Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Δικαιούσαι να μαραζώνεις. Δικαιούσαι να λυπάσαι άμα κάτι εν πάει καλά στη ζωή σου. Μεν φοηθείς να απαντήσεις ότι εν είσαι καλά, ότι υπάρχουν πράματα που έννεν όπως τα θέλεις. Μόνον έτσι έννα προσπαθείς να γίνεις καλύτερα τζαι μόνον έτσι έννα είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου.

Να είσαι ειλικρινής τζαι με τον κόσμον όμως. Λάλε τζείνο που νιώθεις, τζείνο που θέλεις να πεις. Ώς τζειαμαί που σταματά η γνώμη σου όμως τζαι ξεκινά η ζωή του άλλου. Πριν ανοίξεις το στόμα σου να σκεφτείς αν τούτο που έννα πεις, έννα πληγώσει κάποιον άνθρωπο χωρίς λόγο τζαι χωρίς να αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο.

Τζαι θα μετανιώσεις χίλιες φορές αν μιλήσεις αλλά μία φορά αν μείνεις σιωπηλή. Να θυμάσαι ότι τα λόγια έν’ όπως τους αδέσποτους τους αππάρους. Άμα τα ξαπολήσεις ‘που το στόμα σου, εν μπορείς να τα φέρεις πίσω τζαι να τα κουμαντάρεις. Αν κρύψεις τζαι καταπιείς τα, έννα το μετανώσεις τζείνην την ώρα, αλλά μπορεί την άλλη μέρα που έννα είσαι ήρεμη, να καταλάβεις ότι καλά έκαμες.

Όι μόνο να καταπίνεις. Να ξηχάννεις τζιόλας. Τα λόγια που σε επληγώσαν, τους ανθρώπους που τα είπαν, τες καταστάσεις που εν σε γεμώσαν. Μεν τες κουβαλάς σαν τον μύλο γυρώ ‘που τον λαιμό σου. Άφησ’ τα πίσω σου, κράτα μόνο τζείνα που σε εμάθαν κάτι.

Η κατανόηση, το χαμόγελο, η ευγένεια, η αυτοσυγκράτηση, η ευγνωμοσύνη τζαι η ακεραιότητα έν’ αρετές που αν τες κατακτήσεις έννα σε ανταμείψουν. Να ψάχνεις, να ρωτάς, να μαθαίνεις.

Τζαι να συγχωράς. Το πλάσμα έννεν τέλειο. Εν ξέρουν ούλλοι να σιωπούν. Κάποιοι έννα ξέρουν να αγαπούν όμως. Δικαιούνται να μετανιώσουν τζαι να σου ζητήσουν συγχώρεση. Κάμε το αν το αξίζουν, δώσ’ τους ακόμα μίαν ευκαιρία, μάθε τους τζείνο που ξέρεις εσύ.
Τζείνο που ξέρεις, τζείνο που είσαι. Να έσιεις ταυτότητα, χαρακτήρα. Να είσαι κάποιος, κάτι. Μεν είσαι απλά η Ρέα που δουλεύκει τζειαμαί. Να είσαι η Ρέα που της αρέσκουν τα παραμύθκια, να είσαι η Ρέα που χορεύκει, που γράφει, που κολυμπά, που βουρά, που ζωγραφίζει, που τραουδά όμορφα, η Ρέα που τσιαττίζει. Να είσαι η Ρέα η δική σου, όχι κάποιου άλλου.

Τζαι άμα γίνεις τζαι κάποιου άλλου, να προσπαθείς να ανήκεις σε εσένα, όχι σε τζείνον ή τζείνην. Να μεν είσαι κτήμα κανενού, όποιος θέλει να έν’ μαζί σου, να έν’ μαζί σου επειδή σε αγαπά τζαι αγαπά τζείνο που είσαι, τζείνο που ξέρεις. Τζαι να αγαπάς πίσω, όσο δυνατά τζαι όσο απεριόριστα, τζαι όσο απρογραμμάτιστα εννά αγαπιέσαι.

