Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Παρακολουθώ τον τελευταίον τζ’αιρό τη «θύελλα αντιδράσεων» για τζ’είνην τη σειρά στην τηλεόραση που έδειξε / έν’ να δείξει γκέι. Εν παρακολουθώ τη σειρά, αλλά έτυχε να δώκω πάνω της κάποιες φορές. Όπως την εσύγκοψα έν’ πο’ τζ’είνες τες σειρές που ούλλοι αππηθκιούνται με ούλλους χωρίς όρια και περιστροφές τζ’αι φυσικά προβάλλεται σε ώραν που να μπορούν να τη θωρούν τα κοπελλούθκια μας για να μορφώννουνται.

Κατ’ αρχάς δεν έπρεπε να μας ενδιαφέρει τι εννά δείξει η κάθε σαπουνόπερα του δεκασέλινου. Έχουν οποιαδήποτε καλλιτεχνική αξία τούτα τα έργα; Με τίτλο ό,τι να ’ναι, που εν έσ’ει ουσίαν τζ’αι συνοχή, όπως «Άσπρες Παμπούλες» τζ’αι «8 Σύννεφα και τα αεροπλανούθκια των Εγγλέζων που μας ψεκάζουν», στην Κύπρο κάμνεις σειρά με επιτυχία. Αντί να διαμαρτύρονται οι στρέιτ, κανονικά θα έπρεπε να προσβάλλονται τζ’αι να διαμαρτύρονται οι γκέι ότι εννά τους δείξει έτσι σειρά.

Επειδή όμως σε κάποιο βαθμό αντιλαμβάννουμαι τες ανησυχίες των παπάων τζ’αι των θεοσεβούμενων ιθαγενών, θα αφιερώσω λλίο χρόνο να εξηγήσω τι είναι ο γκέι. Εγώ εξαναείδα πολλές φορές. Άμα φκεί ο ήλιος τζ’αι έννεν πολλή κρυάδα, με λλίην υπομονή μπορεί να είσαι τυχερός τζ’αι να δεις μερικούς να κυκλοφορούν στα πεζοδρόμια.

Οι γκέι περπατούν στα θκυο τους πόθκια. Όπως τους ανθρώπους. Οι αρσενιτζ’οί φορούν πουκάμισα τζ’αι παντελόνια τζ’αι οι θηλυτζ’οί (οι γκέες) φορούν μπλούζες τζ’αι φούστες. Σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί να δείτε τζ’αι το ανάποδο, δηλαδή θηλυκούς με παντελόνια τζ’αι αρσενικούς με φούστες.

Οι γκέι έν’ παμφάγα ζώα. Όπως τους ανθρώπους. Τρων σουβλάκια, πίτσες τζ’αι γλυκίσματα. Κάποτε τρων τζ’αι παραπάνω άμα έν’ καμιά γιορτή τζ’αι μετά νιώθουν άσσ’ημα επειδή εν μπορούν να τζ’οιμηθούν τζ’αι πίννουν αφρόζα για να ρεχτούν.

Οι γκέι ζουν σε σπίθκια. Όπως τους ανθρώπους. Ζουν σε διαμερίσματα, οκέλλες τζ’αι στούτιο. Πολλοί μεινίσκουν με τες μανάες τους τζ’αι άλλοι νοικιάζουν λλία χιλιόμετρα πάρακατω. Έν’ χαρακτηριστικό των Κυπραίων γκέι τούτο. Πολλές γκέες χτίζουν πάνω που τα σπίθκια των γονιών τους, επειδή υπήρχε πρόνοια με κάντζ’ελλα που παλιά.

Οι πλείστοι γκέι δεν γυρίζουν μες στους δρόμους τζ’αι να φωνάζουν τι τους αρέσκει να κάμνουν ή να τους κάμνουν κατά τις σεξουαλικές τους συνευρέσεις. Όπως οι αθρώποι, έτσι τζ’αι οι γκέι θεωρούν ότι τούτη έν’ προσωπική υπόθεση του καθενού μας τζ’αι δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρει κανέναν άλλον εκτός που τους ίδιους.

Μπορώ να εγγυηθώ ότι δεν θα έπρεπε να ανησυχεί κανέναν το ότι θα τους δείξει η τηλεόραση. Μετά που χρόνια προσεκτικής παρατήρησης εκατάληξα ότι έν’ ακίνδυνον είδος τζ’αι ότι συνυπάρχει αρμονικά με τους ανθρώπους. Βασικά άμα εν ασχοληθείς μαζί τους δεν ασχολούνται ούτε τζ’είνοι μαζί σου. Οι γκέι είναι γενικά ακίνδυνοι. Ή επικίνδυνοι. Όπως ούλλοι μας.

