09
Jan 13

Το παρκινγκ

Εξαπόλυσε το πιρούνι μες το πιάτο τζαι επρόταξε διατακτικά την παλάμη του. Απευθυνόμενος στο πλήθος του τραπεζιού, γιαγιάες, θείους, θειες τζαι λοιπούς συγγενείς, εσυνέχισε την κουβέντα του.

«Έρκετε που λες, τζαι λαλεί μου ότι εν έσιει το τίκετ του. Λαλώ του έχασες το; Λαλεί μου ναι κάπου το επέταξε το μωρό.»

«Να δούμε ήντα που είσιεν στο νου του ο Πακιστανός τζαι είπε σου έτσι ρε Πανίκκο.» εσχολίασε ο θείος Σταύρος που εκάθετουν δίπλα του.

Χωρίς να χάσει λεπτό, εσυνέχισε «Μα νομίζεις είμαι μωρό ρε θείε; Εννα μου γελάσει εμένα ο Πακιστανός; Λαλώ του, κουμπάρε, αν έχασες το τίκετ σου το πρόστιμο εν 20 ευρώ. Είδα τον τζαι έτσι νευριασμένα, αν μου έκαμνε σούξου, μούξου είσιεν να τον κουπανίσω ομπρός που την γενέκα του.»

«Γιε μου τούτοι εμάθαν με το μούχτι, ήντα που ενόμισες. Επλέρωσε σε τελικά;»

«Ήντα είσιεν να τον αφήκω να μου γελάσει, θεία; Έδωκε μου τα 20 ευρώ τζαι έφυεν όπως το καττούι που το βουρούν δέκα σιύλλοι.»

Έσπασε με το μασιαίρι του τον κώλο ενός καραόλου τζαι ερούφησε τον λλίο για να μπορεί να τον προτσιάσει. «Οΐ κουμπάρε Κωστή, οι καραόλοι σου εν μέλι σήμερα». Το πρόσωπο του είσιεν την όψη της επιτυχίας, του αρχηγού της αγέλης τζαι ο Κωστής, τιμημένος που το σχόλιο του κουμπάρου του, ανέμιζε την κκελλέ του όπως τον κουρκουτά να έβρει την μπουκκάλα με το ουίσκι να του γύρει τζιάλλο.

«Καλά ρε Πανίκκο, έκαμεν ώρα ο άνθρωπος μες το παρκινγκ; Είδες τον που εμπήκε;» ερώτησε ένας ανιψιός του.

Έσμιξεν τα φρύθκια του ο Πανίκκος τζαι είπε «Είδα τον που εμπήκε, έκαμεν καμιά ώρα αλόπως μέσα.»

«Αφού τον είδες ρε ανίψιην, ήντα τον εχρέωσες πρόστιμο. Τζαι τέσσερα ευρώ που χρεώνεις το παρκινγκ με την ώρα, εν τζαι λλία. Σαν χρεώσεις το πλάσμα όση ώρα έκαμε, γιορτάρες μέρες.»

Τον Πανίκκο εν τον εφορούσαν οι τόποι, ετυλίξαν τον τα νεύρα. Επήρε θέση μάχης τζαι απάντησε «Ρε, μα εν τζαι σπουδάζουν μας ούλλους οι γονιοί μας στες Αγγλίες τζαι διουν μας πουρμπουάρ. Εμείς δουλεύκουμε όπως τα χτηνά, αν ήταν να χαρίζω του νου τζαι του άλλου εν είσιεν να φκαίννω που πάνω. Σωστά κουμπάρε Κωστή;»

«Σωστά, σωστά» απάντησε ο Κωστής, σούζωντας την κκελλέ του καταφατικά τζαι γεμίζοντας το ποτήρι του Αντρέα με ουίσκι.

