Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Τον τελευταίο τζιαιρό γίνουνται πολλά στην Κύπρο. Πράματα που για κάποιους εν πρωτάκουστα τζιαι εν επεριμέναν ποττε να συμβούν στην νήσο των Αγίων.

Το πρόβλημα εν ότι, εμάθαμε σαν κοινωνία να διαμορφώνουμε τους θεσμούς τζιαι τες καταστάσεις με τέθκοιο τρόπο, ουτώς ώστε να εξυπηρετούν το συμφέρον μας. Την ίδια ώρα, εμάθαμε να κάμνουμε τα στραβά μάτια άμα θωρούμε να κάποιους να κάμνουν το ίδιο.

Σιγά, σιγά εκαταλήξαμε σαν κοινωνία, να αγνοούμε νόμους τζιαι κοινωνικούς θεσμούς τζιαι να εξαντλούμε τα περιθώρια εκμετάλλευσης τους. Έτσι οι νόμοι εχάσαν την αξία τους. Την ίδια ώρα τζείνοι που δημιουργούν τζιαι τάχα επιβάλλουν τους νόμους εχάσαν κάθε σεβασμό που τον κόσμο, αφού ούτε οι ίδιοι εν σέβουνται τους νόμους που τάχα θα έπρεπε να επιβάλλουν.

Ούλλο γενικά το πλαίσιο δημιουργίας, ελέγχου τζιαι επιβολής των νόμων τζιαι των θεσμών (συνοπτικά, ο κυβερνητικός μηχανισμός) εν πεπαλαιωμένο, αναποτελεσματικό τζιαι διεφθαρμένο. Τζιαι ο λόγος που διατηρείται έτσι, εν επειδή συμφέρει κάποιους να εν έτσι.

Κάποιους, για τον απλούστατο λόγο του ότι, είτε δουλέψουν είτε όχι, ο μισθός εννα έρτει τέλος του μήνα τζιαι θα έρκετε επ’ αόριστον. Λλίο οι συντεχνίες, λλίο οι κυβερνήσεις, εκανονίσαν τον κυβερνητικό μηχανισμό τζιαι εξηπηρετεί ούλλους όσους εν μέσα, κανένα άλλο. Γιατί να ενδιαφερτούν να το αλλάξουν; Γιατί να περιπλέξουν τα πράματα;

Άλλοι έχουν διαφορετικούς λόγους να βολεύκουνται. ‘Ενα σύστημα το οποίο εννεν διαμορφωμένο με βάση τα σύγχρονα δεδομένα, φυσικά εν δουλεύκει σωστά. Έσιει τρύπες, περιθώρια για διαφθορά τζιαι εκμετάλλευση. Άρα αφου το εκμεταλλεύκουνται τζιαι τρών καλά, γιατί να ενδιαφερτούν να το αλλάξουν;

Έτσι, με πολλή ευκολία κάποιοι αννοιουν τάφους, βανδαλίζουν νεκροταφεία, πουλούν γενέτζιες, δραπετεύκουν που τες φυλακές, σκοτώνουν εν ψυχρό τζιαι πολλά άλλα. Αφου εν κινδυνεύκουν. Η αστυνομία εν ικανή μόνο να συλλαμβάνει μιτσιούς που κάμνουν πάρτυ τζιαι ζωγραφίζουν γκράφιτι τζιαι να δέρνει φοιτητές δημμένους με τες χειροπέδες.

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, συμπεριφέρουνται σάννα τζιαι εν κλειστά τα μάθκια τους τζιαι παίζουν τυφλόμυγα με τους εγκληματίες. Το απίστευτο δε εν ότι, έχουν τζιαι μούτρα ύστερα να μας λαλούν, ότι έξεραν ότι εννα γίνει έγκλημα, που πριν. Ε, αφού πάντα ξέρουν το, γιατί ποττέ εν κάμνουν τίποτε;

Οι υπόλοιποι φυσικά, τον χαβά τους. Εφκήκαν βουλευτές, ανθρώποι που πιερώνουνται για να σκέφτουνται, τζιαι είπαν ότι τα γεγονότα που εγίναν τον τελευταίο τζιαιρό έχουν σχέση με το σχέδιο Ανάν. Άκου κόψιμον ο νούς τους. Τρόπους που βρίσκουν να τρομοκρατούν, να φανατίζουν, να διχάζουν τον κόσμο.

