Εδιάβαζα τις προάλλες, σε μια ξένη εφημερίδα, για ένα έγκλημα που εδιέπραξε ένας, μέχρι την στιγμή του εγκλήματος, φιλήσυχος πολίτης. Ο άνθρωπος τούτος, σύμφωνα με το άρθρο, έν είσιεν πρόβλημα με κανένα, ούλλοι αγαπούσαν τον τζιαι ούλλοι είχαν απορία τί τον ώθησε βλάψει κάποιον συνάνθρωπο του.
Στο τέλος του άρθρου, ο δημοσιογράφος εφρόντισε να μας καθυσηχάσει με λέγωντας ότι ο άνθρωπος τούτος πιθανόν να είσιεν ψυχολογικά προβλήματα, αφού επαρακολουθούσεν τον ψυχολόγος το τελευταίο διάστημα.
Το άρθρο τούτο έβαλε με να σκεφτώ, το κατα πόσο η αντιμετώπιση μας προς τους ψυχικά ασθενείς, επηρεάζεται που τα ΜΜΕ.
Το έγκλημα που μόνο του, εν μια πολλά σοβαρή είδηση, ειδικά σε μια μικρή κοινωνία όπως την δική μας. Η φυσική αντίδραση μας σαν αναγνώστες της είδησης είναι να αναζητήσουμε τους λόγους που οδήγησαν στο έγκλημα.
Ο λόγος που το κάμνουμε τούτο εν πολλά απλός. Χρειαζούμαστε μια επιβεβαίωση ότι ο κόσμος μας εν όπως τον αντιλαμβανούμαστε, δηλαδή ότι ούλλα λειτουργούν πάνω σε μια πολλά λογική τζιαι αναμενώμενη τροχιά. Κατ’ επέκταση κάμνει μας να νίωθουμε καλύτερα, αν ξέρουμε ότι ο ένοχος εν κάποιος σεσιμασμένος εγκληματίας ή ακόμα καλύτερα κάποιος ψυχασθενής.
Ο εγκέφαλος μας, κάμνει την σύνδεση ότι, για να διαπράξεις κάποιο έγκλημα, πρέπει να είσαι είτε εγκληματίας με διαταραγμένη προσωπικότητα ή κάποιος ψυχικά ασθενής που εν έσιεις αντίληψη της πραγματικότητας. Έτσι επαναπαύεται στην ιδέα του ότι, οι κανονικοί ανθρώποι εν διαπράττουν εγκλήματα τζιαι υποσυνείδητα πιστεύκει ότι άμα εξαλιφτούν οι εγκληματίες τζιαι οι ψυχασθενείς, ο κόσμος μας εννα μετατραπεί σε παράδεισο.
Τούτον ούλλο τον σιδηρόδρομο των σκέψεων, εν τον κάμνουμε με την θέληση μας. Απλά έτσι δουλεύκει ο εγκέφαλος μας, έτσι επηρεάζεται που το τι ακούει τζιαι το τί βλέπει.
Τζείνο που με προβληματίζει έννεν το κατα πόσο οι περισσότεροι εγκληματίες εν ψυχασθενείς. Προβληματίζει με η αντιμετώπιση μας προς τους ψυχικά ασθενείς σαν κοινωνία.
Κατ’αρχήν άμα μιλώ για ψυχικά ασθενείς, εν αναφέρουμε στους ανθρώπους με νοητική υστέρηση. Αναφέρουμε σε τζείνους με διαταραγμένη προσωπικότητα, στους σχιζοφρενείς, στους μανιοκαταθλιπτικούς κ.λ.π.
Επειδή, θεωρούμε ότι τούτοι οι ανθρώποι εν επικύνδινοι, σαν κοινωνία, αντιμετωπίζουμε τους κατ’ αρχάς με φόβο τζιαι κατα επέκταση με αδιαφορία. Εν μας κόφτει δηλαδή, πως εκαταλήξαν δαμέ τούτοι οι άνθρωποι, αν μπορούν να γίνουν καλά τζιαι αν μπορούν να ενταχθούν ξανά στην κοινώνια μας.
Έτσι απομονώνουμε τους, ως επι το πλείστον αποφεύγουμε τους τζιαι κοροιδεύκουμεν τους, τζιαι έτσι αποκλείουμεν τους παραπάνω που την κοινωνία μας τζιαι επιδυνώνουμε την κατάσταση τους.
Τέλος τζείνο που εν μπορούμε να αντιληφθούμε εν ότι, κανένας εν γεννίεται εγκληματίας τζιαι ψυχικά ασθενής. Μετατρέπεσε σε κάτι τέτοιο, είτε που τα βιώματα σου, είτε που τες συνθήκες διαβίωσης τζιαι το περιβάλλον σου.
Υποστηρίζω δηλαδή ότι, πρέπει σαν κοινωνία να ευαισθητοποιηθούμε παραπάνω στο θέμα αντιμετώπισης των ψυχικά ασθενών τζιαι να ξεκινήσουμε να δεχούμαστε ότι εν ανθρώποι σαν εμάς, που έχουν ανάγκη που την βοήθεια μας τζιαι την κατανόηση μας.
Πιστεύκω ότι οι πιθανότητες τους να διαπράξουν ένα έγκλημα, εν ίδιες με ούλλους του υπόλοιπους. Άμα οι περιστάσεις εν τέτοιες, εν πολλά εύκολο να γίνει το κακό.
Όπως είπε τζιαι ο Τζόκερ, «Το μόνο που χρειάζεται, εν μια κακία στιγμή».