Ιστοριες της Νεας Ληδρας

– Τα κοπελλούθκια τούτες τες μέρες έν’ όπως τα καθυστερημένα. Άκουσες ποττέ σου καλαμαρούι να μιλά; Ξεκινούν τζ’αι μιλούν τζ’αι η γλώσσα τους πάει φουσ’έκκιν. Γυρίζουν τες λέξεις όπως τον μύλο που αλέθει τες ελιές, ρε φίλε. Εμάς τα κοπελλούθκια ξεκινούν να συντύχουν τζ’αι πριν να πουν μιαν πρόταση, συγχύζονται, χάνουν τα, ξεχάννουν τι είσ’εν να πουν. Τζ’αι τα ελληνικά τους; Να μεν το συζητήσουμε καλύτερα. Ούτε λεξιλόγιο έχουν, ούτε τίποτε. Εμαννέψαν ούλλα πά’ στα φέισπουκ τζ’αι τα πλέιστέσιον.
– Ναι, ρε. Αφού οι καλαμαράες έχουν το μες στο αίμα τους. – Είντα, οι καλαμαρίνες! Άκουσες καλαμαρίνα να μιλά; Έν’ σαν να τζ’αι πιάννεις σε ροζ γραμμή, ρε. Είνταλως τα καταφέρνουν οι μαυρογέρημες! Να μας ακούσει τζ’αι η γεναίκα μου τωρά ρε τζ’αι να μας αρρώσει.
– Κανεί ρε, εν τζ’αι είπες τζ’αι κανένα ψέμα. Να μάθει να συντυχάννει τζ’αι τζ’είνη έτσι τζ’αι ύστερα να έσ’ει απαίτηση.
– Οι καλαμαράες έν’ πιο πολύστροφοι ‘που εμάς ρε.
– Είντα πολύστροφοι, ρε πελλέ, εν τζαι έν’ μηχανές ττου-στροκ, έν’ αθρώποι.
– Εννοώ στροφάρει πιο γλήορα ο εγκέφαλος τους, ρε. Σκέφτουνται πιο γλήορα ‘που τους Κυπραίους. Του Κυπραίου λαλείς του μιαν κουβέντα τζ’αι θέλει τζ’αι πέντε λεπτά να παλάρει. Ο καλαμαράς ξεκινά να σου μιλά πριν να τελειώσεις την κουβέντα σου.
– Ε, καλά όμως. Λαλούμε, λαλούμε για τους Κυπραίους τζ’αι τους καλαμαράες. Την δουλειά που εννά σου φκάλει ένας Κυπραίος σε μια μέρα, ο καλαμαράς εν θα σου την φκάλει σε μιαν εφτομάδα. Ούλλο λόγια ένι τζ’αι λαφαζανιές. Άμα έν’ για να δουλέψουν,έν’ τέλεια κουνόσσ’υλλοι τζ’αι παραπόττες.
– Τζ’αι εγέμωσεν ο τόπος ρε! Πού εβρεθήκαν τούτοι ούλλοι οι καλαμαράες! Εφύαν ούλλοι ‘που την Ελλάδα τζ’αι εκουβαληθήκαν δαμέσα. Σαν να τζ’αι έσ’ει παραπάνω δουλειές δαμαί. Έν’ η κουβέντα ότι δουλεύκουν με κάτι μισθούς πείνας που συφφέρει τους μαστόρους να τους διούν δουλειά. Ο Κυπραίος θέλει τα διπλάσια ‘που τον καλαμαρά.
– Ναι, αλλά ο Κυπραίος φκάλλει παραπάνω δουλειά.
– Σίουρα ρε. Τούτον έν’ δεδομένο, οι καλαμαράες μόνο να συντυχάννουν τζ’αι να πίννουν τσιάρο. Έχουμεν τζ’είνον τον Γιάννη τζ’αμαί στην αποθήκη εμείς. Που την ώρα που έρκεται δουλειά ώς την ώρα που σκολάννει, ππάφφα-ππούφφου τζ’αι πούρου-πούρου.
– Εν τζ’αι έν’ καλαμαράς, ρε αχάπαρε, τζ’είνος.
– Καλό είνταν που ένι;
– Εν πο’ τούντους Γεωργιανούς, είντα θκιάολο τους λαλούν.
– Έννεν Ρώσσοι ρε τούτοι;
– Όι ρε, έννεν Ρώσσοι. Αφού μιλούν ελληνικά τζ’αι έν’ Ορθόδοξοι. Έν’ καλαμαράες που αναγιωθήκαν στη Γεωργία.
– Έν’ γι’ αυτό που φακκά νάκκον η γλώσσα του καλό.
– Ε, αλώπως ρε. Τέλοσπαντων, έναν έν’ το σίουρον, κουμπάρε. Σε λλία χρόνια οι Κυπραίοι εννά έν’ μειονότητα στην Κύπρο. Πίννεις άλλο μια ζιβανία να σου γείρω;
– Πίννω κουμπάρε.
– Άτε, εΐβα τζ’αι καλές γιορτές

