Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Εκτός που την ενοικίαση, υπήρχαν τζαι άλλες παράμετροι, το ίδιο σημαντικές, που έπρεπε να κανονιστούν πριν να έρτει η κρίσιμη μέρα. Κατ’ αρχήν, υπήρχε η συζήτηση για το χώρο προβολής της ταινίας καθώς τζαι για την ώρα προβολής της. Φοβούμενοι ότι μπορεί να μας πιάσουν στα πράσα, κανένας δεν ήθελε να φιλοξενήσει το γεγονός σπίτι του.

Αποφασίστηκε μετά από πολλή συζήτηση, να γίνει σπίτι του Στέλιου. Υπήρχε κίνδυνος να μας έβρει η γιαγιά του, η οποία πάντα υποψιάζετουν αμα εκάμναμε καμιά λαθκιά, τζαι έκαμνεν εφόδους. Είμαστε όμως διατεθειμένοι να πάρουμε τα ρίσκα μας.

Βλέποντας πίσω, εντυπωσιάζει με το ότι εκαταστρώναμε ένα τόσο μεγάλο σχέδιο για κάτι που εν ήταν τζαι τόσο σημαντικό στο τέλος της ημέρας. Ναι, ήταν μια ταινία με τιτσίρες αλλά, σίουρα εν θα ήταν η πρώτη που θα εβλέπαμε. Ούλλοι είχαμε δει παράνομες κασέττες, που εκυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι. Μόνοι μας, κρυφά στον δικό μας χρόνο, είχαμε δεί πολλά τζαι διάφορα.

Νομίζω ότι, το κίνητρο πίσω που την κινητοποίηση μας ήταν όχι μόνο το συναίσθημα της παρανομίας. Ήταν το συναίσθημα της συλλογικής παράβασης των κανόνων τζαι της χειραγώγησης του συστήματος. Για πρώτη φορά, κάποιος που εμάς εμπορούσε να μπει σε ένα κατάστημα τζαι να αγοράσει κάτι το οποίο μέχρι πολλά πρόσφατα δεν εμπορούσε να αγοράσει νόμιμα.

Οι μέρες τζείνες, αποτελούσαν ένα κομβικό σημείο για την ζωή όλων μας. Μέσα που την νόμιμη κίνηση του Αντώνη, εμπορούσαμε να δούμε τους εαυτούς μας να ενηλικιώνονται τζαι να κάμνουν όσα απαγορεύονται στην εφηβεία. Εβλέπαμε τους εαυτούς μας να αγοράζουν τσιγάρα, να πίνουν ποτό, να διαβάζουν περιοδικά με τσόντες. Τζαι ούλλα, χωρίς να ρωτήσουν κανένα.

Την επομένη λοιπόν που τα γενέθλια του, ο Αντώνης ενοικίασε την κασέτα της αμαρτίας. Η καρδία μας εφάκκαν όπως του λαγού την ώρα που εμπαίναμε σπίτι του Στέλιου για να την βάλουμε να την δούμε.

Εκλείσαμε τις κουρτίνες τζαι ο Στέλιος έκατσε κοντά στο παράθυρο για να ποσιεπάζει άμπα τζαι αποφασίσει η γιαγιά του να μας κάμει έφοδο. Εβάλαμε την ταινία λοιπόν τζαι ενθουσιασμένοι επεριμέναμε να ξεκινήσει μια σεξουαλική παρέλαση χωρίς προηγούμενο.

Η ταινία διήρκησε, 90 λεπτά. Στο τέλος της ταινίας, έδειξε μια κοπέλα που πίσω, να φκαίνει γυμνή που το μπάνιο, για κάποια δευτερόλεπτα. Δεν μπορώ να θυμηθώ τι υπήρχε πριν που τζείνη την σκηνή αλλά ήταν η μοναδική στην ταινία που να είσιεν γυμνό.

Απογοητευτήκαμε. Το σχέδιο όμως επέτυχε, έστω τζαι αν η ταινία αποδείχτηκε κατώτερη των περιστάσεων. Εσυμφωνήσαμε να περιμένουμε τον Αντώνη να γίνει 18 τζαι εφκήκαμε έξω να παίξουμε μπάσκετ.

