Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Εσχόλασε που την δουλεία, αλλά εν εβάσταν η καρδιά του να πάει σπίτι. Οι τελευταίες δέκα μέρες είναι μαρτύριο. Το σπίτι μοιάζει με φυλακή χωρίς τζείνη. Επικρατεί μια αμήχανη σιωπή, όπως το νεκροταφείο. Τζιαι στην ατμόσφαιρα νιώθει συνέχεια ότι κάτι εννα αλλάξει. Να χτυπήσει το τηλέφωνο, η πόρτα, να ακούσει βήματα. Κάτι που να σπάσει την μελαγχολία που τον πνίει.

Τίποτε όμως. Τζιαι οι ώρες περνούν, σαν ανθρωπάκια περπατούν μπροστά που την πολυθρόνα του, τζιαι η κάθε μια με τη σειρά της συστήνεται τζιαι κάθετε πάνω στο ξύλινο σιέρι της.

Κάθετε τζιαμέ τζιαι θωρεί τον μες τα μάθκια. Ώσπου να περάσει η σειρά της τζιαι να την αλλάξει η άλλη ώρα. Δέκα μέρες τωρά, εγνώρισε τες ούλλες. Τρείς το πρωί, πέντε το πρωί, έντεκα την νύχτα.

Η κάθε μια πιο αναίσθητη τζιαι πιο σκληρή που την προηγούμενη. Συνεχόμενα τζιαι σταθερά, μεταφέρουν την στιγμή που εννα ακούσει νέα της, ακόμα μακρύτερα.

Το σπίτι που πριν λλίο τζιαιρό ήταν το καταφύγιο του. Τωρά έγινε ένα παγωμένο τζιαι αφιλόξενο μέρος. Ούλλα πληγώνουν τον, ούλλα θυμίζουν του κάτι. Τζιαι καμιά γωνιά εν μπορεί να τον κρύψει, να τον προστατέψει. Τζοιμάτε ελάχιστα, σκέφτεται πολλά, κλαίει ακόμα παραπάνω.

Προτιμά να μεν μινήσκει μόνος του. Ο κόσμος βοηθά τον να ξεχάννει λλίο.

Νιώθει σάννα τζιαι εν πάνω σε μια σχεδία, στην μέση της θάλασσας. Ο κόσμος σε ένα καράβι που απομακρύνεται τζιαι τζείνος να πλατσουρίζει άτσαλα να το φτάσει. Βοηθά τον να συγκεντρώνεται αλλού, τούτη η προσπάθεια.

Προσπαθεί λοιπόν τούτη την μακρινή σχέση που έσιει πλέον με τον κόσμο, να την διατηρεί για όση παραπάνω ώρα γίνεται.

Επέρασε που το μπάρ. Έλπιζε να έσιει κόσμο. Έλπιζε επίσης να έρτει κάποιος να τον ρωτήσει, τι έσιει, τι του συμβαίνει. Σε κάποιον να ανοίξει την ψυσιή του τζιαι να του πεί. Ότι η γενέκα που αγαπούσε παραπάνω που οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, έφυε. Εμάζεψε τα πράματα της μια μέρα τζιαι έφυε. Εν είπε ούτε που πάει, ούτε αν θα ξαναέρτει πίσω.

Στον καναπέ στην γωνιά, λλίο πιο κάτω που ένα παλιό, κόκκινο φωτιστικό, εκάθετουν κάποιος γνωστός, παρέα με μια κοπελιά. Έκατσε τζιαι τζείνος λλίο σε ένα στούλ, με το πρόσωπο γυρισμένο προς το μπαρ, να μεν φανεί αδιάκριτος.

Με μικρές, κυκλικές κινήσεις, έπαιζε με το ποτήρι της μπύρας. Εθώρεν τον αφρό που εταξίδευκε, παγιδευμένος μέσα στο γυαλί, τζιαι ένιωσε τες σκέψεις του να σταματούν για λλίο. Ηρέμισε, για μερικά λεπτά εξέχασε.

Η λύπη όμως εν τον εξέχασε τζιαι το πρόσωπο του απότομα άρχισε να λίωνει. Τα μάθκια του, εστάζαν παράπονο τζιαι το κορμί του έτοιμο να εκραγεί. Έφυε βιαστικά που το μπαρ τζιαι εξεκίνησε να πάει σπίτι του.