Δηλαδή, τζείνοι που θα έπρεπε να έχουν πλήρη αντίληψη των γεγονότων, εν εντελώς εκτός πραγματικότητας. ‘Η εν όντως τόσο λλίος ο νούς τους ή απλά αποποιούνται των ευθηνών τους τζιαι στρέφουν την προσοχή του κόσμου αλλού. Αντι να δεχτούν ότι χρειάζουνται αλλαγές τζιαι ότι πρέπει να συνεργαστουν μεταξύ τους για να σταματήσουν την κατρακύλα που επίαμε σαν κοινωνία, εκμεταλλεύκουνται την κάθε ευκαιρία για να περάσουν μικροπολιτικά τζιαι παραπλανητικά μηνήματα για να εξυπηρετήσουν προσωπικές σκοπιμότητες.

Είμαστε όπως το φορτηγό που τζυλά στο κατήφορο, χωρίς στόπερ τζιαι οι οδηγοί βουρούν που πίσω να το φτάσουν. Η Κύπρος μετατρέπεται σε Φαρ Γουέστ τζιαι τζείνους ο νους τους εν σε ένα πρώην Γ.Γ του ΟΗΕ τζιαι ένα σχέδιο τεσσάρων χρόνων. Καλημέρα Κύριοι βουλευτές! Τα βάσανα μας εν πίσω..

Προχτές εβρέθηκα τζιαι εγώ στην διαδήλωση που έγινε εναντίον του ρατσισμού τζιαι υπέρ των μεταναστών, στην Μακαρίου.

Πραγματικά η προσέλευση του κόσμου ήταν πολλά παραπάνω που ότι επερίμενα. Είμαστε περίπου 500 άτομα όταν έφτασα τζιαμέ, αλλα πολλοί είπαν μου ότι είχαν φύει επειδή άρκησε να ξεκινήσει η άλλη εκδήλωση του Ε.ΛΑ.Μ.

Πολλές γνώριμες φάτσες αλλα τζιαι πολλοί άγνωστοι. Μιτσίοι, μεγάλοι, Κυπραίοι, ξένοι που ούλλα τα κοινωνικά στρώματα, με ένα τζιαι μόνο σκοπό. Να αντιπαραθέσουν τες φωνές τους, στες φωνές των απέναντι.

Οι απέναντι, που την άλλη, ήταν μια χούφτα.

Εν τα μασώ τούτα που λαλούν τα νέα, ότι ήταν 150 άτομα. Επήα κοντά αρκετες φορές τζιαι είδα πόσοι ήταν, έφκαλα τους τζιαι βίτεο. Σίουρα ήταν λιότεροι που 100.

Βασικά έφαν με η περιέργεια να δώ τί σώι πλάσματα εν τούτοι φκαίνουν στους δρόμους με συνθήματα τζιαι ιδεολογίες του περασμένου αιώνα.

Είδα τους που κοντά. Εν μιτσίοι σαν εμένα. Πιο μιτσίοι ακόμα, κάποιοι εφαίνουνταν φοιτητές.

Ένας τύπος, νομίζω ήταν καλαμαράς, επρόσταζε παραγγέλματα. “Στοιχηθήτε ρε”, “Δυάδες ρε” και τα λοιπά.

Ούλλοι ντυμένοι με άρβυλα, τζίν, μαύρα σακκάκια τζιαι μάυρα καπέλα ή κουκούλες ή κράνη. Ένας μικρός στρατός.

Εν επερίμενα να δώ ανθρώπους να εκτελούν όπως τα αρνία, παραγγέλματα που wannabe μόνιμους, έξω που τον στρατό.

Που πάτε ρε παίχτες μου. Ποιού εννα επιτεθήτε; Ποιόν εννα σκοτώσετε;

Ποιού το αίμα εν που ζητάτε τζιαι φωνάζετε όπως τους δαιμονισμένους “Τι ζητάμε;”, “ΑΙΜΑ”.

Ποιός τον έβαλε τζείνο τζιαμέ να σας διατάσσει; Θέλετε τζιαι είσαστε πιόνια της αρρώστιας του κάθε ‘νου;

Επειδή εν αρρώστια ρε κοπέλλια τούντο πράμα. Έννεν ούτε ιδεολογία, ούτε άποψη. Εν αρρώστια τζιαι πρέπει να πάτε κοιταχτήτε, πρώτα ο παρέας που νομίζει ότι εν το μολλόσιη στο “Full metal jacket” τζιαι ύστερα εσείς που του κρώννεστε τζιαι τραβολοέστε μες τους δρόμους για να τα βάλετε με τα Πακιστανούθκια τζιαι τους Κινέζους.

Την ώρα που ήμουν τζιαμέ κοντά, εκόντεφκε μια παρέα κινεζούες με ψουμνίσματα. Μόλις τες είδα είπα τους να απομακρυνθούν τζιαι να αποφύγουν να κινηθούν μες την Λευκωσία την νύχτα, επειδή εν επικύνδινα. Εξήγησα τους, τους λόγους τζιαι η αντίδραση τους ήταν “Γιατί; Εμείς τι τους εκάμαμε;”.

