23
Jul 10

Columbine: Who’s Fault is it? (Marilyn Manson)

“Εγνώρισα” τον Marilyn Manson, που ένα άνθρωπο που θεωρώ οτι επηρέασε με σε πολλά πράματα στην ενήλικη μου ζωή. Ίσως να πώ περισσότερα για τούτο τον άνθρωπο μια μέρα, προς το παρών ελάχιστοι γνωρίζουν ότι υπήρξε τούτος ο άνθρωπος τζιαι μόνο εγώ αναγνωρίζω την επιρροή που είσιεν πάνω μου.

Έδωκε μου ένα βιβλίο του το “The long hard road out of hell” το οποίο τζιαι εδιάβασα σε ένα Σαββατοκυρίακο. Μόνο τότε εκατάλαβα πόσο έξυπνος τζιαι πόσο παρεξηγημένος χαρακτήρας εν ο Marilyn Manson. Πόσα κοινά έχουμε μαζί του τζιαι ότι στο πρόσωπο του κανονικά έπρεπε να θωρούμε πόσο άσιημοι είμαστε εμείς τζιαι η κοινωνία μας.

Το άρθρο που εννα ακολουθήσει εν στα Αγγλικά τζιαι θεωρώ το ένα που τα πολλά καλά άρθρα που εδιάβασα ως τωρά. Εν γραμμένο πριν 11 χρόνια, οπόταν πρέπει να ληφθεί υπόψην τζιαι το πλαίσιο της εποχής. Ασχολείται με την σφαγή στο Columbine το 1999, όπου δύο μαθητές επιτεθήκαν με όπλα τζιαι βόμβες στο σχολείο τους, σκοτώνοντας 12 μαθητές. Εν έχω τίποτε άλλο να πω, διαβάστε το άρθρο, αξίζει.

It is sad to think that the first few people on earth needed no books, movies, games or music to inspire cold-blooded murder. The day that Cain bashed his brother Abel’s brains in, the only motivation he needed was his own human disposition to violence. Whether you interpret the Bible as literature or as the final word of whatever God may be, Christianity has given us an image of death and sexuality that we have based our culture around. A half-naked dead man hangs in most homes and around our necks, and we have just taken that for granted all our lives. Is it a symbol of hope or hopelessness? The world’s most famous murder-suicide was also the birth of the death icon — the blueprint for celebrity. Unfortunately, for all of their inspiring morality, nowhere in the Gospels is intelligence praised as a virtue.

A lot of people forget or never realize that I started my band as a criticism of these very issues of despair and hypocrisy. The name Marilyn Manson has never celebrated the sad fact that America puts killers on the cover of Time magazine, giving them as much notoriety as our favorite movie stars. From Jesse James to Charles Manson, the media, since their inception, have turned criminals into folk heroes. They just created two new ones when they plastered those dipshits Dylan Klebold and Eric Harris’ pictures on the front of every newspaper. Don’t be surprised if every kid who gets pushed around has two new idols.

We applaud the creation of a bomb whose sole purpose is to destroy all of mankind, and we grow up watching our president’s brains splattered all over Texas. Times have not become more violent. They have just become more televised. Does anyone think the Civil War was the least bit civil? If television had existed, you could be sure they would have been there to cover it, or maybe even participate in it, like their violent car chase of Princess Di. Disgusting vultures looking for corpses, exploiting, fucking, filming and serving it up for our hungry appetites in a gluttonous display of endless human stupidity.

When it comes down to who’s to blame for the high school murders in Littleton, Colorado, throw a rock and you’ll hit someone who’s guilty. We’re the people who sit back and tolerate children owning guns, and we’re the ones who tune in and watch the up-to-the-minute details of what they do with them. I think it’s terrible when anyone dies, especially if it is someone you know and love. But what is more offensive is that when these tragedies happen, most people don’t really care any more than they would about the season finale of Friends or The Real World. I was dumbfounded as I watched the media snake right in, not missing a teardrop, interviewing the parents of dead children, televising the funerals. Then came the witch hunt.

