Έχω συνειδητοποιήσει πλέον ότι, δεν μπορείς να ζήσεις στην Κύπρο αν δεν είσαι χρεωμένος μέχρι το κόκαλο στις τράπεζες, αν δεν έχεις τουλάχιστον ένα δάνειο και τουλάχιστον 500 λίρες όριο στον τρεχούμενο λογαριασμό σου.
Πως γίνεται θα μου πείτε;
Έλα που γίνεται. Όταν τα τελευταία 3 χρόνια ΤΑ ΠΑΝΤΑ έχουν ακριβύνει εξωπραγματικά και οι μισθοί παραμένουν οι ίδιοι, είναι φυσικό επόμενο να μην τα βγάζει πέρα ο απλός κόσμος.
Πρώτα και καλύτερα τα καύσιμα.
Είμαι οδηγός μοτοσυκλέτας τα τελευταία 5 χρόνια. Πριν 3 χρόνια γέμιζα την μοτοσυκλέτα μου με 4, άντε 5 λίρες. Προχθές χρειάστηκα 8.50. Τα διπλάσια δηλαδή. Καλά για αυτό δεν φταίει και τόσο ο κυβερνητικός μηχανισμός, το βάρος πέφτει στην ηλίθια γή τον πιθήκων στην απέναντι μεριά του ατλαντικού (αυτή ντε με τον βλάκα πρόεδρο). Είναι όμως γνωστό ότι ενώ άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής ένωσης μείωσαν τους φόρους στα καύσιμα μόλις άρχισε η κρίση, στην Κύπρο ακόμα «παίζουν πελλό».
Μπορούμε βέβαια όλοι να μην χρησιμοποιούμε αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες. Έτσι θα γλιτώνουμε και λεφτά και θα προστατεύουμε και το περιβάλλον απο πάνω. Να μετακινούμαστε με τις δημόσιες συγκοινωνίες!
Αλλά ξέχασα, στην Κύπρο ΔΕΝ υπάρχουν δημόσιες συγκοινωνίες.
Εκτός και αν τα προπολεμικά λεωφορεία που περνούν απο τις στάσεις κάθε 45 λεπτά θεωρούνται συγκοινωνίες χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όπως και να έχει, με τα καύσιμα μας κλέβουν με το έτσι θέλω και δεν μας δίνουν επιλογή. Αλλά δεν είναι μόνο τα καύσιμα.
Πριν 3 χρόνια, πήγαινες στον φούρνο και ψώνιζες τα απαραίτητα με 1-2 λίρες. Τώρα δεν υπάρχει πιθανότητα να ξοδέψεις λιγότερο απο 5 λίρες. Άμα οι τυρόπιτες είναι σχεδόν 1 λίρα και το ψωμί 80 – 90 σεντ. Υπολογίστε πόσα θέλει μια μέση οικογένεια για να πάρει γάλα, ψωμί και μερικά τσιμπήματα για το σπίτι.
Τα περίπτερα;
Για να πάρεις εφημερίδα – περιοδικό, κανένα δροσιστικό, τσίχλες ή σοκολάτα χρειάζεσαι 2 – 3 λίρες. Καιρός ήταν και πέρασε που τα αναψυκτικά ήταν 25 – 30 σεντ και οι σοκολάτες δεν ξεπερνούσαν το 50ρικο.
Είναι περιττό βέβαια να αναφέρω το κόστος των υπεραγορών. Μια μέση οικογένεια σίγουρα χρειάζεται 70 -80 λίρες (το λιγότερο) για να ψωνίσει τα απαραίτητα για ένα χρονικό διάστημα το πολύ 1.5 εβδομάδας (και αν).
Στα ηλεκτρονικά και στα ηλεκτρικά πάντα μας έκλεβαν, αλλά τώρα το έχουν παρακάνει. Όλα τα ηλεκτρονικά και ηλεκτρικά είναι 20 – 30 λίρες ποιό ακριβά απο τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ποιό συγκεκριμένα απο την αγορά της Ελλάδας. Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει το ίντερνετ και γλιτώνουμε κάτι της. Κάτι μου λέει όμως ότι αν το ψυλλιαστούν όλοι αυτοί ότι αγοράζουμε απο το ίντερνετ ποιό φτηνά πράγματα, θα βγουν να κλείσουν τον κυκλικό κόμβο της ριζοελίας απαιτώντας να απαγορευτεί το ίντερνετ επειδή τους κλέβει το ψωμί.
Αυτοκίνητα;
Μηχανές;
1000 με 2000 λίρες ποιό ακριβά απο όλες τις άλλες χώρες. Υπάρχουν ακόμα φόροι πολυτελείας σε πράγματα που έχουν γίνει δεδομένα στα οχήματα (λέγε με κλιματισμός – ηλεκτρικά παράθυρα).
Όσο για κατοικία.
Αποκλείεται. Όσοι πρόλαβαν, πρόλαβαν. Οι υπόλοιποι, ατύχησαν, την επόμενη ζωή ίσως να φανούν ποιό τυχεροί.
Για ένα δυάρι διαμέρισμα στα περίχωρα της Λευκωσίας, χρειάζονται τουλάχιστον 80000 λίρες. Μια ζωή δάνειο με λίγα λόγια. Πριν 3 χρόνια ήταν τα μισά.
Για να μην τα πολυλογώ, όλα έχουν ακριβύνει. Οι μισθοί μας όμως οι ίδιοι. 600 έπαιρνες πριν 3 χρόνια; Τόσο παίρνεις και τώρα. Με την διαφορά ότι πριν 3 χρόνια περνούσες άνετα ενώ τώρα μόλις που πληρώνεις τους λογαριασμούς για να μην σε βάλουν φυλακή.
