Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Αγαπημένη μου Ρέα,

Πιστεύκεις στον θεό; Όι αναγκαστικά σε τζείνον ‘που πιστεύκουν οι παραπάνω Κυπραίοι. Εννοώ, νιώθεις ότι έσιει κάποια δύναμη υπεράνω όλων, που ελέγχει με κάποιον τρόπο, ή έν’ υπεύθυνη, συνειδητά ή ασυνείδητα, για τον κόσμο που ζούμε;

Εγώ εσταμάτησα να πιστεύκω ‘που πολλά μιτσής. Πάντα εθεωρούσα ότι το παραμύθι είσιεν αρκετά παράλογα πράματα τζαι ότι αποκλείεται μια τόσο σημαντική αλήθκεια να μεν τυγχάνει καθολικής αποδοχής.

Μπορεί να σου ακουστεί επιπόλαιον ή ρηχό, αλλά σκέφτου το τούτο. Η βαρύτητα, ‘εν ξέρουμε ούλλοι ότι υπάρχει; ‘Εν την δεχούμαστε ούλλοι; Το ίδιο συμβαίνει τζαι με το οξυγόνο που αναπνέουμε. ‘Εν τζαι θωρεί το κανένας. Με τα χρόνια ανακαλύψαμε ότι εν τζιαμαί τζαι χρειαζόμαστεν το. Υπάρχει κάποιος πάνω στη Γη που μπορεί να τα αμφισβητήσει τζαι να μεν πούμε ούλλοι ότι έν’ πελλός, ή τουλάχιστον να του ζητήσουμε να στηρίξει την θεωρία του με επιχειρήματα;

Γιατί δεν συμβαίνει το ίδιο με την θρησκεία, με τον θεό; Δηλαδή, αν πράγματι υπήρχε κάτι τέθκοιο, γιατί μέχρι σήμερα ‘εν υπάρχει μια θεωρία ευρείας αποδοχής τζαι ο καθένας μας πιστεύκει σε άλλον πράμα;

Ξέρεις, το πρόβλημα εν η λέξη «πιστεύκω». Κρύφκει έναν εγωισμό πίσω της, μιαν περηφάνια που δεν χωρεί αμφισβήτηση, αλλά τζαι μιαν επιβολή, μιαν απόλυτη κοσμοθεωρία που δεν μπορείς να την προσβάλεις λέγοντας το αντίθετο.

«Εγώ, έτσι πιστεύκω.»

Δικαιούμαστεν ούλλοι να πιστεύκουμε ό,τι θέλουμε, σίουρα. Έν’ θέμα όμως το ότι απαιτούμε ‘που τους άλλους να πιστεύκουν το ίδιο. Τζαι το ότι άμαν κάποιος πει κάτι που αντιτίθεται σε τζείνον που πιστεύκουμε, παίρνουμε το σαν προσβολή, ακόμα τζαι σαν καταπίεση της ελευθερίας μας.

Θέλουμεν δηλαδή να πιστεύκουμε εμείς σε κάτι χωρίς να χρειάζεται να το υποστηρίξουμε, αλλά την ίδια ώρα ‘εν μπορούμε να δεχτούμε ότι ο υπόλοιπος κόσμος ίσως να πιστεύκει σε κάτι άλλο. Ελευθερία της πίστης δηλαδή, της δικής μας της πίστης, όμως.

Ο Κώστας έν’ ένας ισιωτής αυτοκινήτων που εβρέθηκεν δαμέσα μετά ‘που κάτι κομπίνες που έκαμνεν με μεταχειρισμένα αυτοκίνητα ‘που την Αγγλία. Όπως τζαι να ‘σιει, σκέφτου ένας μέσος, τραμπαδώρος Κυπραίος που μπορεί να εγέλασεν του κόσμου ούλλου, αλλά η Παναγία Παναγία, τζαι, μιαν εβδομάδαν πριν την Λαμπρή, νηστεία.

Που την πρώτη μέρα που εσυντύχαμεν, είπε μου ότι έσιει πρόβλημα με έναν κοπελλούι που την Αίγυπτο. «‘Εν’ κόφτης», είπε μου με σοβαρότητα, τζαι μιλώντας σιγά, σάννα τζαι εκαταστρώναμε σχέδιο. «Κόπτης χριστιανός, εννοείς;»
«Ποτζείνος! Είσιεν μιαν εκκλησία τζιαμαί που εμίνισκα τζαι εθώρουν τους το πρωί ‘που την αννοίαν. Εφορούσαν κάτι καππέλλα περίεργα. Έκαμα παράπονο στο δημαρχείο, αλλά ‘εν τους εκλείσαν.»
«Ο μιτσής δαμαί τι σου έκαμε;»
«Κουμπάρε, ‘εν τζαι εμπιστεύκουμαι τους. Με την πρώτην ευκαιρίαν θα τον μουστουνιάσω. Αφορμή, βοήθα μου.»
Που τζείνην την ημέρα ‘εν του εξανακόντεψα. Πού είσαι να μάθει ότι εγώ εν πιστεύκω σε τίποτε.