Man’s greatest fear is chaos. It was unthinkable that these kids did not have a simple black-and-white reason for their actions. And so a scapegoat was needed. I remember hearing the initial reports from Littleton, that Harris and Klebold were wearing makeup and were dressed like Marilyn Manson, whom they obviously must worship, since they were dressed in black. Of course, speculation snowballed into making me the poster boy for everything that is bad in the world. These two idiots weren’t wearing makeup, and they weren’t dressed like me or like goths. Since Middle America has not heard of the music they did listen to (KMFDM and Rammstein, among others), the media picked something they thought was similar.

Responsible journalists have reported with less publicity that Harris and Klebold were not Marilyn Manson fans — that they even disliked my music. Even if they were fans, that gives them no excuse, nor does it mean that music is to blame. Did we look for James Huberty’s inspiration when he gunned down people at McDonald’s? What did Timothy McVeigh like to watch? What about David Koresh, Jim Jones? Do you think entertainment inspired Kip Kinkel, or should we blame the fact that his father bought him the guns he used in the Springfield, Oregon, murders? What inspires Bill Clinton to blow people up in Kosovo? Was it something that Monica Lewinsky said to him? Isn’t killing just killing, regardless if it’s in Vietnam or Jonesboro, Arkansas? Why do we justify one, just because it seems to be for the right reasons? Should there ever be a right reason? If a kid is old enough to drive a car or buy a gun, isn’t he old enough to be held personally responsible for what he does with his car or gun? Or if he’s a teenager, should someone else be blamed because he isn’t as enlightened as an eighteen-year-old?

America loves to find an icon to hang its guilt on. But, admittedly, I have assumed the role of Antichrist; I am the Nineties voice of individuality, and people tend to associate anyone who looks and behaves differently with illegal or immoral activity. Deep down, most adults hate people who go against the grain. It’s comical that people are naive enough to have forgotten Elvis, Jim Morrison and Ozzy so quickly. All of them were subjected to the same age-old arguments, scrutiny and prejudice. I wrote a song called “Lunchbox,” and some journalists have interpreted it as a song about guns. Ironically, the song is about being picked on and fighting back with my Kiss lunch box, which I used as a weapon on the playground. In 1979, metal lunch boxes were banned because they were considered dangerous weapons in the hands of delinquents. I also wrote a song called “Get Your Gunn.” The title is spelled with two n’s because the song was a reaction to the murder of Dr. David Gunn, who was killed in Florida by pro-life activists while I was living there. That was the ultimate hypocrisy I witnessed growing up: that these people killed someone in the name of being “pro-life.”

The somewhat positive messages of these songs are usually the ones that sensationalists misinterpret as promoting the very things I am decrying. Right now, everyone is thinking of how they can prevent things like Littleton. How do you prevent AIDS, world war, depression, car crashes? We live in a free country, but with that freedom there is a burden of personal responsibility. Rather than teaching a child what is moral and immoral, right and wrong, we first and foremost can establish what the laws that govern us are. You can always escape hell by not believing in it, but you cannot escape death and you cannot escape prison.

It is no wonder that kids are growing up more cynical; they have a lot of information in front of them. They can see that they are living in a world that’s made of bullshit. In the past, there was always the idea that you could turn and run and start something better. But now America has become one big mall, and because of the Internet and all of the technology we have, there’s nowhere to run. People are the same everywhere. Sometimes music, movies and books are the only things that let us feel like someone else feels like we do. I’ve always tried to let people know it’s OK, or better, if you don’t fit into the program. Use your imagination — if some geek from Ohio can become something, why can’t anyone else with the willpower and creativity?

I chose not to jump into the media frenzy and defend myself, though I was begged to be on every single TV show in existence. I didn’t want to contribute to these fame-seeking journalists and opportunists looking to fill their churches or to get elected because of their self-righteous finger-pointing. They want to blame entertainment? Isn’t religion the first real entertainment? People dress up in costumes, sing songs and dedicate themselves in eternal fandom. Everyone will agree that nothing was more entertaining than Clinton shooting off his prick and then his bombs in true political form. And the news — that’s obvious. So is entertainment to blame? I’d like media commentators to ask themselves, because their coverage of the event was some of the most gruesome entertainment any of us have seen.

I think that the National Rifle Association is far too powerful to take on, so most people choose Doom, The Basketball Diaries or yours truly. This kind of controversy does not help me sell records or tickets, and I wouldn’t want it to. I’m a controversial artist, one who dares to have an opinion and bothers to create music and videos that challenge people’s ideas in a world that is watered-down and hollow. In my work I examine the America we live in, and I’ve always tried to show people that the devil we blame our atrocities on is really just each one of us. So don’t expect the end of the world to come one day out of the blue — it’s been happening every day for a long time.

