28
Jul 10

Anything


23
Jul 10

Columbine: Who’s Fault is it? (Marilyn Manson)

“Εγνώρισα” τον Marilyn Manson, που ένα άνθρωπο που θεωρώ οτι επηρέασε με σε πολλά πράματα στην ενήλικη μου ζωή. Ίσως να πώ περισσότερα για τούτο τον άνθρωπο μια μέρα, προς το παρών ελάχιστοι γνωρίζουν ότι υπήρξε τούτος ο άνθρωπος τζιαι μόνο εγώ αναγνωρίζω την επιρροή που είσιεν πάνω μου.

Έδωκε μου ένα βιβλίο του το “The long hard road out of hell” το οποίο τζιαι εδιάβασα σε ένα Σαββατοκυρίακο. Μόνο τότε εκατάλαβα πόσο έξυπνος τζιαι πόσο παρεξηγημένος χαρακτήρας εν ο Marilyn Manson. Πόσα κοινά έχουμε μαζί του τζιαι ότι στο πρόσωπο του κανονικά έπρεπε να θωρούμε πόσο άσιημοι είμαστε εμείς τζιαι η κοινωνία μας.

Το άρθρο που εννα ακολουθήσει εν στα Αγγλικά τζιαι θεωρώ το ένα που τα πολλά καλά άρθρα που εδιάβασα ως τωρά. Εν γραμμένο πριν 11 χρόνια, οπόταν πρέπει να ληφθεί υπόψην τζιαι το πλαίσιο της εποχής. Ασχολείται με την σφαγή στο Columbine το 1999, όπου δύο μαθητές επιτεθήκαν με όπλα τζιαι βόμβες στο σχολείο τους, σκοτώνοντας 12 μαθητές. Εν έχω τίποτε άλλο να πω, διαβάστε το άρθρο, αξίζει.

It is sad to think that the first few people on earth needed no books, movies, games or music to inspire cold-blooded murder. The day that Cain bashed his brother Abel’s brains in, the only motivation he needed was his own human disposition to violence. Whether you interpret the Bible as literature or as the final word of whatever God may be, Christianity has given us an image of death and sexuality that we have based our culture around. A half-naked dead man hangs in most homes and around our necks, and we have just taken that for granted all our lives. Is it a symbol of hope or hopelessness? The world’s most famous murder-suicide was also the birth of the death icon — the blueprint for celebrity. Unfortunately, for all of their inspiring morality, nowhere in the Gospels is intelligence praised as a virtue.

A lot of people forget or never realize that I started my band as a criticism of these very issues of despair and hypocrisy. The name Marilyn Manson has never celebrated the sad fact that America puts killers on the cover of Time magazine, giving them as much notoriety as our favorite movie stars. From Jesse James to Charles Manson, the media, since their inception, have turned criminals into folk heroes. They just created two new ones when they plastered those dipshits Dylan Klebold and Eric Harris’ pictures on the front of every newspaper. Don’t be surprised if every kid who gets pushed around has two new idols.

We applaud the creation of a bomb whose sole purpose is to destroy all of mankind, and we grow up watching our president’s brains splattered all over Texas. Times have not become more violent. They have just become more televised. Does anyone think the Civil War was the least bit civil? If television had existed, you could be sure they would have been there to cover it, or maybe even participate in it, like their violent car chase of Princess Di. Disgusting vultures looking for corpses, exploiting, fucking, filming and serving it up for our hungry appetites in a gluttonous display of endless human stupidity.

When it comes down to who’s to blame for the high school murders in Littleton, Colorado, throw a rock and you’ll hit someone who’s guilty. We’re the people who sit back and tolerate children owning guns, and we’re the ones who tune in and watch the up-to-the-minute details of what they do with them. I think it’s terrible when anyone dies, especially if it is someone you know and love. But what is more offensive is that when these tragedies happen, most people don’t really care any more than they would about the season finale of Friends or The Real World. I was dumbfounded as I watched the media snake right in, not missing a teardrop, interviewing the parents of dead children, televising the funerals. Then came the witch hunt.

Man’s greatest fear is chaos. It was unthinkable that these kids did not have a simple black-and-white reason for their actions. And so a scapegoat was needed. I remember hearing the initial reports from Littleton, that Harris and Klebold were wearing makeup and were dressed like Marilyn Manson, whom they obviously must worship, since they were dressed in black. Of course, speculation snowballed into making me the poster boy for everything that is bad in the world. These two idiots weren’t wearing makeup, and they weren’t dressed like me or like goths. Since Middle America has not heard of the music they did listen to (KMFDM and Rammstein, among others), the media picked something they thought was similar.