Σε φιλώ,
Ουρανός

Αγαπητή Ρέα,

Τον πρώτο τζαιρό στη φυλακή εδυσκολεύκουμουν να ξεχωρίσω την ζωή έξω ‘που την ζωή μέσα. Ήταν κάτι περίεργο, ένιωθα ότι ήταν σαν όνειρο τζαι ‘που λεπτό σε λεπτό θα εξυπνούσα. Ότι σε κάποια στιγμή θα άννοια τα μμάθκια μου, θα ήμουν πίσω στην βεράντα μου να καπνίζω τζαι να πίνω λικέρ μαστίχα.

Τες νύχτες, ήταν όνειρο μέσα σε όνειρο. Ήταν ακόμα πιο δύσκολα για μένα τα πρωινά. Να περιμένω να ξυπνήσω τζαι να δω το δωμάτιο μου τζαι αντί τούτου, να θωρώ τον κύριο Αντώνη που το απέναντι κελί να νίφκεται.

Οι πρώτες μέρες ήταν μια αναμονή. Το έξω με το μέσα ήταν σμιχτά, αδιαχώριστα, αλλά την ίδια ώρα διαφορετικά. Φαντάστου έναν ποτήρι γεμάτο γάλα. Σιώνωσε μέσα λλίο τριαντάφυλλο. Έτσι ήταν η αντίληψη μου για αρκετόν τζαιρό.

Ώσπου εσυνήθισα τζαι άρκεψα να τα ξεχωρίζω. Δηλαδή, εκατάφερα να αφήκω πίσω την ζωή μου έξω τζαι να προσαρμοστώ στην ζωή μου μέσα. Εξεχώρισα τους κανόνες της ζωής έξω που τους κανόνες της ζωής μέσα. Ετράβησα μια γραμμή τζαι οι δύο πραγματικότητες εχωρίσαν. Σαν το λάδι με το νερό.

Τζείνον που με εντυπωσίασε μετά ‘που τούτο τον διαχωρισμό έν’ το πόσο ξεκάθαρη φαντάζει η ζωή έξω άμαν είσαι θεατής. Σαν την τηλεόραση που καθαρίζει που τα σιονούθκια, έτσι είδα τζαι εγώ τον κόσμο μπροστά ‘που τους τοίχους. Πλέον οι αναμνήσεις μου είναι κασέττες σε μια τεράστια βιβλιοθήκη. Μπορώ να τες ανασέρνω όποτε θέλω, να τες βάλλω να τες θωρώ τζαι μετά να τες βάλλω πίσω στην θήκη τους.

Επί παραδείγματι, την περασμένη Παρασκευή μετά το μεσημεριανό, εκάθουμουν κάτω ‘που τον Περικλή. Ο Περικλής έν’ ένα δέντρο στην γωνιά της αυλής μας. Εγίναμε φίλοι, έν’ ο μόνος ‘που ακούει σιωπηλός τζαι ‘εν περιμένει να σιωπήσεις για να σου πει κάτι δικό του.

Ήταν κρυάδα, έκατσα σταυροπόδι τζαι εσήκωσα τον γιακκά του σακκακιού μου για να ζεσταθώ. Σαν το μωρό δέκα χρονών, έπιασα μια πέτρα τζαι άρκεψα να πελεκώ ένα κομμάτι ξύλο. Ο κινηματογράφος του μυαλού μου άρχισε να παίζει ένα βίτεο ‘που τζείνην την ημέρα που με εσυλλάβαν.

Τζαι τζείνην την ημέρα εκάθουμουν κάτω ‘που το δέντρο στην αυλή του σπιθκιού μας. Εκρατούσα μασιαίριν αντί για πέτρα τζαι εσκάλιζα ένα ξύλο. Είδα τους μπάτσους που εμπήκαν στην αυλή του σπιθκιού τζαι χωρίς να πουν κουβέντα εμουντάραν με. Είδα σε τζαι σένα που εχώστηκες κάτω ‘που το τραπέζι της κουζίνας τζαι έκρυψες στον κόρφο σου τον Ηρακλή το κουνέλι.

Ένιωσα τα σιέρκα μου να ματώννουν. Που το κρύο, ‘που τα νεύρα, ‘που την πίεση. Ελπίζω να καταλάβεις μια μέρα γιατί είμαι δαμέσα, γιατί εσυνέβηκαν τούτα ούλλα. Σιγά-σιγά εννά σου εξηγήσω.