MARILYN MANSON
(May 28, 1999)

Posted May 28, 1999 12:00 AM


20
Jul 10

Καλοκαίρι 2010

Εχάζεψα να θωρώ τον τοίχο. Εν ξέρω για πόση ώρα αφαιρέθηκα. Εκόλλησα το κεφάλι μου στο ακουμπηστήρι της καρέκλας τζιαι άπλωσα τα πόδια μου κάτω που το γραφείο, ανάμεσα στα σύρματα του υπολογιστή. Όπως τον κατάδικο που του δείννουν την μάππα πας τα πόθκια τζιαι εν μπορεί να κινηθεί, μόνο που στα πόθκια μου εμένα έσιει μπλεγμένα σύρματα της οθόνης τζιαι εξτένσιον του πολύπριζου.

Νιώθω σαν ένα κομμάτι άμορφου, ακανόνιστου υλικού που το εξαπωλήσαν που ψιλά τζιαι έππεσε με ένα πολλά άτσαλο τρόπο πάνω στην πλαστική καρέκλα του γραφείου. Προσπαθώ να νιώσω άνετα, αλλά εν μπορώ.

Εγύρισα το βλέμμα προς το τηλέφωνο, 4 χαμένες κλήσεις λαλεί. «Εν θα σε ρωτήσω ποιος ήταν!» είπα του που μέσα μου τζιαι εδύκλισα αλλού.

Τίκκι, τόκκο τα σιέρκα του συναδέλφου πάνω στο πληκτρολόγιο του.  Ο ρυθμός του γραφείου. Πλήκτρα, κουμπία τζιαι ο υπόκωφος θόρυβος της τουρπίνας του έαρκοντισιον. Το σάουντρακ της μέρας μου.

Εσηκώθηκα που την καρέκλα τζιαι άνοιξα την πόρτα της τζαμαρίας για να φκώ έξω.

Σάννα περπατάς μέσα σε φούρνο. Η διαφορά στην θερμοκρασία εν αισθητή.

Έκλεισα τα μάτια μου τζιαι ένιωσα τα βλέφαρα μου να δρώννουν. Άνοιξα το στόμα μου τζιαι αντικατέστησα τον κρύο αέρα του γραφείου με τον βραστό της ατμόσφαιρας έξω. Η πυρά ένωσε τα σιείλη της με τα δικά μου, τζιαι έβαλε την γλώσσα της στο στόμα μου. Σάννα τζιαι εφίλησε με γλυκά, παθιασμένα ο ουρανός. Η μέρα αγκάλιασε με τζιαι τα σιέρκα της βραστά, απαλά, αόρατα αρκέψαν να χαιδεύκουν το κορμί μου.

Καλοκαίρι.

Απέναντι μου ένα χωράφι καμένο που τον ήλιο. Τα χόρτα ξερά, κίτρινα τζιαι το χώμα καφέ ανοιχτό, όπως το δέρμα της καμήλας. Ένας κάττος κάθετε στην σκιά μια πολυκατοικίας.

Θυμούμαι τα γόνατα μου άσπρα, σκονισμένα τζιαι τα σιέρκα μου να μπήουνται, να πληγώνουν την γή. Το ζεστό χώμα, τα μεσημέρκα του καλοτζιερκού που εκλείαν τα σχολεία. Πριν να αρχίσω να φοούμε το χώμα. Που εγυρέφκα οσιο να κάτσω που κάτω να γλυτώσω που τον λάλλαρο.

Η γιαγιά μου να φωνάζει να μπώ σπίτι, ότι εννα μου φατσίσει ο ήλιος πας την κκελλέ τζιαι εννα λυποθημήσω. Τζιαι εγώ, να κάθουμε κάτω που την ακακία, στην κορυφή της καφκάλλας, να ακούω τον ζίζηρο να τραουδά τζιαι να σύρνω πέτρες στον γκρεμμό.

Ο ζίζηρος, που γεμώνει τον αέρα το καλοτζιέρι. Εστίασα την προσοχή μου στο μονότονο τραούδι του τζιαι ηρέμησα. Για πέντε λεπτά ούλλες μου αισθήσεις ήταν σε ένα χωράφι στην γειτονιά που εμεγάλωσα. Εδραπέτευσα που το μπαλκόνι του γραφείου.