Να βάλλεις την αγάπη πάνω ‘που ούλλα. Την αγάπη για τον άνθρωπο, την αγάπη για τον κόσμο, την αγάπη για τη μουσική, για την εμπειρία. Να θυμάσαι ότι η αγάπη έν’ όπως τα αηδόνια που φυλάεις μες στην ψυσιή σου, τζαι άμα την θυμάσαι έννα σου τραουδά τζαι να σου νεκατώνει την καρδιά σου.
Να είσαι το αστεράκι του παπά. Να έσιεις αστεράκια σαν εσένα.

Εξεκίνησα να γράφω με την προοπτική ότι κάθε φορά θα έγραφα ένα γράμμα για σένα. Κάθε εβδομάδα, ένα μιτσή πακεττούι που το παρελθόν το δικό μου στο μέλλον το δικό σου. Κάποιες φορές εκατάφερα τα, κάποιες όχι.

Έγραψα σου ιστορίες, κάποιες φκαρμένες που τον νου μου, άλλες που την καθημερινότητα μου. Έγραψα την γνώμη μου για διάφορα που γίνουνται γυρώ μου τζαι προβληματίζουν με. Έγραψα καταστάσεις που έζησα μαζί σου όσον εμεγάλωνες. Ελπίζω που μέσα που τες λέξεις να καταλάβεις ποιος έν’ ο παπάς σου, πώς εθώρεν τη ζωήν όταν ήταν νέος τζαι πώς ήταν ο κόσμος όσον εμεγάλωνες.

Κάποτε έγραψα ότι μισώ τα αποφθέγματα. Ότι έν’ ο εύκολος τρόπος να πεις κάτι άμα βαρκέσαι να σκεφτείς κάτι δικό σου. Επίσης πολλοί χρησιμοποιούν τα για να δείχνουν έξυπνοι, ενώ στην ουσία απλά εμάθαν κάτι πόξω. Έτο όμως που τωρά θέλω να τα χρησιμοποιήσω τζαι εγώ.
Σε ελεύθερη προσέγγιση, «Αν στα 50 σου, ο τρόπος που σκέφτεσαι έν’ ο ίδιος με τον τρόπο που εσκέφτεσουν τον τζαιρό που ήσουν 20, τότε εχαράμισες 30 χρόνια της ζωής σου». Νομίζω είπεν το ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Εν έσιει σημασίαν ποιος το είπε, σίουρα εσκεφτήκαν το πολλοί, απλά τζείνος έτυχε τζαι είσιεν το μικρόφωνο μπροστά του τζαι είπεν το πρώτος σε ούλλον τον κόσμο.

Σημασίαν έσιει το νόημα. Να μεν φοάσαι να αλλάξεις γνώμη. Να μεν φοάσαι να δεις τη ζωή που τα μάθκια κάποιου άλλου. Να μεν φοάσαι να κρίνεις τον εαυτό σου αρνητικά.Σε τούτο βοηθά το γράψιμο. Γι’ αυτό σου γράφω τζαι γι’ αυτό θα συνεχίσω να σου γράφω ώσπου μπορώ. Για να μπορώ να θωρώ πίσω τζαι να κρίνω τον εαυτό μου τζαι να καταλαβαίνω πώς αλλάζει η κοσμοθεωρία μου μέσα που τα χρόνια. Αλλά τζαι για να μπορείς εσύ να συνδεθείς μαζί μου σε ένα διαχρονικό επίπεδο. Μπορεί που έννα γεράσω να είμαι ένας αφόρητος πατσιόγερος που να μεν μπορείς να κάτσεις μαζί μου ούτε για 20 λεπτά. Τουλάχιστον, στα 30 σου, ίσως να θκιαβάζεις τα πράματα που γράφω τζαι να μπορείς να ανεχτείς τον τριαντάρη εαυτό μου, αν δεν μπορείς να ανεχτείς τον γέρο που θα έσιεις απέναντι σου.