Στην πανέμορφη πλατεία του Παλαιχωρκού οι γέρικοι πλάτανοι κάμνουν σκιά στους θαμώνες των τριών καφενέδων. Κάτω που το οσσιόν, έγυρα πίσω τζαι απόλαυσα μπύρες παγωμένες τζαι νερό καθαρό, σιόνι που τες φουντάνες του χωρκού καμπόσες φορές.

Να μεν τα πολλολοώ, άρεσκει μου τόσο πολλά. Τόσο πολλά, που είπα να πάω τζαι την νύχτα που θα είσιεν συναυλία του συγκροτήματος «Μεσόγειος». Πιάννω λοιπόν την φαμίλια μου, την Παρασκευή το δείλις, τζαι επήα που νωρίς στην πλατεία για να πιάω τραπεζούι.

Η πλατεία, στρωμένη, συσταρισμένη. Τα τραπεζούθκια στοιχιμένα, σάννα τζαι θα εγίνετουν γάμος. Πάω σε ένα καφενέ «Καλησπέρα» λαλώ. «Τα τραπεζούθκια εν κρατημένα οξά να κάτσουμε όπου έβρουμε;». Ο ιδιοκτήτης του καφενέ, είδε με ένα ύφος απορίας αλλά τζαι συγκρατημένου πανικού. Που εβρέθην τούτος τωρά να μας χαλάσει, τόσο συστάρησμα, τόση προετοιμασια;

«Που να τον κάτσω;» πρέπει να εσκέφτηκε.

«Κουμπάρε» λαλεί μου «τα τραπεζούθκια εν ούλλα κρατημένα». «Αφού προχτές αρώτησα την κορού που δουλέφκει δαμέ» είπα «τζαι είπε μου ότι εν χρειάζεται κράτηση».

Τότε επαίχτηκε η ερώτηση κλειδί. «Πόθθεν έρκεστε;» λαλεί μου. «Είμαστε Λευκωσιάτες» απάντησα.

Εσυκώθην πάνω ο καφετζιής τζαι εδιάταξε «Κάτσε κουμπάρε τζιαμέ, τζαι εννα σε κανονίσω». Μέσα σε 5 λεπτά, εστύθηκε τζαινούρκο τραπέζι για να κάτσουμε. Εταράξαν ποτζεί, εκουντήσαν ποδά, στο τέλος εκανονίσαν μας.

«Κορού» εφώναξε «έλα να πιάεις παραγγελία που τους ξένους μας».

Ακούωντας την λέξη τούτη, ένιωσα μιαν παρυορκάν τζαι γιατί όχι, μια κάποια περηφάνια που είμουν κομμάτι τούτης της κοινωνικής συνδιαλλαγής. Τζαι όμως, σε τούτο το χάος που ζούμε, στα χωρκά μας, υπάρχει ακόμα η έννοια του ξένου, που έρκεται στον τόπο μας τζαι πρέπει να του φερτούμε άψογα.

Το χωρκό, γίνεται ένα μεγάλο σπίτι, οι χωρκανοί μια οικογένεια τζαι ο οικοδεσπότης πρέπει να φροντίσει να σου προσφέρει ούλλες τες ανέσεις, να μεν φύεις κακοφανισμένος τζαι να κακολοείς το χωρκό ύστερα.

Την ώρα του φαγιού, ανάμεσα σε μουσική, χορούς τζαι ποτό, επήα να βάλω πατάτες του φούρνου. Έτυχε τζαι εσυκώνναν τα, να τα φυλάξουν. Μόλις με είδε ο μάγειρας, εκούμπησε πίσω την πιατέλλα τζαι λαλεί μου «Είσαστε οι ξένοι μας εσείς; Έτσι πατάτες, δεν θα ξαναφάεις κουμπάρε.» είπε μου. «Να έρτετε όμως καμιά καθημερινή, που εν θα έσιει έτσι παναύρι, να σας τραττάρουμε όπως πρέπει».

Είδα τον, εχαμογέλασα του τζαι εφάτζιησα του φιλικά στην ράσιη. «Να είσαι σίουρος ότι θα ξανάρτουμε, κουμπάρε» είπα, τζαι έκατσα να απολάυσω μια όμορφη βραδιά που εμύριζε Κύπρο που παντού. Που τα πλατάνια, τες πατάτες τζαι τη σούβλα ως τα γιασεμιά, τα τριαντάφυλλα τζαι την φωνή της Βασιλικής.