Η φύση γυρώ μου να μου λαλεί «Αγαπώ σε» τζιαι εγώ δαμέ, διμμένος σε χρονοδιαγράμματα τζιαι αρχεία του υπολογιστή. Θέλω να σταθώ στο πεζούλι τζιαι να ανοίξω τα σιέρκα μου να ππέσω στην αγκαλία του καιρού. Να κουρνιάσω στην ζεστασιά του, άνενοιας, χωρίς προβλήματα τζιαι προθεσμίες.

Χριστέ μου, πόσο όμορφος εν ο ήλιος το καλοκαίρι. Πόσο οικίος είναι τζιαι πόσο άπιαστος φαίνεται έτσι ώρες.

Νιώθω σαν το παπαγαλούι που το αφήνουν νάκκο έξω που το κλουβί του τζιαι νιώθει ελεύθερο για λλίο. Ώσπου να τραβήσουν το σιοινί τζιαι να το χώσουν μέσα πάλε, να τραουδά για να ικανοποιεί τους ιδιοκτήτες του.

Κάποτε οι εποχές αλλάζαν πάνω μου. Αλλάζα εγώ, άλλαζα ούλλος. Εγίνουμουν καλοτζιαίρι, σιειμώνας, βροσίη, χώμα, νερό κρυό, βραστό, δρώμα τζιαι αέρας. Ελευθερία.

Τωρά απλά αλλάζω μπάκραουντ στο κομπιούτερ. Τζιαι θωρώ τους αριθμούς του ημερολογίου να προχωρούν. Σκλάβος, του συστήματος. Σκλάβος, του εαυτού μου.

Άνοιξα τες παλάμες μου να νιώσω την ζέστη του γρανίτη πιο έντονα. Ένιωσα την πρώτη σταγόνα ιδρώτα να κατατρακυλά που τον λαιμό μου, μέσα που το πουκάμισο, να περνά που το στήθος μου τζιαι να κατευθήνεται προς την κοιλιά μου. Σαν ένα κρυό, δροσιστικό φίδι που ξυπνά ούλλες μου τες αισθήσεις.

Πόσοι μισθοί εννα μου ξωφλήσουν τα καλοκαίρια που χάννω. Πόσα λεφτά γοράζουν τα παιχνίθκια που χάννω στο χώμα, στην θάλασσα. Την ηρεμία, την ξεγνοιασιά, την αυτάρκεια. Πουλιέται έτσι μέρα; Εγώ γιατί την πουλώ;

Αχ..μέρα μ’ ηλιο σαν κι αυτό, να την τρώει τ’ αφεντικό…


21
Apr 10

Ο κύκλος που έκλεισε.

Πολλοί που εσάς θα έσιετε διαβάσει άρθρα μου στην εφημερίδα Πολίτης.

Με τον Πολίτη συνεργάζουμε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο περίπου. Εν μια συνεργασία που εξεκίνησε πολλά απρογραμμάτιστα τζιαι αυθόρμητα. Μια φίλη που τον Πολίτη εδιάβασε κάποια που τα άρθρα μου, αρέσαν της τζιαι επρότεινε μου μια μικρή στήλη στο “Παράθυρο” της Κυριακής.

Ξεκαθαρίζω για πρώτη τζιαι τελευταία φορά, ότι εν επλερώθηκα ούτε σέντ που τον Πολίτη ούτε τζιαι εζήτησα λεφτά. Ότι έγραφα, έγραφα το επειδή εγούσταρα τζιαι για κανένα άλλο λόγο.

Εδώ και 80 περίπου εβδομάδες, γράφω ένα μικρό άρθρο, γύρω στες 500 λέξεις, για να δημοσιευτεί στον Πολίτη της Κυριακής. Το ίδιο άρθρο δημοσιεύκεται τζιαι στο μπλόγκ μου παράλληλα.

Στες αρχές ήμουν ενθουσιασμένος τζιαι κάθε εβδομάδα επροσπαθούσα να γράψω κάτι καλύτερο. Με τον τζιαιρό όμως, άρκεψα να στερεύκω, εν ήξερα τι να γράψω τζιαι αρκετές φορές έγραφα το πρώτο πράμα που μου εκατέβαινε για να παραδώσω κάτι.