Κάθομαι τζαι σκέφτομαι, γιατί έρκεται στην Κύπρο μια κάσια με κόκκαλα τζαι βουρούν ούλλοι να την προσκυνήσουν; Για μένα εν τόσο λογικό, όσο ο χορός της βροχής των Ινδιάνων.

Δέχουμαι όμως ότι έσιει κόσμο που το ζητά, έσιει κόσμο που το θεωρεί συνηθισμένο. Εν δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να πιστεύκει σε ό,τι θέλει, είτε τζείνο εν ο Ιεχωβάς, είτε τζείνο εν ο Δίας, είτε τζείνο εν ένα τέρας με πλοκάμια που μακαρόνια τζαι μάθκια κιοφτέδες.

Στην ιστορία με την κασιού, ενοχλεί με σε πρώτο επίπεδο το ότι κανένας δεν ενδιαφέρτηκε να ρωτήσει ποιος επλέρωσε τα έξοδα.

Έξοδα εν τζαι μόνο να μπει στο αεροπλάνο τζαι να έρτει. Έξοδα εν τζαι οι αστυνομικοί που έννα την προσέχουν τζαι οι τελετές υποδοχής με «τιμές αρχηγού κράτους».Αλλά, χάτε, ανάθεμμαν ‘τα. Δαμαί γοράζουν λιμουζίνες τζαι πιάννουν αυξήσεις σε τζαιρούς που κόφκουν επιδόματα που ανάπηρους τζαι φτωχά μωρά. Εννα αντραπούν να δώκουν λεφτά να στήσουν μια παράσταση για να «αναπτερωθεί το θρησκευτικό φρόνημα» του κόσμου;

Σε δεύτερη σκέψη, διερωτούμαι γιατί ο Πρόεδρος ενός ευρωπαϊκού κράτους βουρά πρώτος να προσκυνήσει την κασιούα. Αν πιστεύκει σε έτσι πράματα, μαγκιά του. Τζαι η κόρη μου πιστεύκει ότι ο πουλούκκος της γιανίσκει τα ουββά.

Γιατί λοιπόν η Εκκλησία τζαι η κυβέρνηση συνεργάζουνται για να στήσουν τούτα τα παναύρκα ούλλα; Θέλω να ρωτήσω, έσιει πραγματικά κανέναν που πιστεύκει ότι τους παπάες κόφτει τους το μοναστήρι του Αποστόλου Αντρέα; Αν τους ένοιαζε θα το εσάζαν που χρόνια πριν [τα οδοφράγματα εν ανοιχτά που το 2003]. Τζαι κατ’ επέκταση, έσιει κανέναν που πιστεύκει ότι αν έσιει Χριστό που πάνω μας κόφτει τον, για που την κασιούα με τα κόκκαλα, για που το μοναστήρι που μάσιεται να ππέσει;

Έσιει κόσμον που θκιακονά σελίνια να γοράσει γάλατα τζαι ψουμιά των κοπελλουθκιών του. Ανεργία, αβεβαιότητα, παρακμή, απελπισία όπου γυρίσεις. Τι πιο αποτελεσματικό που μιαν καλοστημένη παράσταση για να αποσπαστεί η προσοχή των άβουλων μαζών του λαού.
Σε γενικές γραμμές, ο κόσμος σταματά να ασχολείται για λλίον με τα προβλήματα που επροκαλέσαν οι πολιτικοί τζαι οι τραπεζίτες. Η κυβέρνηση φαίνεται θεοσεβούμενη τζαι ταπεινή στα μάθκια του λαού, κατ’ επέκταση δημιουργά την ψευδαίσθηση ότι εν τζαι τίμια, ενώ την ίδια στιγμή καλοπιάνει τον μεγαλύτερο επιχειρηματικό όμιλο της Κύπρου.

Η Εκκλησία αποδεικνύει ότι ασχολείται τζαι με άλλα πράματα εκτός που μετοχές τζαι τράπεζες, ενώ ικανοποιεί την ανάγκη του κόσμου για μαγικά τζαι θεϊκές παρεμβάσεις. Τζαι το σημαντικότερο; Τες εργασίες αναστήλωσης της εκκλησίας που τόσα χρόνια δεν τους έκοφτεν να σάσουν, επιβαρύνονται να πλερώσουν σε κάποιον βαθμό οι κοτζιάκαρες τζαι τζείνοι που πιστεύκουν ότι οι πεθαμένοι κάμνουν θαύματα. Είδετε πόσα πράματα μπορεί να κάμει μια κασιούα με

Εθκιάβασα ένα άρθρο που απευθύνεται στον υπουργό θρησκείας Παιδείας. Που έναν δάσκαλο που εν προφανώς δυσαρεστημένος με τη νέα μέθοδο βαθμολογίας και διορισμού των εκπαιδευτικών.

