Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Αναβλήθηκε οριστικά το μέτρο για την λωρίδα 2+ που θα εφάρμοζε το υπουργείο συγκοινωνιών που τον περασμένο μήνα.

Εγώ μόλις είδα τες ταπελλούες τζιαι τα καινούργια σήματα στην άσφαλτο, εκατάλαβα ότι πάλε κάποιος ήπιε λλίο παραπάνω στο υπουργείο τζιαι είπε να κάμει καμία πλάκα να γελάσουμε.

Ομολογώ ότι εν ήξερα, ευθύς εξ αρχής τι ακριβώς θα έκαμνε η συγκεκριμένη λωρίδα αλλά μετά που έμαθα, εσιουρεύτηκα ότι στο υπουργείο πρέπει να μεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς συμβαίνει στους δρόμους της Λευκωσίας, καθημερινά.

Κατ’ αρχάς, το μέτρο, σαν μέτρο έννεν άσιημο. Αντίθετα, εφαρμόζεται σε πολλές άλλες χώρες, με επιτυχία. Στις άλλες χώρες όμως, εν χρήσιμο επειδή έχουν πάρα πολλά λεωφορεία για τα οποία η συγκεκριμένη λωρίδα, εν σημαντική.

Στην Λευκωσία, που τα ήβραμε τα λεωφορεία;

Εκτός τζιαι αν εννοούν τζείνα που εν όπως τα Μπέντφορντ τα προπολεμικά που περνούν όποτε τους δώξει που τες στάσεις. Τζείνα έννεν λεωφορεία. Με τες θερμοκρασίες της Κύπρου, τζείνα εν κινητοί φούρνοι μικροκυμμάτων. Με κάθε εισιτήριο του λεωφορείο, πρέπει να σου διούν μια σίκλα παγάκια τζιαι μια κάρτα του ογκολογικού, επειδή σίουρα εννα την χρειαστείς.

Πολλές φορές υποψιάζομαι, ότι εν προσπαθούν να λύσουν το κυκλοφοριακό πρόβλημα. Προσπαθούν να μας σπάσουν τα νεύρα μας παραπάνω. Εν ξέρω τον λόγο, μπορεί να την βρίσκουν να μας θωρούν να ξιτιμάζουμε ο ένας τον άλλο μες τον δρόμο. Μπορεί να τους αρέσκει να μας θωρούν να βολούμε μες τα αναχώματα των δημοσίων έργων τζιαι να φακκούμε τους προφυλακτήρες μας μες τες λακκούβες. Πραγματικά εν ξέρω.

Εκλείσαν την Σπύρου Κυπριανού, τρείς μέρες. Ούλλοι όσοι επεράσαν που τζιαμέ, πρέπει να εγινήκαν πελλονευρικοί τζιαι να την φκάλλουν με τα Βάλιουμ τωρά.

Σκεφτείτε να εφαρμόσουν τη λωρίδα 2+ τζιαι η Λευκωσία να εν όπως το γήπεδο του γκόλφ που τες λακκούβες τζιαι τα έργα. Εγώ μόνο που το σκέφτουμαι, πίαννουν με τα κλάματα.

Εκτός τον άλλων, δεν υπάρχει περίπτωση ο Κυπραίος να εφαρμόσει τέθκιο μέτρο. Ρε, την λωρίδα των ασθενοφόρων, τζιαι εν τη σέβουνται, εννα σεβαστούν την λωρίδα των λεωφορείων;

Είμαι σίουρος ότι, όχι μόνο θα την χρησιμοποιούν (επειδή πάντα βρέθετε κάποιος που εν ποίο έξυπνος που τους υπόλοιπους) αλλά θα παρκαρίσκουν τζίολας δημιουργώντας ένα πανζουρλισμό, χωρίς προηγούμενο.

Δαμέ έσιει πάνω που δέκα χρόνια που προσπαθούν να μας μάθουν να χρησιμοποιούμε το ελεγχόμενο τετράγωνο. Οι παραπάνω εν ξέρουν καν τι είναι το ελεγχόμενο τετράγωνο, νομίζουν ότι οι κίτρινες γραμμές στα φώτα, εν διακοσμητικές για τα Χριστούγεννα.