«Ηντα, λυπάσαι τους, τούτους ρε ανίψιην; Τούτοι πιάνουν τζαι επιδόματα τζαι πέρκει να κραούν παραπάνω που μας.» επιδεικτικά εσήκωσε το ποτήρι του τζαι με μισογεμάτο το στόμα επρόσταξε «Άτε κοπέλλια. Εϊβα τζαι καλό νέο έτος να φτάσουμε.»


26
Nov 12

Οι μουσικοί του δρόμου

Τζείνο το πρωί, ο τζαιρός έμοιαζε με τα μάθκια ενός μωρού έτοιμου να κλάψει. Γεμάτος με μια γκρίζα λύπη, που σε αναστατώνει επειδή ξέρεις ότι που λεπτό σε λεπτό εννα ξεσπάσει τζαι εν θα ξέρεις πώς εννα αντιδράσεις.

Εμπήκα σε ένα βαγόνι, έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά μου τζαι έκατσα να παρακολουθώ τους Εγγλέζους που έμπαιναν τζαι εφκένναν όπως τους λιμπούρους στην φωλιά τους. Εκατέβηκα στο South Kensington, κοντά στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας.

Ακολούθησα το τούνελ προς το μουσείο τζαι λλίο πριν το τέλος του, μια μπάντα έπαιζε μουσική. Ένας τύπος με κοντραμπάσο, ένας με μια κιθάρα, ένας με τρομπέτα τζαι μια κορού με περίεργα μαλλιά να τραουδά τζαι να παίζει ντέφι.

Έπαιζαν μια πολλά μαγευτική μουσική. Κάτι χαρούμενες νότες που μόλις τες άκουες ήταν όπως τες ενέσεις γέλιου που επετούσαν που τες χορδές τους τζαι εκαρφώνουνταν πάνω σου. Κάθε φορά που επέρναν το δάκτυλο του μπασίστα που την χορδή, εσηκώνετουν η τρίχα μου τζαι εζεσταίνετουν το πρόσωπο μου που την ευχαρίστηση.

Η μουσική που έπαιζαν ήταν στα χνάρια με την εισαγωγή του μάππετ σόου. Μια πιο τσιγγάνικο-εναλλακτική έκδοση, αλλά πάλε, έπαιζαν με την ίδια χαρά σάννα τζαι ήταν κούκλες τους θεάτρου.

Έκατσα απέναντι τους τζαι άκουσα τους για κανένα τέταρτο. Επέταξα θκυο λίρες στην ανοιχτή θήκη της κιθάρας τους τζαι εξεκίνησα τον περίπατο μου. Ένιωθα σάννα τζαι επέρασε ένα πολύχρωμο κύμα που πάνω μου. Ο μαραζωμένος ουρανός εν με έκοφτεν πλέον. Απολάμβανα την περιπέτεια του να είσαι άγνωστος σε μια ξένη χώρα, με ένα αυθόρμητο χαμόγελο στο στόμα.

Η μουσική, εν φάρμακο, εν αόρατη λύτρωση. Εν ολόκληρα βιβλία, εικόνες, ιστορίες μεταμορφωμένες σε αρπίσματα τζαι συγχορδίες. Μπορεί να σε ανεβάσει στον ουρανό που χαρά τζαι μπορεί να σε τζυλήσει στο χώμα που λύπη. Εν το τι νιώθεις, τι σκέφτεσαι, μέσα που μια γλώσσα κοινή σε ούλλο τον κόσμο. Τον ήχο.

Οι μουσικοί του δρόμου, εν το σάουντρακ της ζωής μας, της καθημερινότητας μας. Εν η νότα που χρειάζεται η μονότονη, λυπημένη μας μέρα, εν η έξοδος που την ρουτίνα τζαι η γλύκα μέσα στους ήχους της πόλης.

Έννεν τζιαμέ για τα λεφτά σου. Εν τζιαμέ, πρώτα επειδή γουστάρουν τζαι μετά για να γουστάρεις εσύ. Μετρά το χαμόγελο σου, η καλή σου η κουβέντα τζαι τελευταίο το σελίνι που εννα σύρεις μες το καππέλο για να τους πεις «Ευχαριστώ».