Εβόλεψε πολλά που επέθανεν ο γέρος. Ήβραν ευκαιρία ούλλοι, να φκαίννουν στα κανάλια να λάσσουν. Ούλλοι εξέραν τον τζαι ήταν πολλά καλός άνθρωπος τζαι εν κρίμα που επέθανε τζαι η παρακαταθήκη του έτσι τζαι η κληρονομιά του άλλοσπως.

Ήνταλως, ήταν κρίμα που επέθανε; Ήταν 94 χρονών. Τον τζαιρό που εγεννήθηκε, η Ιαπωνία είσιεν αυτοκράτορα τζαι τα έργα εν είχαν ήχο. Εν έπρεπε να πεθάνει κάποτε;

Το ότι ούλλοι εσυμπεριφέρουνταν σάννα τζαι επέθανε κανένα κοπελλούι 20 χρονών, εν κομμάτι του παιγνιδιού. Αρέσκει μας το δράμα αφού. Τζείνο που έμεινα με το στόμα ανοιχτό όμως, εν ότι όσοι εμιλούσαν για τον Κληρίδη, εμιλούσαν για μια περίοδο που το 1960 ως το 2003. Σάννα τζαι μετά που το 2003 ο Κληρίδης δεν υπήρξε, η μάλλον δεν είσιεν γνώμη, φωνή.

Ο Κληρίδης, τάχα ενώ για ούλλα τα θέματα ήταν διορατικός τζαι εμπορούσε να αντιλαμβάνετε τες καταστάσεις με ένα προφητικό τρόπο, στο θέμα του Κυπριακού επι καιρό σχεδίου Ανάν, ήταν απλά ενας συναισθηματικό γέρος που επαράβλεπε τα καταστροφικά στοιχεία της συγκεκριμένης λύσης, τυφλωμένος που τον πόθο του να λυθεί το πρόβλημα. Τούτα έννεν λόγια δικά μου, εν λόγια που ειπωθήκαν που πολιτικούς του τόπου, που ανοίκαν τζαι στην ίδια παράταξη μαζί του.

Οι πλείστοι όμως απέφυγαν επιμελώς να μιλήσουν για το σχέδιο Ανάν τζαι για την στάση του Κληρίδη. Που την μια εν μπορείς να θεοποιείς κάποιον τζαι να τον παρουσιάζεις ως αψεγάδιαστο τζαι αλάνθαστο, ίσως τον μόνο Κύπριο πολιτικό τούτης της κλάσης, τζαι που την άλλη να πρέπει να δικαιολογείς την στάση του στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας του τόπου, που ήταν αντίθετη με την πλειοψηφία του κόσμου. Καλύτερα να μεν το αναφέρεις, να συμπεριφερθείς σάννα τζαι εν εσυνέβηκε ποττέ.

Προσωπικά, εδιαφώνησα σε πολλά με τον Κληρίδη. Εν μπορώ να ξεχάσω τους S300 τζαι τζείνα τα «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω» την νύχτα των εκλογών του 98.

Μεγαλώνοντας, θκιαβάζοντας τζαι αξιολογώντας τα δεδομένα γυρώ μου εκατάλαβα ότι ο Κληρίδης, ήταν ο μοναδικός πολιτικός που είσιεν πραγματική αντίληψη της πολυπλοκότητας του Κυπριακού προβλήματος. Ήταν ο μόνος που είσιεν πραγματική διάθεση να το λύσει τζαι ο μόνος που έκαμε τες απαραίτητες κινήσεις για να μας φέρει μπροστά που τες ευθήνες μας.

Τζιαμέ στην πιο σημαντική απόφαση, που έπρεπε να τον εμπιστευτούμε, που έπρεπε να πούμε τζαι να καταλάβουμε όσα λαλούμε σήμερα μετά που επέθανε, ερίξαμε τον. Είπαμεν «που ξέρει σιόρ ο γέρος» τζαι εκάμαμεν του ΑΚΕΛ μας.

Όπως επανέλαβε τζαι ο ίδιος όμως «η εμπειρία εν μια χτενιά, που όταν την αποκτήσεις, δεν έσιεις πλέον μαλλιά». Κάτι μου λαλεί ότι την ημέρα που εννα καταλάβουμε ξεκάθαρα το δίκαιο που είσιεν την περίοδο του δημοψηφίσματος, θα είμαστε εντελώς κκέληες.