Που θέλω να καταλήξω;

Πρέπει σε κάποια φάση, σύντομα, οι κύριοι των υπουργείων να κάτσουν κάτω τζιαι να σκεφτούν λύσεις που να βοηθήσουν την αποσυμφόρηση των πόλεων τζιαι όχι λύσεις που να μας αναγκάζουν να υπακούμε σε νόμους τζιαι κανονισμούς, χωρίς να υπάρχει εναλλακτική επιλογή.

Με λλία λόγια, σταματάτε να παίζετε με τα νεύρα μας τζιαι ξεκινάτε να κάμνετε την δουλεία σας.

Εμπήκα σπίτι που την δουλεία το απόγευμα.

Στο πάτωμα της εξώπορτας, είδα το γνωστό, γκριζο-άσπρο χαρτάκι με το σήμα της Ε.Φ.

Το Φ.Α.Π μου, να πάω να χρεωθώ για έφεδρος.

Η αλήθκεια εν ότι έπιανναν με τηλέφωνο που την αστυνομία για να πάω να το παραλάβω, αλλά εν είχα χρόνο.

Πότε η δουλεία, πότε κανένα πολλά καλό βιβλίο που εδίαβαζα, πότε κανένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση, πότε η υπερβολική ζέστη.

Ούλλοι πολλά σημαντικοί λόγοι που με αποτρέπαν που το να πάω να παραλάβω το χαρτί που θα σηματοδοτούσε την επανένταξη μου στις τάξεις της Ε.Φ.

Τωρά εννα περιπαιζούμαστε;

Ποίος θέλει να πηαίννει έφεδρος;

Εγω επάεννα 7 χρόνια. Αφήκαν με, με το ζόρι (πραγματικά με το ζόρι, σάννα τζιαι εν τον Ράμπο που είσιεν να χάσουν) να φύω για ένα χρόνο στην Αγγλία για σπουδές τζιαι τωρά επεριλάβαν με πάλε.

Πραγματικά πολλές φορές εν θωρώ λόγο σε τούτο το θέατρο.

Επειδή εν θέατρο που παίζουμε ούλλοι όσον αφορά το εφεδριλίκι. Για να μέν πω, γενικά για τον στρατό.

Οι παραπάνω έφεδροι δεν φακκούν πεννία για ασκήσεις, παν μόνο τζιαι μόνο που υποχρέωση ή για να γλυτώσουν για λλίες μέρες που την ρουτίνα τζιαι που την μουρμούρα της γενέκας τους.

Οι παραπάνω μόνιμοι, δεν φακκούν πεννία αν θα μάθουν πέντε πράματα οι έφεδροι τζιαι το μόνο που τους κόφτει εν οι εντυπώσεις στον προϊστάμενο τους.

Οι πολιτικοί, καταλαβαίνουν ότι ούλλα δουλεύκουν ρολόι στην παρουσία τους, αλλά μόλις γυρίσουν την ράσιη τους ούλλα καταρρέουν μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Οι μόνοι που την τρών άσιημα, εν οι στρατιώτες, τζιαι συνήθως οι νέοι, που πρέπει να κουβαλήσουν τζείνα τα μασκαραλίκκια ούλλα, να τα στήσουν, μετά να τα ξεστήσουν τζιαι να καθαρίσουν τες ξιμαρισίες που αφήννουν πίσω τους οι έφεδροι.

Στο τέλος της ημέρας, φκαίννουν ούλλοι στα νέα τζιαι νίωθουν περήφανοι για την ετοιμότητα τζιαι την μαχητικότητα των εφέδρων μας, για την επιτυχία της άσκησης τζιαι για την αφοσίωση και λειτουργικότητα των αξιωματικών μας.

Εν σάννα τζιαι ούλλοι ξέρουμε ότι κάτι πάει λάθος με τούτο το θεσμό, αλλά προσποιούμαστε ότι εν συμβαίνει τίποτε. Εν τζιαι μυστικό το ότι, όποτε έσιει άσκηση, τα κλάμπ τζιαι τα καπαρέ, έχουν παραπάνω εφέδρους σε ετοιμότητα, παρα οι χώροι των ασκήσεων.