Η γνώση, έννεν αθροιστική. Μεν περιμένεις στα 30 σου να θυμάσαι ούλλα τα μαθήματα που εδιδάχτηκες. Έννα θυμάσαι μόνο τζείνα που σε επηρεάσαν παραπάνω. Τα πράματα που εν έκαμες καθόλου τζαι τα λάθη που έκαμες πολλές φορές. Γι’ αυτό πρέπει να γράφεις. Για να θυμάσαι.

Τζαι γι’ αυτό υπάρχουν τζαι οι συμβουλές. Η γνώση των άλλων. Κάποιες σοφές τζαι κάποιες άχρηστες. Τζαι μέσα που τούτα τα θκυο τελευταία μου κείμενα έννα προσπαθήσω να σου δώκω κάποιες συμβουλές, κάποια κομματούκθια γνώσης που νομίζω έν’ σημαντικά τούτην την περίοδο της ζωής μου. Όσα σου κάμνουν κράτα τα [τζαι μια μέρα μπορεί να τα χρησιμοποιήσεις σαν αποφθέγματα] τζαι όσα εν σου κάμνουν αγνόα τα.

Στα 20 χρόνια μου, η πρώτη μου δουλειά μετά τον στρατό ήταν να κάμνω αρχειοθέτηση μετοχών σε ένα που τα μεγαλύτερα χρηματιστηριακά γραφεία τζείνου του τζαιρού. Ήταν μια δουλειά που δεν εκαταλάβαινα. Απλά έκαμνα την επειδή επλέρωνε τρεις λίρες την ώρα, που ήταν αρκετά λεφτά για μένα τότε τζαι επειδή έπρεπε να ασχολούμαι με κάτι όσον εσπούδαζα.

Δίπλα μου εκάθετουν ένας τύπος που μόλις είσιεν τελειώσει το πανεπιστήμιο. Ήταν απόφοιτος κάποιας σχολής στην Ελλάδα τζαι τούτη ήταν τζαι τζείνου η πρώτη του σοβαρή δουλειά. Είσιεν μακριά μαλλιά, μούσι, ένα αποτυπωμένο χαμόγελο συνέχεια στην φάτσα του τζαι έναν ειρωνικό βλέμμα, μέσα που τα γαλαζοπράσινα μάθκια του.

Κουβέντα στην κουβέντα ήβραμεν τα. Είπε μου ότι επήε σε καμπόσες συναυλίες των Metallica όσο ήταν φοιτητής τζαι ότι αρέσκαν του οι Slayer. Ήταν καλό τυπούι τζαι τόσα χρόνια μετά, καταλαβαίνω ότι επηρέασε τον τρόπο που σκέφτουμαι τζαι που θωρώ την ζωή παραπάνω που πολλούς άλλους. Παραπάνω που ανθρώπους που ήταν πολλά πιο νεκατωμένοι στην ζωή μου τζαι που ήξερα πολλά παραπάνω τζαιρό.
Νομίζω τζείνο που με έκαμνε να τον θαυμάζω παραπάνω ήταν η ωμή τζαι αδιαπραγμάτευτα ρεαλιστική του οπτική για τον κόσμο. Πρώτη φορά εγνώριζα κάποιον άνθρωπο που να λαλεί ό,τι ακριβώς σκέφτεται, να μεν φοάται για τζείνο που είναι τζαι τζείνο που νιώθει, που να μεν υποκρίνεται τζαι που να μεν οργανώνει τη ζωή του με βάση τες προσδοκίες των άλλων.

