Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Ξέρω ότι τούτη η ιστορία μπορεί να μεν έσιει νόημα για κανένα άλλο εκτός που μένα τζιαι την γενέκα μου. Κάποιες ιστορίες εν χρειάζεται να καταλήγουν κάπου, ούτε να έχουν δίδαγμα ή μια σοφή πρόταση στο τέλος. Κάποιες ιστορίες απλά υπάρχουν. Κάποια πράματα απλά συμβαίνουν. Τζιαι το νόημα εν ανάμεσα που τες γραμμές. Όπως στην ζωή μας.

Η γενέκα μου, έφυε για την Αμερική λλίους μήνες μετά που την εγνώρισα. Ήταν μια πολλά δύσκολη περίοδος για την σχέση μας τζιαι ο αποχωρισμός, ήταν η πιο σκληρή εμπειρία της ζωής μου. Την πρώτη φορά που την άφηκα πίσω μου στο αεροδρόμιο, ένιωθα ότι εξεκολλούσαν κομμάθκια που πάνω μου, καθώς εκατέβαινα τον διάδρομο για να πάω στην πύλη αναχώρησης. Η έλλειψη κάποιου που αγαπάς, εν αδίσταχτο συναίσθημα.

Βοηθά σε όμως, αμα τον έσιεις να τον εκτιμάς, να θωρείς στο παρελθόν τζιαι να καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό ένει , απλά να τον έσιεις δίπλα σου.

Το καλοκαίρι πριν να φύει για την Αμερική, επύαμε μαζί διακοπές στην Πόλη της Χρυσοχούς, στο κάμπινγκ. Εμένα πάντα άρεσκε μου το κάμπινγκ έτσι έμαθε το τζιαι η γενέκα μου. Ήμαστε με άλλους φίλους, τζιαι ένα πρωί αποφασίσαμε να πάμε περίπατο στον Ακάμα.

Εφωρτοθήκαμε στο αυτοκίνητο του Σάββα τζιαι εξεκινήσαμε. Η αλήθκεια εν ότι εμένα εν με ενθουσίασε ποττέ ο Ακάμας. Εντάξει, μπορεί να πετύχεις ωραίες παραλίες, αλλά ως επι το πλείστον, ειδικά το καλοκαίρι, εν μια ασυστάριστη, ολοχώματη πλάτσα με θέα προς την θάλασσα. Έχουμε 1-2 σημεία που πάμε τζιαι κολυμπούμε, αλλά τες παραπάνω φορές απλά διασχίζουμεν τον με το αυτοκίνητο, νομίζω απλά για να τον διασχίσουμε.

Η Στέλλα εν ήταν καλά, ούλλη μέρα. Ήταν μαραζωμένη, εν εμίλαν τζιαι εκάπνιζε σκεφτική. Γενικά ακόμα τζιαι σήμερα, η Στέλλα έννεν τζιαι ο πιο ομιλητικός άνθρωπος. Άμα έσιει κάτι όμως, εν αδύνατο να της φκάλεις κουβέντα.

Είσιεν κάτι, τζιαι ήταν τα μάθκια της συνέχεια σκοτεινά. Τζιαι εγώ εθωρούσα την τζιαι εγίνουμουν κομμάθκια. Άμα αγαπάς κάποιον τζιαι θωρείς τον λυπημένο, εν σάννα τζιαι θωρείς το μεγαλύτερο κακό, την μεγαλύτερη απανθρωπιά, να γίνεται μπροστά σου. Ήξερα γιατί ήταν έτσι. Σε 1 μήνα είσιεν να φύει για την Αμερική, 23 ώρες ταξίδι  το λλιότερο, τζιαι στην Κύπρο ίσιεν να είμαι εγώ.

