Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Εκάθουμουν μπροστά που το τζάκι τζαι εκράτουν την κόρη μου πας στα γόνατά μου. Έππεφτεν πάνω μου, τζαι απλώναμε μαζί τα πόθκια μας πας στην άκρα της φωθκιάς ώσπου να κρούσουν λλίον οι κλάτσες μας τζαι να τραβήσουμε πίσω.
Γέλιο, χαρά, αγκαλιές, φιλιά. Ούτε τηλεόραση, ούτε ράδιο. Μόνο εγώ, το μωρό τζαι η μαγευτική ιδιότητα της φωθκιάς να καταστρέφει κάτι για να μας ζεστάνει.

Γυρίζει η κόρη μου τζαι λαλεί μου. «Παπά, ο Άης-Βασίλης έννα κατεβεί που το τζάκι;». Σχεδόν αδιάφορα, απάντησα: «Έτσι λαλεί η γιαγιά αγάπη μου. Ξέρω γω;».Είδε για λλίη ώρα την φωθκιά. Έγυρε πάνω μου ξανά τζαι επόκνιασε τα μιτσιά της κοκκαλούθκια. Όπως το καττί που κουρνιάζει στο καπό του αυτοκινήτου τες νύχτες του σιειμώνα που εν κρυάδα, ετράβησε τα πόθκια της πάνω στο στήθος της τζαι έσυρεν ένα γελούι.Έσιει κάτι μαουλούθκια όπως τα μήλα τα άγουρα. Τα αμματούθκια της έχουν κόρες μεγάλες, σαν τα κάστανα τζαι άμα γελά, ππέφτουν τα πεπέ μπροστά τζαι εν θωρεί. Εκαθάρισε το μέτωπό της τζαι είπε μου, «ο Άης-Βασίλης εν πασιής», τζαι εσυνέχισε να χαμογελά. «Τζαι επειδή εν πασιής; Τι σημαίνει;», απάντησα.

«Ε, έννα τον φορεί να μπει που την καμινάδα τον Άη-Βασίλη; Αφού εν πασιής», είπε.
Εγέλασα με την παρατήρησή της. Έδωκα της ένα φιλί τσακριστό τζαι είπα «Ο παππούς σου λαλεί ότι η σωλήνα του τζακιού μας εν ‘κοσπέντε μιλίμετρα τζαι έννα τον χωρέσει.»

Εσοβαρεύτηκεν απότομα. Άπλωσε για λλίον το πόδι της μπροστά στην φωθκιά τζαι μόλις ένιωσε να κρούζει ετράβησε το πίσω. Ίσιωσε την ράσιην της τζαι εγύρισε τζαι εθώρεν με. Είσιεν ένα ύφος που εν εσήκωννε περιπαίξιμο.
«Άμα κατεβεί που το τζάκι ο Άης-Βασίλης, έννα κρούσει το κολίν του, παπά! Δε, το τζάκι κρούζει. Κοίτα το!»
Εκρέμμετουν που τα σιείλη μου τζαι επερίμενε απάντηση. Εσκέφτηκα ότι, μπορώ να πλάσω μια ιστορία με απίστευτες συγκυρίες για να την πείσω ότι υπάρχει πράγματι ένας άνθρωπος που φορεί κότσινα ρούχα, γυρίζει τες καμινάδες τζαι αφήνει δώρα.

Τούτες εν οι απλές απορίες ενός μωρού θκυόμισι χρονών. Να της δικαιολογήσω μια ιστορία που εν φκάλλει νόημα; Σε λλία χρόνια να πλάσω μια άλλη ιστορία για το πώς τα καταφέρνει ο Άης-Βασίλης τζαι πάει παντού, τζαι εν παντού, συνέχεια. Στο τέλος να πρέπει να δικαιολογήσω το γιατί ο Άης-Βασίλης πάει σε κάποια μωρά τζαι σε κάποια άλλα εν πάει.
Γιατί όμως; Εν υπάρχει λόγος. «Τα δώρα φέρνει τα ο παπάς τζαι η μάμμα, αγάπη μου. Εν έσιει Άη-Βασίλη», είπα της, τζαι εχάδεψα της τα σγουρά της μαλλιά.

«Α, καλά», είπε. Σαν να τζαι εφκάλλαν ούλλα νόημα τωρά. Έππεσεν πάνω μου ξανά τζαι εποτζοιμήθηκεν σιγά – σιγά.