Εξεκλείδωσε την εξώπορτα τζιαι εστάθηκε στην είσοδο. Το σπίτι εμύριζε καπνό τζιαι κλεισούρα.

Έκατσε σταυροπόδι στην πολυθρόνα του. Ούλλο το μαράζι της γης, απλώθηκε σαν σεντόνι πάνω στο κορμί του. Αργά την νύχτα, είδε την να κάθετε στον απέναντι καναπέ τζιαι να σπρώχνει τα κοντά της μαλλιά πίσω που το αυτί της.

Θυμήθηκε που την εκρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του. Ίσως να μεν την εκρατούσε όσο σφιχτά έπρεπε.

Ένα τραγούδι που μου θύμισε ένας φίλος πριν λίγες μέρες.

Γραμμένο απο ένα απο τους πιο σπουδαίους συνθέτες της Ελλάδας και με την εκτέλεση του μεγαλύτερου για μένα λαικού τραγουδιστή για μια απο τις πιο όμορφες πόλεις στον κόσμο.

Αριστούργημα.

Θα πάρω το αμάξι μου στην τζέπη χαρτζιλίκι……

Waiting for your life to begin
Waiting for your team to win
Waiting for the bus to arrive
Waiting for your kid to strive
Waiting for the rain to pass
Waiting for the bell after class
Waiting for the job of your dream
Waiting for things to become what they seem
Waiting for inspiration to come
Waiting to become rich and then some
Waiting for a person to change
Waiting for motion to become a range
Waiting for a bad mood to disappear
Waiting for your head to clear
Waiting for your boss to see your worth
Waiting for heaven on earth
Waiting for what is your due
Waiting for a cue
Waiting for someone to understand
Waiting for your enemies to be banned
Waiting for the world to get better
Waiting for that liberating letter
Waiting for something that will never come
Waiting for things to become undone
Waiting for wisdom to teach you
that waiting is just loosing time to get through

“Εχτές ρε φίλε, άνοιξα το μπούκκικο η ώρα 9 το πρωί. Είσιεν ένα τύπο, εκαρτέραν με πόξω. Σάννα τζιαι εθώρεν με όρομα την νύχτα. Τώρα να κάμω καφέ τζιαι να σου τα πω καλύτερα.”

Ο Πανίκκος, εν 23 χρονών. Δουλέφκει στο μπούκκικο του θείου του. Ετέλειωσεν την τεχνική σχολή αλλά εν εσπούδασε, εν του αρέσκαν τα γράμματα. Έκαμε λλίες δουλείες, ευκαιριακά, χωρίς να σκέφτεται το μέλλον. Ηλεκτρολόγος, ντελίβερι, σε περίπτερο. Σε κάποια φάση άνοιξε δουλεία δική του, έφερνε ηλεκτρονικά που την Κίνα τζιαι επούλαν. Σήμερα όμως, ούλλοι έχουν ίντερνετ τζιαι μπορούν να γοράζουν τα πράματα πιο φτηνά.

Ο θείος του, άμα τζιαι είδεν τον πως εν έκαμνε χαΐρι μόνος του, έπιασε τον που κοντά να του δουλέφκει στο μπούκκικο. Πάει το πρωί τζιαι ανοίει το τζιαι σχολάνει το απόγευμα.

“Κάθουμαι ούλλη μέρα”, λαλεί, “ποσκολιούμαι μες το ίντερνετ, παίζω κανένα κουπόνι τζιαι πιερώνουμε τζιόλας. Εννα με πάρει ως πάρατζει τζιαι μετά θωρώ τι εννα κάμω.”

Έφερεν τον καφέ τζιαι έκατσε στο τραπεζάκι μου.

Γυρώ μας, τηλεοράσεις. Πρέπει να είσιεν καμια 30ρκα, ποτζείνες τες λεπτές τζιαι τες μεγάλες. Τι χρώμα ήταν ο τοίχος δεν εκαταλάβαινες, που τες πολλές που είσιεν. Τζιαι καμπόσα κομπιούτερ σε σειρά, πάνω σε ένα πάγκο με σχήμα Π.

Οι τοίχοι του, ένα ψηφιδωτό τεχνολογίας. Τζιαι τα χρώματα του ψηφιδωτού, αππάροι, αριθμοί, μάππες τζιαι διάφορα άλλα που εν εκατάλαβα. Ο παράδεισος του κουμαρτζή.

