζιαι να μαθαίνουν που την ιστορία, όχι απλά να εν υπερήφανοι για πράματα που καλα, καλά δεν γνωρίζουν.
Εν κατακλείδι, η Θεσσαλονίκη είναι μια πανέμορφη πόλη τζιαι αποφάσισα να την επισκέπτομαι ποιό συχνά.
Οι ανθρώποι εν ευγενικοί (όχι όπως σε κάποια άλλη σαρδελουπόλη της Ελλάδας), το φαί εν καλό, έχουν απίστευτα μνημεία τζιαι έσιει δρόμους να περπατήσεις τζιαι πράματα να δείς.
Απλά οι ταρίφες τους, μπορεί να μιλούν λλίο παραπάνω.