Εβόλεψε πολλά που επέθανεν ο γέρος. Ήβραν ευκαιρία ούλλοι, να φκαίννουν στα κανάλια να λάσσουν. Ούλλοι εξέραν τον τζαι ήταν πολλά καλός άνθρωπος τζαι εν κρίμα που επέθανε τζαι η παρακαταθήκη του έτσι τζαι η κληρονομιά του άλλοσπως.

Ήνταλως, ήταν κρίμα που επέθανε; Ήταν 94 χρονών. Τον τζαιρό που εγεννήθηκε, η Ιαπωνία είσιεν αυτοκράτορα τζαι τα έργα εν είχαν ήχο. Εν έπρεπε να πεθάνει κάποτε;

Το ότι ούλλοι εσυμπεριφέρουνταν σάννα τζαι επέθανε κανένα κοπελλούι 20 χρονών, εν κομμάτι του παιγνιδιού. Αρέσκει μας το δράμα αφού. Τζείνο που έμεινα με το στόμα ανοιχτό όμως, εν ότι όσοι εμιλούσαν για τον Κληρίδη, εμιλούσαν για μια περίοδο που το 1960 ως το 2003. Σάννα τζαι μετά που το 2003 ο Κληρίδης δεν υπήρξε, η μάλλον δεν είσιεν γνώμη, φωνή.

Ο Κληρίδης, τάχα ενώ για ούλλα τα θέματα ήταν διορατικός τζαι εμπορούσε να αντιλαμβάνετε τες καταστάσεις με ένα προφητικό τρόπο, στο θέμα του Κυπριακού επι καιρό σχεδίου Ανάν, ήταν απλά ενας συναισθηματικό γέρος που επαράβλεπε τα καταστροφικά στοιχεία της συγκεκριμένης λύσης, τυφλωμένος που τον πόθο του να λυθεί το πρόβλημα. Τούτα έννεν λόγια δικά μου, εν λόγια που ειπωθήκαν που πολιτικούς του τόπου, που ανοίκαν τζαι στην ίδια παράταξη μαζί του.

Οι πλείστοι όμως απέφυγαν επιμελώς να μιλήσουν για το σχέδιο Ανάν τζαι για την στάση του Κληρίδη. Που την μια εν μπορείς να θεοποιείς κάποιον τζαι να τον παρουσιάζεις ως αψεγάδιαστο τζαι αλάνθαστο, ίσως τον μόνο Κύπριο πολιτικό τούτης της κλάσης, τζαι που την άλλη να πρέπει να δικαιολογείς την στάση του στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας του τόπου, που ήταν αντίθετη με την πλειοψηφία του κόσμου. Καλύτερα να μεν το αναφέρεις, να συμπεριφερθείς σάννα τζαι εν εσυνέβηκε ποττέ.

Προσωπικά, εδιαφώνησα σε πολλά με τον Κληρίδη. Εν μπορώ να ξεχάσω τους S300 τζαι τζείνα τα «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω» την νύχτα των εκλογών του 98.

Μεγαλώνοντας, θκιαβάζοντας τζαι αξιολογώντας τα δεδομένα γυρώ μου εκατάλαβα ότι ο Κληρίδης, ήταν ο μοναδικός πολιτικός που είσιεν πραγματική αντίληψη της πολυπλοκότητας του Κυπριακού προβλήματος. Ήταν ο μόνος που είσιεν πραγματική διάθεση να το λύσει τζαι ο μόνος που έκαμε τες απαραίτητες κινήσεις για να μας φέρει μπροστά που τες ευθήνες μας.

Τζιαμέ στην πιο σημαντική απόφαση, που έπρεπε να τον εμπιστευτούμε, που έπρεπε να πούμε τζαι να καταλάβουμε όσα λαλούμε σήμερα μετά που επέθανε, ερίξαμε τον. Είπαμεν «που ξέρει σιόρ ο γέρος» τζαι εκάμαμεν του ΑΚΕΛ μας.

Όπως επανέλαβε τζαι ο ίδιος όμως «η εμπειρία εν μια χτενιά, που όταν την αποκτήσεις, δεν έσιεις πλέον μαλλιά». Κάτι μου λαλεί ότι την ημέρα που εννα καταλάβουμε ξεκάθαρα το δίκαιο που είσιεν την περίοδο του δημοψηφίσματος, θα είμαστε εντελώς κκέληες.