Responsible journalists have reported with less publicity that Harris and Klebold were not Marilyn Manson fans — that they even disliked my music. Even if they were fans, that gives them no excuse, nor does it mean that music is to blame. Did we look for James Huberty’s inspiration when he gunned down people at McDonald’s? What did Timothy McVeigh like to watch? What about David Koresh, Jim Jones? Do you think entertainment inspired Kip Kinkel, or should we blame the fact that his father bought him the guns he used in the Springfield, Oregon, murders? What inspires Bill Clinton to blow people up in Kosovo? Was it something that Monica Lewinsky said to him? Isn’t killing just killing, regardless if it’s in Vietnam or Jonesboro, Arkansas? Why do we justify one, just because it seems to be for the right reasons? Should there ever be a right reason? If a kid is old enough to drive a car or buy a gun, isn’t he old enough to be held personally responsible for what he does with his car or gun? Or if he’s a teenager, should someone else be blamed because he isn’t as enlightened as an eighteen-year-old?

America loves to find an icon to hang its guilt on. But, admittedly, I have assumed the role of Antichrist; I am the Nineties voice of individuality, and people tend to associate anyone who looks and behaves differently with illegal or immoral activity. Deep down, most adults hate people who go against the grain. It’s comical that people are naive enough to have forgotten Elvis, Jim Morrison and Ozzy so quickly. All of them were subjected to the same age-old arguments, scrutiny and prejudice. I wrote a song called “Lunchbox,” and some journalists have interpreted it as a song about guns. Ironically, the song is about being picked on and fighting back with my Kiss lunch box, which I used as a weapon on the playground. In 1979, metal lunch boxes were banned because they were considered dangerous weapons in the hands of delinquents. I also wrote a song called “Get Your Gunn.” The title is spelled with two n’s because the song was a reaction to the murder of Dr. David Gunn, who was killed in Florida by pro-life activists while I was living there. That was the ultimate hypocrisy I witnessed growing up: that these people killed someone in the name of being “pro-life.”

The somewhat positive messages of these songs are usually the ones that sensationalists misinterpret as promoting the very things I am decrying. Right now, everyone is thinking of how they can prevent things like Littleton. How do you prevent AIDS, world war, depression, car crashes? We live in a free country, but with that freedom there is a burden of personal responsibility. Rather than teaching a child what is moral and immoral, right and wrong, we first and foremost can establish what the laws that govern us are. You can always escape hell by not believing in it, but you cannot escape death and you cannot escape prison.

It is no wonder that kids are growing up more cynical; they have a lot of information in front of them. They can see that they are living in a world that’s made of bullshit. In the past, there was always the idea that you could turn and run and start something better. But now America has become one big mall, and because of the Internet and all of the technology we have, there’s nowhere to run. People are the same everywhere. Sometimes music, movies and books are the only things that let us feel like someone else feels like we do. I’ve always tried to let people know it’s OK, or better, if you don’t fit into the program. Use your imagination — if some geek from Ohio can become something, why can’t anyone else with the willpower and creativity?

I chose not to jump into the media frenzy and defend myself, though I was begged to be on every single TV show in existence. I didn’t want to contribute to these fame-seeking journalists and opportunists looking to fill their churches or to get elected because of their self-righteous finger-pointing. They want to blame entertainment? Isn’t religion the first real entertainment? People dress up in costumes, sing songs and dedicate themselves in eternal fandom. Everyone will agree that nothing was more entertaining than Clinton shooting off his prick and then his bombs in true political form. And the news — that’s obvious. So is entertainment to blame? I’d like media commentators to ask themselves, because their coverage of the event was some of the most gruesome entertainment any of us have seen.

I think that the National Rifle Association is far too powerful to take on, so most people choose Doom, The Basketball Diaries or yours truly. This kind of controversy does not help me sell records or tickets, and I wouldn’t want it to. I’m a controversial artist, one who dares to have an opinion and bothers to create music and videos that challenge people’s ideas in a world that is watered-down and hollow. In my work I examine the America we live in, and I’ve always tried to show people that the devil we blame our atrocities on is really just each one of us. So don’t expect the end of the world to come one day out of the blue — it’s been happening every day for a long time.

MARILYN MANSON
(May 28, 1999)

Posted May 28, 1999 12:00 AM


17
Jul 10

Original


07
Jul 10

Οι μαννοί

Εσιει τζιαιρό να γράψω. Πολλά σπάνια κάμνω τόσο τζιαιρό να γράψω κάτι.

