11
Mar 10

Οι κανονικοί άνθρωποι

Έσιει ανθρώπους που άμα ακούν μουσική κλαμουρίζουνται. Ακόμα τζιαι άμα ακούν κοινότυπα, χιλιοειπωμένα τραγούδια που μιλούν για τα ίδια τζιαι τα ίδια. Σάννα τζιαι ένα δάκτυλο πατά ένα κουμπί στην ψυσιή τους.

Επίσης, έσιει ανθρώπους, που άμα τρών νιώθουν άσιημα. Ακόμα τζιαι νηστικοί να εν ούλλη μέρα, μόλις βάλουν ένα βούκκο φαι μες το στόμα τους, νιώθουν ότι εν λαίμαργοι τζιαι ότι εν έπρεπε να φαν επειδή εννα πασιήνουν. Έσιει τζιαι κάποιους που άμα κάτσουν να φάν, τρών σάννα τζιαι εν θα ξαναφάν ποττέ στην ζωή τους. Τζιαι εν εντάξει.

Ξέρω επίσης, ότι κάποιοι άνθρωποι, μινήσκουν μόνοι τους στο σπίτι τζιαι κάθουνται ούλλη νύχτα μπροστά που μια οθόνη. Τζιαι ότι δείχνει καταπίνουν το σαν το ναρκωτικό. Μόνοι τους. Αλλά εν τους ενοχλεί. Επειδή, νιώθουν ότι εν μπορούν χειριστούν τον κόσμο έξω τζιαι προτιμούν να ακούν τζιαι να θωρούν παθητικά. Έτσι τους αρέσκει όμως.

Υπάρχουν άνθρωποι, που νομίζουν ότι εν οι θεοί του σεξ. Τζιαι παν κάθε νύχτα έξω με σκοπό να έβρουν κάποιο ή κάποια τζιαι να τους το αποδείξουν. Τζιαι άμα εν τα καταφέρουν, μαραζώνουν τζιαι νιώθουν ανίκανοι. Κάποιοι άλλοι, νομίζουν ότι έννεν καλοί τζιαι απλά αποφεύγουν όσο μπορούν να το κάμνουν. Φοούνται ότι εννα το ανακαλύψει ο κόσμος τζιαι εννα τους περιπαίζει. Άλλοι απλά βαρκούνται το τζιαι προτιμούν να διαβάζουν.

Έσιει πλάσματα, που εν πάντα νευριασμένα, που εν πάντα αγχωμένα με την δουλεία, με το σπίτι, την οικογένεια. Που αν τους πίαεις που την μούττη εννα εκραγούν τζιαι όποτε κάτσουν να πνάσουν, διερωτούνται τί θα γίνει, αν η αυριανή μέρα έννεν όπως την υπολογίζουν. Κάποιοι που τούτους απότυχαν τζιαι η ζωή εγονάτισε πάνω στα ζηνίσια τους, όπως τον βοσκό που μάσιετε να σφάξει το αρνί. Εν είχαν άλλη επιλογή όμως τζιαι επροσπαθήσαν να ξανασταθούν στα πόθκια τους.

Κάποιοι, ζουν μια δεύτερη ζωή. Που ο ήρωας εν ο εαυτός τους. Αλλά στην ζωή τζείνη, εν παν κάθε μέρα δουλεία. Ούτε τζιαι βουρούν τους οι τράπεζες για να πιερώσουν την δόση τους. Γυρίζουν τον κόσμο άνεννοιας τζιαι εν έτοιμοι να κάμουν τα πάντα χωρίς να σκέφτουνται τα ρίσκα τζιαι τες συνέπειες.

Έσιει τζιαι κάποιους ανάμεσα μας, που άμα ακούσουν ότι εσυνέβηκε κάτι καλό στους άλλους, βαθκιά μέσα τους ζηλεύκουν. Επειδή νιώθουν ότι κάτι τέθκοιο εν θα τους συμβεί ποττέ. Εν το δείχνουν όμως τζιαι διούν συγχαρητήρια τζιαι προσπαθούν όσο μπορούν να εν χαρούμενοι για την ευτυχία των άλλων. Τζιαι εν υποκρίνουνται, απλά εύχονται να εσυνέβαινε τζιαι σε τζείνους κάποτε κάτι παρόμοιο.

Υπάρχουν ανθρώποι, που εν θα σου πουν ποττέ, σ’ αγαπώ. Φίλοι σου, συγγενείς σου, σύντροφοι σου. Έστω τζιαι αν μέσα τους, ξέρουν το ότι αγαπούν σε παραπάνω που την ζωή τους τζιαι εννα εδιούσαν τα πάντα για σένα. Η λέξη τούτη δυσκολεύκεται να φκεί που το στόμα τους αλλά εν γραμμένη πάνω στες πράξεις τους.