Τα μωρά, μέχρι κάποια ηλικία, εν αντιλαμβάνουνται ότι έστω τζιαι αν δεν θωρείς κάτι, συνεχίζει να εν τζιαμέ. Γιαυτό τζιαι άμα φύεις που το δωμάτιο, κλαίν, επειδή νομίζουν ότι σταματάς να υπάρχεις. Έτσι εν τζιαι ο έρωτας στους μεγάλους. Αμα έν έσιεις τον άλλο δίπλα σου, νιώθεις ότι εν τον έσιεις καθόλου.

Εσταματήσαμε στην παραλία της Λάρας. Εβουττήσαμε λλίο τζιαι εκάτσαμε στην άκρια του κύμματος. Εφάκκαν μας τα πόθκια μας, κρυά η θάλασσα, τζιαι εδίαν μας που πάνω ο ήλιος του Αυγούστου. Εσιηψα που πάνω της τζιαι εφίλησα την. Όπως τες σκηνές σε κάτι ρομαντικές ταινίες του 70, μόνο που εν τη εθωρούσα στην οθόνη. Εζούσα την.

Εσηκώθηκε τζιαι έφυε. Είδα την που επαρπάτησε καμπόσο τζιαι έφτασε στην άλλη μερκά της παραλίας, κοντά σε κάτι βράχους. Για καμπόση ώρα έβλεπα την που επερηφέρετουν άσκοπα τζιαι ασυντόνηστα στην περιοχή τζιαμέ.

Έπρεπε να εν πιο απλό. Εν έπρεπε να εν τόσο πολύπλοκο, ούτε τόσο αγχωτικό. Εθώρουν την, σαν το θερκό να ποτυλίεται ποτζεί ποδά, πότε ήρεμα τζιαι πότε νευριασμένα τζιαι σπασμωδικά.

Εσυκώθηκα τζιαι εμάζεψα μέσα στην φανέλλα μου καμπόσες πέτρες που την θάλασσα. Διάφορα χρώματα τζιαι σχέδια.

Έκατσα, τζιαι προσεχτικά εζωγράφισα το όνομα της πάνω στην άμμο. Εδιακόσμησα το με τες πέτρες τζιαι έκαμα της τζιαι που πάνω μια καρδία. Εν μου έφαεν ώρα, ούτε ήταν δύσκολο. Ήταν κάτι που έκαμα επειδή ήθελα να την κάμω να νιώσει καλύτερα.

Εφώναξα της τζιαι ήρτεν δίπλα μου τζιαι είδεν το. Εν ξέρω τι ηλεκτρόδια ενωθήκαν μες τον εγκέφαλο της τζιαι τι κομμάθκια του πάζλ, αλλά αγκάλιασε με, εχαμογέλασε μου τζιαι είπε μου ότι αγαπά με.

Εν μια σκηνή, που εν όπως τον  πίνακα μες τον νού μου. Εγώ, η Στέλλα γονατιστοί στην άμμο. Που την μια μερκά η θάλασσα, μπλέ να σιωνόννεται τζιαι να σπάζει το τραούδι των ζίζηρων του Ακάμα. Που την άλλη η άγρια, χωματσιασμένη βλάστηση που εν ξέρεις τι κρύφκει μέσα της. Κάτω που τον λάλλαρο της Κύπρου, στην άμμο, εμείς, το όνομα της τζιαι μια καρδία.

Τι θα κάμω το 2012:

• Εννα προσπαθήσω να νευριάζω λιότερο. Νομίζω ότι θυμώνω εύκολα, με πράματα που εν θα έπρεπε να θυμώνω. Που εν ασήμαντα, τζιαι αν το καλοσκεφτείς, εν με επηρεάζουν τόσο. Εννα προσπαθήσω να μεν το κάμνω.
• Εννα προσπαθήσω να γοράζω λιότερες μαλακιές. Νομίζω ότι αγοράζω πολλά πράματα που εν χρειάζουμε τζιαι που εν θα χρησιμοποιήσω τόσο. Πιάννει με ένα αμόκ άμα θωρώ τζιενούρκα τηλέφωνα, κομπιούτερ τζιαι ηλεκτρονικές συσκευές. Ίσως επειδή εστερήθηκα τα που ήμουν μιτσής. Εννα προσπαθήσω να μεν γοράζω πράματα που εν χρειάζουμε πραγματικά.
• Εννα προσπαθήσω να ξεφορτωθώ διάφορα πράματα που εν χρειάζουμε, που εν χρησιμοποιώ τζιαι που εν θα μου χρησιμεύσουν ποττέ. Έχω πάρα πολλά πράματα που φιλάω επειδή νομίζω ότι μια μέρα εννα χρησιμοποιήσω ή ότι εννα έχουν αξία. Το μόνο που πετυχαίνω είναι να έχω ένα σπίτι γεμάτο πατζιαρίτζια τα οποία απλά πιάννουν χώρο τζιαι κάμνουν την ζωή μου πολύπλοκη.
• Εννα προσπαθήσω να χαμογελώ παραπάνω. Βρίσκω πιο εύκολο να γύρνω που την μια μερκά της ζυγαριάς τζιαι να μαραζώνω, να πικρεύκω τζιαι να πληγώνομαι. Εννα προσπαθήσω να γελώ παραπάνω, να μεν παίρνω σοβαρά τα πράματα τζιαι διασκεδάζω την στιγμή.
• Εννα προσπαθήσω να περνώ παραπάνω ποιοτικό χρόνο με την κόρη μου. Η κόρη μου εν το πιο πολύτιμο πράμα του κόσμου. Κάθε της στιγμή περνά χωρίς επιστροφή. Θα προσπαθήσω να είμαι τζιαμέ να την ζω μαζί της τζιαι να μαθαίνω που τα πράματα που μαθαίνει. Ίσως που τούτη την εμπειρία να ξαναανακαλύψω τον κόσμο τζιαι να θυμηθώ το πόσο όμορφο είναι να μεγαλώνεις.
• Εννα προσπαθήσω να παιρνώ παραπάνω ποιοτικό χρόνο με την γενέκα μου τζιαι να γίνω καλύτερος σύζυγος. Ο γάμος, το μωρό, η μετακόμιση, η δουλειά, τα νεύρα, η κούραση, το ένα, το άλλο. Ούλλα συμβάλλουν στην αποξένωση, στην απομάκρυνση τζιαι την φθορά. Έτσι μια μέρα, ξυπνάς τζιαι αντί για εραστή, έσιεις συγκάτοικο, αντί για φίλο έσιεις συνέταιρο, τζιαι αντί για αγάπη έσιεις συνήθεια. Εν θέλω να γίνει τούτο. Αγαπώ την γενέκα μου όπως αγάπησα τζείνην την κορού που εγνώρισα πριν 4 χρόνια. Που επογιάτιζεν τοίχους κίτρινους τζιαι εκόλλαν πράματα πάνω σε κάδρα. Εννα προσπαθήσω να πεταχτώ πάνω που την απόσταση, να την πιάω που το σιέρι τζιαι να την φέρω ξανα τζιαμέ που ήμαστε πάντα.
• Εννα προσπαθήσω να ανακαλύψω ξανά τζείνα που μου αρέσκουν. Άφηκα πίσω μου πράματα που αγαπώ, επειδή εν πιο εύκολο να μεν κάμνω τίποτε. Θα ακούω παραπάνω μουσική, θα κάμνω παραπάνω ποδήλατο, θα κρατώ παραπάνω την μοτόρα μου τζιαι θα παίζω τα παιγνίδια που αρέσκουν ως το τέλος.
• Εννα γράφω παραπάνω. Το γράψιμο ηρεμά με τζιαι λειτουργεί σαν ηρεμιστικό στην ψυσιή μου. Αρέσκει μου να γράφω, αλλά εν το κάμνω πλέον. Εννα ξεκινήσω ξανά το γράψιμο τζιαι εννα προσπαθήσω να είμαι συνεπής.
• Εννα θκιαβάζω παραπάνω βιβλία. Σε κάποια φάση εθκιάβαζα πολλά. Έκοψα το τα τελευταία χρόνια. Εγέμωσα μια βιβλιοθήκη βιβλία αθκιάβαστα. Θα προσπαθήσω να θκιαβάζω παραπάνω τζιαι να μαθαίνω παραπάνω.
• Εννα ασχοληθώ με ένα πρότζεκτ κατασκευής. Πάντα άρεσκε μου να ξηλώνω τζιαι να στήνω πράματα. Πλέον εν υπάρχει δικαιολογία. Θα ξεκινήσω ένα – ένα τα πρότζεκτ που είχα στο νου μου τόσα χρόνια τζιαι θα τα τελειώσω.
• Εννα φκαίννω παραπάνω έξω που το σπίτι. Γενικά είμαι σπιτόγατος. Αρέσκουν όμως τα ταξίθκια, οι γυροί τζιαι η φύση. Φέτος θα το κάμνω παραπάνω. Θα ταξιδέψω, θα γυρίσω τζιαι θα περπατήσω παραπάνω μέσα στην φύση.
• Εννα οργανώσω παραπάνω την ζωή μου. Ήδη έκαμα πολλή πρόοδο σε τούτο αλλά είμαι πολλά πίσω ακόμα. Χρειάζεται να οργανώνω παραπάνω τα πράματα που πρέπει να κάμνω τζιαι να εν τέλει, να τα κάμνω. Πολλές φορές άμα έχω να κάμω κάτι, εν το σημειώνω τζιαι τελικά ξεχάννω, οπόταν εν το κάμνω ποττέ. Εννα προσπαθήσω να μεν γίνεται τούτο.
• Εννα προσπαθήσω να εκτιμώ παραπάνω τον εαυτό μου. Να του διώ συγχαρητήρια άμα πετυχαίνει κάτι τζιαι να τον παρηγορώ άμα εν τα καταφέρνει. Εννα δεχτώ ότι η αποτυχία, εν επιλογή τζιαι να προσπαθώ να δοκιμάζω περισσότερα πράματα.
• Εννα προσπαθήσω να ξεκινήσω να μάθω κιθάρα. Πάντα ήθελα να μάθω. Εξεκίνησα σε κάποια φάση. Εν ήμουν συνεπής. Εννα ξαναπροσπαθήσω, αν δεν τα καταφέρω, εννα ξαναπροσπαθήσω μια άλλη φορά.
• Εννα προσπαθήσω να οργανώσω τες προτεραιότητες μου. Τα πιο σημαντικά πράματα στην ζωή μου εν η οικογένεια μου, η υγεία μου τζιαι η ηρεμία μου. Ότι επηρεάζει τα πιο πάνω, πρέπει να φεύκει που την ζωή μου. Φέτος θα προσπαθήσω να αποβάλω οτιδήποτε με επηρεάζει αρνητικά, είτε τζείνο εν άνθρωποι, είτε τζείνο εν πράματα.

