Αποφάσισα να συντάξω μια λίστα με τα πράματα που πρέπει να ξέρει κάποιος άντρας για να επιβιώσει στην απαιτητική κοινωνία του σήμερα.
Κάποια που τούτα μπορεί να φαίνουνται δεδομένα για μερικούς. Η πικρή αλήθκεια είναι κάποια μαθαίνεις τα με τον δύσκολο τρόπο τζιαι μετά που παταγώδεις (τζιαι πολλές φορές εξευτελιστικές) αποτυχίες στις προσπάθειες σου.
Ως άντρας τζιαι εγώ, αποφάσισα να βοηθήσω τους συντρόφους του ιδίου φύλου παραθέτωντας μια λίστα με τα πράματα που θεωρώ σημαντικά.
Λοιπόν..
Με σιχαίνονται οι μέρες με σιχαίνονται
με κοιτάνε σαν να βλέπουν κάποιο τέρας
κι όλες τρέχουνε Θεέ μου, κι όλες τρέχουνε
όλες τρέχουνε να κρυφτούνε από μένα…
Με σιχαίνονται κι οι νύχτες με σιχαίνονται
με κλωτσάνε έξω από τα ωραία τους λημέρια
κι όλα καίγονται Θεέ μου, όλα καίγονται
όλα καίγονται μαζί με μένα…
Όταν χαράζει o πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ’ τα πιο σφιγμένα χείλη
σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει
Αν είσαι μόνος αν είσ’ αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει
Έχει το μύρο έχει τη σιγαλιά
έχει τον ήλιο τον αλάνη
Καινούρια μέρα καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι’ αυτά κανείς δεν ξέρει
Πίσω απ’ τους λόφους πίσω απ’ τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα
Χωρίς Βαστίλλη χωρίς ανάθεμα
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα
Δεν με καθορίζουν, τα εμπόδια που έχουν παρουσιαστεί στον δρόμο μου
με καθορίζει το κουράγιο που είχα να δημιουργήσω καινούργιους δρόμους.
Δεν με καθορίζουν, οι απογοητεύσεις που είχα
με καθορίζει η πίστη και η δύναμη που είχα να δοκιμάσω ξανά.
Δεν με καθορίζει, το πόσο έχει διαρκέσει μια σχέση
με καθορίζει το πόσο δυνατά έχω αγαπήσει και το πόσο πρόθυμος είμαι να αγαπήσω.
Δεν με καθορίζει, το πόσες φορές έχω χάσει τα πόδια και έχω πέσει
με καθορίζει το πόσες φορές έχω σηκωθεί και έχω ξαναπερπατήσει.
Δεν είμαι ο πόνος μου
Ούτε και το παρελθόν μου
Είμαι αυτό που γεννήθηκε από την στάχτη.
Το ποίημα δεν είναι δικό μου.
Είναι δική μου μετάφραση ενος ποιήματος που βρήκα στο ίττερνετ.
Αν έχει κάποιο που ξέρει σε ποίον ανοίκει να μας το πεί να το μάθουμε.
Εγόρασα το Number of the Beast, που το Groovy στον Γαλαξία.
Είχα επιλογή να φάω χάμπουρκερ που το Big Boy ή να γοράσω το CD. Το CD ακόμα έχω το..
Για να είμαι ειλικρινής έβαλε με σε σκέψεις. Οι στίχοι ειδικά, εν εκαταλάβαινα γιατί κάποιος να θέλει να θίξει την θρησκεία τζιαι τον θεό. Οι πρώτες μου αμφισβητήσεις.
Στο στρατό, στο ΚΕΝ, έφαα την επειδή είχα γραμμένους τους στίχους του Hallowed be thy Name, πάνω στο παγούρι του νερού μου. Ο λόγος ήταν επειδή εκατάστρεψα το παγούρι μου τζιαι επειδή οι τύποι που ετραουδούσαν είχαν μαλλία τζιαι ήταν κατά του στρατού (κατα τα λεγόμενα του Μολλόχα που μου την έκατσε).
Στο παγούρι μου έγραφε:
I’m waiting, in my cold cell,when the bell begins to chime.
Reflecting on my past life and it doesn’t have much time.
Cause at five o’clock,they’ll take me to the gallows pole.
The sands of time,for me,are running low..