Εμεγάλωσα σε μια εποχή, οι δρόμοι ήταν σχεδόν ακίνδυνοι ττζαι οι ανθρώποι λλιότερο φοιτσιασμένοι. Τα σπίθκια της γειτονιάς μου, χαμηλοτάβανες, μονοκατοικίες, χωρίς πεζοδρόμια. Με αυλές γεμάτες δεντρά, φκιόρα σε γλάστρες ττζαι ττέλλενους φράκτες.

Νεαρές οικογένειες, που εκατεβήκαν μετά τον πόλεμο στες πόλεις για να δοκιμάσουν μια άλλη ζωή, εκτός του χωραφκιού τζαι της φάρμας, εφέραν συνήθειες που δύσκολα βρίσκεις σήμερα. Εφυτεύκαν χόρτα για να έχουν να κόφκουν στην σαλάτα, κάποιοι εδιατηρούσαν γουμάες με όρνιθες ή σιοιροκούνελλα τζαι κουνέλλια. Οι παραπάνω εκάμναν πολλά κοπελλούθκια.

Έτσι λόγω των συμπτώσεων που έφερε η εξέλιξη της Κυπριακής κοινωνίας, εμεγάλωσα σε μια γειτονιά με πολλούς μιτσιούς, σχετικά συνομήλικους. Τα απογεύματα, που εφκένναμε να παίξουμε στα χωράφκια της γειτονιάς μας, εδημιουργούσαμε πανζουρλισμό, παναύρι.

Καμιά δεκαρκά ροκόλοι, εμεγαλώσαμε μαζί, εγινήκαμε έφηβοι μαζί. Μαζί εδοκιμάσαμε τσιάρο τζαι φυσικά, την ίδια εποχή αρκέψαμε να συναρπαζόμαστε που τα στήθη των κορούων γυρώ μας τζαι να πειράζουμε τες μιτσιές που εφκαίνναν για περίπατο. Οι ορμόνες μας εφτάσαν στην ακμή τους, το ίδιο καιρό.

Τα πράματα ήταν πιο δύσκολα τότε, εν υπήρχε ίντερνετ ούτε συνδρομιτική τηλεόραση. Το γυμνό που είχαμε, ήταν κανένα βυζί που έφευκε της Καρυοφυλιάς στα «Βαμένα κόκκινα μαλιά». Πολλά πράματα, εκατοικούσαν στα όρια της φαντασίας μας. Οι τρόποι να ξεδώσουμε, περιορισμένοι. Ίσως να ήταν πιο ρομαντικά τότε.

Όπως τζαι να έσιει, ο Αντώνης, ήταν ο πιο μεγάλος μας. Ετύγχεννε σεβασμού τζαι απεριόριστου θαυμασμού στην παρέα. Έτσι, η ανακοίνωση που μας έκαμε λλίες μέρες πριν να κλείσει τα 17α του γενέθλια, ήταν κοσμογονικής σημασίας.

Εμαζεφτήκαμε κάτω που το καλάθι του μπάσκετ τζαι εκάτσαμε χαμέ. «Κοπέλλια, την άλλη εβδομάδα κλείω 17», είπε μας. «Στο βίτεοκλαπ, στην Παλλουρκώτισσα, έσιει μια κασέττα που έσιει όριο 17 τζαι πάνω. Μπορεί να μέννεν πορνό, αλλά, για να έσιει όριο 17 σίουρα εννα εν κάτι παρόμοιο».

Στα αυτιά μας ακούστηκε απίστευτο, πολλά καλό για εν αληθινό. Ττζαι όμως, με δέκα σελίνια τζαι μια βόλτα με τα ποδήλατα σε λλίες μέρες θα εμπορούσαμε να κάτσουμε να δούμε ταινία, που ίσως να έδιχνε τιτσίρες, για πάνω που 2 δευτερόλεπτα.

Τα λεφτά εμαζευτήκαν πριν να σκεφτούμε οτιδήποτε άλλο. Σελίνι, σελίνι μέσα σε ένα απόγευμα εμαζέψαμε μια λίρα. Αρκετα για νοικιάσουμε την κασέττα, αλλά τζαι για να νοικιάσουμε δεύτερη αν ο Αντώνης έβρισκε καμιά άλλη που να μεν επρόσεξε την προηγούμενη φορά.

Είχαμε λοιπόν καταστρώσει ένα απλό αλλά εντυπωσιακά αποτελεσματικό σχέδιο. Το μόνο που έμενε ήταν να περιμένουμε τα γενέθλια του Αντώνη. Επεριμέναμε με πάθος τζαι ανυπομονησία, όπως οι κοτζιάκαρες περιμένουν τον καλό λόο το Πάσχα.