Αν τζιαι έχω πολλά να πώ, τελευταία εμπήκα μες το κανάλι της αναποφασιστικότητας τζιαι της αδιαφορίας.

Κάθουνται πας τους ώμους μου τα θκιαολούθκια της συνείδησης μου τζιαι σουξουλούν με συνέχεια.

Ναι, εγώ έχω θκυο θκιαολούθκια, εν έχω αγγελούι να κάθετε πάνω στους ώμους μου. Εν χρειάζεται να με σκουντρέψει κάτι για να κάμω κάτι κοινωνικά αποδεκτό, την μαλακία κάμνω την τζιαι μόνος μου. Τα θκιαολούθκια σκουντρούν με να αντιδράσω, απλά διαφωνούν στους τρόπους τζιαι τες μεθοδολογίες.

Μάχουνται μου που λέτε να σηκώσω κκελλέ. Να ανοίξω το στόμα μου. Αλλά εγώ εβαρέθηκα. Εβαρέθηκα να μιλώ, να λαλώ του κόσμου την γνώμη μου, να φορήσω τα γυαλιά τα δικά μου σε κάποιους, τζιαι να τους κουντήσω να δούν που την δική μου οπτική γωνιά.

Ο κόσμος όσον πάει μαννουτζιάζεται παραπάνω. Άρκεψα να καταλαβαίνω ότι εν ανίατη τούτη η ασθένια. Η μαννουτζίαση.

Ούλλοι γενιούμαστε κενοί. Χωρίς σκέψεις τακτικής, χωρίς γνώμη. Tabula rasa όπως μου απαντά η φιλενάδα μου αμα με ρωτά “Τι σκέφτεσαι;” τζιαι εγώ λαλώ τις “Τίποτε..”

Κάποιοι που μας εν δεχούμαστε την ζωή όπως μας την επιβάλλουν. Θκιαβάζουμε, ρωτούμε, προβληματιζούμαστε, ψάχνουμε, διαμορφώνουμε γνώμη.

Άλλοι εξελίσσουνται σε κόπιες ο ένας του άλλου. Ίδιες απόψεις, ίδιες απαράλλαχτες γνώμες ο ένας με τον άλλο. Ντύνουνται, λειτουργούν, αντιδρούν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, ο ένας όπως τον άλλο. Φοούνται να ξωκίλουν, να ταράξουν λλίο που το μονοπάτι, άμπα τζιαι μετά εν τους θέλει η αγέλη. Άμπα τζιαι δακτυλοδείξουν τους τζιαι αποφασίσουν ότι εν ανοίκουν στο σύνολο.

Για τούτο φυσικά υπεύθηνο εν το πολιτιστικό τζιαι κοινωνικό υπόβαθρο που μεγαλώνουμε. Η θρησκεία πάνω που ούλλα, η πατρίδα μετά. Τούτα επιβάλλουν τα κόμματα τζιαι οι παπάες για τον απούστατο λόγο. Να κρατούν τον κόσμο μαννουτζιασμένο τζιαι αδιάφορο.

Δέτε γυρώ σας. Έσιει κανένα που φακκά πέννα για οτιδήποτε, χωρίς να του πούν; Έσιει κανένα που αντιδρά χωρίς να του εξηγήσουν πως πρέπει να αντιδράσει τζιαι πότε;

Αντιδράτε μόνο αμα εν η επέτειος της εισβολής, που η ώρα 12:00 το μεσημέρι ως η ώρα 12:45, στο προαύλιο μπροστά που το διευθηντήριο. Αντιδράτε μόνο αμα έσιει δημοψήφισμα που εν συφφέρει τους πολιτικούς μας, που η ώρα 08:00 το πρωί ως η ώρα 18:00 το δείλις. Ελάτε πρωί όμως για να προλάβετε ύστερα να πάτε θάλασσα τζιαι να γλυτώσετε την κίνηση.

Ψηφίστε ότι εψήφιζεν ο τζιήρης σας. Στο γήπεδο φωνάξτε μόνο ότι φωνάζουν οι υπόλοιποι. Τζιαι άμα γίνει κάτι που δεν είναι προς το συμφέρον του συνόλου, κλείστε τα μάθκια σας.