Ούτε λόγος για αυξήσεις ή για οποιαδήποτε κοινωνική πολιτική απο το κράτος.
Εκτός και αν είσαι βουλευτής βέβαια, οπόταν ξυπνάς ένα πρωί και εγκρίνεις αύξηση στον εαυτό σου, όπως έκαναν πριν λίγους μήνες.
Έχουμε καταντήσει μια χώρα που δουλεύουν μισό εκατομμύριο άνθρωποι για να ταΐζουν τους βουλευτές, τους κυβερνώντες, τους δημόσιους υπαλλήλους και ακόμα 1000 – 2000 μεγαλοκαρχαρίες.
Πίσω απο κάθε επιχείρηση, κάθε υπηρεσία και κάθε αγαθό κρύβεται ένα γκέτο, ένα τραστ το οποίο ελέγχεται απο μερικούς συμφεροντολόγους, καρχαρίες που σκοπό έχουν να μας καταντήσουν ζητιάνους.
Όλοι ξέρουμε ποιοι είναι και ποιοι μας κλέβουν. Όχι συγκεκριμένα, αλλά πρέπει να είσαι στραβός για να μην βλέπεις τις BMW των παπάδων και τις Mercedes των πολιτικών, ενώ εσύ για να πάρεις Fiat πρέπει να μπεις δάνειο με 3 εγγυητές και 5 χρόνια δόσεις.
Γιατί δεν γίνεται τίποτα;
Μα φυσικά, όλοι που εμπλέκονται σε αυτές τις καταστάσεις είναι συγγενείς είτε εξ αίματος είτε εκ χρήματος.
Οι βουλευτές είναι στην πλειοψηφία τους δικηγόροι. Δικηγόροι ποιού όμως;
Όχι εμένα και εσένα, αυτό είναι σίγουρο. Δικηγόροι των μεγαλοεπιχειρηματιών ίσως. Κόρακας, κοράκου μάτι βγάζει; Φυσικά και όχι.
Το χειρότερο είναι όμως ότι, οι ανθρώποι αυτοί (ναι για τους βουλευτές μιλάω ακόμα) έχουν την αναίδεια να μιλούν για ιδανικά και ηθική.
Μόλις ξεκινήσει κάποιο σκάνδαλο ή διαμαρτυρηθεί ο κόσμος για κάτι, απο το πουθενά (όλος παραδόξως) ξεκινούν προβλήματα με τους Τούρκους – συνομιλίες για το Κυπριακό – φήμες για λύση ή κάτι άλλο που σίγουρα θα στρέψει την προσοχή του κόσμου αλλού.
Τα τελευταία 3 χρόνια πιπιλάνε την ίδια κουβέντα με το σχέδιο Ανάν και την αδιάλλακτη στάση του Ταλάτ. Ενώ εμείς, σε λίγο, θα είμαστε στους δρόμους να πουλάμε φορτιστές στα φανάρια και αυτοί θα τρώνε με 3 μασέλες και θα βάζουν και στην άκρη.
Η οικονομία πάει του κόλου. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Χάνεται η μεσαία τάξη, όσο και αν προσπαθούν να την διατηρήσουν με τα δάνεια πάνω στα δάνεια.
Ασφάλεια δεν υπάρχει. Οι μπάτσοι κυκλοφορούν σαν ασφαλίτες και δέρνουν όποιον τους έρθει αλύπητα. Η μαλακία είναι ότι δέρνουν αθώο κόσμο και όχι τους βιαστές – ληστές – δολοφόνους. Αυτοί είναι προστατευόμενο είδος φαίνεται.
Υγεία; Ποια υγεία;
Πλέον φοβάσαι να πας στο νοσοκομείο. Ακόμα και τα ποντίκια, έχουν αηδιάσει φαίνεται και έχουν φύγει. Όταν μας φάνε ακόμα λίγα εκατομύρια οι συγγενείς των πολιτικών (αυτοί που κτίζουν το καινούργιο νοσοκομείο δηλαδή) ίσως τότε να έχουμε κάπου να πάμε όταν αρρωστήσουμε.
Δημόσιες συγκοινωνίες; Άσε θα πάρω αύριο.
Κοινωνική πολιτική; Χορηγούμε μόνο τους βουλευτές και τους συγγενείς τους.
Στην Κύπρο σε τελική ανάλυση δεν υπάρχει εσωτερική διακυβέρνηση.
Έχει αρχίσει ο κατήφορος και εμείς αντί να αντιδράσουμε, κρεμόμαστε απο τα πατριωτικά κηρύγματα και τις εθνικιστικές μαλακίες των πολιτικών μας.
Το Κυπριακό απο εθνικό πρόβλημα, έχει γίνει η δικαιολογία των υπευθύνων για το ότι τίποτα δεν πάει σωστά σε αυτό τον τόπο.
Και το Κυπριακό να λυθεί όμως, θα βρουν τρόπο αυτοί να τρώνε και εμείς να βασανιζόμαστε.
Η Κύπρος που ζούμε, είναι η Κύπρος των πολιτικών και τον επιχειρηματιών. Αυτοί την κατάντησαν έτσι και αυτούς συμφέρει να μένει έτσι.
Ας ελπίζουμε ότι μια μέρα θα βαρεθούμε το θέατρο του παραλόγου και θα διεκδικήσουμε την Κύπρο που πραγματικά μας αξίζει.
Λοιπόν εγώ επήρα το απόφαση.