Κάποιοι, εν οι μεγαλύτεροι επιστήμονες στον κόσμο αλλά εν το ξέρουν, άλλοι έχουν μια ιδέα που μπορεί να αλλάξει το σύμπαν αλλά εν το λαλούν επειδή φοούνται ότι εν ηλίθια, μερικοί εν σπουδαίοι συγγραφείς αλλά ότι γράφουν φυλάουν το στα συρτάρκα τους τζιαι εν το θκιαβάζει ποττέ κανένας. Ούλλοι εννα πεθάνουν μια μέρα τζιαι εν θα μάθουμε ποττέ ούτε ποιοι ήταν, ούτε τι εννα εμπορούσαν να κάμουν.

Είπαν μου ότι υπάρχουν τζιαι άνθρωποι που εν κανονικοί, σαν τζείνους που θωρούμε στην τηλεόραση, αλλά εν εγνώρισα ποττέ κανένα που κοντά. ..


07
Feb 10

Θεσσαλονίκη (Γιώργος Ζαμπέτας – Δημήτρης Μητροπάνος)

Ένα τραγούδι που μου θύμισε ένας φίλος πριν λίγες μέρες.

Γραμμένο απο ένα απο τους πιο σπουδαίους συνθέτες της Ελλάδας και με την εκτέλεση του μεγαλύτερου για μένα λαικού τραγουδιστή για μια απο τις πιο όμορφες πόλεις στον κόσμο.

Αριστούργημα.

Θα πάρω το αμάξι μου στην τζέπη χαρτζιλίκι……


02
Feb 10

Waiting (Miranda van den Heuvel)

alone-13004 Waiting for your life to begin
Waiting for your team to win
Waiting for the bus to arrive
Waiting for your kid to strive
Waiting for the rain to pass
Waiting for the bell after class
Waiting for the job of your dream
Waiting for things to become what they seem
Waiting for inspiration to come
Waiting to become rich and then some
Waiting for a person to change
Waiting for motion to become a range
Waiting for a bad mood to disappear
Waiting for your head to clear
Waiting for your boss to see your worth
Waiting for heaven on earth
Waiting for what is your due
Waiting for a cue
Waiting for someone to understand
Waiting for your enemies to be banned
Waiting for the world to get better
Waiting for that liberating letter
Waiting for something that will never come
Waiting for things to become undone
Waiting for wisdom to teach you
that waiting is just loosing time to get through


28
Jan 10

Ο Μπούκκης

“Εχτές ρε φίλε, άνοιξα το μπούκκικο η ώρα 9 το πρωί. Είσιεν ένα τύπο, εκαρτέραν με πόξω. Σάννα τζιαι εθώρεν με όρομα την νύχτα. Τώρα να κάμω καφέ τζιαι να σου τα πω καλύτερα.”

Ο Πανίκκος, εν 23 χρονών. Δουλέφκει στο μπούκκικο του θείου του. Ετέλειωσεν την τεχνική σχολή αλλά εν εσπούδασε, εν του αρέσκαν τα γράμματα. Έκαμε λλίες δουλείες, ευκαιριακά, χωρίς να σκέφτεται το μέλλον. Ηλεκτρολόγος, ντελίβερι, σε περίπτερο. Σε κάποια φάση άνοιξε δουλεία δική του, έφερνε ηλεκτρονικά που την Κίνα τζιαι επούλαν. Σήμερα όμως, ούλλοι έχουν ίντερνετ τζιαι μπορούν να γοράζουν τα πράματα πιο φτηνά.

Ο θείος του, άμα τζιαι είδεν τον πως εν έκαμνε χαΐρι μόνος του, έπιασε τον που κοντά να του δουλέφκει στο μπούκκικο. Πάει το πρωί τζιαι ανοίει το τζιαι σχολάνει το απόγευμα.

“Κάθουμαι ούλλη μέρα”, λαλεί, “ποσκολιούμαι μες το ίντερνετ, παίζω κανένα κουπόνι τζιαι πιερώνουμε τζιόλας. Εννα με πάρει ως πάρατζει τζιαι μετά θωρώ τι εννα κάμω.”

Έφερεν τον καφέ τζιαι έκατσε στο τραπεζάκι μου.

Γυρώ μας, τηλεοράσεις. Πρέπει να είσιεν καμια 30ρκα, ποτζείνες τες λεπτές τζιαι τες μεγάλες. Τι χρώμα ήταν ο τοίχος δεν εκαταλάβαινες, που τες πολλές που είσιεν. Τζιαι καμπόσα κομπιούτερ σε σειρά, πάνω σε ένα πάγκο με σχήμα Π.

