Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Εβόλεψε πολλά που επέθανεν ο γέρος. Ήβραν ευκαιρία ούλλοι, να φκαίννουν στα κανάλια να λάσσουν. Ούλλοι εξέραν τον τζαι ήταν πολλά καλός άνθρωπος τζαι εν κρίμα που επέθανε τζαι η παρακαταθήκη του έτσι τζαι η κληρονομιά του άλλοσπως.

Ήνταλως, ήταν κρίμα που επέθανε; Ήταν 94 χρονών. Τον τζαιρό που εγεννήθηκε, η Ιαπωνία είσιεν αυτοκράτορα τζαι τα έργα εν είχαν ήχο. Εν έπρεπε να πεθάνει κάποτε;

Το ότι ούλλοι εσυμπεριφέρουνταν σάννα τζαι επέθανε κανένα κοπελλούι 20 χρονών, εν κομμάτι του παιγνιδιού. Αρέσκει μας το δράμα αφού. Τζείνο που έμεινα με το στόμα ανοιχτό όμως, εν ότι όσοι εμιλούσαν για τον Κληρίδη, εμιλούσαν για μια περίοδο που το 1960 ως το 2003. Σάννα τζαι μετά που το 2003 ο Κληρίδης δεν υπήρξε, η μάλλον δεν είσιεν γνώμη, φωνή.

Ο Κληρίδης, τάχα ενώ για ούλλα τα θέματα ήταν διορατικός τζαι εμπορούσε να αντιλαμβάνετε τες καταστάσεις με ένα προφητικό τρόπο, στο θέμα του Κυπριακού επι καιρό σχεδίου Ανάν, ήταν απλά ενας συναισθηματικό γέρος που επαράβλεπε τα καταστροφικά στοιχεία της συγκεκριμένης λύσης, τυφλωμένος που τον πόθο του να λυθεί το πρόβλημα. Τούτα έννεν λόγια δικά μου, εν λόγια που ειπωθήκαν που πολιτικούς του τόπου, που ανοίκαν τζαι στην ίδια παράταξη μαζί του.

Οι πλείστοι όμως απέφυγαν επιμελώς να μιλήσουν για το σχέδιο Ανάν τζαι για την στάση του Κληρίδη. Που την μια εν μπορείς να θεοποιείς κάποιον τζαι να τον παρουσιάζεις ως αψεγάδιαστο τζαι αλάνθαστο, ίσως τον μόνο Κύπριο πολιτικό τούτης της κλάσης, τζαι που την άλλη να πρέπει να δικαιολογείς την στάση του στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας του τόπου, που ήταν αντίθετη με την πλειοψηφία του κόσμου. Καλύτερα να μεν το αναφέρεις, να συμπεριφερθείς σάννα τζαι εν εσυνέβηκε ποττέ.

Προσωπικά, εδιαφώνησα σε πολλά με τον Κληρίδη. Εν μπορώ να ξεχάσω τους S300 τζαι τζείνα τα «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω» την νύχτα των εκλογών του 98.

Μεγαλώνοντας, θκιαβάζοντας τζαι αξιολογώντας τα δεδομένα γυρώ μου εκατάλαβα ότι ο Κληρίδης, ήταν ο μοναδικός πολιτικός που είσιεν πραγματική αντίληψη της πολυπλοκότητας του Κυπριακού προβλήματος. Ήταν ο μόνος που είσιεν πραγματική διάθεση να το λύσει τζαι ο μόνος που έκαμε τες απαραίτητες κινήσεις για να μας φέρει μπροστά που τες ευθήνες μας.

Τζιαμέ στην πιο σημαντική απόφαση, που έπρεπε να τον εμπιστευτούμε, που έπρεπε να πούμε τζαι να καταλάβουμε όσα λαλούμε σήμερα μετά που επέθανε, ερίξαμε τον. Είπαμεν «που ξέρει σιόρ ο γέρος» τζαι εκάμαμεν του ΑΚΕΛ μας.

Όπως επανέλαβε τζαι ο ίδιος όμως «η εμπειρία εν μια χτενιά, που όταν την αποκτήσεις, δεν έσιεις πλέον μαλλιά». Κάτι μου λαλεί ότι την ημέρα που εννα καταλάβουμε ξεκάθαρα το δίκαιο που είσιεν την περίοδο του δημοψηφίσματος, θα είμαστε εντελώς κκέληες.

Την ώρα που έσφιξε την γενέκα του τζαι εφίλησε την έξω που την εκκλησία, ήρτε στο μυαλό μου, μια εικόνα είκοσι σχεδόν χρόνια παλιά. Δίπλα που μια πισίνα, καθισμένος σταυροπόδι, με τα σιέρκα τεντωμένα στον ουρανό, να τραουδά το “Unforgiven”.