Το πατρικό μου το σπίτι, το σπίτι που εμεγάλωσα, ήταν μιτσή. Ήμαστε τρείς αρφούες, τζιαι εμινήσκαμε στο ίδιο δωμάτιο.

Εγώ ήμουν ο μιτσής. Ο ένας εν 6 χρόνια πιο μεγάλος που μένα τζιαι ο άλλος 10 χρόνια. Τους αρφούες μου αγαπούσα τους, τζιαι εθαύμαζα τους που τον τζιαιρό που ήμουν μωρό. Τον καθένα με διαφορετικό τρόπο τζιαι για διαφορετικό λόγο.

Το δωμάτιο μας το λοιπόν, είσιεν μέσα δύο κρεβάτια.  Ένα κρεβάτι πάνω κάτω τζιαι ένα κανονικό. Το διπλό το κρεβάτι, ήταν κουμπημένο στην γωνιά του δωματίου για να χώννει μια τρύπα πάνω στον τοίχο, που εδημιουργήθηκε μάλλον που την υγρασία. Θυμούμαι ότι οι τοίσιοι εξυφιλλίζαν , τζιαι τες νύχτες κρυφά, ετραβούσα τα κομμάθκια της πογιάς τζιαι έφκαλλα τα, επειδή αρέσκαν μου τα απρόβλεπτα σχήματα που άφηνε πίσω της.