Έννεν τζείνοι που ζητιανεύκουν που εμάς. Εν εμείς που ζητιανεύκουμε που τζείνους, λλία λεπτά απόδρασης που τες έγνοιες τζαι που την μονότονη ζωούλα μας.


22
Nov 12

Η τεχνολογία

Η Μαρία, φκαλεν ένα κότσο, που τους πολλούς τζαι χρωματιστούς που είσιεν πάνω στον καρπό της, τζαι έπιασε την χαίτη της πίσω. Με αυτοπεποίθηση, είπε «Φταίει τούτη ούλλη η τεχνολογία που εχάλασεν ο κόσμος. Παλιά που εν είσιεν τόση τεχνολογία, ήταν καλύτερα τα πραματα»

Εχαμογέλασε, ειρωνικά τζαι σαρώνοντας το δωμάτιο, εκατέληξε στο πρόσωπο μου. «Τούτα τα facebook τζαι τα playstation, εκάμαν τους μιτσιούς μαννούς. Τα κοπελλούθκια εν παίζουν μες τα χωράφκια πλέον τζαι οι μεγάλοι αναλώνουνται στο να φουμίζουν τους εαυτούς τους μέσα στο ίττερνετ. Έννεν η τεχνολογία που φταίει για τούτα ούλλα;»

Χωρίς να χάσω χρόνο, απάντησα.

«Εν συμφωνώ με όσα λαλείς. Νομίζω τζαι εσύ όπως πολλοί ανθρώποι, αντιλαμβάνεσαι λάθος την τεχνολογία»

«Η τεχνολογία στέλλει αυτοκίνητα σε ένα πλανήτη δισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά μας ενώ την ίδια ώρα επιτρέπει μας να ειδοποιήσουμε με μήνυμα την οικογένεια μας, ότι εφτάσαμε στον προορισμό μας τζαι είμαστε καλά. Διά μας την ευκαιρία να μάθουμε τι συμβαίνει σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου τζαι δια μας τα μέσα να ακουστεί η φωνή μας τζιαι να πούμε την γνώμη μας.»

«Οι τεχνολογικές εξελίξεις εν τζιαμέ για να μας βοηθούν. Εν μας αναγκάζει κανένας να τες χρησιμοποιήσουμε τζαι εν επιλογή μας το αν θα το κάμουμε τζαι πως. Φέρ’ ειπείν, επιλέγεις να χρησιμοποιήσεις τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης για να χουμίσεις τους κοιλιακούς σου ή το φόρεμα που έβαλες το Σάββατο. Φταίει το facebook επειδή είσαι επιφανειακός τζαι εγωκεντρικός;»

«Φορτώνεις το κοπελλούι σου του playstation, επειδή βαρκέσε να ασχοληθείς μαζί του ή επειδή εν μπορείς να του βάλεις όρια. Φταίει η τηλεόραση οξά ο μοχλός της κονσόλας επειδή συμπεριφέρεσαι ανεύθυνα τζαι αδιάφορα;»

«Επιλέγεις να αγνοείς ότι η τεχνολογία επιτρέπει μας να προχωρήσουμε μπροστά σαν είδος. Υποβιβάζεις την επίδραση της τζαι το πόσο ωφέλιμη είναι, τζαι συγκεντρώνεσαι στο να υποδεικνύεις το πόσο αρνητικά την αντιλαμβάνεται τζαι την χρησιμοποιεί κάποιο κομμάτι του πληθυσμού.»

«Ούλλα τα εργαλεία έχουν την καλή τζαι την κακή τους πλευρά. Μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις για να επωφεληθείς εσύ, για να βοηθήσεις άλλους, για να βλάψεις κάποιο, ακόμα τζαι για να αποβλακωθείς. Η επιλογές, ήταν πάντα οι ίδιες. Το μόνο που αλλάζει με τα χρόνια, εν το εργαλείο.»

