Χωρίς σχόλια. Απο το sinfest.net
Κοινωνία
24
Jan 08
Το τράμ το τελευταίο
Ένιωθα την μοτόρα τις τελευταίες μέρες ότι κάτι είσιεν. Σάννα τζιαι ελάλεν μου «Κατέβα τσίακκαρε με επειδή εν νιώθω καλά». Τελικά εχτές το μεσημέρι επρόσεξα ότι εχάθηκε μια βίδα που το πίσω ψαλίδι τζιαι ο τροχός ήταν σε κρίσιμη κατάσταση. Αν ήταν εργοστάσιο η μοτόρα μου, είσιεν να αφτέννουν ούλλες οι λαμπούες των συναγερμών τζιαι να βουρούν οι υπαλλήλοι πανικόβλητοι να γλιτώσουν.
Όπως τζιαι να έσιει, ο μηχανικός εξεκαθάρισε μου ότι έππεσε πολλή δουλεία μετά τις γιορτές οπόταν που εβδομάδας εννα μπορέσει να με βοηθήσει. Αντιλήφθηκα, τότε ότι για μια εβδομάδα πρέπει να έβρω εναλλακτική λύση για να πηαίννω δουλεία.
14
Jan 08
Αλλοδαπές Συνοικίες
Πριν δύο χρόνια περίπου, επήρε με ένας φίλος να φάμε γύρο σε ένα καινούργιο γυράδικο που είσιεν ανοίξει στην περιοχή δεξιά απο τον κυκλικό κόμβο του «Όχι» στην Λευκωσία. Είσιεν μου κάμει εντύπωση το γεγονός ότι το συγκεκριμένο κατάστημα, εν είσιεν μενού στα Ελληνικά, ήταν είτε Συριακά, είτε κάτι μισοφαγωμένα Εγγλέζικα.
Ο γύρατζης επίσης, εν ήξερε τζιαι πολλά Ελληνικά οπόταν έπρεπε να του δείχνουμε με το σίερι στο περίπου τί εθέλαμε. Τέλος, οι περισσότεροι θαμώνες του καταστήματος, ήταν ξένοι, προφανώς Σύριοι οι οποίοι ερίχναν μας κλεφτές ματίες του ύφους «Καλά τούτοι ύνταλως εβρεθήκαν δαμέ;». Για πρώτη φορά, τότε, ένιωσα ότι είμαι ξένος κάπου, τζιαι το απίστευτο ήταν το ότι, τούτο εσυνέβαινε στην ίδια μου την χώρα.
11
Jan 08
Ο πειρατής, του πειρατή..
Έκατσα καμπόσο τζιαιρό τον μύλο. Εφάαν με οι δουλείες, οι έρωτες τζιαι τα παιχνίθκια του Wii τζιαι του κομπιούτερ. Ναι, δηλώνω δημόσια ότι κατά βάθος είμαι αθεράπευτα ρομαντικός τζιαι πάνω που ούλλα geek.
Όπως τζιαι να έσιει. Σήμερα το πρωί, ήρτα με το αυτοκίνητο δουλεία. Συνήθως σύρνω μέσα κανένα CD τζιαι περνά η ώρα μου ώσπου να φτάσω στον προορισμό μου. Τα πρωινά όμως, εν ξέρω γιατί, θέλω να ακούω ράδιο. Βασικά γουστάρω να ακούω πλάσματα να μιλούν, έστω τζιαι αν λαλούν μαλακίες, δια μου μιαν αίσθηση νομίζω του ότι εν εσηκώθηκα μόνος μου που το χάραμα, ότι η πόλη εξύπνησε.
Σε ένα σταθμό λοιπόν σήμερα (εν ξέρω ποίον, ένα πουτζίνους που παίζουν τα ίδια τραούθκια ούλλη μέρα, τζιαι ούλλοι τους οι εκφωνητές εν καλαμαράες) έδωκα πάνω σε ένα τραούδι της Δέσποινας Ολυμπίου. Μια συμπαθητική μαλακία, ποτζίνες που ακούουν οι 12χρονες στα πάρτι γενεθλίων τους σαν παίζουν κουμέρες. Το τραούδι, όπως εφρόντισε να μας πληροφορήσει ο συμπαθέστατος εκφωνητής παρέα με την «φακκώ-πας-τους-τοίχους-που-την-χαρά-μου» συν-εκφωνήτρια του, το έγραψε ο Μιχάλης Χατζηγιάννης. Δικά μας παιδία τζιαι οι δύο τους.