Απέναντι που τα κρεβάτια, ήταν μια παπουτσοθήκη τζιαι που πάνω μια τηλεόραση NEC, έγχρωμη με οκτώ κανάλια. Στα αριστερά της, ήταν φατσιμένη, πουλλωμένη γερά. Είσιεν την σήρει ο αρφός μου χαμέ κατά λάθος τζιαι η μάνα μου πάντα ελάλεν μας ότι εν τόσο καλή τηλεόραση, που εξακολούθησε να δουλέφκει, ακόμα τζιαι μετά που τζείνο το ατύχημα. Στημένο πάνω που την τηλεόραση, είχαμε ένα βίτεο National, που έφερεν ο παπάς μου που την Νιγηρία. Ήταν πολλά προχωρημένο για μας τότε, να μπορούμε να βιτεογραφούμε πράματα που την τηλεόραση. Εδικαιούμαστε να νοικιάζουμε τζιαι μια κασέττα την εβδομάδα που το βίτεοκλαπ.

Στο δωμάτιο επίσης ήταν το σιδερένιο γραφείο του μεσαίου αρφού μου. Γεμάτο με αφίσες τζιαι αυτοκόλλητα που μοτόρες. Είχαμε, θυμούμαι, μια μεγάλη αφίσα με μια μότοκρος, τζιαι άρεσκε μου να στέκουμε μπροστά της τζιαι να κορτώννω, ήταν ίσια μαζί μου τζιαι εντυπωσιάζουμουν που υπήρχαν τόσο μεγάλες φωτογραφίες.

Τα μαρμαράκια, ήταν ποτζίνα τα ψηφιδωτά τα μιτσιά, που είχαν ούλλα τα σπίθκια της δεκαετίας του 70. Ήταν κυρίως πορτοκαλιά, με μαύρα, άσπρα τζιαι γκρίζα πετρούθκια. Το χρώμα του δωματίου άσπρο. Αλλά με την λάμπα την κίτρινη να αφτέννει που πάνω, εγώ θυμούμαι το κίτρινο-πορτοκαλί.

Ήταν γεμάτο πράματα. Στο μικρο διάστημα που έφτασα να θυμούμαι τζιαι τους δυο μου αρφούες μέσα, ήταν πολλά ωραία τζιαι ζεστά. Τουλάχιστον έτσι το νιώθω μέσα μου. Ζεστά, όμορφα, απλά τζιαι ήρεμα. Μπορεί να εν επειδή ήμουν μωρό.

Εν ξέρω πως ήταν για τον αρφό μου τον μεγάλο, που στα 16 του έπρεπε να ανέχεται να μινήσκει με τους θκύο μιτσιούς του αρφούες τζιαι να μεν έσιει τον δικό του προσωπικό χώρο.