«Την τεχνολογία, όπως ούλλα τα σύνεργα, πρέπει να την σέβεσαι τζαι να κατανοείς την εύθηνη που αναλαμβάνεις την ώρα που την χρησιμοποιείς. Εν όπως την κουννιάν. Μπορείς να κόψεις ξύλα, να κόψεις τα σιέρκα σου τζαι να σιήσεις την κκελλέ κάποιου. Όπως τζιαι να την χρησιμοποιήσεις όμως, υπάρχει περίπτωση που να φταίει η κουννιά;»


20
Jul 10

Καλοκαίρι 2010

Εχάζεψα να θωρώ τον τοίχο. Εν ξέρω για πόση ώρα αφαιρέθηκα. Εκόλλησα το κεφάλι μου στο ακουμπηστήρι της καρέκλας τζιαι άπλωσα τα πόδια μου κάτω που το γραφείο, ανάμεσα στα σύρματα του υπολογιστή. Όπως τον κατάδικο που του δείννουν την μάππα πας τα πόθκια τζιαι εν μπορεί να κινηθεί, μόνο που στα πόθκια μου εμένα έσιει μπλεγμένα σύρματα της οθόνης τζιαι εξτένσιον του πολύπριζου.

Νιώθω σαν ένα κομμάτι άμορφου, ακανόνιστου υλικού που το εξαπωλήσαν που ψιλά τζιαι έππεσε με ένα πολλά άτσαλο τρόπο πάνω στην πλαστική καρέκλα του γραφείου. Προσπαθώ να νιώσω άνετα, αλλά εν μπορώ.

Εγύρισα το βλέμμα προς το τηλέφωνο, 4 χαμένες κλήσεις λαλεί. «Εν θα σε ρωτήσω ποιος ήταν!» είπα του που μέσα μου τζιαι εδύκλισα αλλού.

Τίκκι, τόκκο τα σιέρκα του συναδέλφου πάνω στο πληκτρολόγιο του.  Ο ρυθμός του γραφείου. Πλήκτρα, κουμπία τζιαι ο υπόκωφος θόρυβος της τουρπίνας του έαρκοντισιον. Το σάουντρακ της μέρας μου.

Εσηκώθηκα που την καρέκλα τζιαι άνοιξα την πόρτα της τζαμαρίας για να φκώ έξω.

Σάννα περπατάς μέσα σε φούρνο. Η διαφορά στην θερμοκρασία εν αισθητή.

Έκλεισα τα μάτια μου τζιαι ένιωσα τα βλέφαρα μου να δρώννουν. Άνοιξα το στόμα μου τζιαι αντικατέστησα τον κρύο αέρα του γραφείου με τον βραστό της ατμόσφαιρας έξω. Η πυρά ένωσε τα σιείλη της με τα δικά μου, τζιαι έβαλε την γλώσσα της στο στόμα μου. Σάννα τζιαι εφίλησε με γλυκά, παθιασμένα ο ουρανός. Η μέρα αγκάλιασε με τζιαι τα σιέρκα της βραστά, απαλά, αόρατα αρκέψαν να χαιδεύκουν το κορμί μου.

Καλοκαίρι.

Απέναντι μου ένα χωράφι καμένο που τον ήλιο. Τα χόρτα ξερά, κίτρινα τζιαι το χώμα καφέ ανοιχτό, όπως το δέρμα της καμήλας. Ένας κάττος κάθετε στην σκιά μια πολυκατοικίας.

Θυμούμαι τα γόνατα μου άσπρα, σκονισμένα τζιαι τα σιέρκα μου να μπήουνται, να πληγώνουν την γή. Το ζεστό χώμα, τα μεσημέρκα του καλοτζιερκού που εκλείαν τα σχολεία. Πριν να αρχίσω να φοούμε το χώμα. Που εγυρέφκα οσιο να κάτσω που κάτω να γλυτώσω που τον λάλλαρο.