Ήταν ο χορός της αποφοίτησης του γυμνασίου. Μια νύχτα που, εκτός τούτης της σκηνής, σχεδόν εδιαγράφηκε που την μνήμη μου. Στην αποθήκη των αναμνήσεων μου, δεν εμείναν καν ρομαντικές αποχρώσεις τζαι εικόνες της βραδιάς.

Τούτη η εικόνα εφυλάχτηκε μες τον νού μου, όπως σχέδιο που νουάρ κόμιξ του Frank Miller. Μια μάυρη, ψιντρή φιγούρα, με γυρισμένη την ράσιη της προς εμένα, τα σιέρκα ψηλά τζαι ο καπνός που το τσιγάρο του να αναδύετε στον ουρανό. Στον φόντο της νύχτας, πόππικες, γιουροντίσκο, μελωδίες. Ανάμεσα στα δυνατά μπάσα τζαι τες γλήορες, συνθεσάιζερ συνέχειες, η φωνή του, απάγγελλε στίχους. Στίχους συνυφασμένους με μια εναλλακτική, ρόκ κουλτούρα, που υιοθετήσαμε ως αντίδραση στο αμείλικτο, εφηβικό κατεστημένο, που κλωτσά τζαι πνίγει όσους, είτε που επιλογή, είτε που σύμπτωση, εν διαφορετικοί.

Η φιλενάδα του, μια δημοφιλής, όμορφη συμμαθήτρια μου. Η ιστορία τους, σαν τες ιστορίες που teenager, Αμερικάνικη ταινία των ‘80s. Τζείνην ξέρουν την ούλλοι, τζείνον κανένας. Τζείνης κάποιος της εχάρισε σε CD το τελευταίο NOW, τζείνος με κάποιον αντάλλαξε το Wonder Boy in Monster World για το Mega Drive. Θκυό διαφορετικά, παράλληλα σύμπαντα, που με κάποιο ανεξήγητο τζαι παράδοξο τρόπο, εσυναντηθήκαν σε μια παιδική, εφήμερη σχέση.

Είσιεν έρτει στο χορό, ακάλεστος, για να της κάμει έκπληξη. Τζείνη, αντιλήφθηκε ότι σε σχέση με τις επιλογές που υπήρχαν διαθέσιμες στον χορό, έππεφτεν της λλίος. Αποφάσισε να τον ασσιχτηρίσει τζαι να περάσει την νύχτα της, να φιλιέται με τον αντίστοιχο, αρσενικό, εαυτό της, σε μια γωνιά.

Η φωνή του ήταν μαραζωμένη. Εν ξέρω αν έκλαιε, εν εκόντεψα να δω πως ήταν. Ετρομοκρατήθηκα. Θυμούμαι άναψα ένα Lucky Strike τζαι εκούμπησα στην τζαμαρία της αίθουσας του Φιλοξένια, χωρίς να ξέρω πώς να χειριστώ την κατάσταση.

Άμα είσαι έφηβος, εν ξέρεις ότι οι πληγές επουλώνουνται. Εν ξέρεις ότι σάζουν τα πράματα, ότι μια μέρα γίνουνται καλύτερα. Ακούεις το που τα έργα, τα σλόου τραουθκια αλλά εν το έζησες ακόμα. Ούλλα καταρρέουν, δίπλα που ένα «όχι» αμα είσαι έφηβος.

Τα λόγια εν εύκολα σε κάθε περίσταση, αλλά τζείνη τη νύχτα, έμεινα σιωπηλός. Ήξερα τι είσιεν συμβεί, εν ήξερα τι να πω όμως. Έζησα μαζί του την άρνηση. Επέρασα μαζί του την απογοήτευση, την απόρριψη. Χωρίς να με θωρεί, στο παρασκήνιο, επόνησα μαζί του.

Είκοσι χρόνια μετά, εζούσα δίπλα του την πιο ωραία μέρα της ζωής του. Ξέροντας ότι εν ευτυχισμένος. Τζαι ξέροντας ότι αξίζει του.

Ξέρω ότι τούτη η ιστορία μπορεί να μεν έσιει νόημα για κανένα άλλο εκτός που μένα τζιαι την γενέκα μου. Κάποιες ιστορίες εν χρειάζεται να καταλήγουν κάπου, ούτε να έχουν δίδαγμα ή μια σοφή πρόταση στο τέλος. Κάποιες ιστορίες απλά υπάρχουν. Κάποια πράματα απλά συμβαίνουν. Τζιαι το νόημα εν ανάμεσα που τες γραμμές. Όπως στην ζωή μας.