Σιγά, σιγά άρκεψα να αρκώ να στείλω άρθρο τζιαι έστελλα το τελευταία στιγμή. Έτσι εταλαιπωρούσα τους συντάκτες τζιαι γενικά όσους εβουρούσαν να κανονίσουν την έκδοση της Κυριακής.

Τα πιο πάνω όμως ήταν τα τελευταία μου προβλήματα. Υπήρχαν άλλα πράματα που με ενοχλούσαν παραπάνω.

Εκατέληξα που μπλόγκερ να γίνω “δημοσιογράφος”. Έγραφα κάτι για την εφημερίδα τζιαι μετά για το μπλόγκ μου. Αντί να εν η εφημερίδα ο καθρέφτης του μπλόγκ μου, εγίνηκε το αντίθετο. Το μπλόγκ μου εγίνηκε το αντίγραφο της εφημερίδας.

Η εφημερίδα επίσης, ένιωθα να με περιορίζει σε κάποια πράματα. Οι 450-500 λέξεις το πολλή, εν εμπορούσαν να εκφράσουν ακριβώς τα πράματα που ήθελα να πώ. Όποτε είχα κάτι να πω, ένιωθα ότι έλειφκεν ο τόπος στο χαρτί.

Τέλος, έμαθα να γράφω πάντα επειδή θέλω τζιαι όχι επειδή πρέπει. Μπορεί να κάμω ένα μήνα να γράψω κάτι, αλλά άμα εννα κάτσω να γράψω, εννα φάω ώρα, να το γράψω όπως νιώθω τζιαι όπως θέλω.

Εν εμπορούσα να συνεχίσω έτσι. Απογοήτευκα τον εαυτό μου, νιώθω ότι απογοήτευκα τους ανθρώπους που με εμπιστευτήκαν να γράφω τζιαμέ τζιαι ένιωθα μια αφόρητη πίεση κάθε φορά που έπρεπε να γράψω κάτι.

Ίσως να εν τζιαι ο τρόπος ζωής μου. Δουλεύκω που το πρωί ως την νύχτα τζιαι η δουλεία μου μπαίνει πολλα μες την ζωή μου. Στην δουλεία μου πρέπει να είμαι συνεπής τζιαι είμαι. Τζιαι θελω να είμαι συνεπής σε οτιδήποτε κάμνω στην ζωή μου. Αν δεν εμπορούσα να είμαι συνεπής με την εφημερίδα, έπρεπε να σταματήσω.

Έτσι λοιπόν, που την περασμένη Κυριακή, οι “Ιστορίες της Νέας Λήδρας” στον Πολίτη της Κυριακής, εφτάσαν στο τέλος τους. Ενας κύκλος που έκλεισε.

Εν έχω κανένα παράπονο που την εφημερίδα τζιαι τους ανθρώπους που εσυνεργάστηκα.

Αντιθέτως. Εκέρδισα πάρα πολλά πράματα που πλευράς εμπειρίας. Ανακάλυψα σε ποιό είδος συγγραφής έχω κλήση τζιαι κάποια που τα πράματα που έφκαλα μέσα που τούτη την πίεση, νομίζω εν που τα καλύτερα πράματα που έγραψα ποττέ. Έχω σχεδόν 80 κομμάθκια γραφής για τα οποία είμαι ιδιαίτερα περήφανος (είτε αρέσαν, είτε όχι) τζιαι επραγματοποίησα ένα που τα όνειρα που είχα πάντα. Να γράφω σε εφημερίδα.

Οι συνεργάτες μου ήταν άψογοι τζιαι πραγματικά ευχαριστώ τους για την εμπιστοσύνη που μου εδείξαν τζιαι την ευκαιρία που μου εδώσαν.

Επι της ευκαιρίας, έθελα ειδοποιήσω την πασιά που μου την είπε στο “Σκαλί” μια νύχτα πριν 2 χρόνια ότι αν ετηλεφώνησε στον Πολίτη να τους πεί να μεν ξαναδημοσιεύσουν άρθρο δικό μου, μάλλον εκλάσαν την.