Η γιαγιά μου να φωνάζει να μπώ σπίτι, ότι εννα μου φατσίσει ο ήλιος πας την κκελλέ τζιαι εννα λυποθημήσω. Τζιαι εγώ, να κάθουμε κάτω που την ακακία, στην κορυφή της καφκάλλας, να ακούω τον ζίζηρο να τραουδά τζιαι να σύρνω πέτρες στον γκρεμμό.

Ο ζίζηρος, που γεμώνει τον αέρα το καλοτζιέρι. Εστίασα την προσοχή μου στο μονότονο τραούδι του τζιαι ηρέμησα. Για πέντε λεπτά ούλλες μου αισθήσεις ήταν σε ένα χωράφι στην γειτονιά που εμεγάλωσα. Εδραπέτευσα που το μπαλκόνι του γραφείου.

Η φύση γυρώ μου να μου λαλεί «Αγαπώ σε» τζιαι εγώ δαμέ, διμμένος σε χρονοδιαγράμματα τζιαι αρχεία του υπολογιστή. Θέλω να σταθώ στο πεζούλι τζιαι να ανοίξω τα σιέρκα μου να ππέσω στην αγκαλία του καιρού. Να κουρνιάσω στην ζεστασιά του, άνενοιας, χωρίς προβλήματα τζιαι προθεσμίες.

Χριστέ μου, πόσο όμορφος εν ο ήλιος το καλοκαίρι. Πόσο οικίος είναι τζιαι πόσο άπιαστος φαίνεται έτσι ώρες.

Νιώθω σαν το παπαγαλούι που το αφήνουν νάκκο έξω που το κλουβί του τζιαι νιώθει ελεύθερο για λλίο. Ώσπου να τραβήσουν το σιοινί τζιαι να το χώσουν μέσα πάλε, να τραουδά για να ικανοποιεί τους ιδιοκτήτες του.

Κάποτε οι εποχές αλλάζαν πάνω μου. Αλλάζα εγώ, άλλαζα ούλλος. Εγίνουμουν καλοτζιαίρι, σιειμώνας, βροσίη, χώμα, νερό κρυό, βραστό, δρώμα τζιαι αέρας. Ελευθερία.

Τωρά απλά αλλάζω μπάκραουντ στο κομπιούτερ. Τζιαι θωρώ τους αριθμούς του ημερολογίου να προχωρούν. Σκλάβος, του συστήματος. Σκλάβος, του εαυτού μου.

Άνοιξα τες παλάμες μου να νιώσω την ζέστη του γρανίτη πιο έντονα. Ένιωσα την πρώτη σταγόνα ιδρώτα να κατατρακυλά που τον λαιμό μου, μέσα που το πουκάμισο, να περνά που το στήθος μου τζιαι να κατευθήνεται προς την κοιλιά μου. Σαν ένα κρυό, δροσιστικό φίδι που ξυπνά ούλλες μου τες αισθήσεις.

Πόσοι μισθοί εννα μου ξωφλήσουν τα καλοκαίρια που χάννω. Πόσα λεφτά γοράζουν τα παιχνίθκια που χάννω στο χώμα, στην θάλασσα. Την ηρεμία, την ξεγνοιασιά, την αυτάρκεια. Πουλιέται έτσι μέρα; Εγώ γιατί την πουλώ;

Αχ..μέρα μ’ ηλιο σαν κι αυτό, να την τρώει τ’ αφεντικό…


12
May 10

Η ελευθερία του λόγου.

Τες τελευταίες μέρες πιάννω πολλά email τζιαι invitations για κάτι γκρούπ στο Facebook, του στύλ “Καταδικάζουμε τα ανώνυμα σχόλια κατα τις ζωής” κ.λ.π.