Εγώ έθελα πάντα να είμαι δίπλα τους. Να νιώθω κομμάτι της παρέας. Έθελα σημασία. Εμάθενα τα τραούθκια που ακούαν, πόξω, τζιαι μετά ετραουδούσα τα , δήθεν σε ανύποπτο χρόνο, για να μου δώκουν σημασία. Άμα έπαιζε κομπιούτερ ο αρφός μου, τζείνο που εγόρασε με τα λεφτά που εφύλαξε τα χρόνια που εδούλεφκε στα χτίσματα με τον παπά μου, εν μας άφηνε να του κοντέφκουμε. Έκλειε την πόρτα του δωματίου τζιαι απαγόρευε μας να μπούμε μέσα. Εγώ επάεννα κρυφά, πίσω που την πόρτα τζιαι εκρυφοθώρουν τον που έπαιζε Samantha Fox’s Strip Poker τζιαι Nigel Mansell’s Rally.
Η σχέση μου με τους αρφούες μου ήταν μια που τες κινητήριες δυνάμεις πίσω που τον σημερινό μου χαρακτήρα. Τον μεγάλο μου αρφό εθαύμαζα τον γιατί εθεωρούσα ότι ίσιεν την απόλυτη αλήθκεια. Ο τρόπος που ίσιε να με απομακρύνει που κάθε του δραστηριότητα, που κάθε του ασχολία, επίσμοννε με παραπάνω να προσπαθώ να καταλάβω τζιαι να νεκατωθώ στην κοσμοθεωρία του. Ίσως επειδή ένιωθα ότι εν με υπολόγιζε τζιαι ήθελα να του αποδείξω ότι είμαι υπολογίσιμος. Εν ξέρω γιατί, στο κάτω, κάτω ήταν ο μεγάλος μου αρφός. Ούλλοι θαυμάζουμε λλίο πολλά τους αρφούες μου. Η έγκριση που τον αρφό μου εν ήρτεν ποττέ πάντως. Σε κάποια φάση εσταμάτησα απλά να την επιδιώκω τζιαι τα πράματα εγινήκαν πολλά καλύτερα στην ζωή μου.

Με τον μεσαίο μου αρφό πάντα είχα μια σχέση αδελφικής αγάπης. Τζείνης της αγάπης που απλά υπάρχει, αλλά εν έσιει καθαρό λόγο να εν τζιαμέ. Δηλαδή, εμαλλώναμε, εδερτήκαμε τζιαι μια φορά, αλλά πάντα ένιωθα ότι αγαπώ τον, χωρίς όρους τζιαι χωρίς περιορισμούς. Όχι πως τον μεγάλο εν τον αγαπώ. Ο μεσαίος όμως, πάντα έδειχνε μου ότι αγαπά με πίσω τζιαι έδειχνε να ενδιαφέρετε για τα πράματα που έκαμνα. Η έγκριση του ήταν δεδομένη. Τζιαι για αυτό το λόγο, ακόμα τζιαι σήμερα η δική μου έγκριση στα πράματα που αποφασίζει (ως επι το πλείστον) εν δεδομένη.

Οι σχέσεις μου τζιαι με τους θκυό, εν διαφορετική, τελοσπάντων. Κάποτε νιώθω ότι είμαι η μέση τους, ότι έχω κομμάθκια τζιαι που τους θκύο. Σίουρα όμως, η σχέση μου με τους αρφούες μου, επεκτείνετε πολλά παραπάνω που την απλή συνύπαρξη . Εν σχέση γεμάτη αναμνήσεις, συναισθήματα τζιαι γεγονότα. Είμαστε τρείς διαφορετικοί, εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι.  Σε πολλές φάσεις όμως, οι παλμοί μας συναντιούνται τζιαι λειτουργούμε στο ίδιο επίπεδο.

Είχα μια πολλά έντονη, πολλά σπουδαία παιδική ηλικία. Τζιαι τούτο εννα προσπαθήσω να προσφέρω τζιαι στην δική μου κόρη. Ένα μέρος τούτων των αναμνήσεων ήταν τζιαι οι αρφούες μου. Μπορεί να ακούσω κάτι, να δώ κάτι τζιαι αμέσως να ανοίξει μέσα μου μια φουντάνα τζιαι ξεκινήσουν να τρέχουν εικόνες τζιαι λόγια. Μια απλή, αδιάφορη εικόνα, μπορεί για μένα να περιγράφει μια ολόκληρη ιστορία.

