Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Νιώθω ότι ερουφήσαν το οξυγόνο που την ατμόσφαιρα. Επνίξαν μας. Όπως τους ποντικούς μες τα κλουφκιά, παίρνουμε φόρα τζαι φακκούμε που το ένα καντζέλλι στο άλλο προσπαθώντας να γλυτώσουμε, να δραπετεύσουμε. Τζαι τούτοι εν έξω που το κλουβί τζαι φωνάζουν μας, αγχώνουν μας, θυμίζουν μας ότι είμαστε φυλακισμένοι.

«Εννα δυσκολέψουν τα πράματα»

«Θα έρτουν τραγικές μέρες»

«Η Κύπρος θα περάσει την σιειρόττερη περίοδο της μετά το ‘74»

«Θα υπάρξουν θλιβερές συνέπειες»

Νομίζουν ότι εν το ξέρουμε. Φκέννουν στα ράδια τζαι στες τηλεοράσεις τζαι λαλούν μας το συνέχεια. Τάχα, μπορούν τζαι σιειρόττερα που όπως τα εκάμαν τωρά. Τάχα τα βάσανα μας μαζί τους εν πίσω.

Μιαν εβδομάδα επεριπαίζαν μας. Επέρναν μας στην βρύση τζαι εφέρναν μας άποτους. Όι εννα έρτουν οι Ρώσοι, όι εννα έρτουν οι Αμερικάνοι, όι εννα πουλήσουμε κάζια, όι εννα δώκουμε βάσεις. Τζαι εμείς, ομπρός που τες τηλεοράσεις τζαι τα ίττερνετ, επεριμέναμε όπως τους φιλάθλους στην κερκίδα, να μπει το γκολ τζαι να καυλιάσουμε την Μέρκελ.

Τελικά εν έγινε τίποτε που ότι μας ετάξαν. Οι κοτζιάκαρες εμείναν με τα βιβλία του Παίσιου που λαλούν ότι εννα έρτει η ξανθή φυλή να μας γλυτώσει τζαι οι υπόλοιποι εμείναμε σιωπητοί, αμήχανοι όπως τους σεισμόπληκτους να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι έδωκε πάνω μας.

Ο κάθε λαός αξίζει τους ηγέτες του. Τζαι εμείς αξίζουμε τούτους τους αχάπαρους, επειδή είμαστε αδιάφοροι. Όποτε υπάρξει πρόβλημα, αθθυμούμαστε ότι έχουμε νου τζαι πρέπει να τον χρησιμοποιήσουμε τζαι γινούμαστε χρηματιστές, κτηματομεσίτες, επιστήμονες του φυσικού αερίου τζαι οικονομολόγοι.

Αφήκαμε την χώρα στα σιέρκα των ανεύθυνων πολιτικών τζαι τζείνοι με την σειρά τους, αφήκαν τα ούλλα στον αυτόματο πιλότο. Ώσπου τζαι μια μέρα εχάλασε το σύστημα τζαι κανένας εν ήξερε να οδηγήσει. Τωρά που εδώκαμε κάτω που τον γκρεμό, ποιος φταίει;

Λλίο, πολλά φταίμε ούλλοι. Τωρά τι;

Τζείνο που χρειάζεται ο τόπος, έννεν κάποιο να μας λαλεί συνέχεια ότι τα πράματα εννα σιειροττερέψουν τζαι ότι εννα περάσουμε δύσκολα. Εκαταλάβαμε το. Τουλάχιστον υποψιαστήκαμε το.

Ας φκεί τζαι ένα πλάσμα να πει. «Ξέρετε κοπέλλια, εκάμαμε τα σιόνι. Εννα δυσκολευτούμε αλλά εννα τα καταφέρουμε. Υπομονή, εννα δουλέψουμε για καλύτερες μέρες». Εν τούτο που μας λείπει. Τζαι ας ακούεται κοινότυπο, παράλογο, γλυκανάλατο.

Εστερήσαν μας τόσα πράματα. Την ειρήνη, την ευημερία. Να μεν τους αφήκουμε να μας στερήσουν τζαι την ελπίδα.

¨Εχουμεν υποχρέωση στες γενιές που έρκουνται, να σηκωθούμε τζαι να δημιουργήσουμε κάτι καλύτερο που τζείνο που εκληρονομήσαμε. Επληγωθήκαμε αλλά εννα σηκωθούμε τζαι να τα καταφέρουμε ξανά. Τζαι στον κ…ο τους ρεπάνι τζαι τους Ευρωπαίους τζαι τους πολιτικούς. Μια χώρα, μια κοινωνία, tabula rasa.