Πέρα που τες κουβέντες που μου έκοψε για μουσική τζαι για ταινίες. Που μου έδειξε ποιοι εν οι Megadeth τζαι ποιος ο Ταραντίνο, τζαι που με έμπασε κυριολεκτικά στον κόσμο των κόμιξ, πέραν του Μίκυ Μάους. Εμείναν μου στον νου κάποιες που τες κουβέντες του.
Μια μέρα εμπήκε μια γκόμενα, συνάδελφος, τζαι ερώτησε τον αν έσιει ταττού στην πλάτη του. Φαίνεται ότι μέσα που κοινούς γνωστούς, τούτη έμαθε ότι το κοπελλούι είσιεν ένα πολλά μεγάλο τζαι με λεπτομέρεια ταττού πάνω στην ωμοπλάτη του. Απάντησε της θετικά, τζαι εγύρισε που την άλλη χωρίς να συνεχίσει την κουβέντα.

Εγώ άρκεψα να τον ρωτώ διάφορα για τα τατουάζ. Αν επόνησε, τι εσχεδίασε, τι συμβολίζει, πόσα εστοίχισε. Ήταν πολλά συγκρατημένος για το τι είσιεν σχεδιάσει τζαι το τι εσυμβόλιζε. Σε καμιά περίπτωση δεν μου έδωκε το δικαίωμα να του ζητήσω να το δω. Έδωκε μου να καταλάβω ότι τζείνο το πράμα ήταν κάτι δικό του, που εν ήταν υποχρεωμένος να το μοιραστεί με κανέναν. Πράμα που ακόμα τζαι σήμερα δεν ισχύει. Πολλοί κάμνουν ταττού τζαι ντύνονται αναλόγως για να φαίνεται τζείνο που εκάμαν.

«Τα πράματα που χτυπάς πας στο κορμί σου» είπε μου «έν’ μόνο δικά σου. Κάμνεις τα για σένα. Εγώ θεωρώ ότι για να θκιαλέξεις κάτι να σου σημαθκιάζει το κορμί σου για πάντα, είτε εσημάθκιασε την ψυσιή σου για πάντα τζαι θέλεις να το έσιεις τζαι πας το κορμί σου, είτε νιώθεις ότι έννα ξηχάσεις το σημάδι, τζαι θέλεις να θωρείς κάθε μέρα για να θυμάσαι».

Μέχρι σήμερα, εσκέφτηκα πολλές φορές να κάμω τατουάζ. Πάντα έρκεται ο νους μου πίσω σε τούτη την κουβέντα, τζαι χάννω το θάρρος να προχωρήσω.

Εμεγάλωσα σε ένα σπίτι Ομονοιάτικο. Ο παπάς μου έσιει τέσσερα αδέρφκια. Ούλλοι Ομονοιάτες. Τζαι οι ανιψιούες μου, θυμούμαι ότι ήταν πάντα με τα σιάλλια της Ομόνοιας, με τες φανέλλες τες πράσινες με το τριφύλλι τζαι τις άσπρες γραμμές στα μανίτζια.

Οι αρφούες μου, τζαι τζείνες με την Ομόνοια. Στα κρεβάθκια μας, αυτοκόλλητα του Καϊάφα, του Μίτσινετς τζαι του Πέτσα. Στα τραπέζια τα οικογενειακά, εβάλλαν με οι θκιούες μου τζαι ετραούδουν τους το «Εμπρός Ομόνοια, για νέες νίκες πάμε» τζαι εδιούσαν μου τσιφτέ να παίξω μηχανούες. Ακόμα τζαι σήμερα, που δεν ασχολούμαι με την μάππα τζαι δεν έχω ιδέα, ούτε ποιοι παίζουν, ούτε ποια θέση εν η Ομόνοια, άμα με ρωτήσει κανένας, λαλώ ότι αρέσκει μου η Ομόνοια.

Η πρώτη φορά που επήα μάππα, ήταν στα τέλη τις δεκαετίας του ’80. Έπαιζεν η Ομόνοια με τον Ολυμπιακό, στο παλιό ΓΣΠ. Με τον ήλιο τον καλοτζιαιρινό να κρούζει την κκελλέ μου, επειδή τα ματς εγίνουνταν μεσημέρι. Με τες φωνές τον παιχτών, τζαι κάτι θυμοθκιάρηες γέρους που εσηκώνουνταν πάνω τζαι εφωνάζαν άμα κανένας παίχτης έχαννε την μάππαν.