Εν κάμνω join γκρούπ στο Facebook, εκτός τζιαι αν είναι πράγματι γκρούπ. Το “Με άφησες και πήγες να πηδήξεις την καλύτερη μου φίλη και τώρα ήρθες πίσω την ώρα που χόρευα στο κλάμπ να μου πείς ότι έχω ωραίο κώλο” έννεν γκρούπ. Ετοιμάζω ένα post για ηλίθια γκρούπ στο Facebook, stay tuned.

Εν πάσει περιπτώση, θέλω να συμπληρώσω το προηγούμενο μου post τζιαι να ξεκαθαρίσω κάποιες που τες απόψεις μου.

Εν είμαι υπέρ της καταπίεσης του ελεύθερου λόγου. Ουτε συμφωνώ με το να στερείτε κάποιος το δικαίωμα της έκφρασης της άποψης του. Ο καθένας μπορεί να πέι ότι θέλει, ότι του κατεβεί, ότι πιστεύκει. Τούτη εν βάση της δημοκρατίας.

Τζείνο που πρέπει να αγνοούμε, εν τζιαι το δικαίωμα ούλλων των ανθρώπων να κρίνουν, να αντιδράσουν, να προσβαλτούν τζιαι να προσπαθήσουν να προστατέψουν την αξιοπρέπεια τους, αν θέλουν.

Για παράδειγμα.

Εγώ φκαίννω τζιαι λαλώ ότι ο Κωστής που τα κάζια, εν πούστης τζιαι ότι πρέπει να τον κρεμμάσουμε στην πλατεία του χωρκού τζιαι να ρέσσουμεν ούλλοι να του φτήννουμε. Λαλώ το μια φορά, ο Κωστής παίζει πελλό τζιαι εν μου διά σημασία. Λαλώ το δεύτερη, τρίτη φορά τζιαι καταλήγω να το λαλώ ούλλη μέρα τζιαι ούλλη νύχτα όπου κάτσω τζιαι όπου βρεθώ.

Ο Κωστής που λέτε, στα πολλά νευριάζει τζιαι πάει στον δικηγόρο του. Ο δικηγόρος του λαλεί του, να του κάμουμε μια αγωγή να φέρει τα μίλια του. Τζιαι έτσι γίνεται.

Σε τούτη την ιστορία, ποιός φταίει; Ποίος το παρατραβά;

Θωρείτε φίμωμα ή καταπάτηση της ελευθερίας του λόγου;

Εν το ίδιο πράμα που εγίνηκε τζιαι στην υπόθεση του CW.

Επειδή δηλαδή εν μπλόγκερ, σημαίνει πιάννει αμνηστία τζιαι εν δικαιούται να τους τα κνίσει κανένας;

Φυσικά τζιαι όχι. Εν τζεινο που εξαναείπα, αμα προσβάλλεις κάποιον, δεν προσβάλλεις την οθόνη του κομπιούτερ του, αλλα τον ίδιο. Η ελευθερία κάποιου, σταματά τζιαμέ που ξεκινά η ελευθερία του άλλου.

Για να συνοψίσω αρχικά, η ευθιξία ανοίκει στες ελευθερίες του ατόμου, όπως τζιαι η ελευθερία της έκφρασης. Η ίδια λογική που διά το δικαίωμα σε κάποιον να λαλεί ότι θέλει, διά τζιαι σε κάποιον άλλο το δικαίωμα να αντιδρά στα λεγόμενα του προηγούμενου.

Με βάση τα πιο πάνω, ουδέν μεμπτόν στην υπόθεση του Christofias-watch.

Είπεν τους κανένας να μεν γράφουν;

Ανάγκασε τους κανένας να κλείσουν το μπλόγκ τους;

Όι, φυσικά.

Η ελευθερία του λόγου, αφήνει σε υπόλογο των απόψεων σου. Οι μεγαλύτεροι ιδεαλιστές τζιαι επαναστάτες, εσταθήκαν πίσω που τα λεγόμενα τους τζιαι εν εζητήσαν που κανένα να μεν τους κρίνει ή να μεν ασχοληθεί με το τί λαλούν. Χάρην λόγου δηλαδή το παράδειγμα. Καμία σχέση δεν έσιει ο Ξενής τζιαι το μπλόγκ του με ιδεαλιστές τζιαι επαναστάτες, μη κακό του κόσμου δηλαδή.