Ήθελα πάντα να επισκεφτώ τις Σκανδιναβικές χώρες. Άκουα για την απίστευτη τους ομορφιά, για την τάξη και πειθαρχία που επικρατεί παντού τζαι για τους ψηλούς βαθμούς ευτυχίας τζαι ικανοποίησης ζωής που έχουν οι άνθρωποι τζειμέσα. Έτσι λοιπόν την περασμένη εβδομάδα είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ την Δανία, για να παρευρεθώ σε ένα συνέδριο τεχνολογίας.

Η Δανία είναι όντως μια πανέμορφη χώρα. Πολλή πράσινο, πολλή νερό τζαι μινιμάλ αρχιτεκτονική που δίννει ανεπαίσθητα με το περιβάλλον. Σάννα τζαι τα κτήρια φυτρώνουν τζαι τζείνα μαζί με τα δεντρά.

Όπως τα επερίμενα, τα πάντα ήταν σε τάξη. Επικρατεί μια πειθαρχία σε σχεδόν ούλλους τους τομείς. Δεν είδα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ούτε καν πεταμένα ποδήλατα όπως την Ολλανδία.

Περπατάς στον δρόμο, τζαι είναι πεντακάθαρα. Ακόμα τζαι στο κέντρο της Κοπεγχάγης, δυσκολεύκεσε να δεις ποτσίαρο πεταμένο χαμέ. Τόσες μέρες μπορεί να είδα τέσσερεις άστεγους, εν ξέρω αν τους χώννουν ή αν δεν υπάρχουν, αλλά για μια τόσο μεγάλη πόλη εν σχετικά πολλά λλίοι.

Ομολογώ ότι εχάλασε με το γεγονός ότι τα πάντα είναι ακριβά. Κάποια πράματα είναι τα ίδια σε τιμές Κύπρου προ κρίσης τζαι κάποια είναι γελοιωδώς ακριβά. Όπως για παράδειγμα τα αναψυκτικά που στοιχίζουν περίπου ενάμιση ευρώ ή το φαγητό που στοιχίζει πάνω, κάτω είκοσι ευρώ σε ένα φτηνό εστιατόριο.

Όσον τζαι αν η χώρα όμως, πρεσβεύει όσα φωνάζουμε ότι πρέπει να γίνουν στην Κύπρο τόσα χρόνια, άφηκε μου μια ανάλατη γεύση, μια μονοτονία. Σάννα τζαι τρώεις παγωτό (που το παγωτό εν πολλά ωραίο γενικά) αλλά γεύση που εν σου αρέσκει.

Εκτός του ότι το φαγητό ήταν λίαν επιεικώς απαράδεκτο, νομίζω ότι τούτη η αποστείρωση τζαι η αυστηρή πειθαρχία, ξεβάφει που την κοινωνία πάνω στους ανθρώπους. Επρόσεξα το ίδιο πράμα τζαι στην Ολλανδία, όχι στον βαθμό που το είδα στην Δανία όμως.

Οι Δανοί, εν νάκκο κρυόκωλοι. Θωρώ τους μες το δρόμο τζαι νομίζω ότι θωρώ κούκλες που τες βιτρίνες των καταστημάτων, ζωντανές να περπατούν. Οι Κυπραίοι που την άλλη, εν δύσκολα πλάσματα, αλλά στις συνδιαλέξεις τους με ξένους, προσπαθούν με κάθε τρόπο να νεκατωθούν στην δουλειά του ξένου, να του δείξουν, να τον βοηθήσουν. Κάποτε γίνουνται τζαι εκνευριστικοί οι Κυπραίοι που δεν έχουν την αίσθηση των ορίων.

Οι Δανοί, εφκάλαν μου μια αίσθηση, παθητικού εκνευρισμού. Νευριάζουν άμα ρωτήσεις παραπάνω που μια ερώτηση. Εν σάννα τζαι καρτερούν που ούλλο τον υπόλοιπο πλανήτη λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο όπως τζείνους.

Έζησα κοντά που καμπόσες κουλτούρες τζαι είδα αρκετούς ανθρώπους. Μπορεί να εν επειδή έτσι εμεγάλωσα, έτσι έμαθα, αλλά νομίζω προτιμώ την αμπαλατοσύνη την δική μας παρά την αποστείρωση των Δανών.

Εθκιάλεξα ψωμί τζαι επερίμενα στην σειρά για να πλερώσω. Η ταμίας, Κυπραία, μεσήλικας, με ταλαιπωρημένο βλέμμα τζαι χοντροκομμένα χαρακτηριστικά. Που το ντύσιμο τζαι το ηλιοκαμένο πρόσωπο, Ο μπροστά μου πελάτης εκαταλαβένετουν ότι έρκετε που χειρονακτική εργασία.