Εγόρασεν μου ο παπάς μου πόμπα, τυλιμένη μες την λαδόκολλα. Εμείναν μου παραπάνω οι μυρωθκιές τζαι η αίσθηση που μου εδίαν το περιβάλλον, παρά το ίδιο το ματς. Ούτε πόσα-πόσα ετέλειωσεν δεν θυμούμαι. Στο νου μου έχω τον παπά μου σε κάποια φάση να σηκώνεται που την κερκίδα τζαι να φωνάζει «κόουλ», να χαμογελά τζαι να χειροκροτά μαζί με τους υπόλοιπους οπαδούς. Ετέλειωσεν η μάππα τζαι μετά που εφεύκαμε, εσταθήκαμε στην σειρά να πιάμε σάντουιτς τζαι κόκα – κόλα που τον Γιαπανά τζαι να πάμε σπίτι. Ήταν σαν να τζιαι επήαμε σινεμά.

Στο σχολείο, οι παραπάνω μου συμμαθητές ήταν με το ΑΠΟΕΛ. Θυμούμαι κάποιαν περίοδο η Ομόνοια έτρωέν τες συνέχεια τζαι έτρωα πολλύν περιπαίξιμο. Άμα εχωριζούμαστε να παίξουμε μάππα το διάλειμμα εν με επιάνναν επειδή είμαι Ομονοιάτης, άρα εν είμαι καλός επειδή τρώει τες συνέχεια η ομάδα μου. Με τον τζαιρό, άρκεψε τζαι το σοβαρό το πείραγμα.

Οι ΑΠΟΕΛίστες που εθέλαν τζαι εμπορούσαν να επιβάλουν την γνώμη τους, λόγω του σωματότυπού τους, εγίναν πρόβλημα σε κάποια φάση. Εβαρέθηκα να μου κλώννουν το σιέριν μου ώσπου να πω ΑΠΟΕΛ τζαι να μου βάλλουν κλάππες πας την βεράντα. Εβρέθηκα στην μέση μιας αντιπαράθεσης που δεν με έκοφτεν τζαι που δεν είσιεν νόημα να εκφέρω γνώμη.

Έτσι λοιπόν, σιγά-σιγά, εσταμάτησα να ασχολούμαι με την μάππα τζαι άφηκα τους συμμαθητές μου να τσακκώνουνται μεταξύ τους για το ποιος εν ο καλύτερος παίχτης, ο Ξιούρουππας ή ο Ιωάννου. Με τα γεγονότα που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στα γήπεδά μας, εκατάλαβα ότι καλά έκαμα τζαι επαρέτησά τους. Όπως φαίνεται, τα κωλόπαιδα που εκλώνναν σιέρκα πριν 20 χρόνια, τωρά μαστουρώννουν, σύρνουν πέτρες τζαι φκάλλουν μάθκια.

Η αίθουσα που εκάμναμεν το μάθημα ήταν αποπνιχτικά ζεστή. Τούτον το πράμα με την Κύπρο, που το μισώ τζαι άμα λείπω πεθυμώ το. Μόλις ξεμουττίσει ο Μάρτης, αρκέφκουν οι πυράες. Ο κόσμος τζαι οι διαδικασίες συνεχίζουν να λειτουργούν σαν να τζαι εν έφυεν ποττέ ο Γεννάρης. Θερμάνσεις, θερμαντικές τζαι θέρμιτρον δουλεύκουν κανονικά, ενώ ο ήλιος έξω ξεκινά να δείχνει τα δόντια του. Κάποιος εννά ενόμιζε ότι μετά που τόσα χρόνια σε τούτον το νησί εννά εμαθθαίνναμε τα χούγια του τζαιρού τζαι εννά είμαστε έτοιμοι να προσαρμοστούμε χωρίς προειδοποίηση.

