Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Έπιασέν με τηλέφωνο ο αρφός μου. «Ρε, εμίλησες με τον Κώστα;», είπε μου.
«Ποιον Κώστα ρε;», ερώτησα περίεργος, χωρίς να έχω ιδέα για ποιον εμιλούσε. «Τον Κώστα τον Μάρκου ρε, τζείνον τον συνάδελφο μας που το χρηματιστηριακό γραφείο», απάντησέν μου με την απαξίωση τζαι την ειρωνεία φανερή στο ύφος του.
Εκατάλαβα για ποιον εμιλούσε: «Θυμούμαι τον ρε. Όι, εν με έπιασε. Έγινε κάτι;». Ο τύπος τούτος εδούλευκε μαζί μας σε ένα χρηματιστηριακό γραφείο στις αρκές της περασμένης δεκαετίας. Ήταν τον τζαιρό που ούλλοι είδαν την «ειδικοί» στις μετοχές τζαι εδώκαν με τα μούτρα να κάμουν τες περιουσίες τους χαρκιά, με την προοπτική ότι εν να γίνουν πλούσιοι.
Εν εκατάλαβα ποττέ τι ακριβώς έκαμνεν ο συγκεκριμένος στην εταιρεία. Ίσως να ήμουν τζαι μιτσής τζαι μετά που τόσα χρόνια να μεν αθθυμούμαι καν τον ρόλο του. Το μόνο σίουρο εν ότι ήταν ανιψιός του μάστρου, οπότε τζαι τίποτε σημαντικό να μεν έκαμνε στην εταιρεία, δεν θα είσιεν καμιά σημασία.
Εν που γνωστήν τζαι, το σημαντικότερο, πλούσια οικογένεια. Ένας άνθρωπος που ίσως να εξόθκιασε σε ρολόγια τζαι πούρα, όσα εξόθκιασεν η μάνα μου τζαι ο τζύρης μου να αναγιώσουν, να σπουδάσουν τζαι να παντρέψουν τρία κοπελλούθκια. Το προφίλ του κλασικού, πλούσιου, μεσήλικα [πλέον] Κυπραίου που έσιει την οικονομική άνεση να τραμπαρίσκει τον κόσμο χωρίς να ρισκάρει πολλά την καλοπέρασή του.
«Τι σε ήθελε;», ερώτησα ξανά τον αρφόν μου.
«Έπιασε με εψές την νύχτα. Έσιει πάνω που δέκα χρόνια να τον δω. Χαρές, κακά, τζαι τι κάμνεις, τζαι αν εν καλά τα μωρά, σαν να τζαι ήμαστε παρεούθκια. Στα πολλά, εκάλεσέν με να πάμε για καφέ για να μου δείξει έναν καινούργιο πρότζεκτ που δουλεύκει πάνω του, το οποίο δεν ξέρουν πολλοί τζαι θα ενθουσιαστώ μόλις δω.»
«Ε, τζαι επήες;» είπα, τζαι την ίδια στιγμή έτρωέν με η περιέργεια.
«Επήα», απάντησε ο αρφός μου γελώντας. «Επήα, τζαι έκατσέν με να μου δείξει μιαν εταιρεία που δουλεύκει τζαι κάτι πουλά για διακοπές. Τάχα να με γράψει τζαι μένα τζαι εγώ να γράψω άλλους πουκάτω μου. Έτσι λαλεί, εν να γυρίσω τον κόσμο τζαι να φκάλω τζαι πολλά λεφτά.»
«Επιχείρηση πυραμίδα δηλαδή», εδιέκοψά τον γελώντας.
«Πυραμίδα, ρε, καλό τι ενόμισες; Είντα μας αθθυμήθηκεν ο Μάρκου μετά που δέκα χρόνια; Ενόμισες ήβρεν λεφτά παραπάνω τζαι εσκέφτηκε να τα μοιράσουμε;».
«Ξερώ ‘γω ρε. Ρωτάς με εμένα; Εσύ εν το εκατάλαβες ότι εν τράμπα; Ήντα επήες;».
Εκλείσαμεν το τηλέφωνο τζαι εγέμωσεν ο νους μου σκέψεις τζαι αναμνήσεις. Εποχές που επαρουσιάζαν του κόσμου ευκαιρίες που εν θα ξανάρτουν τζαι τρόπους να γίνουν εκατομμυριούχοι χωρίς να προσπαθήσουν καν. Εν άλλαξε τίποτε που τότε. Τούτοι που ήμαστε, τούτοι ήμαστε τζαι σήμερα.
Εχτύπησε μήνυμα στο τηλέφωνό μου. Άγνωστος αριθμός «Έλα ρε φίλε. Ο Κώστας Μάρκου είμαι. Θέλω να βρεθούμε να σου δείξω ένα καινούργιο πρότζεκτ που δουλεύκω πάνω».
«Παρέτα με ρε Κώστα. Εν ενδιαφέρουμε», απάντησα, τζαι εν με ξαναενόχλησε.

