Σάββατο νύχτα. Η βάρδια εν ετζύλαν να φύει.
Εφκήκεν έξω να κάμει ένα τσιγάρο. Όποτε άναφκε τσιγάρο, έρκετουν στο νού του ότι έπρεπε να το κόψει.
Ήταν ήδη 5 χρόνια γιατρός, έν εκόλλαν με την εικόνα του να καπνίζει, τζιαι την ίδια ώρα να διά συμβουλές σε καρδιακούς τζιαι καρκινοπαθείς.
Οι βάρδιες του Σαββάτου όμως, ήταν τόσο κουραστικές.
Εσηκώθηκε που το κρεβάτι κατα της έξι το πρωί, επονούσε τον δεξί της ώμο πάλε.
Έμεινε της αίπη, που τον τζιαιρό που έκαμνε χαλλούμια τζιαι επούλαν στην Κυθρέα. Πριν τον πόλεμο δηλαδή.
Ένα πρωί, όπως ενεκάτονε τον νορρό, έγυρε το καζάνι. Η Μαρία, αντί να σκεφτεί το σίερι της, εσκέφτηκε τα χαλλούμια, τζιαι ετράβησε το να το ισίωσει.
Εν τζιαι εκατάφερε τίποτε, η αλήθκεια ένι.
Εσιώνοσε τζιαι το νορρό, έφκαλε τζιαι τον ώμο της.
“Ζαττήν έτσι τσιγγούνα είσαι, άμπα τζιαι χάσεις πέντε μπακκίρες. Έτο ο θεός άφηκε σου αίπη να αθθυμάσαι.”
Έτσι της ελάλεν η Σωτηρούλλα όποτε εμαλλώναν.
Εκούμπησε το αγιωμένο του Zastava πάνω στα κάντζιελλα της υπερυψωμένης.
Άφηκε το σιδερένιο κράνος του στο πάτωμα τζιαι έγειρε στην μια πλευρά του κουβούκλιου να ξεκουραστεί.
Το κωλοκράνος…
Άνοιξε την εξάρτηση τζιαι έφκαλε που τες φυσιγγιοθήκες το πακκέτο με τα τσιγάρα του. Το πρώτο τσιγάρο της σκοπιάς. Εσυνήθiζε να κάμνει τέσσερα (μπορεί τζιαι παραπάνω, αλλά σίουρα τέσσερα) σε κάθε νούμερο.
Ανοιχτή εξάρτηση, αποθεμένα όπλο, κράνος τζιαι εκάπνιζε.
Αν έρκετουν έφοδος, την δεκάρα είσιεν την μες το νερό.
Έσιει τζιαιρό που το λαλώ. Κάτι τρώμε μες τούτη τη χώρα που εν πειραγμένο. Κάτι εν χαλασμένο μες τα φαγία μας, γενικά κάτι μπουκκώνουμε που εν προβληματικό.
Εν τα σουβλάκια, εν τα αναψυκτικά, εν τα γάλατα, τα χαλλούμια. Εν ξέρω, ακόμα εν εκατέληξα. Είμαι σίουρος όμως ότι κάτι πάει στραβά με την διατροφή μας.
Σε όσους το λαλώ γελούν τζιαι πιστεύκουν ότι υπερβάλλω τζιαι παρανοώ. Το θέμα εν ότι εγώ σοβαρολογώ τζιαι επιμένω ότι συμβαίνουν πράματα γυρώ μας, τα οποία κάμνουν με να πιστεύκω ότι υπάρχουν ουσίες μες τα φαγία μας που μας προκαλούν προβλήματα υγείας.
Εκατέβαινα το κατήφορο του αυτοκινητόδρομου, από Κοκκινοτρυμιθία προς την Λευκωσία. Πριν τα φώτα του Απολλώνιου, επρόσεξα την εκκλησία της Αγίας Σοφίας, η οποία ξεχωρίζει που τα άλλα κτήρια της περιοχής.
Μεγάλη τζιαι εντυπωσιακή. Αντάξια τζιαι εφάμιλλη της αντίστοιχης εκκλησίας που βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη τζιαι εμετατράπηκε σε τζαμί που τους Οθωμανούς. Ένα κτήριο, σχεδόν όσο εν ένα γήπεδο του μπάσκετ ή όσο εν ένα δημόσιο νηπιαγωγείο ή όσο εν μια δημόσια πισίνα ή ακόμα όσο εν ένα πάρκο με τραμπάλες, παγκάκια τζιαι τσουλήθρες για να παίζουν τα μωρά.