Ο αρφός μου ο μεγάλος, ίσιεν ένα αρμάρι χαμηλό, άσπρο, με ασημένια χερούλια. Το μισό ήταν αρμάρι τζιαι το άλλο μισό συρταριέρα. Ήταν κομμάτι της ανεξαρτησίας του που τους υπόλοιπους. Για χρόνια, εθώρουν το εξής γραμμένο πάνω στο αρμάρι του «Σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα.. βάλε στα ρούχα σου φωτιά..». Όσον απίστευτο τζιαι αν ακούεται, εκάθουμουν χρόνια τζιαι εσκέφτουμουν τι σημαίνει τούτο το πράμα. Που την μια ακούετουν μου τόσο ασυνάρτητο τζιαι που την άλλη να έσιει τόσο βάρος, τόση δύναμη.

Ώσπου τζιαι έγινα έφηβος τζιαι άκουσα την Μπέλλου να το τραουδά. Τζιαμέ ένιωσα ότι ο έφηβος εγώ, εσυνάντησε τον έφηβο αρφό μου. Ότι οι ζωές μας, οι σκέψεις μας, εσυναντηθήκαν σε ένα φανταστικό σημείο. Σάννα τζιαι επερνούσεν ο αρφός μου που ένα μονοπάτι τζιαι μετά που καμπόσο τζιαιρό, επέρασα τζιαι εγώ που τον ίδιο δρόμο τζιαι είδα τες πατιμασιές του.

Ακόμα τζιαι σήμερα άμα ακούω τούτο το κομμάτι, γεμώννει το μυαλό μου εικόνες τζιαι σκέψεις. Απόδειξη, το κείμενο που γράφω τωρά.

Έππεσα πάνω στο κρεβάτι μπρούμυτα, το πρωί, ντυμένος, έτοιμος για δουλειά.

Σε λλίο, εν η ώρα που πρέπει να φάεις. Ήδη άρκεψες τζιαι κλωτσάς τα πόθκια σου τζιαι σούζεις τα σιερούθκια σου. Ακανόνιστα, άτσαλα, νευρικά. Εν ο μοναδικός τρόπος που ξέρεις τωρά για να εκφράσεις την αγανάκτηση σου, για το κομμάτι του στομαχιού σου που εν όφκερο.

Τζιαι κάμνεις κάτι ήχους, όπως το πουλλούι, τρίζεις σαν την πόρτα την σκουρκασμένη. Γουργουρίζεις, σφίγγεσαι τζιαι ξαπολάς μια φωνούα, ενα κλαματούι, πέντε δευτερόλεπτα. Κοτσινίζει το προσωπούι σου τζιαι προσπαθείς με ούλλο σου το κορμί να καταλάβεις τζιαι να καταβάλεις τούτη την αίσθηση την πρωτόγνωρη, της πείνας.

Αβοήθητη πανικοβάλλεσαι, σταματάς να αναπνέεις τζιαι γίνεσαι ένα κουβάρι. Όπως εσυνήθισες να είσαι, όπως ήσουν μέσα στην μάμα, λλίες μέρες πρίν. Τζιαι στο αποκορύφωμα τούτης της αντίδρασης, τζιαμέ που λαλώ ότι εννα κάμεις έκρηξη τζιαι να τράβησεις τα πλευρά του κρεβαθκιού τζιαι να τα κάμεις σπάσεις, αφήνεις μια αναπνοή ανακούφισης, τζιαι όπως απότομα εξεκίνησες την διαμαρτυρία σου, το ίδιο απότομα, χαλαρώνεις την κκελλούα σου, χασμουριέσαι τζιαι συνεχίζεις τον ύπνο σου.

Τούτον ήταν το κακό ούλλο. Προειδοποίηση, ότι σιγά, σιγά το ποτήρι ξεσιηλά τζιαι ότι σε λλίο εννα λάβεις δραστικά μέτρα τζιαι να απαιτήσεις ικανοποίηση των αιτημάτων σου, άμεσα. Καθαρό πανί τζιαι φαί.

Τούτο κάμνεις το καθημερινά.