Η νέα μέθοδος εν σχετικά γνωστή σε ούλλους. Εννά καταργήσουν τη λίστα διοριστέων «όποιος προλάβει» τζ’αι να κάμουν μιαν άλλη λίστα που εννά κατατάσσουν τους υποψήφιους βασισμένοι σε εξετάσεις τζ’αι προσόντα. Λλίον πολλά ό,τι κάμνουν για πολλές κυβερνητικές θέσεις.

Ο άνθρωπος μέσα που μια συναισθηματικά φορτισμένη προσέγγιση λαλεί ότι η αλλαγή που γίνεται εν για χάρη της αλλαγής τζ’αι ότι δεν θα έσ’ιει καμιά θετική επίδραση στο σύστημα. Το αντίθετο, εννά κάμει τον ανταγωνισμό για μια θέση ακόμα πιο άγριο τζ’αι τα κριτήρια εισδοχής πιο περιοριστικά απλά για να εν μετρήσιμα. Τούτη η μέθοδος στην ουσία της αγνοεί άλλα σημαντικά χαρακτηριστικά που θα έπρεπε να έσ’ιει ένα εκπαιδευτικός, που για να είμαστε δίκαιοι δεν είναι μετρήσιμα.

Η αφοσίωση στη δουλειά, η κατανόηση προς τους μιτσ’ιούς, η τιμιότητα αλλά τζ’αι η υπομονή δεν μετριούνται πριν να μπεις σε έναν χώρο. Μπορεί να γράφεις μες το βιογραφικό σου ότι είσαι τίμιος, αλλά αν δεν δουλέψεις εν τζ’αι μπορεί να ξέρει κανένας αν είσαι πράγματι.

Νομίζω ότι οι εκπαιδευτικοί αλλά τζ’αι ο υπουργός εκκλησίας Παιδείας χάνουν το νόημα δαμαί, τζ’αι για να δανειστώ τα λόγια του εν λόγω δασκάλου, νεκατώννουν τα χαρκιά στην ίδια τράπουλα.

Κατ’ αρχάς η ουσία δεν έπρεπε να εν οι εκπαιδευτικοί αλλά τα κοπελλούθκια μας. Δηλαδή, να σταματήσουμε να επικεντρωνούμαστε στο πώς εννά μπουν οι δασκάλοι στα σχολεία τζ’αι στα κεκτημένα τους. Να ξεκινήσουμε επιτέλους να ασχολούμαστε με το πώς εννά προσφέρουμε στα κοπελλούθκια μας καλύτερη καθημερινότητα τζ’αι πώς ενναά τα μάθουμε να αγαπούν τη γνώση τζ’αι όχι να την απεχθάνονται.

Τζ’αι οι δύο μέθοδοι εισδοχής έχουν προβλήματα. Εν ανούσιο να κάτσεις να επιχειρηματολογείς υπέρ της μιας ή της άλλης. Το θέμα μας δεν έπρεπε να είναι ποιος αξίζει να γίνει εκπαιδευτικός. Το θέμα μας έπρεπε να είναι ποιος αξίζει να παραμείνει εκπαιδευτικός.

Άμα θέλεις να μπεις, λλίο-πολλά όποια τζ’αι να εν η διαδικασία εισδοχής εννά τα καταφέρεις σε κάποια φάση. Όπως σε κάθε κυβερνητική θέση, όμως, μετά μπορείς να γύρεις πίσω τζ’αι ας μαυρολαώννουνται οι υπόλοιποι.

Σε ένα πόστο του οποίου η βασικότερη ευθύνη είναι να εξοπλίσει τα κοπελλούθκια μας με γνώσεις τζ’αι να τους εξηγήσει τον κόσμο μας, δεν υπάρχει τρόπος να φιλτράρονται τζ’είνοι που ενδιαφέρουνται τζ’αι κάμνουν σωστά τη δουλειά τους που τζ’είνους που απλά δεν τους κόφτει. Ούλλοι είμαστε μαθητές, ξέρετε σε ποιους αναφέρουμαι.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο κάθε αχάπαρος γίνεται εκπαιδευτικός. Το πρόβλημα είναι ότι ο κάθε αχάπαρος γίνεται εκπαιδευτικός, παραμένει εκπαιδευτικός μια ζωή τζ’αι ταλαιπωρεί τα κοπελλούθκια μας τζ’αι εμάς.