Το ότι σταματώ που τον Πολίτη, εν σημαίνει ότι δεν θα ξαναγράψω σε εφημερίδα. Σημαίνει ότι προς το παρών, δεν μπορώ να το κάμνω. Σε τούτη την περίοδο της ζωής μου, τουλάχιστον. Ίσως πιο μετά να το ξαναδοκιμάσω, κάτω που άλλες συνθήκες. Άμα έχω κάτι να γράψω, που νομίζω ότι μπορεί να δημοσιευτεί, εννα το στέλλω. Αν υπάρχει χώρος τζιαι διάθεση ας το δημοσιεύκουν.

Το μπλόγκ πλέον δεν ονομάζεται νέο Λήδρας. Δεν έσιει καμιά σχέση με το τί ήταν το Ledras.com πριν 6 χρόνια. Εν τζιαιρός λοιπόν να φύει ο διαχωρισμός του νέο τζιαι παλιό Λήδρας. Όσοι δεν έσιετε ιδέα για τί πράμα μιλώ, καλύτερα να μεν μάθετε. Όσοι ξέρετε για τι πράμα μιλώ, καταλαβαίνετε ακριβώς γιατί το λαλώ.

Ξεκινά ένας καινούργιος κύκλος για το μπλόγκ τζιαι γενικά για την ζωή μου. Αποφάσισα να συγκεντρωθώ στα πράματα που με ευχαριστούν τζιαι να σκαρτάρω τα πράματα που με πιέζουν τζιαι που με εκνευρίζουν. Ως πάρατζει.


25
Mar 10

Η Στοά

Μόλις είχα φύει που το σπίτι κάποιου φίλου στο Newcastle, την πόλη που εσπούδασα για ένα περίπου χρόνο. Ήταν κατά η ώρα δύο το πρωί. Καθημερινή, οι δρόμοι της πόλης όφκιεροι.

Κανένας δεν κυκλοφορεί έτσι ώρες στην Αγγλία, πόσο μάλλον στο Newcastle που το κλίμα εν λλίο καλύτερο που τον Βόρειο Πόλο. Έννεν ακριβώς πολλή κρυάδα, οι θερμοκρασίες εν στην σιειρόττερη περίπτωση λλίο πιο πάνω που το μηδέν. Εν το ότι φυσά πάντα ένας παγωμένος αέρας που τρυπά τα κόκκαλα σου, όπως μια καυτή σμίλα εννα ετρυπούσε ένα κομμάτι βούτυρο.

Επερπατούσα στην κεντρική πλατεία της πόλης. Λλίο παρακάτω, δυο υπάλληλοι του δήμου εσυνοδεύκαν ένα φορτηγό τζιαι εσκορπίζαν άλας στους δρόμους για να μεν παγώσουν τζιαι να εν επικίνδυνοι.

«Χαράς την κράση τους», είπα τζιαι εκούρνιασα όσο πιο μέσα στο σακκάκι μου εμπορούσα.

Λλίο πριν το σπίτι μου, υπάρχει μια στοά δίπλα που μια γέφυρα. Εν συντόμι τζιαι συνήθως χρησιμοποιούν το φοιτητές για να διασταυρώνουν την λεωφόρο που περνά κάτω που την γέφυρα.

Τες νύχτες, η στοά δεν φοτίζεται. Υπάρχει ένα φώς στην αρχή της στοάς τζιαι ένα στο τέλος, τζιαμέ που ξεκινά η γέφυρα πάνω που τον δρόμο. Για να φτάσει κάποιος στην στοά, πρέπει να ανεβεί μια γυριστή, πέτρινη σκάλα που καταλήγει σε ένα διάδρομο.

Εν ξέρω εν επικίνδυνη η στοά τζείνη. Εν σίουρα φοιτσιάρικη. Τα δεκαπέντε σκοτεινά μέτρα που χρειάζεται να περπατήσει κάποιος για να φτάσει στην απέναντι πλευρά του διαδρόμου τζιαι στο φώς του δρόμου, μοιάζουν ατέλειωτα.

Ανέβηκα την σκάλα βιαστικά τζιαι επερπάτησα γλίορα για να φτάσω στην απέναντι πλευρά του διαδρόμου. Στην μέση της διαδρομής εκοντοστάθηκα τζιαι εγύρισα να δώ μέσα στην στοά. Ο ήχος των βημάτων μου εσταμάτησε τζιαι ο ήχος της πόλης που έπαιζε στο φόντο τόση ώρα, εγέμωσε την ατμόσφαιρα γυρώ μου.