Ποιός φταίει σε τελική ανάλυση;

Οι μόνιμοι που εν επιβάλλουνται, οξά οι έφεδροι που εν τους κόφτει;

Το ότι για τούτη τη κατάσταση φταίν οι ανθρώποι τζιαι όχι οι θεσμοί, εν ένα ψέμα τζιαι ενας τρόπος ελέγχου.

Ο θεσμός του στρατού τζιαι κατ’ επέκτασην του εφέδρου, θέλει ποσαράντωμα, ξήλωμα τζιαι ξανά στήσιμο που την αρκή. Εν φανερό.

Εγώ προσωπικά θεωρώ τον στρατό τζιαι την κατάσταση στην Κύπρο δημιούργημα μιας μερίδας ανθρώπων της γενίας του 50. Οι ίδιοι τούτοι ανθρώποι, ξέρουν ότι σε περίπτωση πολέμου εννα έχουμε πανωλεθρία.

Οι στρατιωτικές υποχρεώσεις, εν τζιαμέ απλά για να διατηρούν το εμπόλεμο συναίσθημα τζιαι τον φόβο, στον απλό κόσμο. Για να τον κατευθύνουν πιο εύκολα.

Αν εθέλαν πραγματικά να στήσουν άμυνα της προκοπής θα το εκάμναν τζιαι θα το εξέραμε.

Τους υπεύθυνους κόφτει τους πολλά ποιο λλίο που εμάς.

“Εσείς οι νέοι, εν έσιετε ιδανικά. Εν γιαυτό που επουλήθηκε η μισή Κύπρος στους Τούρκους. Έτσι όπως πάμε εννα την πουλήσετε ούλλη.”

Τούτη εν μια κουβέντα που ακούω συχνά που άτομα στην ηλικία των γονίων μου. Η γενία του πενήντα, η γενία του εξήντα, η γενία που έζησε τον πόλεμο, η γενία που εδυσκολεύτηκε.

Η γενία που μας ανάγιωσε.

Το ότι οι νέοι εν σήμερα εν έχουν ιδανικά, εν μια πολλά αόριστη κουβέντα.

Η λέξη ιδανικό, όπως την καταλαβαίνουν οι παλίες γενίες, εν μια κατασκευασμένη λέξη που προσδιορίζει οικουμενικούς, γενικευμένους τζιαι κοινωνικούς στόχους. Τα ιδανικά τούτα, εν άυλα, οπόταν δεν μπορείς να τα δείς ούτε μπόρεις να τα αντιληφθείς στην ολότητα τους.

Απλά εδημιούργησεν τα κάποιος, λαλούν σου ότι υπάρχουν τζιαι εσύ πρέπει τυφλά να πιστέψεις τζιαι να αφιερώσεις την ζωή σου να τα προωθάς τζιαι να τα υποστηρίζεις.

Η πατρίδα για παράδειγμα. Ακόμα σιειρόττερο παράδειγμα, η θρησκεία.

Τούτα εν τα δύο βασικά “ιδανικά” που εδημιουργήσαν οι προηγούμενες γενίες τζιαι απαιτούν που εμάς να προσαρμόσουμε την ζωή μας ανάλογα με τις απαιτήσεις των εν λόγω “ιδανικών”.

Απο ανέκαθεν, στις κοινωνίες των ανθρώπων, υπάρχουν μεγάλες μερίδες ανθρώπων που δεν έχουν άποψη, ούτε στόχους. Οι πλείστοι που τούτους τους ανθρώπους, απλά επαναλαμβάνουν τζιαι μεταφέρουν στην γενία τους, αξίες τζιαι ιδέες που επαραλάβαν έτοιμες.

Δηλαδή, πράματα που εκληρονομήσαν που τες προηγούμενες γενίες τζιαι ποττέ εν εμπήκαν στον κόπο να αμφισβητήσουν. Απλά βολεύκουνται να τα αναπαράγουν τζιαι να διατηρούν το κατεστημένο.