Αλήθκεια, έσιει κανένας απάντηση;

Τι εκάμαν; Έσιει κανένα σας που εν καθαριστής, τζιαι εν βρίσκει δουλεία; Έσιει κανένα που επίε σε φούρνο, σε περίπτερο, σε αγρόκτημα, κτίστης, βόθρατζιης, ντελίβερι τζιαι όποια άλλη δουλεία τζιαι εθκίωξαν τον;

Αρχίδια. Αφου ούλλα τα επιχειρήματα τους, εν του κώλου. Την αλήθκεια ξέρουμε την ούλλοι. Εν μια χούφτα εθνικιστές που εν γουστάρουν όποιον έννεν Έλληνας τζιαι οτιδήποτε έννεν Ελληνικό.

Δικαίωμα τους. Γούστο τους τζιαι  καπέλο τους. Μπορουν να βρέθουνται όποτε θέλουν στα γραφεία τους τζιαι να ποσκολιούνται. Να κάθουνται παρέα να ξιτιμάζουν αλλοδαπούς, να δοξολογούν τους αρχαίους Έλληνες τζιαι να μαραζώνουν που εν τα εκατάφερε ο Χίτλερ.

Πολλά ωραία. Ας το κάμουν έτσι.

Όπως έχουν τζείνοι το δικαίωμα τούτο, έχουμε το τζιαι εμείς.

Η διαφορά, εν ότι τζείνοι εν μειονότητα. Έστω τζιαι αν έσιει 1-2 εθνικοκαναλλούθκια να τους κουντούν, πάλε μειονότητα είναι. Μια διαδήλωση εκάμαν, τζιαι που την αντίθετη μερκά εκατεβήκαν οι οχταπλάσιοι.

Τζιαι έτσι εννα ένι. Όποτε εννα προσπαθούν να περάσουν τες απόψεις τους, εννα μας βρίσκουν απέναντι τους.

Επειδή, απέναντι τους έν ήταν οι “αυτοαποκαλούμενοι αντιρατσιστές” όπως είπε ο ΑΝΤ1. Ήταν απλός κόσμος που εν ανεχεται τούτες τες ιδεές τζιαι τούτη τη συμπεριφορά.

Απέναντι τους εννα βρίσκουν την Κύπρο τζιαι τους καθημερινούς ανθρώπους που ξέρουν τι σημαίνει να δουλεύκεις για ένα κομμάτι ψωμί τζιαι να σου φτίνουν που πάνω.

Το πρόβλημα αγαπητοί μου, έννεν οι ξένοι. Το πρόβλημα εν το διεφθαρμένο σύστημα.

Αν θέλετε κάποιον να τα βάλετε, βάλτε τα με τους πολιτικούς τζιαι την κωλοκοινωνία που ζούμε, όχι με τες Κινεζούες που ξισκατίζουν τες γιαγίαες μας τζιαι τες αυλάες μας τζιαι τους Ινδούς που καθαρίζουν τους δρόμους.

Όπως τζιαι να έσιει, τα πολλά λόγια εν φτώσια.

Προχτές αποδείχτηκε ότι ο παραπάνω κόσμος έσιει φιλότιμο τζιαι νοίαζεται για τον δίπλα του. Όποθθεν τζιαι αν ένι.

Σε τούτη τη γή, είμαστε ούλλοι μετανάστες.

Παραθέτω ένα βίντεο που την εκδήλωση.

Εν πρέπει να ήμουν πάνω που 7-8 χρονών. Θυμούμαι ότι ήμουν δευτέρα ή Τρίτη δημοτικού. Ήταν μια εθνική επέτειος τζιαι είμαστε μαζεμένα ούλλα τα μωρά του σχολείου στην αυλή, για να μας μιλήσει ο διευθυντής.

Εν θυμούμαι τι έγινε μετά την γιορτή αλλα ούτε τζιαι θυμούμαι τι έκαμνα πριν. Έμεινε στο νού μου, όπως την μεταξοτυπία, τζείνη η μια ώρα που εστεκούμαστε ούλλοι στοιχημένοι ανα τάξη τζιαι ακούαμε τον διευθηντή να μας μιλά για την επέτειο.

Θυμούμαι που μας εμίλησε για τον Λεωνίδα τζιαι τους τριακόσιους του. Που επροτάξαν τα στήθη τους στους Πέρσες τζιαι ανακόψαν την πορεία τους προς την υπόλοιπη Ελλάδα. Που έστω τζιαι λλίοι, εβάλαν τα με τες ορδές των βάρβαρων εχθρών από την ανατολή τζιαι αντιμετώπισαν τους ηρωικά. Που επεθάναν σαν ήρωες τζιαι εμείναν στην ιστορία.