Όπως τα γραφικά μες το κομπιούτερ. Οι παραπάνω ππιούν αμα τους πουν, φωνάζουν αμα τους πουν τζιαι λειτουργούν μόνο αμα τους πουν. Ότι πουν τα νέα, ότι πει η τηλεόραση. Σάννα τζιαι έχουν σύρματα πιντωμένα, ακόμα τζιαι στις πιο ζωτικές τους λειτουργίες, τζιαι το κοντρόλ κρατούν το στα κανάλια. Πατούν κουμπιά τζιαι ότι θέλουν να γίνει γίνεται. Τζιαι εμείς ενομίζαμε ότι το Matrix εν έργο.

Ο κόσμος εν μαννός.

Προχτές είδα κάτι φυλλάδια για ενα μωρό που έσιει πρόβλημα. Εννα γίνουν εκδηλώσεις για να το βοηθήσουν. Πολλά καλά κάμνουν. Οι χορηγοί όμως τι γυρεύκουν; Τζιαι γιατί μόνο για τζείνο το μωρό; Τα άλλα μωρά που έχουν προβλήματα γιατι εν βοηθά κανένας; Γιατι το μομέντουμ να κτίζεται μόνο αμα μας πουν ότι πρέπει να κτιστεί;

Γιατί είμαστεν ανθρώποι μόνο αμα μας πούν τζιαι μόνο όποτε τζιαι για όποιον μας πούν;

Αρνιά, αρνιά πασιά. Τρων ούλλη μέρα χόρτο τζιαι ο βοσκός φωνάζει τους τζιαι κάμνει τα να πιστεύκουν ότι προστατεύκει τα που τον λύκο. Ενώ ο ίδιος κάθεται στην άκρα, παίζει πιθκιάβλι τζιαι ξεκουράζεται. Άμα γουστάρει κάτι, πέμπει τα σιηλλούθκια του τζιαι επιβάλλουν το. Αρνιά παέννεται ποτζεί, αρνιά ελάτε δαμέ.

Αρνιά δώστε λεφτά για τον ραδιομαραθώνιο, αρνιά ψηφίστε όχι, αρνιά γοράστε κρέας με το κιλό που τον Ορφανίδη, αρνιά γοράστε πρώτοι πριν να γοράσουν οι άλλοι. Αρνιά μεν διαμαρτήρεστε. “Να θυμάστε ότι όλα έχουν φτιαχτεί για σας, μόνο για σας”.

Τζιαι τα αρνιά βουρούν να βοηθήσουν, να ψουμνήσουν, να υπακούσουν. Για να τα αφήνουν ήσυχα να μασούν το χόρτο τους.

Έτσι λοιπόν, η απογοήτευση μες την καρδία μου, εν σιείλη, σιείλη τζιαι μάσιεται να ξεσιειλίσει. Πνίουμαι. Ακόμα τζιαι ανθρώποι που επίστευκα ότι κόφτει τους, ότι θέλουν να δούν μιαν αλλαγή, απογοητεύκουν με.

“Σιγά να μεν αλλάξει ο κόσμος ρε πελλέ. Έτω να κάμνουμε την καύλα μας να περάσουμε ως πάρακατω. Ηντα που σε κόφτει τωρά.”

Εν ξέρω γιατί με κόφτει. Εν έπρεπε να με κόφτει. Εν έπρεπε να μαραζώνω. Έπρεπε να εν στ’ αρχίδια μου. Αλλά έννεν έτσι. Κόφτει με.

Αλήθκεια εν θέλω τα πράματα να εν όπως τα θέλω εγώ. Να έχουν ούλλοι τες ίδιες απόψεις με εμένα. Το μόνο που θέλω είναι να σταματήσω να θωρώ γυρώ μου μαννούς, να ξεκινήσω να θωρώ πλάσματα με άποψη. Πλάσματα που να θκιαλέουν.

Ανθρώπους που να τρών, όι να τους ταίζουν.

Τζιαι ναι θεωρώ ότι εν είμαι μαννός. Κάθουμαι δαμέ τζιαι να γράφω ασυνάρτητες σκέψεις τζιαι κομμάθκια του εαυτού μου, σε ένα πληκτρολόγιο, προσπαθώντας να φτάσω στην άλλη μερκά, άμπα τζιαι ακούει με κανένας. Ξέρω ότι εν είμαι μαννός.

Έννεν αλαζονία ούτε υπεροψία να λαλείς ότι έν είσαι μαννός. Στες μέρες μας εν αντίδραση.

Έτσι μας θέλουν, ανασφαλή τζιαι ταπεινά ανθρωπούθκια που φοούνται να πουν, “Να πα να γαμηθείτε. Τούτο που κάμνετε εν μου αρέσκει!!”