Την προηγούμενη εβδομάδα, επήα έφεδρος. Δύο μέρες γενικά χαμένες. Μέσα στον παραλογισμό του, το εφεδριλλίκκι έσιει τζαι θετικά όμως.

Για παράδειγμα, συναναστρέφουμαι με κόσμο που μπορεί να έσιει χρόνια να δω τζαι ίσως να μεν εσυναναστρέφουμουν ποττέ αν δεν ετύγχαιννε να βρεθούμε στην άσκηση. Τούτη η κοινωνική εμπειρία διά μου την ευκαιρία να ακούσω διάφορες απόψεις τζαι επίσης διά μου πολλή τροφή για σκέψη μετά την άσκηση. Θωρώ γενικά πώς σκέφτεται ο κόσμος έξω που τον κύκλο μου τζαι τούτο για μένα έν’ κάτι καλό.

Στες πολλές κουβέντες που εκάμαμε τούτες τες θκυό μέρες, ανοίχτηκε τζαι η συζήτηση του bitcoin. Όντως μετά που τζείνη την ανεξήγητη τζαι για μένα βλάσφημη καμπάνια με την κυπριακή εταιρεία που θα συναλλάσσεται bitcoin, ακόμα τζαι τζείνοι που δεν έχουν σχέση με την τεχνολογία αποφασίσαν ότι έχουν άποψη. Όπως τότε με το χρηματιστήριο, που ούλλοι μας εγίναμε χρηματιστές, τωρά εγίναμε ούλλοι οικονομολόγοι με ειδικότητα στο ηλεκτρονικό συνάλλαγμα.

Άκουσα για νέες τάξεις πραγμάτων, για καταχθόνια σχέδια των Αμερικανών για παγκοσμιοποίηση, για την μέθοδο που ήβραν οι Γιαπωνέζοι να ξαναμπούν στο παιγνίδι επειδή τόσα χρόνια εκόψαν έξω. Στην ουσία όμως, εν άκουσα που κανέναν να μπορεί να εξηγήσει τι εν το bitcoin τζαι γιατί έν’ σημαντικό.

Σαν κουλτούρα έχουμε τούτο το αΐπι. Να επιμένουμε στην άποψη μας, βασισμένοι στην ημιμάθεια τζαι σε μέσες, άκρες που κουβέντες που ακούμε. Αρνούμαστε να μπούμε σε βάθος τζαι θεωρούμε ότι αν μας φύει τζαι κανένα κομμάτι ή αν δεν καταλαβαίνουμε κάτι καλά, έννα τα χώσουμε στην πορεία.

Έννεν της ώρας να εξηγήσω τι εν το bitcoin. Τζείνοι που ασχολούνται με το θέμα οφείλουν να ξέρουν τζαι τζείνοι που θέλουν να ασχοληθούν μπορούν να αφιερώσουν ένα απόγευμα στο Wikipedia να μάθουν.

Θέλω όμως να πω γιατί θεωρώ το bitcoin ως κάτι σημαντικό για την κοινωνία μας. Το bitcoin είναι τόσο σημαντικό στον τρόπο που συναλλασσούμαστε όσο σημαντικό ήταν το MP3 για τη μουσική στις αρχές του αιώνα.

