Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Χαμηλά φώτα. Αυτοσχέδια πίστα, με το τραπεζάκι της σαλοτραπεζαρίας στην γωνία του δωματίου, να μην εμποδίζει.

Καρέκλες γύρω. Κορίτσια με πρασινο-κόκκινες καρό φούστες, ζιβάγκο μπλούζες και κοντό, καρέ μαλλί.

Αγόρια, με πλατία τζίν, πουκάμισα χωρίς κολάρο και παράξενες φράντζες. Dr Martins και L.A. Gear. Στο τραπέζι το μπόλ με τα τσίπς, δίπλα απο την κρέμα με τα σαβουαγίαρ και το τζέλλυ Μον-Αμί.

Μια μαγευτικά κίτς εποχή.

Οι πρώτοι μας έρωτες..

Η ηχογραφημένη απο το ράδιο, κασέτα με τον Dr Alban και τους 2 Unlimited, μπαίνει στην αυτοσχέδια θήκη της.

Λίγο πρίν τις 12. Κάποιος πατά το Play.

Η ευκαιρία που περίμενα όλη την εβδομάδα στο σχολείο.

Με τα πόδια κομμένα, το στομάχι μου άνω-κάτω και την καρδία μου να χτυπάει σαν τύμπανο, πλησίασα με δήθεν τσαμπουκά.

Τα χέρια στις τσέπες. “Έλενα..θέλεις να χορέψουμε;”

Όλο το βράδυ χαμογελούσα στο μαξιλάρι μου.

Στο φόντο έπαιζε…

Εψές εθώρουν τηλεόραση στον αρφό μου.

Εκάθουμουν χαμέ με την Γεωργία, την 17 μηνών αδερφότεχνη μου και βαφτιστική μου 🙂 τζιαι εθωρούσαμε μαζί τα νέα που το ΡΙΚ.

Σε κάποια φάση εφκήκεν ο Υπουργός Οικονομικών (εμένα θυμίζει μου παραπάνω κακό σε έργο με τον Τσίακ Νόρρις ή τον Τσιάρλς Μπρόνσον παρά Υπουργό) τζιαι ανάλυεν μας το βιοτικό επίπεδο της Κύπρου. Βασικά επροσπάθαν να μας πείσει ότι ούλλα εν μια χαρά. Ότι εν άδικα που σαλαπατούμε ότι ακριβήναν τα πράματα τζιαι ότι εν ιδέα μας ότι όσον πάμε εν μας κανούν οι μισθοί μας να φκάλουμε τον μήνα.

Συγκεκριμένα έμεινεν μου η κουβέντα που έκοψε σε κάποια φάση τζιαι λαλεί ότι, στην Κύπρο όλοι περνούμε το ίδιο καλά άλλωστε το λένε και οι αριθμοί. Δηλαδή Κύριε Υπουργέ εν ιδέα μου ότι “κάποιοι” ξοδεύκουν πάνω σε ρολόγια τζιαι πάνω σε πούρα, κάθε μήνα, όσα πίαννω εγώ σε 6 μήνες. Επίσης εν παραίσθηση ότι το κουλλουρούι που εμάσαν το μωρό δίπλα μου εστοίχισε μου σχεδόν μία λίρα τζιαι το περιοδικό που εδίαβαζεν ο αρφός μου (Wired ρισπέκτ) έγραφεν πάνω πέντε λίρες (ή εννία ευρά).

Εν ούλλα ψευδαισθήσεις, μεν ακούετε κανένα. Εν ούλλα καλά, εν ούλλα ΟΚ, ούλλη η Κύπρος εν βουττημένη μες τα χρέη (έτσι είπαν κάποιοι παρέες κάποτε). Συγγνώμη Κύριε Υπουργέ..

Η Γεωργία, άπλωσεν το σίερι της τζιαι έδειξε την τηλεόραση με απορία, έκλωσε τα δαχτυλούθκια της τζιαι λαλεί μας “Τούτο;;” (νομίζω ότι εν έθελε άλλο κουλλούρι τζιαι κάποιου έθελε να το πασάρει)..εγώ επήρα το διαφορετικά.