Μόλις είδε το μωρό η κόρη μου, επετάχτηκε κάτω τζαι εβούρησε να την ελέγξει. «Παιδάκι, παιδάκι!» εφώναξε μου, με ύφος συνεπαρμένο τζαι απορημένο, αφού εγώ δεν έδειχνα τον ίδιο ενθουσιασμό με τζείνη. Άλλωστε για μένα, ήταν ακόμα ένα μωρό. Για την κόρη μου, ήταν μια ευκαιρία για παιγνίδι τζαι γνωριμία.

Το άλλο το μωρό ήταν πιο μικρό. Επερπατούσε με την βοήθεια της μάμας του τζαι είσιεν έντονο το ύφος του, ότι ούλλα εν καινούργια τζαι εντυπωσιακά. Το ύφος που όσο περνούν τα χρόνια σβήνει που το πρόσωπο μας. Όσο πιο μικρό εν το μωρό, τόσο πιο χαρακτηριστικό τζαι το ύφος.

Στους δώδεκα μήνες, το μωρό κάμνει ένα βήμα μόνο του τζαι γυρίζει την κκελλέ του ποτζεί, ποδά να δει αν αντιλήφθηκε κανένας άλλος το κοσμογονικό γεγονός. Στους είκοσι μήνες, θωρεί ένα γατάκι τζαι φωνάζει σε ούλλους να το δουν. Μεγαλώνοντας η μαγεία του καινούργιου, χάνεται.

Το άλλο το μωρό, ανταπέδωσε τον ενθουσιασμό της κόρης μου τζαι έλαμψε το προσωπάκι της μόλις της εκόντεψε. «Πως σε λένε παιδάκι;» εφώναζε δυνατά η κόρη μου τζαι ούλλο το καφέ εγύρισε να δει το μεγάλο συναπάντημα. Χωρίς να της απαντά, η καινούργια της γνωριμία, εχαμογελούσε τζαι άνοιε τα σιέρκα της να την αγκαλιάσει.

«Πως την λένε;» ερώτησε με στα εγγλέζικα η μάμα της. «Ρέα» απάντησα. «Εμάς, Λαλέ» είπε μου τζαι ολόισια ήρτεν στο νου μου το βυσσινί αγριολούλουδο που φυτρώνει σε ούλλη τη Κύπρο λλιο πριν την Άνοιξη. Στα Τούρκικα είπε κάτι σαν «Λαλέ μου, δώσε ένα φιλάκι της Ρέας» τζαι ολόισια η κόρη της εμούνταρε την δική μου σάννα τζαι εξέραν η μια την άλλη δέκα χρόνια.

Μια ήρεμη, ευφορία εγέμωσε το μαγαζί. Ούλλοι εθωρούσαν τες κόρες μας να αγκαλιάζονται, να γελούν, να ανεμίζουν τα σιέρκα τους τζαι να φωνάζουν η μια της άλλης, τα λλία λόγια που τους εμάθαμε να λαλούν.

Εσκέφτηκα ότι, τζείνη την ώρα, σε τζείνο ακριβώς το σημείο, είμαστε μάρτυρες σε μια που τις πιο αγνές, τις πιο ξεκάθαρες στιγμές στην ζωή ενός ανθρώπου. Θκύο πλάσματα, άκακα, πριν να τα γεμώσουμε τύψεις τζαι μίσος, τζαι πριν να ξεφορτώσουμε πάνω τους τα σύνδρομα τζαι τες προκαταλήψεις μας, εδείχναν το ένα του άλλου αγάπη. Απλή τζαι ανιδιοτελή αγάπη. Μια Τούρκικη τουλίπα τζαι μια Ελληνίδα θεά, αγκαλιασμένες τζαι χαρούμενες.

Ο φίλος μου ο Μπουράκ επέρασε το σιέρι του πάνω που τον ώμο μου «Έχουμε πολλά να μάθουμε που τα μωρά μας», είπε μου. «Μακάρι να μαθαίνουμε εμείς που τα μωρά μας φίλε, όχι τα μωρά μας που εμάς.» απάντησα.

