Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Ένας τύπος που ξέρω, εν αλκοολικός. Εν ήταν πάντα ο άνθρωπος έτσι, εκατάντησεν έτσι. Ο λόγος ένας, η μάλλον μία. Μια γενέκα.

Για χάριν της ιστορίας ας τον αποκαλέσουμε Βαρνάβα.

Ο Βαρνάβας, έννεν Κυπραίος. Εν που την Αρμενία, τζιαι ήρτε στην Κύπρο ακολουθώντας την πρώην γενέκα του. Αλόπως εμήνυσε του πως έσιει ψουμί στην Κύπρο τζιαι μπορεί να δουλέψει με παραπάνω λεφτά, τζιαι άμα τζιαι έφυεν τζίνη που την Αρμενία, ήρτεν πίσω της τζιαι τούτος. Πιστεύκω ότι οι λίρες ήταν το τελευταίο πράμα, μάλλον εν για τζίνη τζιαι για το μωρό του που εξενιτεύτηκε.

Εν καλό πλάσμα όμως τζιαι δουλευταράς, δηλαδή το ψωμί του έβκαλλε το με την αξία του. Απλά άρεσκει του να πίννει ένα ποτηρούι παραπάνω.

Τον τελευταίο τζιαιρό ήταν χασιμίος.

Επέρασα έξω που το δωμάτιο του πριν θκύο εφτομάες τζιαι εβρωμούσε λέσιη. Η πόρτα ήταν κράνοιχτη. Τζίνος κουβαρωμένος μες το κρεβάτι του, ντυμένος με κάτι ρούχα ξημαρισμένα τζιαι κατουρημένα. Το δωμάτιο του σταύλος, χαμέ ποτσίγαρα τζιαι μαυρίλες, ρούχα πεταμένα σε ούλλες τες γωνίες τζιαι διάφορα άδεια μπουκκάλια απο κρασί αραδιασμένα στο πάτωμα.

Continue reading →

Σίγουρα θα επροσέξετε ότι στην οδό Διαγόρου στη Λευκωσία (το δρόμο δεξιά πριν το παλιό ΓΣΠ) κάμνουν έργα. Εν γίνεται να μεν το επροσέξετε, στην Κύπρο τα έργα διαρκούν όσο χρόνο χρειάζεται για να το προσέξουν ούλλοι τζιαι για να σπάσουν τα νεύρα ούλλων.

Όπως τζιαι να έσιει, η τακτική τζιαι η διάρκεια των δημοσίων έργων στην Κύπρο εν μια άλλη ιστορία. Τζείνο που με επροβλημάτισε, εκτός που τα καντζέλια μες την μέση του δρόμου για να κόφκουν την κίνηση, εν το ότι εκατακόψαν τα δέντρα μπροστά που τα γραφεία.

Εν μπορώ να είμαι σίουρος αν τα δέντρα τζείνα ήταν τζειαμέ πριν τα κτήρια, είμαι σίουρος όμως ότι εν τζειαμέ πάρα πολλά χρόνια. Εγώ προσωπικά εν θυμούμαι τη Διαγόρου χωρίς τζείνα τα δέντρα.

Continue reading →

Η Κυρία Ακρίτα απάντησε στο άρθρο που δημοσίευσα πριν λίγες μέρες σχολιάζοντας με την σειρά μου ένα δικό της άρθρο με το όνομα “Μπλόγκ επιταγών”. Μπορείτε να ενημερωθείτε για το όλο προηγούμενο εδώ.

Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν περίμενα να μου απαντήσει, εκτιμώ το γεγονός ότι το έκανε.

Κάλλιστα θα μπορούσε να με αγνοήσει. Προτίμησε να ξεκαθαρίσει την θέση της στα μάτια ενός μπλόγκερ.

Οι αντιλήψεις μου και η συνείδηση μου, μου επιβάλλουν λοιπόν να δημοσιεύσω την απάντηση που μου έστειλε.

Την παραθέτω ποιό κάτω..

Αγαπήτέ κύριε Κυριακού,

Διάβασα με μεγάλη προσοχή το κείμενό σας και σας ευχαριστώ θερμά που μου το στείλατε. Θα ήθελα μόνο να σας επισημάνω δυο τρία πραγματάκια όπου νομίζω ότι με αδικείτε:

1. Τα οκτώ χρόνια που αρθρογραφώ στην εφημερίδα, δεν γράφω ευθυμογραφήματα. Αν έχετε διαβάσει ορισμένα κείμενά μου, θα συμφωνήσετε μαζί μου. Γράφω για θέματα κοινωνικά, πολιτικά, ενίοτε προσωπικά, βιωματικά. Κάποιες φορές πιο ανάλαφρα, άλλες πάλι όχι. Και δεν κατανοώ πως εκλάβατε το συγκεκριμένο άρθρο ως ευθυμογράφημα. Καμία σχέση με το είδος.

2.Σε όλο το κείμενο ήταν, νομίζω, διάχυτη η αγάπη μου για το μέσον. Αγαπώ πολύ τα blogs κι όχι μόνο τα φιρμάτα. Να σας θυμίσω ότι, πριν από 4 μήνες περίπου, αφιέρωσα ολόκληρο το άρθρο μου στο blog μιας νεαρής άγνωστης φοιτήτριας που το βρήκα συναρπαστικό; Δυο τρία άτομα συμμετείχαν εκεί, αλλά αυτό δεν μείωνε την αξία του.

3. Αναφέρθηκα σε SITES που κάνουν αγοραπωλησίες ανθρώπινων ζωών (γενικά στο διαδίκτυο) κι όχι βέβαια στα BLOGS. Νομίζω ότι αυτό ήταν απολύτως σαφές.