Αφου το εξεκαθαρίσαμε τούτο, πάμε πάρακατω.

Η ιστορία με την αστυνομία πίννει νάκκο νερό η αλήθκεια ένει. Δηλαδή, έννεν με το IP που τον ήβραν. Εδήσαν οι μπάτσοι σιοινί τζιαι ότι γίνει “Ήβραμεν τον που το IP του”.

Εν θα κάτσω να εξηγήσω τί εν το IP τζιαι γιατί μπορεί να υποδηλώσει την τοποθεσία κάποιου υπολογιστή. Το μόνο που χρειάζεται να ξέρει κάποιος εν ότι δεν μπορείς να μάθεις το IP κάποιου εκτός τζιαι αν σου το “πεί”, είτε ξέρωντας ότι σου το λαλεί, είτε μη ξέρωντας.

Με λλία λόγια, οι μόνοι που μπορούν να ξέρουν ότι ο Ξενής εν ο ιδιοκτήτης του Christofias-watch εν ο ίδιος ο Ξενής τζιαι το Google, λόγω του ότι το μπλόγκ του εν πάνω στο blogspot, που ανοίκει στην Google. Ούτε η Cyta μπορεί να ξέρει, ούτε οι μπάτσοι, ούτε κανένας άλλος. Τον παρέα εδώκαν τον που μέσα, τούτο εν σίουρο.

Ξεπερνώντας το τζιαι τούτο.

Εν ξέρω αν δικαιούται η αστυνομία να του κατάσχει τον υπολογιστή του. Για μένα τούτο εν λάθος τζιαι στο κάτω, κάτω αχρείαστο. Τι εννα έβρουν πάνω στο PC του; Αφού εν ούλλα μες το μπλόγκ.

Συνεχίζω να θεωρώ ότι η αστυνομία εν κάμνει σωστά την δουλεία της τζιαι ότι εν που τα νήσια ως την κουρία διεφθαρμένο σώμα. Επειδή εν έτσι όμως, εν σημαίνει ότι τζιαι ο Ξενής εν λαικός ήρωας επειδή τον ανακρίναν.

Αν με ρωτάτε εμένα, τούτο ούλλο που εγίνηκε παραπάνω ώθηση τους έδωκε παρά κάτι άλλο. Επιάσαν την δημοσιότητα που εγυρεύκαν τζιαι ήβρεν ευκαιρία ο κάθε πολιτικάντης να φκεί να κάμει δήλωση. Ως τζι’ ο Λιλλήκκας έκαμε δήλωση για το CW. Έχουν newsletter ο Λιλλήκας, ο Νικόλας, ο Κουλίας τζιαι οι λοιποί τζιαι άμα παιχτεί καμιά φάση με δηλώσεις, ενημερώνουνται ούλλοι τζιαι βουρούν στα κανάλια.

Εν πάσει περιπτώση. Οι απόψεις μου τούτες ένει. Έπιασα τζιαι σχόλια που διαφωνούν μαζί μου, εθκιάβασα τζιαι αγανακτισμένα ποστ. Το θέμα εν ότι οι παραπάνω εν εκαταλάβαν τι ακριβώς επαίχτην τζιαι απλά εβουρήσαν να αντιδράσουν. Κάποιοι επειδή ενιώσαν ότι θίγουνται οι ιδεές του CW, κάποιοι επειδή ενιώσαν ότι θίγουνται οι βασικές αξίες της ελευθερίας του λόγου.

Όπως τζιαι να έσιει το πράμα, η ζωή συνεχίζεται, όποιος έσιει παράπονο, ας μου κινήσει τζιαι εμένα αγωγή.