Αριστερά, ένα παλιό κτήριο, γεμάτο γκράφιτι τζιαι δεξιά η στοά. Σκοτεινή, μυστήρια, όφκιερη. Τζιαι τα αυτοκίνητα να περνούν μανιασμένα κάτω που την γέφυρα λλίο παρακάτω. Τα πρωινά που επερνούσα που μέσα για να πάω πανεπιστήμιο, έβρισκα πλαστικές μπουκάλες μιλίτη τζιαι μισοτελειωμένα κεμπάμπ που το γυράδικο του Τούρκου λλίο πιο κάτω.

Σίουρα, έννεν τέρατα που εφουλιάζαν τες νύχτες μέσα στην στοά. Για καλό τζιαι για κακό όμως, ελάλουν της συγκάτοικου μου, της Έλενας, να προσέχει να μεν χρησιμοποιεί τζείνο τον δρόμο αμα ενύχτωνε τζιαι μετά.

Απορροφήθηκα για λλίο στο σκοτάδι της στοάς. Είχα ξεθαρρέψει τζιαι συνηθίσει το σκοτάδι της, ως τζείνη την στιγμή. Εν με φοίτσιαζε πλέον, ήδη ήμουν μπροστά της για δύο λεπτά τζιαι εν είχα πάθει απολύτως τίποτε. Επερίμενα να δώ τέρατα να κάθουνται στα σκαλιά τζιαι να ρουφούν μιλίτη. Να γελούν μεθυσμένα τζιαι να περιμένουν κάποιον να περάσει για να τον καταβροχθίσουν.

Τίποτε όμως.

Ώσπου τζιαι άκουσα μια φωνή πίσω μου. “Hey, mate!”.

Εκοπήκαν τα πόθκια μου τζιαι η καρδιά μου εφάκκαν σαν του λαού που περιμένει τον τζινηό να τον χτάρει. Εγύρισα να δώ. Θκύο μεθυσμένοι Εγγλέζοι που εμισοπερπατούσαν τζιαι εμισοκουτσουφλούσαν. Εσταματήσαν μπροστά μου τζιαι ερωτήσαν με αν ξέρω που μπορούν να έβρουν πουτάνες.

“I’ve no idea mate”, είπα τζιαι επροχώρησα να φύω.

“Wanker, foreigner”, είπε ο ένας. Εγύρισα τζιαι είδα τον. Κάτι εφώναξε σε ακαταλαβίστικη, μεθυσμένη, αργκό διάλεκτο τζιαι εκλώτσησε ένα γυάλινο μπουκάλι προς το μέρος μου.

Εγύρισα που την άλλη, τζιαι ετράβησε ο καθένας τον δρόμο του.


11
Mar 10

Οι κανονικοί άνθρωποι

Έσιει ανθρώπους που άμα ακούν μουσική κλαμουρίζουνται. Ακόμα τζιαι άμα ακούν κοινότυπα, χιλιοειπωμένα τραγούδια που μιλούν για τα ίδια τζιαι τα ίδια. Σάννα τζιαι ένα δάκτυλο πατά ένα κουμπί στην ψυσιή τους.

Επίσης, έσιει ανθρώπους, που άμα τρών νιώθουν άσιημα. Ακόμα τζιαι νηστικοί να εν ούλλη μέρα, μόλις βάλουν ένα βούκκο φαι μες το στόμα τους, νιώθουν ότι εν λαίμαργοι τζιαι ότι εν έπρεπε να φαν επειδή εννα πασιήνουν. Έσιει τζιαι κάποιους που άμα κάτσουν να φάν, τρών σάννα τζιαι εν θα ξαναφάν ποττέ στην ζωή τους. Τζιαι εν εντάξει.

Ξέρω επίσης, ότι κάποιοι άνθρωποι, μινήσκουν μόνοι τους στο σπίτι τζιαι κάθουνται ούλλη νύχτα μπροστά που μια οθόνη. Τζιαι ότι δείχνει καταπίνουν το σαν το ναρκωτικό. Μόνοι τους. Αλλά εν τους ενοχλεί. Επειδή, νιώθουν ότι εν μπορούν χειριστούν τον κόσμο έξω τζιαι προτιμούν να ακούν τζιαι να θωρούν παθητικά. Έτσι τους αρέσκει όμως.