«Ετέλειωσε, θα την πέψουμε πίσω στην χώρα της. Εννα πιερώννω εγιώ ππεζεβέγκ ππαρά για να κάμνει τη μόστρα της η μάνα σου τζαι ο τζύρης σου;»

Ούτε που εγύρισε να τον δεί. Ίσιωσε τον ζαρωμένο ττόρο, που είσιεν απλώσει την ράσιη του καναπέ, έπιασε τα πυκνά, μαύρα μαλλιά της με τα θκυό της σιέρκα τζαι με μια απότομη κίνηση, αράδιασε τα πάνω. Γερμένη πίσω, έφερε τα δάκτυλα της μεταξύ της φλορέντζας τζαι του προσώπου της αποφασιστικές κινήσεις, εξεκίνησε να καθαρίζει τες παρανυχίδες της.

Έσπρωξε ελαφρά το σιέρι της για να της τραβήξει την προσοχή, όσο δυνατά εχρειάζετουν για να της ππέσει η λίμα,. «’Εΐ, ρε Κώστα, τι θέλεις να σου πω.» απάντησε εκνευρισμένη.

«Να μου πεις να την πέψουμε πίσω στες Φιλιππίνες. Ξέρεις που την ήβρα σήμερα που έρεξα που ποτζεί;»

Έκλεισε τα μάθκια της τζαι εποφίσησε, προετοιμάζοντας τον εαυτό της για μια συζήτηση που μάλλον έγινε μεταξύ τους, άπειρες φορές. «Πού την ήβρες ρε αγάπη μου;» είπε του, πιο ήρεμη. Σάννα τζαι εκαταλάβε ότι με δυσκολία εννα εμπορούσε να δικαιολογήσει την κατάσταση.

«Εκάθετουν, λουμένη με την ρόπα στην βεράντα. Με τα πόθκια πα’ στες καρέκλες τζαι εθκιάβαζε Ραδιοπρόγραμμα. Που εν η ματάμ, ρά; Λαλώ της. Τζαι θωρώ την μάνα σου να έρκεται που μέσα με τον δίσκο.»

Εκόμπιασε, πριν να συνεχίσει την κουβέντα του. «Άμπα τζαι υπερβάλλω νάκκο;» εσκέφτηκε. Με πιο πολλή αγανάκτηση, για να καταπιέσει τες αμφιβολίες του, εσυνέχισε.

«Η μάνα σου έκαμε καφέ τζαι κουλλουράκια της δούλας. Τζαι ο τζύρης σου ήταν πανω σε τζείνη την παλιο-συτζιά τζαι έκοφκε σύκα να τα δοκιμάσουν ιμισίη επειδή εννα ππέσουν τζαι εν θα φάει κανένας.»

«Ούφφου ρε Κώστη, ύνταλως κάμνεις. Για ένα καφέ τωρά; Έτο εκάτσαν να πνάσουν μαζί. Ίντα που θέλεις, να την δέρνουν;».

Ίσια γυαλλίσαν τα μάθκια του Κωστή. «Ρε Δάφνη, μέν με φουτουνιάζεις. Την προηγούμενη Κυριακή επήραν την θάλασσα. Την Τρίτη το πρωί, επήρεν την η μάνα σου στον Καλαποδά να της ψουμνίσει φουστάνια. Τάχα εν μόνη της η κορούα τζαι εν κρίμα. Ήβρεν τα καλά της ψυσιής της η μαυρού. Ετέλειωσε, θα την πέψω πίσω.»

Θέλοντας να δώκει τέλος στην κουβέντα, τζαι να έσιει την τελευταία λέξη, πριν να του απαντήσει η Δάφνη, έπιασε το κοντρόλ τζαι άναψε την τηλεόραση. «Ούσσου τζαι έσιει νέα» είπε τζαι εδυνάμωσε την φωνή.

Η Δάφνη, έπιασε ξανά να καθαρίσει τα νύσια της. «Εντάξει Κωστή.» είπε «Που εννα την θκιώξεις τζαι ύστερα, να θυμάσαι να παέννεις εσύ ποτζεί να πίννεις καφέ μαζί τους τζαι να τρώεις σύκα με τον τζιύρη μου.»

«Έεεε, καλά. Που εβδομάδας θωρούμε τι εννα κάμουμε» απάντησε μέσα που τα δόντια του τζαι άλλαξε κανάλι.