Συνεχίζοντας, είπε μας για την Κύπρο μας που ήταν πατημένη που τον βάρβαρο κατακτητή για τόσα χρόνια. Που επειδή ζήλεψαν την ομορφιά της, οι Αττίλες εισέβαλαν στα άγια εδάφη της τζιαι εμοιράσαν την στα δύο. Αλλά μια μέρα, θα επιστρέψουμε στην Κερύνεια μας, στην Αμμόχωστο μας τζιαι στο Καρπάσι μας τζιαι θα διώξουμε τους Αττίλες που το νησί μας.

Ο διευθυντής, τελειώνοντας την ομιλία του, είπε μας ένα απόφθεγμα του Γουινστον Τσωρτσιλ. «Οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες. Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».

Αν τζιαι μωρό, ενθουσιάστηκα. Ένιωσα περήφανος που είμαι Έλληνας, που έχω έτσι προγόνους. Ένιωσα ότι πρέπει να σταθώ αντάξιος της τιμημένης ιστορίας που έχω στην πλάτη μου. Ένιωσα παράλληλα ένα μίσος για τους κατακτητές που μας στερούν την γή μας τόσα χρόνια. Που εφέραν τον πόλεμο, τον πόνο τζιαι την σκλαβιά στην Κύπρο μας.

Η γιορτή εσυνέχισε με ένα ποίημα που απήγγειλε μια συμμαθήτρια μου, η Χριστίνα. «Είμαι μια Ελληνοπούλα» ελάλεν «και σαν μια Κυπριοπούλα» εσυνέχιζε.

Μια δασκάλα, εδιάβασε μια ομιλία μετά. Λλίο πιο απλοϊκή που τζείνη του διευθυντή μας. Σε κάποια σημεία, αραιά και που ανέφερε τζιαι την λέξη ειρήνη στην Κύπρο.

Η σκηνή που παίζει στο νου μου συνέχεια, άμα θυμούμαι τζείνη τη μέρα, εν όταν εφκήκε ένας μαθητής της έκτης τάξης τζιαι εφώναζε συνθήματα τα οποία έπρεπε να επαναλαμβάνουμε ούλλοι μαζί.

«Ένας είναι ο εχθρός, ο Ντεκτάς ο φαλακρός»

«Έξω οι Τούρκοι, από την Κύπρο»

«Η Αμμόχωστος είναι Ελληνική»

«Θέλουμε ειρήνη στην Κύπρο μας»

Η γιορτή ετέλειωσε με 2-3 τραγούδια που την χορωδία του σχολείου τζιαι μετά επήαμε στις τάξεις μας.

Ένιωθα πολλά συναισθήματα τα οποία εν είχα την ικανότητα να αναγνωρίσω, σε τζείνη την ηλικία. Οργή, λύπη, μίσος, περηφάνια. Είχα τζιαι πολλές ερωτήσεις, αλλά εν εθεωρούσα ότι έπρεπε να τες κάμω. Οι δασκάλοι μας εξέραν καλύτερα που μας, εν εχρειάζετουν να ξέρω κάτι παραπάνω από όσα μας ελαλούσαν.

Εσυνέχισα να σκεφτουμαι την γιορτή για ακόμα 10-20 λεπτά. Μετα εφκήκαμε διάλλειμα τζιαι ενδιέφερε με παραπάνω η μάππα, η καττίνα τζιαι το τρεχτό, παρά το πρόβλημα της Κύπρου.

Το μήνυμα εστάληκε όμως. Όπως το σφουγγάρι απορρόφησα το τζιαι επεράσαν χρόνια να μπορέσω να το ποσφίξω που το νού μου.

Οι Τούρκοι εν εχθροί μας, έννεν δαμέ ο τόπος τους, είμαστε περήφανοι Έλληνες, πρέπει να τους διώξουμε έστω τζιαι αν τούτο σημαίνει να θυσιάσουμε την ζωή μας τζιαι η ειρήνη εννα έρτει μόνο αν φύουν οι Τούρκοι που την Κύπρο. Το νησί εν δικό μας.

Η μηχανή συνεχίζει να παράγει.

Ανακοινώνω τζιαι εγώ με την σειρά μου το άνοιγμα ενος καινούργιου μπλόγκ που στόχο έχει την προώθηση και την συζήτηση της λύσης του προβλήματος της Κύπρου και την επανένωση του νησιού.

Μια συλλογική προσπάθεια απο πολλούς και γνωστούς μπλόγκερ.

Μπορείτε να δείτε το μπλόγκ στο http://www.epanenosi.com και http://www.epanenosi.org