Δεν παίρνεις πια , δεν παίρνεις πια
να πεις πως μ’ αγαπάς
Δεν παίρνεις πια να δεις
αν ζω ή αν χώρια σου πεθαίνω
Κι εγώ σωπαίνω στο καλώδιο του ΟΤΕ
και στο ποτέ σου απαντώ
και περιμένω διαρκώς
Δεν παίρνεις πια , δεν παίρνεις πια
από τη Σαλονίκη
στη μαύρη Αθήνα να με βρει
η μακρινή φωνή σου
κι εγώ μαζί σου να μιλώ
ώσπου ο ύπνος να με πάρει
στο μαξιλάρι με το τηλέφωνο ανοικτό
Δεν παίρνεις πια, δεν τηλεφωνείς
Πάει καιρός να με θυμηθείς
Έτσι κι εγώ θα το ξεριζώσω
κι ας πάς στο καλό…
Μόλις άκουσα για τα Κυπριακά βραβεία μουσικής, κατάλαβα περί τίνος πρόκειται. Ακόμα μια απέλπιδη προσπάθεια της νεοκυπριακής πραγματικότητας να γαντζωθεί απο κάτι Ελλαδίτικο. Ανάμεσα σε τόσα άλλα, για ακόμα μια φορά, σαν μικρό παιδί που ζητά επίμονα και σπαστικά σημασία απο τον πατέρα του, αντιγράφουμε ακόμα και τους χειρότερους θεσμούς απο τον Ελληνικό χώρο.
Είναι βέβαια κατανοητό ότι τα “Βραβεία Μουσικής Κύπρου”, είναι μια κακή αντιγραφή των μουσικών βραβείων Αρίων. Αλήθεια, μπορούν να αντιγράψουν, κακά, την κάκιστη των Ελληνικών εκδηλώσεων; Και όμως μπορούν.
Τα βραβεία Αρίων είναι ένας θεσμός που προσβάλλει την μουσική νοημοσύνη των ανθρώπων, αν ακόμα υπάρχει (άκουσα ότι την έχει κλέψει ο Φοίβος). Δεν μπορεί να απευθύνονται σε μουσικούς, απο την στιγμή που δεν συμμετέχουν όλοι οι μουσικοί, αλλά μόνο αυτοί που οι εταιρείες τους είναι μέλη της IFPI. Επίσης, οι μουσικοί πρέπει να βραβεύονται απο ανθρώπους με μουσική παιδεία και άποψη. Όχι απο celebrity δημοσιογράφους, που οι γνώσεις τους στην μουσική ξεκινούν και σταματούν στην απομνημόνευση του τελευταίου σουξέ της Δέσποινας Βανδή.
Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι τα βραβεία Αρίων είναι μια προσπάθεια των μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών να πείσουν τις άβουλες ορδές του λαού ότι, έχουν ποιότητα και μάλιστα βραβεύονται για αυτό. Ο παπάς που χαϊδεύει τα γένια του δηλαδή.
Λοιπόν, πάρτε όλο αυτό το σκηνικό και μεταφέρτε το αυτούσιο στην Κύπρο. Ονομάστε το Μουσικά Βραβεία Κύπρου και αμέσως έχετε ακριβώς το ίδιο καρναβάλι με την Ελλάδα. Το καρναβάλι όμως στην Κύπρο είναι ξαναβρασμένο φαγητό, επειδή, βραβεύουν τους ίδιους ακριβώς καλλιτέχνες που βραβεύουν και τα βραβεία Αρίων. Εκτός απο την ικανότητα να αντιγράφουν ξεπεσμένες εκδηλώσεις, έχουν και την ικανότητα να αντιγράφουν και τους νικητές!
Θα μπορούσα να το εκλάμβανα σαν ακόμα ένα καρπό της μοντέρνας υπερκατανάλωσης των ΜΜΕ. Δεν μπορώ όμως γιατί οι επεκτάσεις της εν λόγο εκδήλωσης επηρεάζουν τις μικρές κοινωνίες Κυπρίων μουσικών που προσπαθούν να ακουστούν εδώ και χρόνια.