Ο Πανίκκος εσυνέχισε την κουβέντα. “Άνοιξα την πόρτα που λαλείς τζιαι έδωκε μέσα ο παρέας. Εθυμούμουν τον που την προηγούμενη νύχτα, ήταν δαμέ ως αργά τζιαι έχασε καμια πεντακοσιά ευρώ.”

“Είπε μου να του βάλω πεντακόσια ευρώ να παίξει. Βάλλω του, παίζει τα, ύστερα που καμιά ώρα έχασεν τα ούλλα τζιαι εσηκώθηκε τζιαι έφυε. Την νύχτα ήρτεν πάλε. Βάλλω του αλλο πεντακόσια ευρώ. Ώσπου να κλείσουμε έχασε τα τζιαι τζείνα.”

“Για να μεν σου τα πολυλογώ ρε φίλε, έχασε 1500 ευρώ σε 2 νύχτες. Όσα φκάλλω εγώ σε ένα μήνα.”

“Όπου τζιαι να ‘σαι άκου τον. Εννα έρτει πάλε να παίξει να φκάλει τα σπασμένα.”

Εν επρόλαβε να τελείωσει την κουβέντα του ο Πανίκκος. Ο παρέας εμπήκε της πόρτας τζιαι επήεν βουρητός στο ταμείο. Κυπραίος, γύρω στα 35. Ψηλός με μαυρισμένο πρόσωπο τζιαι απεριποίητα γένια τζιαι μαλλιά. Πρέπει μόλις να είσιεν σχολάσει που την δουλεία, εφορουσε μια φόρμα του μηχανικού, πορτοκαλιά τζιαι άσπρη φανέλα που μέσα.

Ο Πανίκκος έβαλε του αλλο πεντακόσια ευρώ στο λογαριασμό του, ο παρέας επαράγγειλε καφέ τζιαι έκατσε σε ένα κομπίουτερ.

Ύστερα που καμιά ώρα εσηκώθηκε τζιαι ήρτε προς το μέρος μας. “‘Άνοιξε το ταμείο ρε Πανίκκο τζιαι εκέρδισα σήμερα.” Ο Πανίκκος επίερωσεν τον τζιαι ο παρέας έφυεν.

“Εκέρδισε καμιά τρακοσιά ευρώ. Ήρτεν με πεντακόσια τζιαι φεύκει με οκτακόσια τωρά.”

“Το κουμάρι ρε φίλε εν το σιηρόττερο ναρκωτικό. Θορώ τους δαμέσα, τρων του κόσμου τες λίρες. Κερτούν μια φορά, γλυκανίσκουν τζιαι παίζουν αλλο τόσα.”

“Τούτος έκαμε χαρά πως εκέρδισε τρακόσια ευρώ. Εμάχουμουν να του πώ, να μου τα αφήκει δαμέ. Ο μπούκκης εν τζιαι χάννει ρε φίλε. Πάλε δαμέ εννα τα φέρει.”

Το μπούκκικο ήδη είσιεν αρκέψει να γεμώνει κόσμο. Ο Πανίκκος εσηκώθηκε τζιαι εξαναείπε “Ο μπούκκης, εν χάννει. Τζιαι τούτοι ούλλοι καρτερούν να κερδίσουν.”

Σαράντα περίπου Κυπραίοι μπλόγκερ, ανάμεσα τους τζιαι εγώ, εδημιουργήσαν ένα κοινό μπλόγκ που στόχο έσιει την προώθηση του ελεύθερου διαλόγου για την επίτευξη λύσης του Κυπριακού προβλήματος. Το όνομα της σελίδας είναι http://www.epanenosi.com τζιαι τα άρθρα που δημοσιεύονται γράφουν τα άτομα προερχόμενα από όλα τα κοινωνικοπολιτικά στρώματα του τόπου.

Επρόσεξα ότι γίνονται πολλά καλές τζιαι περιεκτικές συζητήσεις. Άνθρωποι που διάφορες απόψεις, είτε που διαφωνούν με την ομοσπονδία, είτε που συμφωνούν, είτε που απλά εν αναποφάσιστοι, ανταλλάσουν σχόλια τζιαι συζητούν, ως επί το πλείστον πολιτισμένα, για το πως θωρούν το μέλλον του τόπου. Εξέπληξε με η ποιότητα των συζητήσεων τζιαι η ποικιλία των απόψεων. Αντίθετα με άλλους διαδικτυακούς ιστότοπους, που εν παναύρκα τζιαι σκοπό έχουν την προπαγάνδα, την υπερβολή τζιαι τον εκφοβισμό του κόσμου, στην epanenosi μπορεί κάποιος να έβρει πραγματικά αντικειμενικές πληροφορίες για το τι σημαίνει λύση, τι λύση επιδιώκουμε τζιαι γενικά για τα τεκταινόμενα των συνομιλιών.