«Με το ζόρι να μου πουλήσει άρωμα.», είπε αγανακτισμένα η ταμίας στην υπάλληλο που έκοφκε τα ψωμιά. «Καλά Κυρία Γιαννούλα μου, γιατί εν το έπιασες; Μπορεί να ήταν τζαι ορίτζιναλ, τούτες κλέφκουν τα τζαι πουλούν τα για μπακκίρες. Έπιασε μια φίλη μου, να δούμε πόθθεν τα συνάουν.»

«Σιγά να μεν ήταν ορίτζιναλ.» απάντησε με σιουρκά η Γιανούλα. «Εν Κινέζικα κόρη μου, απομιμήσεις. Πιάννουν τα με την ντουζίνα που ποτζεί στα Τούρτζικα τζαι γυρεύκουν θύματα ποδά να τους τα μπαξιώσουν. Εμυρίστικα το αφού, τζαι εμύριζε όπως την σπιρτοκολώνιαν».

Ο άνθρωπος μπροστά μου, ερώτησε «Μα για ποιάν μιλάτε; Για την τσιγγάνα που έφευκε τωρά;». Μόλις έπιασε την θετική απάντηση που τες ταμίες, αποκρίθηκε με ύφος δεκαπέντε σοφών, «Ξεφορτώννουνται τους οι καλαμαράες, τζαι κουβαλιούνται ποδά. Αντίς να τους κουρέψει τούτους τους, μάντηες η τρόικα, εκούρεψε μας τα ρυάλλια μας.»

Τζαι τζιαμέ εξεκίνησε να χτίζετε μια συζήτηση μεταξύ των τριών τους, με τούβλα την ξενοφοβία, την αμπελοφιλοσοφία τζαι τες κουβέντες του καφενέ.

Τζαι τούτοι οι βρωμισμένοι τι γυρεύκουν στην Κύπρο, τζαι εν τούτοι που κλεφτουν τες δουλειές μας, τζαι εν τούτοι που κάμνουν τες ληστείες. Για ούλλα τα κακά, έφτεξεν η τσιγγάνα που εδοκίμασε να τους πουλήσει άρωμα.

Επλέρωσεν ο άνθρωπος τζαι έκαμεν να φύει. «Αλόπως πρέπει να έρτει τζαι δαμέσα καμιά Χρυσή Αυγή να καθαρίσει τον τόπο να πνάσουμε.» εφώναξε του η ταμίας. Τζείνος έγνεψε καταφατικά, εχαμογέλασε τζαι σιερετόντας εκατέβηκε τα σκαλιά της εισόδου.

Την ώρα που μου έκοφκε το ψωμί μου, εσκέφτουμουν το κατά πόσο έπρεπε να της πω κάτι. Να την ρωτήσω αν εσοβαρομιλούσε τζαι αν πραγματικά επίστευκε ότι μια ρατσιστική, φασιστική τζαι απολυταρχική οργάνωση, θα ήταν ωφέλιμη για τα θέματα της κοινωνίας.

Εν ενεκατώθηκα όμως. Εσιώπησα, επλέρωσα τζαι έφυα.

Οι σκέψεις μου όμως εν εσταματήσαν. Εκατάλαβα ότι, το τι συμβαίνει στην κοινωνία μας δεν είναι πρωτοφανές. Αντίθετα, εσυνέβηκε πάρα πολλές φορές στο παρελθόν. Ομάδες ανθρώπων είτε στα πρόθυρα της απελπισίας, είτε που νιώθουν ότι αδικούνται, να στρέφουν τες ελπίδες τους σε απόλυτες τζαι ακραίες λύσεις, νιώθοντας ότι εν η τελευταία τους διέξοδος.

Σε ένα παράλογο κόσμο, που δεν υπάρχουν αξιόπιστοι θεσμοί τζαι που η κοινωνία κλείνει ασφικτηκά γυρώ μας, το να διατηρήσεις την ηθική σου τζαι την λογική σου σκέψη εν άθλος. Εν τους δικαιολογώ που σκέφτουνται τζαι μιλούν έτσι, νιώθω όμως ότι εν έχω λόγια να δικαιολογήσω τον κόσμο που ζούμε.