Κάθε κανένα, θκύο μέρες, έρεσσε που το φυλάκιο ο Πανίκκος. Γέρος, τραουλλόγερος που ακούεις. Ψηλός, γεροδεμένος, με κίτρινα μαλλιά τζαι κάτι δάκτυλα χοντρά σαν τα λουκάνικα της Πιτσιλλιάς. Πάντα περιποιημένο, το λεπτό του το μουστάτζιη τζαι η βούκκα του γυαλλισμένη σαν το βερνικωμένο το ξύλο.

Εφόρεν κάτι πουκάμισα με μεγάλο κολλάρο, φαίνεται είχαν του μείνει που τον τζαιρό που ήταν νέος τζαι ήταν της μόδας. Ανοιχτά τα τελευταία πάνω κουμπιά τζαι που μέσα κρεμασμένη μια χοντρή, αλυσιδωτή καδένα με μια φάτσα του Χριστού μισή, τζαι ένα σταυρό. Άμαν σου εκόντευκε, εδίαν σου μια χαρακτηριστική μυρωθκιά. Μια ανάμιξη, τραντάνας, μπρίλκριμ τζαι κολόνιας Αττίκα.

Εκράταν μια πατερυμήν τζαι έπαιζε με το ένα σιέρι. «Που τον τζαιρό που έκοψα το τσιάρο ρε κοπέλλια, πρέπει να κραώ κάτι στα σιέρκα μου να ποσκολιούμαι», ελάλεν μας τζαι εχαμογελούσε με νόημα.

Όσο εβρώμεν η αύρα του άλλο τόσο ξιμαρισμένη ήταν η γλώσσα του τζαι το βλέμμα του. Είχαμε ένα σειρά, εφκάλαμεν τον Λάβλι. Ήταν ομορφόπαιδο, σιονάτος τζαι βουκκαρέτινος. Ο γέρος ο Πανίκκος, εθώρεν τον τζαι εσυναγλύφετουν όπως τον κάττο κάτω που το τραπέζι του φαγιού. Θυμούμαι χαρακτηριστικά, να ‘κουμπά δίπλα μου, έξω που την σκοπιά τζαι να με ρωτά αν «έρεξε καμιά λουμένη» θωρώντας τον Λάβλι τζαι κλώθοντας το μουστάτζιη του.

Που το φυλάκιο, έρκετουν για να κάμνει κουνουσμάν. Ήταν νάκκο λαφαζάνης τζαι έβρισκεν μας εμάς μιτσιούς τζαι διμμένους μες τα άρβυλα να μας λαλεί ιστορίες. Εν τζαι ήταν κακό πλάσμα, μέσα σε ούλλα του τα αΐπια, είσιεν χάζιν ο γέρος τζαι ελάλεν έξυπνες κουβέντες κάποτε.

Έρκετουν συνήθως μεσημέρι, που εσκολάνναν οι φοιτήτριες, τζαι εκάθετουν μαζί μας να κόψουμε κίνηση. Επαίζαμε τάβλι τζαι ετζιερνούσαμεν τον που το φαί της υπηρεσίας. «Εσείς οι μιτσιοί εν εκτιμάτε. Πετάσσετε το φαί του στρατού τζαι παραγγέλλετε ποτούντα ξιμαρισμένα τα σουβλάκια. Που ξέρετε που έβαλλε το σιέρι του ο σουβλιτζίης πριν να τυλίξει τες σιεφταλιές;» έτσι μας ελάλεν τζαι έφκαλλεν που το στήθος του ένα δυνατό γέλιο σμιχτό με βήχα.

Μια μέρα αρωτήσαμεν τον αν εν παντρεμένος. «Ήμουν πριν χρόνια, αλλά επολόγιασε με επειδή αζούλεφκε μου» απάντησε. Είπε του ένας σειράς, «Τζαι εν εγύρεψες να ξαναπαντρευτείς που τότε θκειέ;». «Παίζε το τσιουλλί σου ρε μιτσή» απάντησε ο γέρος «τζαι αν ήταν η γενεκα καλό πράμα, είσιεν να έσιει τζαι ο θεός μιαν.»

Λλίο πριν να απολυθώ, αραίωσεν τες επισκέψεις τζαι τελικά έκοψεν τες τέλειως. Ρωτώντας ποτζεί ποδά, ακούσαμε τη φήμη ότι επαντρεύτηκε μια Φιλιππινεζού που τον έσαζεν τζαι έδεσε τον έσσω.