Υπάρχουν άνθρωποι, που νομίζουν ότι εν οι θεοί του σεξ. Τζιαι παν κάθε νύχτα έξω με σκοπό να έβρουν κάποιο ή κάποια τζιαι να τους το αποδείξουν. Τζιαι άμα εν τα καταφέρουν, μαραζώνουν τζιαι νιώθουν ανίκανοι. Κάποιοι άλλοι, νομίζουν ότι έννεν καλοί τζιαι απλά αποφεύγουν όσο μπορούν να το κάμνουν. Φοούνται ότι εννα το ανακαλύψει ο κόσμος τζιαι εννα τους περιπαίζει. Άλλοι απλά βαρκούνται το τζιαι προτιμούν να διαβάζουν.

Έσιει πλάσματα, που εν πάντα νευριασμένα, που εν πάντα αγχωμένα με την δουλεία, με το σπίτι, την οικογένεια. Που αν τους πίαεις που την μούττη εννα εκραγούν τζιαι όποτε κάτσουν να πνάσουν, διερωτούνται τί θα γίνει, αν η αυριανή μέρα έννεν όπως την υπολογίζουν. Κάποιοι που τούτους απότυχαν τζιαι η ζωή εγονάτισε πάνω στα ζηνίσια τους, όπως τον βοσκό που μάσιετε να σφάξει το αρνί. Εν είχαν άλλη επιλογή όμως τζιαι επροσπαθήσαν να ξανασταθούν στα πόθκια τους.

Κάποιοι, ζουν μια δεύτερη ζωή. Που ο ήρωας εν ο εαυτός τους. Αλλά στην ζωή τζείνη, εν παν κάθε μέρα δουλεία. Ούτε τζιαι βουρούν τους οι τράπεζες για να πιερώσουν την δόση τους. Γυρίζουν τον κόσμο άνεννοιας τζιαι εν έτοιμοι να κάμουν τα πάντα χωρίς να σκέφτουνται τα ρίσκα τζιαι τες συνέπειες.

Έσιει τζιαι κάποιους ανάμεσα μας, που άμα ακούσουν ότι εσυνέβηκε κάτι καλό στους άλλους, βαθκιά μέσα τους ζηλεύκουν. Επειδή νιώθουν ότι κάτι τέθκοιο εν θα τους συμβεί ποττέ. Εν το δείχνουν όμως τζιαι διούν συγχαρητήρια τζιαι προσπαθούν όσο μπορούν να εν χαρούμενοι για την ευτυχία των άλλων. Τζιαι εν υποκρίνουνται, απλά εύχονται να εσυνέβαινε τζιαι σε τζείνους κάποτε κάτι παρόμοιο.

Υπάρχουν ανθρώποι, που εν θα σου πουν ποττέ, σ’ αγαπώ. Φίλοι σου, συγγενείς σου, σύντροφοι σου. Έστω τζιαι αν μέσα τους, ξέρουν το ότι αγαπούν σε παραπάνω που την ζωή τους τζιαι εννα εδιούσαν τα πάντα για σένα. Η λέξη τούτη δυσκολεύκεται να φκεί που το στόμα τους αλλά εν γραμμένη πάνω στες πράξεις τους.

Κάποιοι, εν οι μεγαλύτεροι επιστήμονες στον κόσμο αλλά εν το ξέρουν, άλλοι έχουν μια ιδέα που μπορεί να αλλάξει το σύμπαν αλλά εν το λαλούν επειδή φοούνται ότι εν ηλίθια, μερικοί εν σπουδαίοι συγγραφείς αλλά ότι γράφουν φυλάουν το στα συρτάρκα τους τζιαι εν το θκιαβάζει ποττέ κανένας. Ούλλοι εννα πεθάνουν μια μέρα τζιαι εν θα μάθουμε ποττέ ούτε ποιοι ήταν, ούτε τι εννα εμπορούσαν να κάμουν.

Είπαν μου ότι υπάρχουν τζιαι άνθρωποι που εν κανονικοί, σαν τζείνους που θωρούμε στην τηλεόραση, αλλά εν εγνώρισα ποττέ κανένα που κοντά. ..