«Τούτα τα φαινόμενα του ρατσισμού τζαι του ακραίου εθνικισμού, εμφανίζουνται μέσα που την αστάθεια τζαι την αβεβαιότητα. Άμα υπάρχει κάποιο πρόβλημα, βρέθουνται τούτοι οι τύποι με τες στρατιωτικές παρατάξεις, που υποστηρίζουν ότι η αιτία των προβλημάτων μας εν οι ξένοι.»

Ο Γιώργος άκουε με ενδιαφέρον τον συνάδελφο του. Έγειρε πίσω στην καρέκλα του τζαι έπιασε την σκυτάλη της συνομιλίας. «Φίλε, τούτοι γονατούν πας τον εκνευρισμό τζαι την απελπισία του κόσμου. Δείχνουν εύκολους στόχους τζαι στρέφουν την προσοχή των απλών ανθρώπων μακριά που την πραγματικότητα. Φταιν τους μετανάστες τζαι όχι τους τραπεζίτες τζαι τους πολιτικούς που τρων τόσα χρόνια που το πλευρό μας. Εγώ νομίζω ότι τους πολιτικούς βολεύκει τους η κατάσταση. Βοηθά στο να στρέφουνται τα μάθκια μακριά που τζείνους. Ο λόγος που ήρταμε ως δαμέ, έννεν οι μετανάστες.»

Στην συζήτηση, επενέβηκε η Λένια. «Εν τούτοι οι βρωμοξένοι που φταιν τζαι κανένας άλλος! Εγώ έχω ένα ανιψιό, που έσιει θκυό μωρά. Εθκιώξαν τον που την δουλειά, τζαι επίαν χτίστες που την Συρία. Εκόψαν τζαι τα επιδόματα. Τωρά που εννα πάει να σταθεί ο άνθρωπος; Πως εννα αναγιώσει τα κοπελλούθκια του;». Σαστισμένος, ο Γιώργος εγύρισε πάνω της τζαι ερώτησε την «Τζαι ποιος εν που φταίει, Λένια για τούτη τη κατάσταση;»

Η Λένια εσυκώθηκε πάνω. Τα μμάθκια εγινήκαν θκυο κομμάθκια γυαλί τζαι οι βούτζιες της εκοτζινήσαν όπως τα σίδερα άμα βράζουν. Ανέμισε το σιέρι της τζαι εφώναξε. «Εν τούτη η κυβέρνηση που φταίει, που μας εγέμωσε Τούρκους τζαι αλλοδαπούς  τζαι λαθρομετανάστες τζαι πολιτικούς πρόσφυγες. Τζαι εμάς τους Έλληνες άφηκε μας τζαι πεινούμε. Χωρίς στον ήλιο μοίρα.». Εσυνέχισε το λογύδριο της αυξάνοντας την ένταση. Όσο εσιωπούσεν ο Γιώργος, τόσο ένωθε ότι μια αόρατη δύναμη εδίαν της δίκαιο τζαι τόσο παραπάνω εφώναζε. Ένας ποταμός, λέξεων που το μόνο που εξεχώριζε ήταν ξιτιμασιές, κατάρες τζαι σιήλιες φορές ειπωμένα στερεότυπα.

Όπως εμίλαν ο Γιώργος εσυκώθηκε τζαι επήε μες τα μούτρα της. «Κυρία Λένια, τούτη η συζήτηση προσβάλλει με. Ο τζίηρης μου εμένα, ήταν χρόνια μετανάστης.». Ξαφνιασμένη, η Λένια, λαλεί του «Που ήταν μετανάστης ο τζιήρης σου;», λαλεί της, «Στην Σαουδική, στην Λιβύη, στην Νιγηρία. Όπου είσιεν δουλειά μετα το ’74 επήεν. Εκουβάλαν τζαι γενέκα τζαι κοπελλούθκια μαζί.»

Η Λένια άνοιξε το στόμα της, λόγια όμως εν είσιεν να πει. Σάννα τζαι κάποιος επάτησε το mute. Εμετάνωσε τζαι χωρίς να μπορεί να χειριστεί την κατάσταση, έκατσε στην καρέκλα της τζαι εξεκίνησε να πληκτρολογά. Σάννα τζαι εν εσυνέβηκε τίποτε. Ο Γιώργος εθυμήθηκε ένα τοίχο που έγραφε «Οι παππούες μας πρόσφυγες, οι γονιοί μας μετανάστες, εμείς ρατσιστές».

