Εκάθετουν πάνω στο κίτρινο ντιβάνι δίπλα που το παράθυρο για πολλή ώρα. Τα πόδια της, διπλωμένα πάνω, με τα γόνατα της να αγγίζουν το πηγούνι της τζιαι το κεφάλι της, ακουμπημένο στο θολό, που την ξαφνική βροχή του Απρίλη, παράθυρο.
Αμήχανα με τα δάκτυλα της, εζωγράφιζε την υγρασία, αμίλητη, μυστήρια, κλειστή τζιαι σφιγμένη σαν κογχύλι στο βάθος της θάλασσας. Τζιαι τόσο όμορφη, τόσο απλά, τόσο γλυκά, τόσο ήρεμα, τόσο αφοπλιστικα όμορφη.
Εσηκώθηκε που το πεζούλι, μπροστά που το σπίτι του τζιαι εγύρισε πίσω του να ρίξει μια τελευταία μαθκία.
Ο τζίρης του είπε του, να μεν γυρίσει πίσω του, αν αποφασίσει να φύει. Κάτι μέσα του όμως εν τον άφηνε να φύει χωρίς να παρατηρήσει λλίο την αυλή που τον ανάγιωσε.
Το γιασεμί που εσκαρφάλωνε πας το παλίο, σιδερένιο, στίρηγμα, που άμα άνθιζε έμοιαζε με σιντριβάνι που αντι για νερό, ανάβλιζε ανθούς τζιαι μυρωθκίες. Το ψηλό, κακτοειδές φυτό, που το επλήγωνε με τα νίσια του, τζιαι έτρεσιε ένα άσπρο γάλα που εκολλίτσιαζε. Την τριανταφυλλία, τα σκυλλάκια, τα μάρμαρα της εισόδου, το λάστιχο του νερού.
Άψυχα αντικείμενα τζιαι φκίορα, που ήταν ο κόσμος του, όσο εμεγάλωνε.
Εσηκώθηκε που το κρεβάτι κατα της έξι το πρωί, επονούσε τον δεξί της ώμο πάλε.
Έμεινε της αίπη, που τον τζιαιρό που έκαμνε χαλλούμια τζιαι επούλαν στην Κυθρέα. Πριν τον πόλεμο δηλαδή.
Ένα πρωί, όπως ενεκάτονε τον νορρό, έγυρε το καζάνι. Η Μαρία, αντί να σκεφτεί το σίερι της, εσκέφτηκε τα χαλλούμια, τζιαι ετράβησε το να το ισίωσει.
Εν τζιαι εκατάφερε τίποτε, η αλήθκεια ένι.
Εσιώνοσε τζιαι το νορρό, έφκαλε τζιαι τον ώμο της.
“Ζαττήν έτσι τσιγγούνα είσαι, άμπα τζιαι χάσεις πέντε μπακκίρες. Έτο ο θεός άφηκε σου αίπη να αθθυμάσαι.”
Έτσι της ελάλεν η Σωτηρούλλα όποτε εμαλλώναν.
Εκούμπησε το αγιωμένο του Zastava πάνω στα κάντζιελλα της υπερυψωμένης.
Άφηκε το σιδερένιο κράνος του στο πάτωμα τζιαι έγειρε στην μια πλευρά του κουβούκλιου να ξεκουραστεί.
Το κωλοκράνος…
Άνοιξε την εξάρτηση τζιαι έφκαλε που τες φυσιγγιοθήκες το πακκέτο με τα τσιγάρα του. Το πρώτο τσιγάρο της σκοπιάς. Εσυνήθiζε να κάμνει τέσσερα (μπορεί τζιαι παραπάνω, αλλά σίουρα τέσσερα) σε κάθε νούμερο.
Ανοιχτή εξάρτηση, αποθεμένα όπλο, κράνος τζιαι εκάπνιζε.
Αν έρκετουν έφοδος, την δεκάρα είσιεν την μες το νερό.
Έσιει τζιαιρό που το λαλώ. Κάτι τρώμε μες τούτη τη χώρα που εν πειραγμένο. Κάτι εν χαλασμένο μες τα φαγία μας, γενικά κάτι μπουκκώνουμε που εν προβληματικό.
Εν τα σουβλάκια, εν τα αναψυκτικά, εν τα γάλατα, τα χαλλούμια. Εν ξέρω, ακόμα εν εκατέληξα. Είμαι σίουρος όμως ότι κάτι πάει στραβά με την διατροφή μας.
Σε όσους το λαλώ γελούν τζιαι πιστεύκουν ότι υπερβάλλω τζιαι παρανοώ. Το θέμα εν ότι εγώ σοβαρολογώ τζιαι επιμένω ότι συμβαίνουν πράματα γυρώ μας, τα οποία κάμνουν με να πιστεύκω ότι υπάρχουν ουσίες μες τα φαγία μας που μας προκαλούν προβλήματα υγείας.