Παρακολουθώ τον τελευταίον τζ’αιρό τη «θύελλα αντιδράσεων» για τζ’είνην τη σειρά στην τηλεόραση που έδειξε / έν’ να δείξει γκέι. Εν παρακολουθώ τη σειρά, αλλά έτυχε να δώκω πάνω της κάποιες φορές. Όπως την εσύγκοψα έν’ πο’ τζ’είνες τες σειρές που ούλλοι αππηθκιούνται με ούλλους χωρίς όρια και περιστροφές τζ’αι φυσικά προβάλλεται σε ώραν που να μπορούν να τη θωρούν τα κοπελλούθκια μας για να μορφώννουνται.

Κατ’ αρχάς δεν έπρεπε να μας ενδιαφέρει τι εννά δείξει η κάθε σαπουνόπερα του δεκασέλινου. Έχουν οποιαδήποτε καλλιτεχνική αξία τούτα τα έργα; Με τίτλο ό,τι να ’ναι, που εν έσ’ει ουσίαν τζ’αι συνοχή, όπως «Άσπρες Παμπούλες» τζ’αι «8 Σύννεφα και τα αεροπλανούθκια των Εγγλέζων που μας ψεκάζουν», στην Κύπρο κάμνεις σειρά με επιτυχία. Αντί να διαμαρτύρονται οι στρέιτ, κανονικά θα έπρεπε να προσβάλλονται τζ’αι να διαμαρτύρονται οι γκέι ότι εννά τους δείξει έτσι σειρά.

Επειδή όμως σε κάποιο βαθμό αντιλαμβάννουμαι τες ανησυχίες των παπάων τζ’αι των θεοσεβούμενων ιθαγενών, θα αφιερώσω λλίο χρόνο να εξηγήσω τι είναι ο γκέι. Εγώ εξαναείδα πολλές φορές. Άμα φκεί ο ήλιος τζ’αι έννεν πολλή κρυάδα, με λλίην υπομονή μπορεί να είσαι τυχερός τζ’αι να δεις μερικούς να κυκλοφορούν στα πεζοδρόμια.

Οι γκέι περπατούν στα θκυο τους πόθκια. Όπως τους ανθρώπους. Οι αρσενιτζ’οί φορούν πουκάμισα τζ’αι παντελόνια τζ’αι οι θηλυτζ’οί (οι γκέες) φορούν μπλούζες τζ’αι φούστες. Σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί να δείτε τζ’αι το ανάποδο, δηλαδή θηλυκούς με παντελόνια τζ’αι αρσενικούς με φούστες.

Οι γκέι έν’ παμφάγα ζώα. Όπως τους ανθρώπους. Τρων σουβλάκια, πίτσες τζ’αι γλυκίσματα. Κάποτε τρων τζ’αι παραπάνω άμα έν’ καμιά γιορτή τζ’αι μετά νιώθουν άσσ’ημα επειδή εν μπορούν να τζ’οιμηθούν τζ’αι πίννουν αφρόζα για να ρεχτούν.

Οι γκέι ζουν σε σπίθκια. Όπως τους ανθρώπους. Ζουν σε διαμερίσματα, οκέλλες τζ’αι στούτιο. Πολλοί μεινίσκουν με τες μανάες τους τζ’αι άλλοι νοικιάζουν λλία χιλιόμετρα πάρακατω. Έν’ χαρακτηριστικό των Κυπραίων γκέι τούτο. Πολλές γκέες χτίζουν πάνω που τα σπίθκια των γονιών τους, επειδή υπήρχε πρόνοια με κάντζ’ελλα που παλιά.

Οι πλείστοι γκέι δεν γυρίζουν μες στους δρόμους τζ’αι να φωνάζουν τι τους αρέσκει να κάμνουν ή να τους κάμνουν κατά τις σεξουαλικές τους συνευρέσεις. Όπως οι αθρώποι, έτσι τζ’αι οι γκέι θεωρούν ότι τούτη έν’ προσωπική υπόθεση του καθενού μας τζ’αι δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρει κανέναν άλλον εκτός που τους ίδιους.

Μπορώ να εγγυηθώ ότι δεν θα έπρεπε να ανησυχεί κανέναν το ότι θα τους δείξει η τηλεόραση. Μετά που χρόνια προσεκτικής παρατήρησης εκατάληξα ότι έν’ ακίνδυνον είδος τζ’αι ότι συνυπάρχει αρμονικά με τους ανθρώπους. Βασικά άμα εν ασχοληθείς μαζί τους δεν ασχολούνται ούτε τζ’είνοι μαζί σου. Οι γκέι είναι γενικά ακίνδυνοι. Ή επικίνδυνοι. Όπως ούλλοι μας.