Όπως το MP3, έτσι τζαι το bitcoin προσφέρει ένα μοντέλο αποκεντροποίησης της διανομής τζαι φέρνει τον έλεγχο στα σιέρκα της κοινότητας τζαι όχι στην βούληση μερικών επιχειρηματιών. Διά μια διαφορετική οπτική τζαι μια εναλλακτική επιλογή στον τρόπο που λειτουργεί παραδοσιακά ένας θεσμός τζαι αναγκάζει ένα κατεστημένο να αλλάξει.

Στην αρχή δεν εξέραμε πώς να χειριστούμε το MP3, οι εταιρείες εκαταδικάσαν το, οι καταναλωτές αποφεύγαν το τζαι εγίναν πάρα πολλά πειράματα ώσπου σήμερα να είναι το de facto φορμάτ μουσικής. Έτσι τζαι το bitcoin.

Σήμερα είναι επικίνδυνο. Φαίνεται ότι άμαν εν κάτι σημαντικό, οι παραδοσιακοί θεσμοί φοούνται το τζαι οι καταναλωτές εν το αντιλαμβάνουνται. Εννα γινούν πειράματα, έννα αποτύχουν. Εν πρέπει να πάμε να κάμουμε τες περιουσίες μας σε bitcoin, αλλά είμαι πεπεισμένος ότι σε δέκα χρόνια ένα κομμάτι των συναλλαγών μας θα δουλεύκουν με ένα παρόμοιο μοντέλο τζαι με βάση το ηλεκτρονικό νόμισμα.

Ο Βαλεντίνος εμπήκε στην παρέα μας εντελώς αθόρυβα τζαι ύπουλα. Τη μια μέρα, δεν τον έξερε κανένας. Ύστερα που λλίες εβδομάδες εβρέθηκε να κάθεται δίπλα μας τζαι να έσιει τον πρώτο λόγο στην παρέα.

Ήταν ένα χαρακτηριστικά διαφορετικό κοπελλούι που εμάς. Πραγματικά, στες αρκές που τον εγνώρισα έκαμνε μου εντύπωση μόνο τζαι μόνο το γεγονός ότι εκατέληξε μαζί μας. Ήταν ποτζείνα τα κοπελλούθκια που την εποχή της εφηβίας μου, εθωρούσαμεν τα στες απογευματινές, αμερικάνικες σειρές του ΑΝΤ1. Κάτι σαν Κυπραίος Πάρκερ Λούις ή Ζακ Μόρρις.

Ετραβιέτουν με πολλές γκόμενες ή τουλάχιστον έτσι εχουμίζετουν. Εφορούσε ρούχα τα οποία οι υπόλοιποι είχαμε υπόψη μας μόνο ακουστά. Μπορεί η φόρμα η Nike που εφορούσε τζαι τα Air Jordan, να εστοιχίζαν τόσο όσο ούλλη η γκαρνταρόμπα μου.

Μαλλί που εζηλέφκαμε ούλλοι. Ίσιο, ξανθό, κουρτίνες. Ο παπάς του ελάλεν μας ήταν Εγγλέζος. Τα γονίδια του, καμιά σχέση με τα μεσανατολίτικα δικά μας. Τα μελαχρινά μας πρόσωπα τζαι τα μαύρα μας κατσαρά μαλλιά, που με δυσκολία εκαταφέρναμε να συσταρίσουμε λλίο με μπρίλκριμ τζαι τζερί που το περίπτερο, εντελώς διαφορετικά που το ολόασπρο τζαι χωρίς ίχνος ακμής πρόσωπό του.

Πάντα είσιεν τες πιο αξιοζήλευτες ιστορίες να μας διηγηθεί. Ο παπάς του ελάλεν ότι ήταν πιλόττος τζαι η μάμμα του εδούλευκε σε μια μεγάλη εταιρεία. Εφέρναν του πάντα τα πιο ακριβά παιγνίδια τζαι επαίρναν τον μαζί τους στες πιο μακρινές χώρες. Εμείς, χασκιασμένοι εκαθούμαστε με ανοιχτό το στόμα τζαι ακούαμε τι ελάλεν ο Βαλεντίνος. Κανένας δεν εσκέφτηκε πόθθεν εκατέβηκε τούτος ο άνθρωπος, με ποιον ήταν φίλος τζαι εκατέληξε να γίνει φίλος με ούλλους. Την μάππα του την Spalding, που την εγόρασε που τον Μαύρο, που ήταν καλύτερη που την δική μου που την εκέρδισα με τον ττάππο της Πέπσι.