Η γενέκα μου, έφυε για την Αμερική λλίους μήνες μετά που την εγνώρισα. Ήταν μια πολλά δύσκολη περίοδος για την σχέση μας τζιαι ο αποχωρισμός, ήταν η πιο σκληρή εμπειρία της ζωής μου. Την πρώτη φορά που την άφηκα πίσω μου στο αεροδρόμιο, ένιωθα ότι εξεκολλούσαν κομμάθκια που πάνω μου, καθώς εκατέβαινα τον διάδρομο για να πάω στην πύλη αναχώρησης. Η έλλειψη κάποιου που αγαπάς, εν αδίσταχτο συναίσθημα.

Βοηθά σε όμως, αμα τον έσιεις να τον εκτιμάς, να θωρείς στο παρελθόν τζιαι να καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό ένει , απλά να τον έσιεις δίπλα σου.

Το καλοκαίρι πριν να φύει για την Αμερική, επύαμε μαζί διακοπές στην Πόλη της Χρυσοχούς, στο κάμπινγκ. Εμένα πάντα άρεσκε μου το κάμπινγκ έτσι έμαθε το τζιαι η γενέκα μου. Ήμαστε με άλλους φίλους, τζιαι ένα πρωί αποφασίσαμε να πάμε περίπατο στον Ακάμα.

Εφωρτοθήκαμε στο αυτοκίνητο του Σάββα τζιαι εξεκινήσαμε. Η αλήθκεια εν ότι εμένα εν με ενθουσίασε ποττέ ο Ακάμας. Εντάξει, μπορεί να πετύχεις ωραίες παραλίες, αλλά ως επι το πλείστον, ειδικά το καλοκαίρι, εν μια ασυστάριστη, ολοχώματη πλάτσα με θέα προς την θάλασσα. Έχουμε 1-2 σημεία που πάμε τζιαι κολυμπούμε, αλλά τες παραπάνω φορές απλά διασχίζουμεν τον με το αυτοκίνητο, νομίζω απλά για να τον διασχίσουμε.

Η Στέλλα εν ήταν καλά, ούλλη μέρα. Ήταν μαραζωμένη, εν εμίλαν τζιαι εκάπνιζε σκεφτική. Γενικά ακόμα τζιαι σήμερα, η Στέλλα έννεν τζιαι ο πιο ομιλητικός άνθρωπος. Άμα έσιει κάτι όμως, εν αδύνατο να της φκάλεις κουβέντα.

Είσιεν κάτι, τζιαι ήταν τα μάθκια της συνέχεια σκοτεινά. Τζιαι εγώ εθωρούσα την τζιαι εγίνουμουν κομμάθκια. Άμα αγαπάς κάποιον τζιαι θωρείς τον λυπημένο, εν σάννα τζιαι θωρείς το μεγαλύτερο κακό, την μεγαλύτερη απανθρωπιά, να γίνεται μπροστά σου. Ήξερα γιατί ήταν έτσι. Σε 1 μήνα είσιεν να φύει για την Αμερική, 23 ώρες ταξίδι  το λλιότερο, τζιαι στην Κύπρο ίσιεν να είμαι εγώ.

Τα μωρά, μέχρι κάποια ηλικία, εν αντιλαμβάνουνται ότι έστω τζιαι αν δεν θωρείς κάτι, συνεχίζει να εν τζιαμέ. Γιαυτό τζιαι άμα φύεις που το δωμάτιο, κλαίν, επειδή νομίζουν ότι σταματάς να υπάρχεις. Έτσι εν τζιαι ο έρωτας στους μεγάλους. Αμα έν έσιεις τον άλλο δίπλα σου, νιώθεις ότι εν τον έσιεις καθόλου.

Εσταματήσαμε στην παραλία της Λάρας. Εβουττήσαμε λλίο τζιαι εκάτσαμε στην άκρια του κύμματος. Εφάκκαν μας τα πόθκια μας, κρυά η θάλασσα, τζιαι εδίαν μας που πάνω ο ήλιος του Αυγούστου. Εσιηψα που πάνω της τζιαι εφίλησα την. Όπως τες σκηνές σε κάτι ρομαντικές ταινίες του 70, μόνο που εν τη εθωρούσα στην οθόνη. Εζούσα την.

Εσηκώθηκε τζιαι έφυε. Είδα την που επαρπάτησε καμπόσο τζιαι έφτασε στην άλλη μερκά της παραλίας, κοντά σε κάτι βράχους. Για καμπόση ώρα έβλεπα την που επερηφέρετουν άσκοπα τζιαι ασυντόνηστα στην περιοχή τζιαμέ.