Εφκήκα έξω τζαι εκοντοστάθηκα δίπλα στην είσοδο. Ο ήλιος εκέντρισε το ένα μου μάτι τζαι ανάγκασέ με να το κλείσω. Εδίκλησα που τη δεξιά μου πλευρά τζαι είδα τον εαυτό μου στη γυάλινη τζαμαρία. «Άμα κλείω τα μμάθκια μου σφιχτά, φαίνουνται οι ρυτίδες μου» εσκέφτηκα τζαι έκαμα να χαμογελάσω, όι που χαρά, αλλά για να νιώσω τες βούτσιες μου που αρκέψαν να σκλερινίσκουν.

Εφύσαν έναν αερούι δροσερό. Ποτζείνα που τα εξέχασεν ο σιειμώνας πίσω του τζαι περιφέρουνται ανάμεσά μας απεγνωσμένα προσπαθώντας να τον έβρουν. Όπως τα στρουφούθκια που εχάσαν τη μάναν τους. Ετσουλλόκατσα τζαι εκούμπησα τη ράσιη μου στον τοίχο. Οι φοιτητές τζαι οι φοιτήτριες να μπαίννουν τζαι να φκαίννουν στην είσοδο μπροστά μου. Φωνές, αστεία, παράπονα. Μια συνεχής ροή ανθρώπων να μπαιννοφκαίννει, σαν να τζαι εν εσταμάτησε ποττέ που τον τζαιρό που ήμουν εγώ δαμαί.
«Αλλάξαν οι φοιτητές, οι συνήθειές τους. Έν’ άλλα πλάσματα τούτα που παν τζαι έρκουνται. Ο φοιτητής του σήμερα δεν είναι καν που το ίδιο σύμπαν με τον φοιτητή που ήμουν εγώ», εσκέφτηκα τζαι εμελαγχόλησα λλίο.

Έχουν μια περίεργη γοητεία τα κολλέγια τζαι τα πανεπιστήμια. Όσον χρονών τζαι να γίνεις, πάλε άμα μπεις μέσα νιώθεις φοιτητής. Βασικά έρκουνται στον νου σου ξανά οι ανασφάλειες που ένιωθες τότε, τα συναισθήματα άμα θωρείς τους διάφορους χαρακτήρες γυρώ σου. Οι ωραίες γκόμενες που εν θα τους μιλήσεις ποττέ, οι νέρντουλλες σε μια γωνιά να μιλούν για την τεχνολογία, η παρέα που παίζει πιλόττα όπως τον πίνακα με τους σιύλλους που παίζουν χαρτιά τζαι κάποιοι που μαλλώννουν για την μάππα.

Μια άλλη διάσταση της ζωής, που ξεχάννεις όσο μεγαλώνεις. Τζαι άμα βρεθείς τζιαμαί ζηλεύκεις τους φοιτητές. Επειδή είτε εν πολλά αφελείς για να καταλάβουν τι τους περιμένει έξω που το πανεπιστήμιο είτε εν πολλά εγωιστές για να το δεχτούν.Θυμάσαι που εκάθεσουν στον ήλιο τζαι ελάλες ότι εννά πάεις, εννά γυρίσεις, εννά κάμεις, εννά φκιάσεις. Εννά πιάεις τον κόσμο που τα μαλλιά τζαι να γονατίσεις πάνω του για να τον γυρίσεις, να τον κάμεις όπως θέλεις. Τριανταρίζεις, ο ήλιος έν’ ο ίδιος τζαι εσύ ακόμα κάθεσαι που κάτω τζαι καρτεράς. Τζιαι γι’ αυτό ζηλεύκεις τους φοιτητές. Επειδή νομίζεις ότι αν εξαναείσιες την ευκαιρία, μπορεί να το έκαμνες διαφορετικά.