Οι τοίχοι του, ένα ψηφιδωτό τεχνολογίας. Τζιαι τα χρώματα του ψηφιδωτού, αππάροι, αριθμοί, μάππες τζιαι διάφορα άλλα που εν εκατάλαβα. Ο παράδεισος του κουμαρτζή.

Ο Πανίκκος εσυνέχισε την κουβέντα. “Άνοιξα την πόρτα που λαλείς τζιαι έδωκε μέσα ο παρέας. Εθυμούμουν τον που την προηγούμενη νύχτα, ήταν δαμέ ως αργά τζιαι έχασε καμια πεντακοσιά ευρώ.”

“Είπε μου να του βάλω πεντακόσια ευρώ να παίξει. Βάλλω του, παίζει τα, ύστερα που καμιά ώρα έχασεν τα ούλλα τζιαι εσηκώθηκε τζιαι έφυε. Την νύχτα ήρτεν πάλε. Βάλλω του αλλο πεντακόσια ευρώ. Ώσπου να κλείσουμε έχασε τα τζιαι τζείνα.”

“Για να μεν σου τα πολυλογώ ρε φίλε, έχασε 1500 ευρώ σε 2 νύχτες. Όσα φκάλλω εγώ σε ένα μήνα.”

“Όπου τζιαι να ‘σαι άκου τον. Εννα έρτει πάλε να παίξει να φκάλει τα σπασμένα.”

Εν επρόλαβε να τελείωσει την κουβέντα του ο Πανίκκος. Ο παρέας εμπήκε της πόρτας τζιαι επήεν βουρητός στο ταμείο. Κυπραίος, γύρω στα 35. Ψηλός με μαυρισμένο πρόσωπο τζιαι απεριποίητα γένια τζιαι μαλλιά. Πρέπει μόλις να είσιεν σχολάσει που την δουλεία, εφορουσε μια φόρμα του μηχανικού, πορτοκαλιά τζιαι άσπρη φανέλα που μέσα.

Ο Πανίκκος έβαλε του αλλο πεντακόσια ευρώ στο λογαριασμό του, ο παρέας επαράγγειλε καφέ τζιαι έκατσε σε ένα κομπίουτερ.

Ύστερα που καμιά ώρα εσηκώθηκε τζιαι ήρτε προς το μέρος μας. “‘Άνοιξε το ταμείο ρε Πανίκκο τζιαι εκέρδισα σήμερα.” Ο Πανίκκος επίερωσεν τον τζιαι ο παρέας έφυεν.

“Εκέρδισε καμιά τρακοσιά ευρώ. Ήρτεν με πεντακόσια τζιαι φεύκει με οκτακόσια τωρά.”

“Το κουμάρι ρε φίλε εν το σιηρόττερο ναρκωτικό. Θορώ τους δαμέσα, τρων του κόσμου τες λίρες. Κερτούν μια φορά, γλυκανίσκουν τζιαι παίζουν αλλο τόσα.”

“Τούτος έκαμε χαρά πως εκέρδισε τρακόσια ευρώ. Εμάχουμουν να του πώ, να μου τα αφήκει δαμέ. Ο μπούκκης εν τζιαι χάννει ρε φίλε. Πάλε δαμέ εννα τα φέρει.”

Το μπούκκικο ήδη είσιεν αρκέψει να γεμώνει κόσμο. Ο Πανίκκος εσηκώθηκε τζιαι εξαναείπε “Ο μπούκκης, εν χάννει. Τζιαι τούτοι ούλλοι καρτερούν να κερδίσουν.”


23
Dec 09

Η εθνική μηχανή

Εν πρέπει να ήμουν πάνω που 7-8 χρονών. Θυμούμαι ότι ήμουν δευτέρα ή Τρίτη δημοτικού. Ήταν μια εθνική επέτειος τζιαι είμαστε μαζεμένα ούλλα τα μωρά του σχολείου στην αυλή, για να μας μιλήσει ο διευθυντής.

Εν θυμούμαι τι έγινε μετά την γιορτή αλλα ούτε τζιαι θυμούμαι τι έκαμνα πριν. Έμεινε στο νού μου, όπως την μεταξοτυπία, τζείνη η μια ώρα που εστεκούμαστε ούλλοι στοιχημένοι ανα τάξη τζιαι ακούαμε τον διευθηντή να μας μιλά για την επέτειο.