Το θέμα μου σήμερα έννεν το διαδίκτυο όμως. Προβληματίζει με η άγνοια του κόσμου σε σχέση με την λύση του Κυπριακού. Η αδιαφορία τζιαι η άρνηση κάποιων να δουν τα πράματα που άλλο μάτι τζιαι να προσπαθήσουν να σκεφτούν που μόνοι τους, παρά να αφήνουν άλλους να σκέφτονται για τζείνους.

Αν εμπορούσαν οι συζητήσεις στην πραγματικότητα τζιαι μεταξύ των πολιτικών να εν όπως κάποιες συζητήσεις στο διαδίκτυο, τότε ο κόσμος θα ήταν πιο ενημερωμένος τζιαι εν θα ήταν τόσο δύσκολο για κάποιον να αντιληφθεί τί ακριβώς συμβαίνει τζιαι που βαδίζουμε σαν χώρα. Θα ήταν επίσης πιο εύκολο για κάποιους να σχηματίσουν άποψη, αν είχαν τα στοιχεία τζιαι τα επιχειρήματα μπροστά τους.

Υπάρχει μια αρνητικότητα στον κόσμο η οποία δεν τους αφήνει να σκεφτούν λογικά ή να ακούσουν οποιαδήποτε άλλη άποψη. Σε συζητήσεις που είχα τελευταίως, άκουσα τραγελαφικά επιχειρήματα, που ανθρώπους νέους, σπουδασμένους τζιαι υποτίθεται φιλελεύθερους.

Επιχειρήματα του στυλ "Εγώ εν δέχουμαι να έχουν λόγο στην κυβέρνηση οι Τούρτζιοι", "Εγώ εν δέχουμαι να μπαίνουν μπροστά μου στο νοσοκομείο οι Τούρτζιοι", "Είμαι ρατσιστής, μόνο με τους Τούρκους", "Καλύτερα διχοτόμηση παρά λύση έτσι όπως την θέλουν" τζιαι άλλα πολλά. Το λυπηρό εν ότι τούτοι οι άνθρωποι, επαναλαμβάνουν κουβέντες που ακούουν είτε που πολιτικούς, είτε που σοφούς του καφενέ της γειτονιάς.

Μόλις ανοίξεις συζήτηση τζιαι αντικρούσεις ένα επιχείρημα τους (επειδή εν έχουν τζιάλλο) αντιδρούν είτε νευριάζοντας, είτε αγνοώντας σε, είτε λαλώντας σου ότι εν ασχολούνται με την πολιτική (ενώ πριν 10 λεπτά είχαν εκφέρει τζιαι άποψη). Εν σάννα τζιαι αρνούνται πεισματικά να μπει οτιδήποτε άλλο μες τον εγκέφαλο τους, εκτός που τζείνο που τους εμάθαν να επαναλαμβάνουν τόσα χρόνια.

Εν με ενοχλεί που υπάρχουν αντίθετες απόψεις, προς θεού. Ενοχλεί με το ότι, δεν μπορεί να γίνει σοβαρός, αποτελεσματικός, ουσιώδης διάλογος μεταξύ μας. Τζιαι ο λόγος εν ότι ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου, εν έσιει κριτική σκέψη. Ακούει ότι τον συμφέρει, φιλτράρει τζείνα που τον βολεύκουν, επαναλαμβάνει τα τζιαι αφήνει άλλους να σκέφτουνται για τζείνον.

Αφού εμείς σαν λαός δεν κάμνουμε προσπάθεια να διαβάσουμε, να ασχοληθούμε, να ακούσουμε απόψεις, να σκεφτούμε τζιαι να αποφασίσουμε μόνοι μας, πως περιμένουμε να ασχοληθούν οι υπόλοιποι;

Αφού εμείς εν έχουμε διάθεση τζιαι δυναμική να αποφασίσουμε, να μεν έχουμε παράπονο άμα αποφασίζουν άλλοι για εμάς.