“Τούτο πελλό,αγάπη μου..τούτο πελλό”

Το κείμενο αυτό το έγραψα επ’ ευκαιρία των γενεθλίων του μπλόγκ του Lexi Penitas. Το έχει δημοσιεύσει εδώ και μέρες και τον ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσε να εκφράσω τις απόψεις μου περι μπλόγκινγκ. Το αναδημοσιεύω παρακάτω για όσους δεν το διάβασαν και για σκοπούς αρχείου.

Αρέσκει μου να έχω μπλόγκ.

Βασικά, πάντα άρεσκε μου να γράφω διάφορα, είτε ποιήματα, είτε απλά κείμενα για κάτι. Τζιαι στα σχολεία, οι καθηγητές πάντα ελαλούσαν μου ότι γράφω καλά, ότι φκάλλω μια αντίδραση τζιαι μια ωμότητα στο τρόπο που περιγράφω τα πράματα, ότι γενικά προκαλώ συναισθήματα με το γράψιμο μου.

Ότι έγραφα, για χρόνια, εμίνησκε μες τα συρτάρκα του γραφείου μου ή ανάμεσα σε φυλλάδια τζιαι τα τετράδια του εκάστοτε σχολείου μου. Εθκίαβαζα τα μετά για να θωρώ τες αλλαγές στην σκέψη μου τζιαι στις απόψεις μου. Τα παραπάνω εχαθήκαν μες το χρόνο τζιαι μέσα σε μετακομίσεις.

Continue reading →

Τούτο εσηνέβηκε εχτές σε γνωστή μπυραρία της Λευκωσίας, με καθιερωμένο φεστιβάλ μπύρας κάθε χρόνο.

Η Μαρία η σερβιτόρα, έδειξε που την αρχή της νύχτας τα δόντια της.

Όμορφη τζιαι απλή αλλα τζιαι με μια πολλά γλυτζία άγριαδα. Σε καμία περίπτωση δεν εχαρίστηκε στα πειράγματα τζιαι τα αστεία του αντρικού πλυθησμού γύρω της.
Continue reading →

Αν δεν είχα το Zen, στην Αγγλία, δεν θα μπορούσα να επιβιώσω. Τα 2-3 χιλίομετρα (μπορεί και περισσότερο) περπάτημα που κάνω κάθε μέρα, θα ήταν μονότονα και αβάσταχτα εκνευριστικα χωρίς το 30GB, μουσικό αξεσουάρ του μοντέρνου τρόπου ζωής.

Έτσι λοιπόν, παρά να ακούω τον θόρυβο της πόλης και τα ακαταλαβίστηκα Geordie των ντόπιων του Newcastle, κλείνω τα αυτία μου με μελωδίες που αγαπώ και που δημιουργούν την δική μου μουσική επένδυση στο έργο που δίαλεξα να ζήσω τον τελευταίο χρόνο.

Φυσικά, για κάθε περίπτωση και για κάθε δρόμο υπάρχει και η κατάλληλη μουσική. Το κατάλληλο συγκρότημα.

Επι παραδείγματι, όταν η μέρα είναι μουντή και βροχερή (που συνήθως είναι) τα μουσικά ακούσματα που συντροφεύουν τον δρόμο μου ξεκινούν απο Διάφανα Κρίνα, Διονύση Σαββόπουλο, Μυλτιάδη Πασχαλίδη, Pink Floyd και άλλα παρόμοια. Ανάλογα και με την διάθεση μου όμως η μουσική αλλάζει. Πολλές φορές βρίσκω τον εαυτό μου να χαμογελάει κρυφά, καθώς ακούει Τζίμη Πανούση ή Χάρυ Κλύν και ανεβαίνει τις σκάλες του Μετρό. Πράγμα που οι Εγγλέζοι βρίσκουν πολύ παράξενο μέχρι ηλίθιο, εξού και ο τρόπος που με κοιτάζουν.