Υπάρχουν όμως, όπως υπήρχαν πάντα τζιαι έτσι τζιαι στην γενία μου, άνθρωποι προοδευτικοί.

Άνθρωποι, που έχουν άποψη, γνώμη, που θέλουν, προσπαθούν τζιαι μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση σε διάφορους τομείς της κοινωνίας μας.

Τούτοι οι άνθρωποι, οι προοδευτικοί, αποκλείεται να μάχονται για τους ίδιους στόχους (ή αν θέλετε “ιδανικά”) με τις προηγούμενες γενίες.

Αν υπάρχει άνθρωπος σήμερα που υποστηρίζει ότι εν προοδευτικός τζιαι την ίδια ώρα προβάλλει τζιαι προωθεί ηθικές αξίες τζιαι πρότυπα του στύλ “Κύπρος, Ελλήνων, Χριστιανών” τότε εν πολλά βαθκία γελασμένος.

Η γενία μου, έσιει απίστευτα ικανούς ανθρώπους.

Έξυπνους, μορφωμένους, ευαίσθητους, φιλειρηνικούς, ακτιβιστές, προοδευτικούς.

Εν οι άνθρωποι που οργανώνουν εκδηλώσεις όπως εν το αντιφασιστικό φεστιβάλ τζιαι το Critical Mass. Που σύρνουν μπανάνες στους αστυνομικούς τζιαι κάμνουν οργανώσεις όπως εν το AlertCY.

Που νοικιάζουν λιώμενα τζιαι κάμνουν τα δικοινοτικά καφενεία, όπως ήταν το Gardash.

Μπορεί όχι όλοι, αλλά πολλοί που την γενία μου εν μασούν το παραμύθι ότι υπάρχει ένας ξένος δάκτυλος που θέλει την Κύπρο να παρακμάζει. Εν οι ίδιοι που αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα στην Κύπρο έννεν το Κυπριακό.

Το πρόβλημα στην Κύπρο, εν οι άνθρωποι που θέλουν το Κυπριακό να παραμένει πρόβλημα.

Εν απαράδεκτο, απο μέρους της προηγούμενης γενίας να περιμένει που την γενία μου να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα, που εδημιουργήσε η ίδια, με τους ίδιους λανθασμένους τρόπους που εχρησιμοποιήσε τζείνη.

Η γενία μου εβαρέθηκε τον πόλεμο τζιαι μπορεί να θωρεί μπροστά, πάνω που τα συρματοπλέγματα τζιαι τες γραμμές.

Η γενία μου εν έσιει τα “ιδανικά” σας, αλλά τουλάχιστον έσιει καθαρές, αυθεντικές αξίες.

Γιαυτό τζιαι έσιει πιθανότητες να κλείσει τες φάλιες που άνοιξε η γενία σας.