Θυμούμαι που μας εμίλησε για τον Λεωνίδα τζιαι τους τριακόσιους του. Που επροτάξαν τα στήθη τους στους Πέρσες τζιαι ανακόψαν την πορεία τους προς την υπόλοιπη Ελλάδα. Που έστω τζιαι λλίοι, εβάλαν τα με τες ορδές των βάρβαρων εχθρών από την ανατολή τζιαι αντιμετώπισαν τους ηρωικά. Που επεθάναν σαν ήρωες τζιαι εμείναν στην ιστορία.

Συνεχίζοντας, είπε μας για την Κύπρο μας που ήταν πατημένη που τον βάρβαρο κατακτητή για τόσα χρόνια. Που επειδή ζήλεψαν την ομορφιά της, οι Αττίλες εισέβαλαν στα άγια εδάφη της τζιαι εμοιράσαν την στα δύο. Αλλά μια μέρα, θα επιστρέψουμε στην Κερύνεια μας, στην Αμμόχωστο μας τζιαι στο Καρπάσι μας τζιαι θα διώξουμε τους Αττίλες που το νησί μας.

Ο διευθυντής, τελειώνοντας την ομιλία του, είπε μας ένα απόφθεγμα του Γουινστον Τσωρτσιλ. «Οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες. Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».

Αν τζιαι μωρό, ενθουσιάστηκα. Ένιωσα περήφανος που είμαι Έλληνας, που έχω έτσι προγόνους. Ένιωσα ότι πρέπει να σταθώ αντάξιος της τιμημένης ιστορίας που έχω στην πλάτη μου. Ένιωσα παράλληλα ένα μίσος για τους κατακτητές που μας στερούν την γή μας τόσα χρόνια. Που εφέραν τον πόλεμο, τον πόνο τζιαι την σκλαβιά στην Κύπρο μας.

Η γιορτή εσυνέχισε με ένα ποίημα που απήγγειλε μια συμμαθήτρια μου, η Χριστίνα. «Είμαι μια Ελληνοπούλα» ελάλεν «και σαν μια Κυπριοπούλα» εσυνέχιζε.

Μια δασκάλα, εδιάβασε μια ομιλία μετά. Λλίο πιο απλοϊκή που τζείνη του διευθυντή μας. Σε κάποια σημεία, αραιά και που ανέφερε τζιαι την λέξη ειρήνη στην Κύπρο.

Η σκηνή που παίζει στο νου μου συνέχεια, άμα θυμούμαι τζείνη τη μέρα, εν όταν εφκήκε ένας μαθητής της έκτης τάξης τζιαι εφώναζε συνθήματα τα οποία έπρεπε να επαναλαμβάνουμε ούλλοι μαζί.

«Ένας είναι ο εχθρός, ο Ντεκτάς ο φαλακρός»

«Έξω οι Τούρκοι, από την Κύπρο»

«Η Αμμόχωστος είναι Ελληνική»

«Θέλουμε ειρήνη στην Κύπρο μας»

Η γιορτή ετέλειωσε με 2-3 τραγούδια που την χορωδία του σχολείου τζιαι μετά επήαμε στις τάξεις μας.

Ένιωθα πολλά συναισθήματα τα οποία εν είχα την ικανότητα να αναγνωρίσω, σε τζείνη την ηλικία. Οργή, λύπη, μίσος, περηφάνια. Είχα τζιαι πολλές ερωτήσεις, αλλά εν εθεωρούσα ότι έπρεπε να τες κάμω. Οι δασκάλοι μας εξέραν καλύτερα που μας, εν εχρειάζετουν να ξέρω κάτι παραπάνω από όσα μας ελαλούσαν.

Εσυνέχισα να σκεφτουμαι την γιορτή για ακόμα 10-20 λεπτά. Μετα εφκήκαμε διάλλειμα τζιαι ενδιέφερε με παραπάνω η μάππα, η καττίνα τζιαι το τρεχτό, παρά το πρόβλημα της Κύπρου.

Το μήνυμα εστάληκε όμως. Όπως το σφουγγάρι απορρόφησα το τζιαι επεράσαν χρόνια να μπορέσω να το ποσφίξω που το νού μου.

Οι Τούρκοι εν εχθροί μας, έννεν δαμέ ο τόπος τους, είμαστε περήφανοι Έλληνες, πρέπει να τους διώξουμε έστω τζιαι αν τούτο σημαίνει να θυσιάσουμε την ζωή μας τζιαι η ειρήνη εννα έρτει μόνο αν φύουν οι Τούρκοι που την Κύπρο. Το νησί εν δικό μας.

Η μηχανή συνεχίζει να παράγει.