Κάθομαι τζαι σκέφτομαι, γιατί έρκεται στην Κύπρο μια κάσια με κόκκαλα τζαι βουρούν ούλλοι να την προσκυνήσουν; Για μένα εν τόσο λογικό, όσο ο χορός της βροχής των Ινδιάνων.

Δέχουμαι όμως ότι έσιει κόσμο που το ζητά, έσιει κόσμο που το θεωρεί συνηθισμένο. Εν δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να πιστεύκει σε ό,τι θέλει, είτε τζείνο εν ο Ιεχωβάς, είτε τζείνο εν ο Δίας, είτε τζείνο εν ένα τέρας με πλοκάμια που μακαρόνια τζαι μάθκια κιοφτέδες.

Στην ιστορία με την κασιού, ενοχλεί με σε πρώτο επίπεδο το ότι κανένας δεν ενδιαφέρτηκε να ρωτήσει ποιος επλέρωσε τα έξοδα.

Έξοδα εν τζαι μόνο να μπει στο αεροπλάνο τζαι να έρτει. Έξοδα εν τζαι οι αστυνομικοί που έννα την προσέχουν τζαι οι τελετές υποδοχής με «τιμές αρχηγού κράτους».Αλλά, χάτε, ανάθεμμαν ‘τα. Δαμαί γοράζουν λιμουζίνες τζαι πιάννουν αυξήσεις σε τζαιρούς που κόφκουν επιδόματα που ανάπηρους τζαι φτωχά μωρά. Εννα αντραπούν να δώκουν λεφτά να στήσουν μια παράσταση για να «αναπτερωθεί το θρησκευτικό φρόνημα» του κόσμου;

Σε δεύτερη σκέψη, διερωτούμαι γιατί ο Πρόεδρος ενός ευρωπαϊκού κράτους βουρά πρώτος να προσκυνήσει την κασιούα. Αν πιστεύκει σε έτσι πράματα, μαγκιά του. Τζαι η κόρη μου πιστεύκει ότι ο πουλούκκος της γιανίσκει τα ουββά.

Γιατί λοιπόν η Εκκλησία τζαι η κυβέρνηση συνεργάζουνται για να στήσουν τούτα τα παναύρκα ούλλα; Θέλω να ρωτήσω, έσιει πραγματικά κανέναν που πιστεύκει ότι τους παπάες κόφτει τους το μοναστήρι του Αποστόλου Αντρέα; Αν τους ένοιαζε θα το εσάζαν που χρόνια πριν [τα οδοφράγματα εν ανοιχτά που το 2003]. Τζαι κατ’ επέκταση, έσιει κανέναν που πιστεύκει ότι αν έσιει Χριστό που πάνω μας κόφτει τον, για που την κασιούα με τα κόκκαλα, για που το μοναστήρι που μάσιεται να ππέσει;

Έσιει κόσμον που θκιακονά σελίνια να γοράσει γάλατα τζαι ψουμιά των κοπελλουθκιών του. Ανεργία, αβεβαιότητα, παρακμή, απελπισία όπου γυρίσεις. Τι πιο αποτελεσματικό που μιαν καλοστημένη παράσταση για να αποσπαστεί η προσοχή των άβουλων μαζών του λαού.
Σε γενικές γραμμές, ο κόσμος σταματά να ασχολείται για λλίον με τα προβλήματα που επροκαλέσαν οι πολιτικοί τζαι οι τραπεζίτες. Η κυβέρνηση φαίνεται θεοσεβούμενη τζαι ταπεινή στα μάθκια του λαού, κατ’ επέκταση δημιουργά την ψευδαίσθηση ότι εν τζαι τίμια, ενώ την ίδια στιγμή καλοπιάνει τον μεγαλύτερο επιχειρηματικό όμιλο της Κύπρου.

Η Εκκλησία αποδεικνύει ότι ασχολείται τζαι με άλλα πράματα εκτός που μετοχές τζαι τράπεζες, ενώ ικανοποιεί την ανάγκη του κόσμου για μαγικά τζαι θεϊκές παρεμβάσεις. Τζαι το σημαντικότερο; Τες εργασίες αναστήλωσης της εκκλησίας που τόσα χρόνια δεν τους έκοφτεν να σάσουν, επιβαρύνονται να πλερώσουν σε κάποιον βαθμό οι κοτζιάκαρες τζαι τζείνοι που πιστεύκουν ότι οι πεθαμένοι κάμνουν θαύματα. Είδετε πόσα πράματα μπορεί να κάμει μια κασιούα με