4. Πουθενά σε όλα αυτά τα χρόνια που γράφω δεν θα δείτε να ευλογάω τα γένια των δημοσιογράφων. Θα σας παρακαλούσα να με παραπέμψετε σε ένα και μόνο άρθρο μου που γράφω κάτι τέτοιο. Καλοί και κακοί υπάρχουν παντού. Και στις εφημερίδες και στα blogs και στα σούπερ μάρκετ και στα μανάβικα. Κι εσείς κι εγώ τους έχουμε συναντήσει στη ζωή μας.

5. Νομίζω ότι αν ξαναδιαβάσετε προσεχτικά το κείμενο (και αυτό της αμέσως επόμενης εβδομάδας όπου αναφέρομαι στα “φόρουμ” του διαδικτύου), θα διαπιστώσετε ότι κατευθύνατε τα βέλη σας σε ένα άτομο που αγαπά και πιστεύει βαθιά στις αξίες που πιστεύετε κι εσείς.

Ευχαριστώ για την ενημέρωση και σας εύχομαι ένα όμορφο σαββατοκύριακο.

Φιλικά

Έλενα Ακρίτα

Με αφορμή το άρθρο της Κας. Ακρίτα, σχετικά με τα μπλόγκ, στην εφημερίδα τα νέα. Αποφάσισα να γράψω ένα μικρό σχολιασμό, απαντώντας συνάμα στην Κα. Ακρίτα και τις αναφορές της. Το άρθρο μπορείτε να το βρείτε εδώ.

Αν και σκοπός του άρθρου μου δεν είναι να σχολιάσω τον τρόπο που γράφει η Κα. Ακρίτα, δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι για ευθυμογράφημα, το συγκεκριμένο άρθρο, είναι ανούσιο. Αν το «πρώτη μούρη στο καβούρι» και το «μπακλαβάς γωνία» είναι έξυπνο χιούμορ και οι άνθρωποι που το κατέχουν, δικαιούνται να έχουν στήλη σε εφημερίδα και να ονομάζονται και ευθυμογράφοι, τότε έχουμε χάσει πέρα για πέρα την αίσθηση του εύθυμου, ως λαός.

Καταλαβαίνοντας όμως ότι στην Ελλάδα, ότι δηλώσεις είσαι και ότι άμα είσαι διάσημος μπορείς να κατατάξεις τον εαυτό σου σε ότι επάγγελμα θέλεις, δεν παρεξηγώ το γεγονός. Ξέρω ότι, άμα είσαι π.χ. ηθοποιός, μπορείς να γίνεις και δημοσιογράφος, βουλευτής, μοντέλο, τραγουδιστής, εξορκιστής, τσατσα στα Εξάρχεια ακόμα και κουλουράς στο Σύνταγμα. Ότι και να κάνεις, ότι και να πεις, η άποψη σου έχει κύρος και βάρος όταν είσαι διάσημος στην Ελλάδα. Το όνομα πουλά, όχι η συνοχή και η λογική των απόψεων.

Όπως και να έχει, Κα. Ακρίτα μου, μπορώ να σας προτείνω αρκετά μπλόγκ με πραγματικό χιούμορ. Χιούμορ που πηγάζει από την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων και όχι από μπουκαλάκια με έτοιμες ατάκες που γαργαλάνε. Ίσως εκεί καταλάβετε την βαθύτερη έννοια του μπλόγκινγκ.

Continue reading →

Έτσι που λέτε. Μετά που το φρουτάκια, το πάκμαν τζιαι το μπάπολ-μπάπολ οι εφευρέτες της δημοκρατίας, της ελεύθερης έκφρασης τζιαι του ίσου λόγου (που εννα το πει τζιαι ο κόλος τους άλλο λλίο ότι εδώκαν τα φώτα της Ευρώπης) αποφασίσαν να λογοκρίνουν τζιαι να ελέγξουν τα μπλόγκς.

Εν γουστάρουν αλόπως να έσιει τρόπο ο κόσμος να λαλεί τζίνο που θέλει, χωρίς να τον ελέγχουν. Εν τους αρέσκει το ότι υπάρχει ένα βήμα ελεύθερο, ότι όποιος θέλει μπορεί να γίνει συγγραφέας, δημοσιογράφος τζιαι να πει την γνώμη του. Ενοχλεί τους, το γεγονός ότι εν το καταλάβουν τούτο το πράμα… το ίττερνετ ρε κουμπάρε.

Καταλάβουν ότι εν επικίνδυνο για όσα εκτίζαν τόσα χρόνια. Τόσα χρόνια επροσπαθούσαν να πείσουν τον κόσμο ότι ο μοναδικός τρόπος να εκφράσουν τις απόψεις τους εν μέσα που τα κόμματα τους τζιαι ότι τζίνοι εν οι μόνοι που μπορούν να τους βοηθήσουν. Ήταν σίουροι τόσα χρόνια ότι εξεγελούσαν τζιαι ελέγχαν τες μάζες. Εξέραν ταυτόχρονα ότι υπάρχουν κάποιοι μες τες μάζες που εν μασούν το παραμύθι τζιαι μπορούν να κάμουν ζημία άμα τους δοθεί η ευκαιρία. Ως πριν λλία χρόνια όμως, επαναπαύουνταν στο γεγονός ότι οι λλίοι τζιαι επικίνδυνοι, εν είχαν τρόπο να το κάμουν τζιαι ότι αν εχρησιμοποιούσαν τους διαθέσιμους τρόπους (τηλεόραση, ράδιο) εν θα είχαν πρόσβαση σε πολλή κόσμο, τζιαι το πολλή, πολλή να τους αποκαλούσαν γραφικούς. Πριν το ίντερνετ ήμασταν ακίνδυνοι κύριοι!

Continue reading →