Έπρεπε να εν πιο απλό. Εν έπρεπε να εν τόσο πολύπλοκο, ούτε τόσο αγχωτικό. Εθώρουν την, σαν το θερκό να ποτυλίεται ποτζεί ποδά, πότε ήρεμα τζιαι πότε νευριασμένα τζιαι σπασμωδικά.

Εσυκώθηκα τζιαι εμάζεψα μέσα στην φανέλλα μου καμπόσες πέτρες που την θάλασσα. Διάφορα χρώματα τζιαι σχέδια.

Έκατσα, τζιαι προσεχτικά εζωγράφισα το όνομα της πάνω στην άμμο. Εδιακόσμησα το με τες πέτρες τζιαι έκαμα της τζιαι που πάνω μια καρδία. Εν μου έφαεν ώρα, ούτε ήταν δύσκολο. Ήταν κάτι που έκαμα επειδή ήθελα να την κάμω να νιώσει καλύτερα.

Εφώναξα της τζιαι ήρτεν δίπλα μου τζιαι είδεν το. Εν ξέρω τι ηλεκτρόδια ενωθήκαν μες τον εγκέφαλο της τζιαι τι κομμάθκια του πάζλ, αλλά αγκάλιασε με, εχαμογέλασε μου τζιαι είπε μου ότι αγαπά με.

Εν μια σκηνή, που εν όπως τον  πίνακα μες τον νού μου. Εγώ, η Στέλλα γονατιστοί στην άμμο. Που την μια μερκά η θάλασσα, μπλέ να σιωνόννεται τζιαι να σπάζει το τραούδι των ζίζηρων του Ακάμα. Που την άλλη η άγρια, χωματσιασμένη βλάστηση που εν ξέρεις τι κρύφκει μέσα της. Κάτω που τον λάλλαρο της Κύπρου, στην άμμο, εμείς, το όνομα της τζιαι μια καρδία.

Εν έχουμε πολλά να πούμε πίον.

Η κούραση της μέρας, η κούραση της ζωής, η μονοτονία της καθημερινότητας. Ούλλα λλίο, πολλά επαίξαν ρόλο, εβοηθήσαν να απομακρηνθούμε ο ένας που τον άλλο.

Μέρα με την μέρα συμπεριφερούμαστε παραπάνω σαν δορυφόροι ο ένας στην ζωή του άλλου.
Ο ένας στην τροχία της ζωής του άλλου, να γυρίζει ασταμάτητα τζιαι αδιάφορα, επ’ αόριστον. Μάλλον ώσπου να λείψει η παταρία του μια μέρα.

Σκέφτουμε χρόνια να σου μιλήσω, να σου πώ ότι άρκεψα να σε ξεχάννω. Η γενέκα που αγάπησα στα κοσπέντε μου, εν μια απομακρισμένη ανάμνηση πλέον. Κάθε φορά όμως κάτι μπαίννει μες την μέση.

Continue reading →

Εγύρευκα πολλή τζιαιρό την αφορμή να γράψω κάτι για τις γενέτζιες. Όι για ούλλες αλλα για ενα συγκεκριμένο είδος που κυκλοφορά τα τελευταία χρόνια ανάμεσα μας τζιαι βρίσκεται στην ακμή του στο μικρό μας νησί. Όνομα εν έχω να τους δόκω, δυστηχώς. Σίουρα όμως αμα συνεχίσετε την ανάγνωση εννα τις αναγνωρίσετε.

Είδα μια διαφήμηση για μια καινούργια παράσταση, της οποίας η υπόθεση εν κάτι γκόμενες που γυρίζουν να έβρουν πραγματικούς άντρες στην επαρχία και σε άλλες περιοχές, επειδή οι άντρες που έχουν μες τους κύκλους τους εννεν όπως ήταν παλία.

Γενικά τούντη μαλακία εβαρέθηκα να την ακούω. Εκατάντησε ποίημα, στα χείλη κάθε γκόμενας που εν ξέρει τί θέλει να σου σύρνει την ατάκα «Ε, μα οι άντρες εννεν όπως παλία». Εν κανεί τούτο, εκαταντήσαμε όπου γυρίσουμε να έσιη κάτι που να ασχολείτε με κάποια γυναίκα η οποία δεν βρίσκει ευκαρίστηση που τον άντρα της ή που τους άντρες γυρώ της. Είτε τούτο εν κάτι σειρές του στύλ “Sex and the City”, είτε εν κάτι εκπομπές της Βάνας Πάρπας τζιαι της Ελίτας, είτε εν κάτι περιοδικά όπως το “Cosmopolitan” τζιαι πάει λέγοντας.

Continue reading →