Τελευταία μπαλασαρίσκω ανάμεσα σε σταρχιδισμό τζιαι αντίδραση. Τζιαι εν εντάξει να είσαι έτσι. Αναποφάσιστος αλλά σκεπτόμενος. Επειδή σημαίνει ότι εν σου είπαν τι ακριβώς πρέπει να σκέφτεσαι τζιαι λαλείς. Ακόμα, η απόφαση εν δική σου.

Τζιαι αποφάσισα να μεν κάτσω που κάτω. Να μεν σιωπήσω.

Εβαρέθηκα να ακούω “‘Ετσι ένει ρε πελλέ, έτσι ήταν πάντα, έτσι εννα ένει πάντα”. Έν ήταν έτσι πάντα, τζιαι εν θα ένει έτσι πάντα, τζιαι αν περνά που το σίερι να αλλάξει έστω τζιαι κάτι, εννα προσπαθήσω να το αλλάξω.

Αν τζείνο ένει να συζητήσω με ένα άνθρωπο τζιαι να του χαλάσω την μέρα του, ας ένει. Άν τζείνο ένει, να πω την γνώμη μου χωρίς να κολώσω, ας ένει. Ότι ένει ρε κουμπάρε, έννεν ανάγκη να εν η Γαλλική επανάσταση, αλλά πάλε αν θα καταλήξει ως τζιαμέ, ας ένει.

Όσον είμαστε ξέμπαρκοι, ξεκάρφωτοι ποτζεί ποδά τζιαι εν τα λαλούμε, έτσι εννα εν ο κόσμος. Εννα κτίζουν εκκλησιές, ενώ έσιει ζευκάρκα που εν έχουν σπίτι να μείνουν, εννα γοράζουν λιμουζίνες τζιαι να τες πιερώνουμεν εμείς, εννα μας χωρίζουν σε κότσινους τζιαι μπλέ, πράσινους τζιαι κίτρινους, μαύρους τζιαι άσπρους, άντρες τζιαι γενέτζιες, πούστιες τζιαι άντρακλες. Όσον είμαστε μονάδες είμαστε ασήμαντοι. Άμα γίνουμε ομάδα, μπορεί πάλε να είμαστε ασήμαντοι, αλλά τουλάχιστον εννα ξέρουμε ότι εν είμαστε μόνοι μας.

Αποφάσισα που λέτε να κάμω κάτι.

Έννεν οργάνωση, ούτε κίνημα, ούτε σύλλογος, ούτε ίδρυμα.

Εν απλά μια ομάδα ανθρώπων. Ένας πυρήνας.

Όσοι συναχτούμε.

Εννα ρωτήσω ποτζεί ποδά, όσοι σκέφτουνται το ίδιο ας έρτουν μαζί μου να μου δώκουν ενα σιέρι.

Εν φιλοδοξώ να αλλάξω τον κόσμο. Θέλω να δείξω των ανθρώπων ότι μπορούν να κάμουν την αλλαγή μόνοι τους, συλλογικά, σιγά, σιγά. Να σταματήσουν να μαννουτζιάζουνται τζιαι να ξεκινήσουν να σκέφτουνται. Να σταματήσουν να λαλούν “Έτσι ένει, εν πειράζει”.

Έχω μες το νού μου ένα πλάνο, ένα υπόβαθρο. Εννα το συσταρίσω νάκκο τζιαι αν χρειάζεται, εννα ανακοινώσω τζιαι δαμέ ότι είναι να γίνει, αν γίνει.

Μπορεί να σηκωθώ αύριο το πρωί τζιαι να πώ “Εν βαρκέσε να νεκατώννεις κουβέντες τωρά. Πάεννε δουλειά τζιαι κρύψε.”

Ελπιζω να μεν το κάμω όμως…


27
May 10

DJ Shadow

Η πιο σπουδαία κουβέντα που άκουσα τον τελευταίο τζιαιρό.

Just being in here is a humbling experience to me because, you are looking at all of these records and it’s sort of like a big pile of broken dreams in a way.

Almost none of these artists still have a career really so you kind of have to respect that in a way.

I mean if you are making records and if you are a DJ and putting out releases whether it’s mixtapes or whatever you are sort of adding to this pile whether you want to admit it or not.

I mean, ten years down the line you’ll be in here.

So keep that in mind when you start thinking like “I am invincible” or “I am the world’s best” or whatever, because that’s what all these guys thought.