Πρώτα, πρώτα, η εκδήλωση μπορεί να βραβεύσει όποιον γουστάρει και όποιον της κάνει κέφι. Δικά τους τα λεφτά άρα μπορούν να παραχαϊδεύουν και να προωθούν όποιον θέλουν. Τα βραβεία αυτά δεν έπρεπε να ονομαστούν με ένα γενικό όνομα όπως Βραβεία Κύπρου. Να τα ονομάσουν Βραβεία Σίγμα, Βραβεία IFPI, Βραβεία ΓΣΠ, Βραβεία Άννα Βίσση ακόμα και Βραβεία Μόσφιλο, αλλά όχι Βραβεία Κύπρου!!
Δεν αντιπροσωπεύουν την Κυπριακή Μουσική Κοινωνία (ναι υπάρχει) ούτε τους Κύπριους μουσικούς, άρα δεν έπρεπε να χρεώνονται στο όνομα της Κύπρου άλλα στο όνομα του ματσομένου που τα διοργανώνει. Τουλάχιστον στην Ελλάδα, το σκέφτηκαν και τα ονόμασαν Βραβεία Αρίων και όχι Ελληνικά Βραβεία Μουσικής.
Η μεγαλύτερη επίδραση που έχει η εν λόγο εκδήλωση, της οποίας η επίδραση ενισχύεται απο το γεγονός ότι είναι η πρώτη που διοργανώνεται στην Κύπρο, είναι το ότι προσπαθεί να ενισχύσει την αντίληψη του ότι, στην Κύπρο δεν υπάρχει μουσική κοινότητα. Ότι δεν υπάρχουν μουσικοί, δεν υπάρχουν συγκροτήματα και δεν γίνεται μουσική δουλεία. Ότι Κύπριοι μουσικοί είναι μόνο αυτοί που ζουν και διαπρέπουν στις πίστες και στα δισκάδικα της Ελλάδας.
Λοιπόν δεν είναι έτσι!
Η Κύπρος έχει δική της μουσική σκηνή, υπάρχουν άπειρα συγκροτήματα και πάρα πολλοί τραγουδιστές με φωνές και κομμάτια μακράν καλύτερα απο αυτά που προωθούν οι προαγωγοί των Ελληνικών Μουσικών Εργοστασίων.
Στην Κύπρο υπάρχουν μουσικοί απο όλα τα μουσικά στρώματα, hip hop και rock μέχρι λαϊκά και pop. Κανείς δεν τους εκτιμά και κανείς δεν τους βοηθά. Δεν πουλάνε, δεν έχουν σκάνδαλα και δεν βγάζουν CD κάθε τρεις μήνες. Δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν.
Διοργανώνοντας μουσικά βραβεία, χωρίς την παρουσία Κύπριων μουσικών, αμέσως υπονοείς ότι στην Κύπρο δεν υπάρχει μουσική σκηνή και ότι η Κύπρος εξαρτάτε απο τους μουσικούς της Ελλάδας έτσι κατευθείαν προσβάλλεται η δουλεία και η προσπάθεια χιλιάδων Κύπριων μουσικών που προσπαθούν να δείξουν την δουλεία τους στον κόσμο. Δημιουργείτε επίσης μια λανθασμένη εντύπωση και παραπληροφόρηση στον κόσμο που παρακολουθεί την εκδήλωση.
Ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει, το έχω ξεκαθαρίσει και ποιο πάνω, το θέμα είναι σε ποιού το όνομα και την πλάτη το κάνει. Δεν έχουν ανάγκη οι Κύπριοι μουσικοί τα ξεπεσμένα βραβεία διαφόρων άσχετων. Ούτε έχουν ανάγκη την αναγνώριση των μουσικών εργοστασίων. Τουλάχιστον στην Κύπρο υπάρχουν ακόμα μουσικοί που το κάνουν επειδή τους αρέσει και όχι για να γίνουν διάσημοι και για να τους γράφουν τα περιοδικά και να τους δείχνουν οι μεσημεριανές εκπομπές.