Μόνο που το πρωί τούτο, εχαλάρωσες την κκελλούα σου τζιαι μέσα στον ύπνο σου, εχαμογέλασες. Το πρώτο σου χαμόγελο. Η τουλάχιστον, το πρώτο σου χαμόγελο, που είδα. Μπορεί να εν τζιαι το πρώτο χαμόγελο που πραγματικά είδα, σε ούλλη μου την ζωή. Τα παραπάνω χαμόγελα που θωρώ καθημερινά, εσυνήθισα τα, πολλά αγνοώ τα. Τούτο ήταν το πρώτο χαμόγελο που είδα.

Άνοιξες το στοματούι σου, ξιδόντισσα, τζιαι άπλωσες τα σιειλούθκια σου που την μια πλευρά του προσώπου σου στην άλλη, κάμνωντας τα μαουλούθκια σου, θκυό κκεραζούθκια κότσιηνα. Εμισοάνοιξες τα μματούθκια σου, εδίπλωσες τα πόθκια σου, τζιαι για μερικά δευτερόλεπτα έμεινες έτσι. Χαμογελώντας, με ανοιχτό το στόμα, να αιωρείσαι, να πετάς στην ευτυχία. Το πιο ευτυχισμένο πλάσμα στην γη.

Εν ξέρω τι εθώρες στον ύπνο σου τζείνη την ώρα. Αγκαλιές, βυζιά με γάλα, μυρωθκιές τζιαι χρώματα καινούργια. Εθώρες το τζιαι αντιδρούσες με τον πιο όμορφο τρόπο που υπάρχει. Το χαμόγελο. Το μοναδικό πράμα που εν σου μαθαίνει κανένας να κάμνεις. Που το κάμνεις επειδή γεμώνεις με ένα συναίσθημα, ένα σύννεφο χαράς τζιαι ικανοποίησης, που ξεκινά που το στήθος σου τζιαι καταλήγει να απλωθεί στο στόμα σου τζιαι να σβήσει γλυκά πάνω στα μματόκλαδα σου.

Το ένστικτο της ευτυχίας, της ηρεμίας. Τζιαι είδα σε, τζιαι ένιωσα τζιαι εγώ ευτυχισμένος, ήρεμος. Τζιαι εσηκώθηκα που το κρεβάτι τζιαι ήθελα να φκώ στους δρόμους να φωνάζω ότι εχαμογέλασες τζιαι ότι είδα σε. Είπα το της μάμας, τζιαι εχαμογέλασε τζιαι τζείνη.

Τζιαι έκατσα με την φωτογραφική, όπως τον χαντό, τζιαι επερίμενα σε να ξαναχαμογελάσεις. Για να σε δώ, τζιαι να παγιδέψω την στιγμή σε μια καρτού, σε ένα κομμάτι κόλλα, σε μια οθόνη. Εν τα εκατάφερα όμως. Την εικόνα επαγίδεψα την, η στιγμή εφυλάκτηκε μες την ψυσιή μου τζιαι εννα μείνει τζιαμέ ώσπου υπάρχω τζιαι εγώ. Εν κομμάτι του αέρα, του κόσμου, του ουρανού. Τούτα τα πράματα αιωρούνται τζιαι τζοιμούνται πάνω στα μάθκια μας, μέσα στην καρδιά μας. Εν παγιδεύκουνται σε φωτογραφικές.

Εθύμησες μου σήμερα, ότι η ευτυχία γεννιέται μαζί μας. Εν φωθκιά μες το στομάσιη μας τζιαι πολεμά να φκεί πάνω. Γεννιούμαστε τζιαι αρκέφκουμε να χαμογελούμε. Μεγαλώνουμε, τζιαι μαθαίνουμε να μεν χαμογελούμε.

Εν ήταν το πρώτο χαμόγελο που είδα στην ζωή μου. Πιθανόν, ούτε το πρώτο χαμόγελο δικό σου. Ήταν το πρώτο χαμόγελο που πραγματικά είδα, εδώ τζιαι πολλή τζιαιρό. Τζιαι εφύλαξα το μέσα μου τζιαι κουβαλώ το, που το πρωί μαζί μου.