Σε ένα μοντέρνο καφενέ, πουτούτους που εγέμωσε ο τόπος τωρά, εκάθουμουν τις προάλλες με κάτι φίλους. «Τι εννα πιείς;» με ερώτησε ο ευγενικός χίπστερ σερβιτόρος, με το ριχταρένιο παντελόνι τζαι την φανέλλα, με την έξυπνη ατάκα.

Αμήχανα, σαστισμένα επαρατήρησα γυρώ μου. «Ότι πίννει ο Νικόλας» απάντησα.

«Ένα μπράντυ σάουαρ καλό.» είπε ο σερβιτόρος φιλικά τζαι απομακρύνθηκε.

Το μπράντυ σάουαρ. Θυμούμαι μια απομακρυσμένη εικόνα, του παπά μου να πίννει κάτι τέθκοιο σε ψαροταβέρνα της Πάφου, αλόπως με κανένα θκείο μου ή κανένα συγγενή που το εξωτερικό. Μόνο το όνομα, θυμίζει Κυπριακή ογδοντίλλα, μουστάτζια, ανοιχτά πουκάμισα, παντόφλες ντόλφιν τζαι πατερυμήν.

Το ίντερνετ, λαλεί ότι ήταν εφεύρεση του ΚΟΤ ως εθνικό κοκταίηλ της Κύπρου, τότε που ανθούσε ο τουρισμός στην Αγία Νάπα τζαι την Λεμεσό. Η Κούβα έσιει τες καιπιρίνιες, η Ισπανία τες σανγκριές, το Μεξικό τες μαργαρίτες τζιαι εμείς τα μπράντυ σάουαρ.

Είχα το αποτυχημένο σαν ποτό τζιαι για να είμαι ειλικρινής είχα ξεχάσει ότι υπήρχε. Τζαι όμως, είναι ένα που τα ποτά (όπως άκουσα) που δικαιούνται να σερβίρουν τα καφενεία. Επίσης, είναι πολλά δημοφιλές σαν ποτό πλέον, επειδή αποτελείται που φτηνά, Κυπριακά υλικά τζιαι η τιμή του εν χαμηλή. Σκεφτείτε, αλλού θέλουν οκτώ τζαι εννιά Ευρώ, για ποτά όπως το μοχίτο τζιαι παρόμοιες σούπαμούπες, για το μπράντυ σάουαρ θέλουν θκύο τζιαι τρία.

Εδοκίμασα το μετά που χρόνια τζαι εκατέληξα να πιώ τέσσερα. Είναι πράγματι πολλά ωραίο. Εσυνδιάσαμε το με χαλλουμοπιττουές τζαι με κούννες του φυστουτζιού.

Τούτη η κρίση, ανάγκασε μας να ξεθάψουμε που το παρελθόν πολλά πράματα. Εγώ σιέρουμαι που γίνετε τούτη η στροφή στα Κυπριακά προϊόντα τζαι στες παλιές συνήθειες. Γουστάρω που έσιει καφενεία πλέον, με ευγενικούς, χίπστερ, νεαρούς σερβιτόρους τζιαι γκαρσόνες φοιτήτριες βγαλμένες που τραγούδι του Δεληβοριά. Αρέσκει μου που μπορώ να πιώ σουμάδα, καφέ Κυπριακό, τριαντάφυλλο με το γάλα τζαι όπως ανακάλυψα πρόσφατα, μπράντυ σάουαρ.

Εμένα τούτη η ατμόσφαιρα, προσφέρει μου μια οικειότητα. Σαν μια παλιά, αγαπημένη φωτογραφία. Όπως την εικόνα του παπά μου να πίννει ποτό.

Τούτη η κατάσταση ίσως να εν η ευκαιρία, η αρκή της μετάβασης σε μια πιο ειλικρινή μια πιο αυθεντική εποχή. Ναι, καταλαβαίνω ότι τούτα ούλλα ίσως να εν τζαι αποτέλεσμα μιας επίκαιρης μόδας, αλλά τούτο δεν αναιρεί τα θετικά αποτελέσματα που ίσως να έσιει στην κοινωνία.

Η γνώμη μου εν ότι, η κουλτούρα των λαών τζαι η ταυτότητα τους εν συνυφασμένη με το τι τρων τζιαι τι πίννουν. Εν γιαυτό τζια που οι κουζίνες, χαρακτηρίζουνται που την χώρα προέλευσης τους (Ιταλική, Κινέζικη κλπ). Νιώθω ότι, άμα ο κόσμος παραγγέλλει μπράντυ σάουαρ τζαι σουμάδα, αποδέχεται επιτέλους ότι εν Κυπραίος.