Ακούω που τα ράδια, που τες τηλεοράσεις, κόσμο να ρωτά (φιλοσοφικά πάντα) ποιος να φταίει για τα μαύρα μας τα χάλια τα οικονομικά. Οι πολιτικοί επιρρίπτουν αόριστες ευθύνες.

Μιλούν για κάποιους που φταιν. Ίσως επειδή είτε εν έχουν τα κότσια να πουν ποιοι φταιν, είτε φοούνται ότι αν δακτυλοδείξουν κάποιον, σε κάποια φάση εννα τους δακτυλοδείξουν πίσω. Εσκέφτηκα το αρκετά, τζαι το μόνο που εκατέληξα εν ότι απλά ξιουρίζουν μας.

Το θέμα μου όμως έννεν το ότι μας επιάσαν οι πολιτικοί στο μαιττάππι. Το θέμα μου είναι ποιος φταίει για την κατάσταση στο νησί.

Εν χρειάζουνται διερευνητικές επιτροπές τζαι ιστορίες για να το ανακαλύψουμε. Να σας πω εγώ ποιος φταίει. Κανένας. Μάλιστα κανένας.

Όπως κανένας εν έφταιξε για το χρηματιστήριο, κανένας δεν έφταιξε για την εισβολή τζαι το πραξικόπημα. Κανένας δεν έφταιξε για το αεροπλάνο που δεν είχαν υπόψην τους αν εδούλεφκε σωστά τζαι εφορτώσαν τον κόσμο για να τον πάρουν διακοπές, κανένας δεν έφταιξε για το κοττέινερ με τα παρούθκια που ανατινάχτηκε, εγονάτησε την οικονομία τζαι εμαυρόντησε οικογένειες.

Όπως πάντα στην Κύπρο. Φταίν κάποιοι αλλά εν φταίει κανένας.

Οργανώνουνται διερευνητικές επιτροπές για να ανακαλύψουν τι έγινε. Στες περιπτώσεις που φκάλλουν πορίσματα, εν τα λαμβάνει κανένας υπόψην του, ούτε έχουν οποιαδήποτε υπόσταση. Στες υπόλοιπες περιπτώσεις, κουντούν το αυκό με την μανιβέλλα τζαι περνά ο τζαιρός χωρίς αποτέλεσμα. Όσο περνά ο τζαιρός, ο κόσμος ξεχάννει, θωρεί τα Άσπρα Μπαλόνια τζαι τους Εφτά Ουρανούς, τζαι κόφτει τον παραπάνω η Ομονοιάκκα παρά το να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Εμάθαμε να δεχούμαστε ότι εν φταίει κανένας. Ανεχούμαστε το φταίξιμο να αιωρείται κάπου πάνω που το Τρόοδος. Ίσως επειδή φοούμαστε ότι μια μέρα μπορεί να φταίξουμε εμείς τζαι έτσι αποποιούμαστε των ευθηνών μας. Βολέφκει να φταίει ο «ξένος δάκτυλος» ή «κάποιος άλλος».

Τζαι για τα μαύρα χάλια της οικονομίας μας, θα περάσει καμπόσος τζαιρός, θα ξεχάσουμε, θα συγκεντρωθούμε στες ζωούλλες μας τζαι ύστερα που 2-3 χρόνια θα φκάλουν ένα πόρισμα τόσο αόριστο τζαι τόσο άσχετο, που εν θα μπορεί κανένας να το ερμηνεύσει τζαι να αποδώσει ευθύνες.

Σε ότι αφορά την πολιτική τζαι τον κυβερνητικό μηχανισμό, δεν φταίει ποττέ κανένας. Οι ευθύνες πάντα χάννουνται σε ένα κυκεώνα γραφειοκρατίας, ερμηνειών, υποθέσεων τζαι διαδικασιών.

Οι πολιτικοί φωνάζουν ότι με τες διερευνιτκές επιτροπές, εννα ποινικοποιηθεί η πολιτική ζωή. Σάννα τζαι εν κακό να ποινικοποιηθεί η πολιτική ζωή.

Μόνο οι ζωές οι δικές να εν αιχμάλωτες τζαι ποινικοποιημένες. Οι πολιτικοί δικαιούνται να παίζουν κουμάρι τες ζωές τζαι το μέλλον μας τζαι να μεν αρωτά κανένας το γιατί ούτε κανένας να ζητά τα ρέστα.

Κανένας δεν φταίει, ούτε κανένας θα φταίξει. Κρύψετε τζαι τραβάτε κουπί.