Κανένας όμως δεν έχει δικαίωμα να αποκαλεί τα βραβεία του, βραβεία Κύπρου απο την στιγμή που δεν είναι! Στο όνομα των Κυπρίων μουσικών δεν μπορείτε να προωθείτε τις φτηνές σας απομιμήσεις και τα τις αντιγραφές των βραβείων Αχρείων.
Γιατί βραβεία Αχρείων είναι και εκείνα στην Ελλάδα.
Βραβεία Αχρείων είναι και τα αντιγραμμένα δικά σας στην Κύπρο.
Στίχοι: Ορφέας Περίδης
Μουσική: Ορφέας Περίδης
Ερμηνευτές: Νίκος Παπάζογλου, Ορφέας Περίδης
Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά
παίρνω φωτιά και ξημερώνει
στη τελευταία ρουφηξιά
κάνω όρκο να τελειώσει πια
ότι τελειώνει.
Μπαίνω στο τρένο την αυγή
για να με βρει σε άλλο μέρος
η μέρα ετούτη που θα μπει
να με γλιτώσει απο ‘κει
που ήμουνα ξένος.
Φεύγω,φεύγω,κάθε μέρα φεύγω
μέτρο-μέτρο, όλο πιο μακριά
φεύγω,φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω,
στη καρδιά μου όλο πιο κοντά.
Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως
και κάνω ανάκριση μονάχος,
ο χωρισμένος μου εαυτός
είναι που χώρισε το κόσμο
από λάθος.
Άραγε τι να φταίει τι
που ονειρευόμαστε στον ξύπνιο,
και να ‘ναι η λησμονιά αυτή
που ανοίγει πόρτες το πρωί
στο πρώτο χτύπο.
Σχετικό τραγουδάκι,περνάμε την περίοδο της εκλογομανίας στην Κύπρο αυτές τις μέρες.
Αυτή ντέ,την περίοδο που όλοι οι βουλευτές και θέλωναγίνωβουλευτες θυμούνται ότι υπάρχουμε και εμείς σε αυτό το γαμονήσι;
Οι στίχοι είναι γραμμένοι γάντι για την περίπτωση. Ά,ρε Τζιμάκο…
Εκλογές, κόμματα
με φρου φρου κι αρώματα
Διαδηλώσεις, πτώματα
μ’ ανοιγμένα στόματα
Ψηφοδέλτια σταύρωνα
κι όλη νύχτα καύλωνα
Στης βουλής τα έδρανα
αχ κι εγώ να έκλανα
Υπουργεία τέρατα,
γαμημένα κέρατα
Φέξε μου και γλίστρησα
ως της γης τα πέρατα
Στα σχολεία γάματα
γράμματα σπουδάματα
Του Θεού τα πράματα
φτύσ’ τα τους κατάμουτρα
Πληρωμές, χαρτόσημα,
φόροι γραμματόσημα
Στο γαμήσι πρόστιμα,
μαγκιά, κλανιά κι απόστημα
Μπάτσοι, αύρες, ράμματα,
ξηγημένα πράματα
Τώρα στα γεράματα
μάθε γέρο γράμματα
Δεν μπορώ άλλο Θανάση,
Στα εικοσιπέντε έχω γεράσει
Δεν μπορώ άλλο Θανάση,
κάνε στάση
Eχω ένα φόβο που τον έχουνε όλοι
Και μια φωτιά που την ταίζω με λάθη
Και περιφέρομαι από πόλη σε πόλη
Μ’ ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι
Εχω ένα δρόμο μα δεν ξέρω που βγάζει
Μια ίσια γραμμή σ’ ένα βρώμικο χάρτη
Και στροβιλίζομαι απ’ τη μια άκρη στην άλλη
Μ’ ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι
Εχω μια θλίψη που ‘ναι τόσο μεγάλη
Που όλο φοβάμαι μη τυχόν και ξεσπάσει
Κι ισορροπώ μέσα σ’ του ονείρου τη ζάλη
Μ’ ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι
Εχω έναν ήλιο χλωμό στη φορμόλη
Μια καρδιά που διψάει σαν καμένο χωράφι
Και περιφέρομαι από πόλη σε πόλη
Μ’ ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι