Ιστοριες της Νεας Ληδρας

“Εχτές ρε φίλε, άνοιξα το μπούκκικο η ώρα 9 το πρωί. Είσιεν ένα τύπο, εκαρτέραν με πόξω. Σάννα τζιαι εθώρεν με όρομα την νύχτα. Τώρα να κάμω καφέ τζιαι να σου τα πω καλύτερα.”

Ο Πανίκκος, εν 23 χρονών. Δουλέφκει στο μπούκκικο του θείου του. Ετέλειωσεν την τεχνική σχολή αλλά εν εσπούδασε, εν του αρέσκαν τα γράμματα. Έκαμε λλίες δουλείες, ευκαιριακά, χωρίς να σκέφτεται το μέλλον. Ηλεκτρολόγος, ντελίβερι, σε περίπτερο. Σε κάποια φάση άνοιξε δουλεία δική του, έφερνε ηλεκτρονικά που την Κίνα τζιαι επούλαν. Σήμερα όμως, ούλλοι έχουν ίντερνετ τζιαι μπορούν να γοράζουν τα πράματα πιο φτηνά.

Ο θείος του, άμα τζιαι είδεν τον πως εν έκαμνε χαΐρι μόνος του, έπιασε τον που κοντά να του δουλέφκει στο μπούκκικο. Πάει το πρωί τζιαι ανοίει το τζιαι σχολάνει το απόγευμα.

“Κάθουμαι ούλλη μέρα”, λαλεί, “ποσκολιούμαι μες το ίντερνετ, παίζω κανένα κουπόνι τζιαι πιερώνουμε τζιόλας. Εννα με πάρει ως πάρατζει τζιαι μετά θωρώ τι εννα κάμω.”

Έφερεν τον καφέ τζιαι έκατσε στο τραπεζάκι μου.

Γυρώ μας, τηλεοράσεις. Πρέπει να είσιεν καμια 30ρκα, ποτζείνες τες λεπτές τζιαι τες μεγάλες. Τι χρώμα ήταν ο τοίχος δεν εκαταλάβαινες, που τες πολλές που είσιεν. Τζιαι καμπόσα κομπιούτερ σε σειρά, πάνω σε ένα πάγκο με σχήμα Π.

Οι τοίχοι του, ένα ψηφιδωτό τεχνολογίας. Τζιαι τα χρώματα του ψηφιδωτού, αππάροι, αριθμοί, μάππες τζιαι διάφορα άλλα που εν εκατάλαβα. Ο παράδεισος του κουμαρτζή.

Ο Πανίκκος εσυνέχισε την κουβέντα. “Άνοιξα την πόρτα που λαλείς τζιαι έδωκε μέσα ο παρέας. Εθυμούμουν τον που την προηγούμενη νύχτα, ήταν δαμέ ως αργά τζιαι έχασε καμια πεντακοσιά ευρώ.”

“Είπε μου να του βάλω πεντακόσια ευρώ να παίξει. Βάλλω του, παίζει τα, ύστερα που καμιά ώρα έχασεν τα ούλλα τζιαι εσηκώθηκε τζιαι έφυε. Την νύχτα ήρτεν πάλε. Βάλλω του αλλο πεντακόσια ευρώ. Ώσπου να κλείσουμε έχασε τα τζιαι τζείνα.”

“Για να μεν σου τα πολυλογώ ρε φίλε, έχασε 1500 ευρώ σε 2 νύχτες. Όσα φκάλλω εγώ σε ένα μήνα.”

“Όπου τζιαι να ‘σαι άκου τον. Εννα έρτει πάλε να παίξει να φκάλει τα σπασμένα.”

Εν επρόλαβε να τελείωσει την κουβέντα του ο Πανίκκος. Ο παρέας εμπήκε της πόρτας τζιαι επήεν βουρητός στο ταμείο. Κυπραίος, γύρω στα 35. Ψηλός με μαυρισμένο πρόσωπο τζιαι απεριποίητα γένια τζιαι μαλλιά. Πρέπει μόλις να είσιεν σχολάσει που την δουλεία, εφορουσε μια φόρμα του μηχανικού, πορτοκαλιά τζιαι άσπρη φανέλα που μέσα.

Ο Πανίκκος έβαλε του αλλο πεντακόσια ευρώ στο λογαριασμό του, ο παρέας επαράγγειλε καφέ τζιαι έκατσε σε ένα κομπίουτερ.

Ύστερα που καμιά ώρα εσηκώθηκε τζιαι ήρτε προς το μέρος μας. “‘Άνοιξε το ταμείο ρε Πανίκκο τζιαι εκέρδισα σήμερα.” Ο Πανίκκος επίερωσεν τον τζιαι ο παρέας έφυεν.

“Εκέρδισε καμιά τρακοσιά ευρώ. Ήρτεν με πεντακόσια τζιαι φεύκει με οκτακόσια τωρά.”

“Το κουμάρι ρε φίλε εν το σιηρόττερο ναρκωτικό. Θορώ τους δαμέσα, τρων του κόσμου τες λίρες. Κερτούν μια φορά, γλυκανίσκουν τζιαι παίζουν αλλο τόσα.”

“Τούτος έκαμε χαρά πως εκέρδισε τρακόσια ευρώ. Εμάχουμουν να του πώ, να μου τα αφήκει δαμέ. Ο μπούκκης εν τζιαι χάννει ρε φίλε. Πάλε δαμέ εννα τα φέρει.”

Το μπούκκικο ήδη είσιεν αρκέψει να γεμώνει κόσμο. Ο Πανίκκος εσηκώθηκε τζιαι εξαναείπε “Ο μπούκκης, εν χάννει. Τζιαι τούτοι ούλλοι καρτερούν να κερδίσουν.”

Σαράντα περίπου Κυπραίοι μπλόγκερ, ανάμεσα τους τζιαι εγώ, εδημιουργήσαν ένα κοινό μπλόγκ που στόχο έσιει την προώθηση του ελεύθερου διαλόγου για την επίτευξη λύσης του Κυπριακού προβλήματος. Το όνομα της σελίδας είναι http://www.epanenosi.com τζιαι τα άρθρα που δημοσιεύονται γράφουν τα άτομα προερχόμενα από όλα τα κοινωνικοπολιτικά στρώματα του τόπου.

Επρόσεξα ότι γίνονται πολλά καλές τζιαι περιεκτικές συζητήσεις. Άνθρωποι που διάφορες απόψεις, είτε που διαφωνούν με την ομοσπονδία, είτε που συμφωνούν, είτε που απλά εν αναποφάσιστοι, ανταλλάσουν σχόλια τζιαι συζητούν, ως επί το πλείστον πολιτισμένα, για το πως θωρούν το μέλλον του τόπου. Εξέπληξε με η ποιότητα των συζητήσεων τζιαι η ποικιλία των απόψεων. Αντίθετα με άλλους διαδικτυακούς ιστότοπους, που εν παναύρκα τζιαι σκοπό έχουν την προπαγάνδα, την υπερβολή τζιαι τον εκφοβισμό του κόσμου, στην epanenosi μπορεί κάποιος να έβρει πραγματικά αντικειμενικές πληροφορίες για το τι σημαίνει λύση, τι λύση επιδιώκουμε τζιαι γενικά για τα τεκταινόμενα των συνομιλιών.

Το θέμα μου σήμερα έννεν το διαδίκτυο όμως. Προβληματίζει με η άγνοια του κόσμου σε σχέση με την λύση του Κυπριακού. Η αδιαφορία τζιαι η άρνηση κάποιων να δουν τα πράματα που άλλο μάτι τζιαι να προσπαθήσουν να σκεφτούν που μόνοι τους, παρά να αφήνουν άλλους να σκέφτονται για τζείνους.

Αν εμπορούσαν οι συζητήσεις στην πραγματικότητα τζιαι μεταξύ των πολιτικών να εν όπως κάποιες συζητήσεις στο διαδίκτυο, τότε ο κόσμος θα ήταν πιο ενημερωμένος τζιαι εν θα ήταν τόσο δύσκολο για κάποιον να αντιληφθεί τί ακριβώς συμβαίνει τζιαι που βαδίζουμε σαν χώρα. Θα ήταν επίσης πιο εύκολο για κάποιους να σχηματίσουν άποψη, αν είχαν τα στοιχεία τζιαι τα επιχειρήματα μπροστά τους.

Υπάρχει μια αρνητικότητα στον κόσμο η οποία δεν τους αφήνει να σκεφτούν λογικά ή να ακούσουν οποιαδήποτε άλλη άποψη. Σε συζητήσεις που είχα τελευταίως, άκουσα τραγελαφικά επιχειρήματα, που ανθρώπους νέους, σπουδασμένους τζιαι υποτίθεται φιλελεύθερους.

Επιχειρήματα του στυλ "Εγώ εν δέχουμαι να έχουν λόγο στην κυβέρνηση οι Τούρτζιοι", "Εγώ εν δέχουμαι να μπαίνουν μπροστά μου στο νοσοκομείο οι Τούρτζιοι", "Είμαι ρατσιστής, μόνο με τους Τούρκους", "Καλύτερα διχοτόμηση παρά λύση έτσι όπως την θέλουν" τζιαι άλλα πολλά. Το λυπηρό εν ότι τούτοι οι άνθρωποι, επαναλαμβάνουν κουβέντες που ακούουν είτε που πολιτικούς, είτε που σοφούς του καφενέ της γειτονιάς.

Μόλις ανοίξεις συζήτηση τζιαι αντικρούσεις ένα επιχείρημα τους (επειδή εν έχουν τζιάλλο) αντιδρούν είτε νευριάζοντας, είτε αγνοώντας σε, είτε λαλώντας σου ότι εν ασχολούνται με την πολιτική (ενώ πριν 10 λεπτά είχαν εκφέρει τζιαι άποψη). Εν σάννα τζιαι αρνούνται πεισματικά να μπει οτιδήποτε άλλο μες τον εγκέφαλο τους, εκτός που τζείνο που τους εμάθαν να επαναλαμβάνουν τόσα χρόνια.

Εν με ενοχλεί που υπάρχουν αντίθετες απόψεις, προς θεού. Ενοχλεί με το ότι, δεν μπορεί να γίνει σοβαρός, αποτελεσματικός, ουσιώδης διάλογος μεταξύ μας. Τζιαι ο λόγος εν ότι ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου, εν έσιει κριτική σκέψη. Ακούει ότι τον συμφέρει, φιλτράρει τζείνα που τον βολεύκουν, επαναλαμβάνει τα τζιαι αφήνει άλλους να σκέφτουνται για τζείνον.

Αφού εμείς σαν λαός δεν κάμνουμε προσπάθεια να διαβάσουμε, να ασχοληθούμε, να ακούσουμε απόψεις, να σκεφτούμε τζιαι να αποφασίσουμε μόνοι μας, πως περιμένουμε να ασχοληθούν οι υπόλοιποι;

Αφού εμείς εν έχουμε διάθεση τζιαι δυναμική να αποφασίσουμε, να μεν έχουμε παράπονο άμα αποφασίζουν άλλοι για εμάς.

Τον τελευταίο τζιαιρό γίνουνται πολλά στην Κύπρο. Πράματα που για κάποιους εν πρωτάκουστα τζιαι εν επεριμέναν ποττε να συμβούν στην νήσο των Αγίων.

Το πρόβλημα εν ότι, εμάθαμε σαν κοινωνία να διαμορφώνουμε τους θεσμούς τζιαι τες καταστάσεις με τέθκοιο τρόπο, ουτώς ώστε να εξυπηρετούν το συμφέρον μας. Την ίδια ώρα, εμάθαμε να κάμνουμε τα στραβά μάτια άμα θωρούμε να κάποιους να κάμνουν το ίδιο.

Σιγά, σιγά εκαταλήξαμε σαν κοινωνία, να αγνοούμε νόμους τζιαι κοινωνικούς θεσμούς τζιαι να εξαντλούμε τα περιθώρια εκμετάλλευσης τους. Έτσι οι νόμοι εχάσαν την αξία τους. Την ίδια ώρα τζείνοι που δημιουργούν τζιαι τάχα επιβάλλουν τους νόμους εχάσαν κάθε σεβασμό που τον κόσμο, αφού ούτε οι ίδιοι εν σέβουνται τους νόμους που τάχα θα έπρεπε να επιβάλλουν.

Ούλλο γενικά το πλαίσιο δημιουργίας, ελέγχου τζιαι επιβολής των νόμων τζιαι των θεσμών (συνοπτικά, ο κυβερνητικός μηχανισμός) εν πεπαλαιωμένο, αναποτελεσματικό τζιαι διεφθαρμένο. Τζιαι ο λόγος που διατηρείται έτσι, εν επειδή συμφέρει κάποιους να εν έτσι.

Κάποιους, για τον απλούστατο λόγο του ότι, είτε δουλέψουν είτε όχι, ο μισθός εννα έρτει τέλος του μήνα τζιαι θα έρκετε επ’ αόριστον. Λλίο οι συντεχνίες, λλίο οι κυβερνήσεις, εκανονίσαν τον κυβερνητικό μηχανισμό τζιαι εξηπηρετεί ούλλους όσους εν μέσα, κανένα άλλο. Γιατί να ενδιαφερτούν να το αλλάξουν; Γιατί να περιπλέξουν τα πράματα;

Άλλοι έχουν διαφορετικούς λόγους να βολεύκουνται. ‘Ενα σύστημα το οποίο εννεν διαμορφωμένο με βάση τα σύγχρονα δεδομένα, φυσικά εν δουλεύκει σωστά. Έσιει τρύπες, περιθώρια για διαφθορά τζιαι εκμετάλλευση. Άρα αφου το εκμεταλλεύκουνται τζιαι τρών καλά, γιατί να ενδιαφερτούν να το αλλάξουν;

Έτσι, με πολλή ευκολία κάποιοι αννοιουν τάφους, βανδαλίζουν νεκροταφεία, πουλούν γενέτζιες, δραπετεύκουν που τες φυλακές, σκοτώνουν εν ψυχρό τζιαι πολλά άλλα. Αφου εν κινδυνεύκουν. Η αστυνομία εν ικανή μόνο να συλλαμβάνει μιτσιούς που κάμνουν πάρτυ τζιαι ζωγραφίζουν γκράφιτι τζιαι να δέρνει φοιτητές δημμένους με τες χειροπέδες.

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, συμπεριφέρουνται σάννα τζιαι εν κλειστά τα μάθκια τους τζιαι παίζουν τυφλόμυγα με τους εγκληματίες. Το απίστευτο δε εν ότι, έχουν τζιαι μούτρα ύστερα να μας λαλούν, ότι έξεραν ότι εννα γίνει έγκλημα, που πριν. Ε, αφού πάντα ξέρουν το, γιατί ποττέ εν κάμνουν τίποτε;

Οι υπόλοιποι φυσικά, τον χαβά τους. Εφκήκαν βουλευτές, ανθρώποι που πιερώνουνται για να σκέφτουνται, τζιαι είπαν ότι τα γεγονότα που εγίναν τον τελευταίο τζιαιρό έχουν σχέση με το σχέδιο Ανάν. Άκου κόψιμον ο νούς τους. Τρόπους που βρίσκουν να τρομοκρατούν, να φανατίζουν, να διχάζουν τον κόσμο.

Δηλαδή, τζείνοι που θα έπρεπε να έχουν πλήρη αντίληψη των γεγονότων, εν εντελώς εκτός πραγματικότητας. ‘Η εν όντως τόσο λλίος ο νούς τους ή απλά αποποιούνται των ευθηνών τους τζιαι στρέφουν την προσοχή του κόσμου αλλού. Αντι να δεχτούν ότι χρειάζουνται αλλαγές τζιαι ότι πρέπει να συνεργαστουν μεταξύ τους για να σταματήσουν την κατρακύλα που επίαμε σαν κοινωνία, εκμεταλλεύκουνται την κάθε ευκαιρία για να περάσουν μικροπολιτικά τζιαι παραπλανητικά μηνήματα για να εξυπηρετήσουν προσωπικές σκοπιμότητες.

Είμαστε όπως το φορτηγό που τζυλά στο κατήφορο, χωρίς στόπερ τζιαι οι οδηγοί βουρούν που πίσω να το φτάσουν. Η Κύπρος μετατρέπεται σε Φαρ Γουέστ τζιαι τζείνους ο νους τους εν σε ένα πρώην Γ.Γ του ΟΗΕ τζιαι ένα σχέδιο τεσσάρων χρόνων. Καλημέρα Κύριοι βουλευτές! Τα βάσανα μας εν πίσω..

Εν πρέπει να ήμουν πάνω που 7-8 χρονών. Θυμούμαι ότι ήμουν δευτέρα ή Τρίτη δημοτικού. Ήταν μια εθνική επέτειος τζιαι είμαστε μαζεμένα ούλλα τα μωρά του σχολείου στην αυλή, για να μας μιλήσει ο διευθυντής.

Εν θυμούμαι τι έγινε μετά την γιορτή αλλα ούτε τζιαι θυμούμαι τι έκαμνα πριν. Έμεινε στο νού μου, όπως την μεταξοτυπία, τζείνη η μια ώρα που εστεκούμαστε ούλλοι στοιχημένοι ανα τάξη τζιαι ακούαμε τον διευθηντή να μας μιλά για την επέτειο.

Θυμούμαι που μας εμίλησε για τον Λεωνίδα τζιαι τους τριακόσιους του. Που επροτάξαν τα στήθη τους στους Πέρσες τζιαι ανακόψαν την πορεία τους προς την υπόλοιπη Ελλάδα. Που έστω τζιαι λλίοι, εβάλαν τα με τες ορδές των βάρβαρων εχθρών από την ανατολή τζιαι αντιμετώπισαν τους ηρωικά. Που επεθάναν σαν ήρωες τζιαι εμείναν στην ιστορία.

Συνεχίζοντας, είπε μας για την Κύπρο μας που ήταν πατημένη που τον βάρβαρο κατακτητή για τόσα χρόνια. Που επειδή ζήλεψαν την ομορφιά της, οι Αττίλες εισέβαλαν στα άγια εδάφη της τζιαι εμοιράσαν την στα δύο. Αλλά μια μέρα, θα επιστρέψουμε στην Κερύνεια μας, στην Αμμόχωστο μας τζιαι στο Καρπάσι μας τζιαι θα διώξουμε τους Αττίλες που το νησί μας.

Ο διευθυντής, τελειώνοντας την ομιλία του, είπε μας ένα απόφθεγμα του Γουινστον Τσωρτσιλ. «Οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες. Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».

Αν τζιαι μωρό, ενθουσιάστηκα. Ένιωσα περήφανος που είμαι Έλληνας, που έχω έτσι προγόνους. Ένιωσα ότι πρέπει να σταθώ αντάξιος της τιμημένης ιστορίας που έχω στην πλάτη μου. Ένιωσα παράλληλα ένα μίσος για τους κατακτητές που μας στερούν την γή μας τόσα χρόνια. Που εφέραν τον πόλεμο, τον πόνο τζιαι την σκλαβιά στην Κύπρο μας.

Η γιορτή εσυνέχισε με ένα ποίημα που απήγγειλε μια συμμαθήτρια μου, η Χριστίνα. «Είμαι μια Ελληνοπούλα» ελάλεν «και σαν μια Κυπριοπούλα» εσυνέχιζε.

Μια δασκάλα, εδιάβασε μια ομιλία μετά. Λλίο πιο απλοϊκή που τζείνη του διευθυντή μας. Σε κάποια σημεία, αραιά και που ανέφερε τζιαι την λέξη ειρήνη στην Κύπρο.

Η σκηνή που παίζει στο νου μου συνέχεια, άμα θυμούμαι τζείνη τη μέρα, εν όταν εφκήκε ένας μαθητής της έκτης τάξης τζιαι εφώναζε συνθήματα τα οποία έπρεπε να επαναλαμβάνουμε ούλλοι μαζί.

«Ένας είναι ο εχθρός, ο Ντεκτάς ο φαλακρός»

«Έξω οι Τούρκοι, από την Κύπρο»

«Η Αμμόχωστος είναι Ελληνική»

«Θέλουμε ειρήνη στην Κύπρο μας»

Η γιορτή ετέλειωσε με 2-3 τραγούδια που την χορωδία του σχολείου τζιαι μετά επήαμε στις τάξεις μας.

Ένιωθα πολλά συναισθήματα τα οποία εν είχα την ικανότητα να αναγνωρίσω, σε τζείνη την ηλικία. Οργή, λύπη, μίσος, περηφάνια. Είχα τζιαι πολλές ερωτήσεις, αλλά εν εθεωρούσα ότι έπρεπε να τες κάμω. Οι δασκάλοι μας εξέραν καλύτερα που μας, εν εχρειάζετουν να ξέρω κάτι παραπάνω από όσα μας ελαλούσαν.

Εσυνέχισα να σκεφτουμαι την γιορτή για ακόμα 10-20 λεπτά. Μετα εφκήκαμε διάλλειμα τζιαι ενδιέφερε με παραπάνω η μάππα, η καττίνα τζιαι το τρεχτό, παρά το πρόβλημα της Κύπρου.

Το μήνυμα εστάληκε όμως. Όπως το σφουγγάρι απορρόφησα το τζιαι επεράσαν χρόνια να μπορέσω να το ποσφίξω που το νού μου.

Οι Τούρκοι εν εχθροί μας, έννεν δαμέ ο τόπος τους, είμαστε περήφανοι Έλληνες, πρέπει να τους διώξουμε έστω τζιαι αν τούτο σημαίνει να θυσιάσουμε την ζωή μας τζιαι η ειρήνη εννα έρτει μόνο αν φύουν οι Τούρκοι που την Κύπρο. Το νησί εν δικό μας.

Η μηχανή συνεχίζει να παράγει.

Ανακοινώνω τζιαι εγώ με την σειρά μου το άνοιγμα ενος καινούργιου μπλόγκ που στόχο έχει την προώθηση και την συζήτηση της λύσης του προβλήματος της Κύπρου και την επανένωση του νησιού.

Μια συλλογική προσπάθεια απο πολλούς και γνωστούς μπλόγκερ.

Μπορείτε να δείτε το μπλόγκ στο http://www.epanenosi.com και http://www.epanenosi.org