Μια νύχτα καθώς εκάθουμουν με παρέα, σε ένα μικρό εστιατόριο της Λήδρας, είδα δύο πρόσωπα να περνούν. Τζιαι οι δύο, που το μακρινό μου παρελθόν.
Η τελευταία φορά που τους είδα μαζί ήταν όταν ήμουν δημοτικό.
Ας τους πώ, Αντρέα τζιαι Δημήτρη.
Ο Δημήτρης, έσιει νοητική υστέρηση, ο Αντρέας, ο πατέρας του, φαίνεται ότι τζιαι τζείνος έσιει κάποιο παρόμοιο πρόβλημα.
Τον Δημήτρη θυμούμαι τον στο δημοτικό, ήταν δύο τάξεις πιο πίσω που εμένα.
Στην τετάρτη του δημοτικού, τότε που έμαθα την λέξη “καθυστερημένος”.
Ο Δημήτρης ο καθυστερημένος.
Επροσπάθησα να πίασω κουβέντα με τον Δημήτρη μια μέρα, να δώ τι ακριβώς είναι, πως σκέφτεται. Οι συμμαθητές μου επεριπαίζαν με ότι είμαι τζιαι εγώ καθυστερημένος επειδή έκατσα δίπλα του.
Μέσα που την ανωριμότητα τους, τα μωρά γίνουνται άγαρμπα. Εγώ απλά ήθελα να είμαι αποδεκτός τζιαι εσταμάτησα να τον πλησιάζω.
Ενας συμμαθητής μου, ο Πέτρος, επείραζε τον πολλά.
Έπιαννε του την κκελλέ του τζιαι έσφιγγε του την με ούλλην του τη δύναμη τζιαι ερώταν τον αν πονεί.
Ο Δημήτρης, απλά εγελούσε με τζείνο τον ιδιαίτερο τζιαι κατ’ εμάς αστείο τρόπο που γελούν τα άτομα με νοητική υστέρηση.
Προφανώς επειδή είσιεν την αίσθηση ότι επαίζαν τζιαι έκαμνε ότι εδιασκέδαζε το για να τον ικανοποιήσει.
Άλλες φορές έβαλλεν τον να φακκά την κκελλέ του πας τον τοίχο ή εγύριζε τον γυρώ-γυρώ κρατώντας τον που το σίερι τζιαι αμα τον εζάλιζε, έβαλλεν του κλάππα.
Ο Δημήτρης πάντα εγελούσε.
Μια φορά, είρτεν ο Αντρέας (ο παπάς του) στο σχολείο να κάμει παράπονο, επειδή ο Δημήτρης είπεν του τι του κάμνουν τα άλλα μωρά στο σχολείο.
Θυμούμαι ότι εν ήβρε το δίκαιο του με τους δασκάλους τζιαι επήε να έβρει τον Πέτρο, τον συμμαθητή μου, να του κάμει παρατήρηση.
Την επόμενη μέρα, ο Πέτρος εφουμίζετουν μας ότι ο παπάς του επήεν τζιαι ήβρε τον παπά του Δημήτρη τζιαι απείλησε τον ότι αν ξανακοντέψει του γιού του εννα τον κάμει μαύρο. Τζιαι επρόσθεσε με μίσος “Οι μαννο-καθυστερημένοι”.
Ο Δημήτρης τις προάλλες, ήταν διαφορετικός. Ήταν ήρεμος, αγέλαστος, σοβαρός.
Ο παπάς του γερασμένος. Εστάθηκε για λλίο έξω που το εστιατόριο τζιαι εμέτρησε κάτι ψιλά για να δώκει του Δημήτρη.
Μόλις τον είδα, εξεδιπλωθήκαν μες τον νού μου διάφορες αναμνήσεις. Σάννα τζιαι άνοιξε, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ένα μπαούλο που έκλεισα πριν χρόνια.
Οι αναμνήσεις, εφιλτραριστήκαν με την γνώση, με την ηθική, με την απλή λογική.
Τζιαι εγινήκαν ένα σύννεφο γκρίζο, γεμάτο τύψεις.
Το γεγονός ότι ήμουν μιτσής τζιαι εν εκαταλάβαινα τι εγίνετουν, ότι εν υπήρχε κάποιος να μας μιλήσει, να μας εξηγήσει, εν αλάφρυνε ούτε για ένα δευτερόλεπτο την συνείδηση μου.
Εγεμώσαν τα μάθκια μου.
Εν είχα την δύναμη να ζητήσω συγγνώμη, εγώ εν θα εμπορούσα να με συγχωρέσω.
Η φύση εστέρησε του κάποιες ικανότητες. Εμείς σαν κοινωνία, εγώ σαν άνθρωπος, εστερήσαμε του την αγάπη, την αποδοχή.
Εν ξέρω αν μας θυμάται ο Δημήτρης, αν μας εσυγχώρεσε ποττέ. Ξέρω ότι αξίζει μας να ζήσουμε με το βάρος των παιδικών μας σφαλμάτων.
Για να θυμούμαστε να μάθουμε των δικών μας κοπελλουθκίων, ότι ούλλοι χρειάζουνται αγάπη. Έστω τζιαι αν εμείς νομίζουμε ότι εν έχουν αντίληψη.