Εδιάβασα, ένα άρθρο που μιλά για ένα πάρτυ. Στην ουσία συνοψίζει διάφορες απόψεις που κυκλοφορούν γυρώ μας, σε ένα χαιρέκακο κείμενο το οποίο κατά την γνώμη μου θέλει να μεταφέρει μια κεντρική ιδέα. Φταίμε ούλλοι.

Φταίμε ούλλοι άρα εν φταίει κανένας.

Θέλει να μας πει ότι έχουμεν ούλλοι ισότιμη ευθύνη για το που εκαταλήξαμε τζαι λλίο, πολλά ότι τόσα χρόνια εππαρταρίσκαμεν πας την ράσιη των άλλων. Τωρά που έφτασεν η ώρα να πλερώσουμε εν μας αρέσκει τζαι ξιτιμάζουμε τους Ευρωπαίους.

Γενικά έσιει πολλή κόσμο που επαναλαμβάνει τούτες τες απόψεις. Αν τζαι η βάση τους φαίνεται σωστή (αλλοίμονο εμείς να μεν εφέραμε καμιά ευθήνη) θεωρώ ότι έχουν μια μεγάλη δόση άγνοιας τζαι ως επί το πλείστον εν γενικευμένες τζαι αβάσιμες.

Εν το «μαζί τα φάγαμε» της Ελλάδας, σε Κυπριακή έκδοση. Μόλις εγίνηκεν το κακό, εξεκινήσαν τζαι οι κουβέντες τούντου στυλ. ‘Eστω τζαι αν μοιάζει παρατραβηγμένο, πηγάζουν που μια προσπάθεια να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο τζαι να τον γεμώσουν ενοχικά συναισθήματα για μια κατάσταση, που ουσιαστικά δεν είσιεν έλεγχο.

Εν θέλω να απαντήσω σημείο επι σημείο στο άρθρο που κυκλοφορεί. Νιώθω όμως ότι η αφέλεια κάποιων συμπατριωτών μου να το προωθούν, προσβάλλει με τζαι θυμώνει με.

Εγώ για παράδειγμα εν ήμουν καλεσμένος σε τούτο το πάρτυ. Τζαι εκτός που κάτι πλούσιους χλεχλέδες που θωρώ, ουτε κανένας που τον περίγυρο μου ήταν. Επίσης εν ξέρω τι διαφορά που έχουν τα λέιπελ του ουισκιού σε διάφορα χρώματα.

Ξέπλυμα χρήματος; Μη εξυπηρετούμενα δάνεια; Ανακεφαλαίωση τζαι μερίσματα; Ξέρω τα που το σχολείο τζαι μέσες άκρες που κανένα έργο. Πόσο μάλλον να είμαι τζαι συνένοχος σε κομπίνα δισεκατομμυρίων.

Εν ξέρω σαν ποιο χτηνό δουλέφκει ο Ευρωπαίος τζιαι αξίζει παραπάνω που μένα, αλλά εγώ δουλέφκω σαν τον γάδαρο που τα δεκαέξι μου. Γιατί έβαλλα τα λεφτά μου στην τράπεζα τζιαι όχι κάτω που το μαουλούτζιν όπως την στέτε μου; Δηλαδή επειδή εφύλαα το μισθό, που ΕΔΟΥΛΕΦΚΑ ΤΖΑΙ ΑΞΙΖΑ, στην τράπεζα, εγίνηκα συνεργός των τραπεζιτών τζαι καλά να πάθω;

Η ευθήνες για την κατάντια μας, εν ανήκουν σε ένα άνθρωπο, ούτε σε μια ομάδα ανθρώπων. Τζείνοι που νομίζουν ότι αποκρυπτογράφησαν το τι εσυνέβηκε τζιαι έχουν τες λύσεις, τζοιμούνται πιο βαθκιά που ούλλους.

Είμαστε οι ίδιοι αχάπαροι που είμαστε πριν ένα μήνα, εν άλλαξε κάτι μαγικά, εν εγινήκαμε αυτόματα οικονομολόγοι τζαι εκαταλάβαμε γιατι εφτάσαμεν ως δαμέ.

Σίουρα, φταιξίματα έχουμε πολλά εμείς σαν απλός κόσμος. Το πάρτυ άλλοι το εκάμαν όμως τζαι αρνούμαι να δεχτώ ότι ήταν με τες ευλογίες μου. Έστω τζαι αν τωρά καλούμαι να πλερώσω τα Σιήβας τζαι τες Σβετλάνες τους.