Ένα πρωί την περασμένη εβδομάδα, ξεκίνησα να πάω στο Πανεπιστήμιο επιλέγοντας τον Νίκο Παπάζογλου να μου κάνει παρέα στον δρόμο. “Με το τραγούδι και το κρασί, σαν πέφτει το βραδάκι, στον νού μου έρχεσαι και ‘συ, με πνίγει το μεράκι..” και ο δρόμος για μια ακόμα βαρετή μέρα στην τάξη ξεκίνησε.

Την ώρα που μπήκα στο μάθημα, ο καθηγητής καθότανε στα πίσω καθήσματα και περίμενε να γεμίσει η τάξη για να ξεκινήσει. Κλασσικός Εγγλέζος της νεώτερης γενίας του ’70. Λίγο ποιο πάνω απ’ τα 40, με σπόρ ντύσιμο και με το κλασσικό ειρωνικό ύφος που περιμένει να σε θύξει με την πρώτη ευκαιρία.

Αφοσιωμένος λοιπόν στο “..οι κλέφτες που παραφιλάν του πέρνουνε, χαράτσι..”, περπάτησα για να καθήσω δίπλα στον μοναδικό Κύπριο που ήτανε στην τάξη μου ( τα ζώα της ίδιας φυλής, πάντα ακολουθούν το ένα το άλλο). Με την μουσική στην διαπασών, η ιδιέτερη και συνάμα τρεμάμενη φωνή του Παπάζογλου, γέμισε την ήσυχη αίθουσα, προκαλώντας την περιέργεια του Εγγλέζου καθηγητή μου ο οποίος ρώτησε τον διπλανό μου “What is he listening to?”. Με τιν άκρη του ματιού μου, έπιασα την παρατήρηση και αφάιρεσα το ένα ακουστικό για να ενημερώσω κατάλληλα τον γεμάτο απορία Εγγλέζο.

Ο Πάνος, απάντησε πρώτος “Greek music..” και απευθείας, ο Εγγλέζος, ειρωνικά αποκρύνεται “Greek and music…isn’t that a bit contradictory?”. Τα γεμάτα ειρωνεία μάτια του με κοίταξαν και ένα χαμόγελο επιτυχίας σχηματίστηκε στο άσπρο του πρόσωπο. Και συνεχίζοντας μου λέει “You can answer, you know..” απλώνοντας περισσότερο το χαμόγελο.

Δεν είμαι εθνικιστής. Ούτε πιστεύω σε μεγάλες ιδεές και μεγάλες πατρίδες και στ’ αλήθεια δεν με ενδιαφέρει τι πιστεύει ο καθένας για τον τόπο μου. Μου φτάνει που τον αγαπώ εγώ.

Αλλά εκείνη την στιγμή, ένιωσα να προσβάλει όχι μόνο την εθνικότητα μου, αλλά περισσότερο την μουσική μου και κατ’ επέκτασην τον Νίκο Παπάζογλου και όλους που παράτασσονταν γραμμή πίσω απο το όνομα αυτό, στην προκυμένη περίπτωση.Έπρεπε να απαντήσω..

Ο Χάρυ Κλύν, έπιασε τόπο…

“When you were eating berries, we already had cholysterol, my friend”.

Η απάντηση μου του έσβησε το χαμόγελο. Στο μυαλό μου έβλεπα όλους τους ελληνόφωνους μουσικούς να χειροκροτάνε και να επευφημούν την αναμφησβίτητα, αφοπλιστική απάντηση μου, στο κακόγουστο αστείο.

“That’s a good point, you got there.” και χαμογέλασε με συμβιβασμό.

Ξανάβαλα το ακουστικό και συνέχισα “Είμαι ερωτευμένος, δεν με ενδιαφέρει ότι κι αν πουν, με μια απ’ τις Καρυάτιδες, με μια απ’ αυτες που λείπουν”. Συνέχισα να χαμογελώ με νόημα..