Σε φιλώ,

Ουρανός

Αγαπητή Ρέα,

Το πρωινόν μας σήμερα ήταν στην ώραν του τζαι γλήορο. Ήταν όπως πάντα καπήρες, γάλαν εβαπορέ με φακελλάκι νέσκαφε, μαρμελλάδαν τζαι βούτυρο. Νομίζω, όμως, ότι ο μάγειρας εβιάζετουν να φύει τζαι έρεξεν ούλλο το προσωπικό της κουζίνας που κάτω για να κάμνει γλήορα. Έφαα, όπως κάθε πρωί, στην γωνιά κοντά στο παράθυρο, δίπλα ‘που το σώμα του καλοριφέρ. Επάλεψα αρκετά για να κοτσιανιάσω την συγκεκριμένην θέση, έν’ μια ιστορία που έννα σου την διηγηθώ μιαν άλλην φορά.

Μετά το φαΐν εφκήκα έξω στην αυλή να κάμω την βόλταν μου ‘που την καφετέρια των φρουρών. Κάθε πρωίν γοράζουν εφημερίδα τζαι καμιάν φοράν διούν μου την τζι εμένα να θκιαβάσω. Συνήθως αγοράζουν «Πολίτη», αλλά εντάξει, ‘εν είμαι σε θέσην να κάμω ιδιοτροπία.

Έκατσα στην σκιά κάτω ‘που τον ψηλόν πέτρενον τοίχο των φυλακών. Στην κορυφή τους οι τοίχοι έχουν συρματόπλεγμα με λεπίδες τζαι στα κυρτώματα οι χτίστες εκολλήσαν μέσα στο κουγκρίν κομμάθκια γυαλλί.

Διερωτούμαι πόσον περίεργο θα ήταν για κάποιον άνθρωπο πριν 50 χρόνια να σπάζει πότσες για να βάλουν τα κομμάθκια στους τοίχους των φυλακών. Άννοιξα την εφημερίδαν τζαι άρκεψα να την μετροφυλλώ ανάποδα. Εν μου αρέσκουν οι εκπλήξεις. Θέλω πρώτα να την αννοίξω ‘που το τέλος στην αρκή για να ξέρω τι με περιμένει όταν την θκιαβάσω κανονικά στην συνέχεια.

Στις αγγελίες θανάτου είδα μιαν κοτζιάκαρην που έμοιαζεν της στετές μου της Βαλεντίνης. Εθθυμήθηκα που λες την κηδεία της. Ήμουν 14 χρονών που επέθανεν η Βαλεντίνη. Αντρέπουμαι που το λαλώ, αλλά εψιλοανακουφίστηκα που επέθανε. Εταλαιπωρήτουν μήνες τζαι η μάνα μου ανάγκαζεν με κάθε λλίον να πηαίννω να την θωρώ στην κλινική. Στην ηλικία τζείνην εγώ επροτιμούσα να γυρίζω με τους φίλους μου, όχι να κάθουμαι να θωρώ την κοτζιάκαρη μέ να μιλά μέ να λαλά.

Την Βαλεντίνη λοιπόν εθάψαν την με έναν φόρεμα κλαδωτό, χρώματος πράσινον κλειστό με διακριτικά φύλλα τζαι κλαθκιά διαφόρων χρωμάτων κυρίως στο κάτω μέρος. Σκέφτουμαι το τζαι γελώ, ανάθθεμα με.

Η κοτζιάκαρη πάντα εφόρεν μαύρα. Άτε να έβαλλεν τζαι κανέναν μπλε άμαν είσιεν κανέναν γάμο ή στον Καλό Λόο. Φόρεμα, κουρούκλαν τζαι ποΐνες μαύρες. Κάποτε, η θκεια μου επήεν ταξίδι στην Αγγλία τζαι έφερεν της τούτον το φόρεμαν το πράσινο να το φορεί για καλό. Η κοτζιάκαρη μόλις το έπιασεν εποθαμμάστηκε. «Όι κόρη μου, με τούτον τον φόρεμαν εννά με θάψουν, εννά το φυλάξω.» Έτσι όπως το εκράταν, εδίπλωσεν το τζαι έβαλε το στην βαλιτσούαν της που είσιεν σασμένην για την ημέρα του θανάτου της. Η θκεια μου εγίνηκεν φονιάς, αλλά τι να της πει; Θθυμούμαι στην κηδεία έκλαιεν τζι εφώναζεν ότι το φόρεμαν τζείνη της το έκαμεν δώρο. Έσιει ‘που τζείνην την ώραν που σκέφτουμαι το ίδιον πράμα. Γιατί η κοτζιάκαρη να θέλει να φορεί τα καλά της την ημέρα που πεθανίσκει; Σάννα τζαι ήταν τόσον βασανισμένη που το θαφκειόν της ήταν γιορτή.

Φιλώ σε. Ουρανός.