Το ξυπνητήρι, εχτύπησε πρώτη φορά η ώρα 7:30. Άνοιξε τα μάτια του αγχωμένος τζαι άπλωσε το σίερι του να έβρει το σνούζ  για να το σβήσει. Εγύρισε δίπλα στην γυναίκα του. Ευτυχώς εν την εξύπνησε.

Ενώ τζείνος προτιμά να ξυπνά νωρίς, η Κωνσταντίνα προτιμά να τζοιμάται ως την τελευταία στιγμή. Επίσης, μισεί θανάσιμα τα ξυπνητήρια.

Συχνά λαλεί του:

«Κανονικά τα ξυπνητήρια, έπρεπε να έχουν μόνο όμορφους ήχους, ήρεμους τζαι διεγερτικούς. Γιατί οι εταιρείες που κάμνουν ξυπνητήρια εν με την ιδέα ότι πρέπει να σου σηκώσουν τα νεύρα σου για να ξυπνήσεις;»

«Για τον ίδιο λόγο που τα πρωινά δεν είναι όπως τες διαφημίσεις. Εν σηκώνεσαι λλίο πριν το μεσημέρι με τον ήλιο να πλημυρίζει το δωμάτιο, ούτε φορείς άσπρο πουκάμισο ως τα γόνατα τζαι ο μοναδικός ήχος που ακούεις το πρωί, σίουρα εννεν τα κύμματα που διαλύονται πάνω στους βράχους.»

Ετράβησε το τζίν που ήταν πεταμένο στην καρέκλα που το προηγούμενο απόγευμα. Έπιασε μια καθαρή φανέλλα που το αρμάρι. Ανοίγωντας λλίο τα φυλλαράκια, όσσον για να θωρεί τζαι για να μεν ξυπνήσει την Κωνσταντίνα, επρόσεξε την φιγούρα του στον ολόσωμο καθρέφτη της πόρτας. Εμονολόγησε.

«Να υπήρχε κανένας τρόπος να εξαφανίσω τούτο το σωσίβιο που την μέση μου. Χωρίς γυμναστική τζαι χωρίς να σταματήσω να τρώω.»

Άνοιξε την πόρτα του δωματίου της κόρης του. Όπως κάθε μέρα, τζείνη στην ίδια θέση να στέκεται κρατώντας τα κάντζιελλα του κρεβατιού τζαι να τον περιμένει.

Εσήκωσε την στην αγκαλιά του τζαι τζείνη εκούρρωσε το πρόσωπο της στον ώμο του. Για κάποιες στιγμές κάθε πρωί, ο χρόνος σταματά για τον Γιώργο, μια ζεστή πετσέτα τυλίει το νού του, την καρδιά του, αφήνει στην πάντα την υπόλοιπη ζωή τζαι χάννεται στα σιέρκα της κόρης του.

«Μεν μεγαλώσεις», εσκέφτηκε.

Επήρε το μωρό στο δωμάτιο για να ξυπνήσουν μαζί την Κωνσταντίνα.

Εξάπλωσε πίσω της τζαι έσφιξε το σώμα της πάνω στο δικό του. Κρύβοντας τα μούτρα του στον κόρφο της ανάπνευσε βαθκιά. «Κέικ τζαι λιακάδα», εσκέφτηκε. Εφίλησε της το λαιμό τζαι εχάιδεψε τα μαλλιά της. Τραβώντας την κοντά του, απελευθέρωσε την αναπνοή του να ταξιδέψει πάνω της, τζαι το κορμί του έσβησε τες άμυνες του, τους φόβους του. «Εν ασφαλισμένα δαμε».

«Μείνε», είπεν του μισοτζοιμισμένη. «Πρέπει να πάω δουλειά» απάντησε.

Άνοιξε τα μάτια του. Η κόρη του στην αγκαλιά της μάμας, τζαι οι δύο στην αγκαλιά την δική του.

«Τα πρωινά τα δικά μας, εν καλύττερα που τες διαφημίσεις» είπε. Έδωσε τους ακόμα ένα φιλί τζαι εσηκώθηκε χαμογελώντας.