Το Super Nintendo του, που καμία σχέση με το Atari που είχαμε πομισιάρικο τρεις αρφούες. Μια ανάμιξη ζήλιας τζαι θαυμασμού τα συναισθήματα μου όποτε τον εθώρουν. Δέος, σιωπή, άκουα, δεν εμίλουν. Μια μέρα έκοψα σπίτι του. Έκατσα στο δωμάτιο του τζαι επερίμενα να κάμει μπάνιο. Είσιεν κομπιούτερ ακριβό, αφίσες πας τους τοίχους, τηλεόραση τζαι βίντεο. Ένα δωμάτιο όνειρο για κάθε έφηβο της εποχής. Ακόμα τζαι το σιαμπού του εφάνηκε να μυρίζει πιο καλά που το δικό μου.

Μετά που τούτο το συμβάν, απλά απέφευγα την επαφή μαζί του. Άμα ήταν κοντά, έφευκα. Άμα άκουα ότι έννα έρτει, δεν επάεννα. Ήταν ποτζείνους τους ανθρώπους σόπες. Πολλά ωραία τζαι βραστά να κάθεσαι κοντά αλλά άμα ρέξει λλίη ώρα, κρούζεις τζαι εν κοντεύκεις. Ίσως να ήταν τούτος ο λόγος που δεν εκοστέρκασε στην παρέα μας. Απότομα εμπήκε, απότομα εχάθηκε. Είδα τον ξανά σε διαφορετικές παρέες ανά τζαιρούς. Είδα τον τζαι πρόσφατα, μπάρμαν σε ένα εστιατόριο. Εν του εμίλησα, ένιωσα ότι δεν εμοιραστήκαμε ποττέ τίποτε για να το θυμηθούμε.

Εθώρουν τους ημι-κυβερνητικούς υπαλλήλους να φωνάζουν τζαι να διαμαρτύρουνται για τις ιδιωτικοποιήσεις. Ένα πράμα έν’ σίουρο για μένα, με τον τρόπο που εσυμπεριφερτήκαν όσο δίκαιο τζαι να είχαν εχάσαν το.
Τζείνος που τους επαράτζειλεν να κόψουν τα ρεύματα του κόσμου ή έξερεν πολλά καλά τι έκαμνε ή πραγματικά ήρτεν που άλλο σύμπαν τζαι δεν είσιεν ιδέα. Υπήρχε περίπτωση να τους υποστηρίξει κανένας, μετά που θα εκόφκαν το ρεύμα πάνω σ’ άνεμον; Το αντίθετο, οι παραπάνω [να μεν πω ούλλοι] θα είπαν σίουρα «καλά να τους κάμουν, να τους πακκεττάρουν ούλλους πέρκει βάλουν νου».

Ιδιωτικοποιήσεις έννα γίνουν. Αφού εσυφφωνήσαν το με τους τοκογλύφους. Εν πά’ να εδεσμεύκετουν ο Απόστολος Παύλος τζαι δέκα αγίοι μιτσιοί-μιτσιοί. Αφού εγράφτηκε στην συμφωνία τζαι έτσι θα εκάμναμε για να μας δώκουν τα ριάλλια. Έτσι θα εγίνετουν, όπως τζαι έγινε.

Η άποψη μου έν’ ότι δεν υπήρχε λόγος να γίνουν. Όχι επειδή έννα ’ν’ πιο ακριβό το ρεύμα τζαι ότι εν θα έν’ ίδια η εξυπηρέτηση, τζαι τες διάφορες μπούρδες που ακούμε. Νομίζω ότι, άμα υπάρχει καλή διαχείριση εν έσιει σχέση αν έν’ ιδιωτική η εταιρεία ή δημόσια, οι πιθανότητες να πετύχει ή να αποτύχει είναι πάνω-κάτω οι ίδιες. Το θέμα αναλύθηκε πολλά όμως τζαι έν’ περιττή ακόμα μια ανάλυση που μένα. Η ερώτηση μου είναι η εξής. Κάτι τόσο σημαντικό, που επηρεάζει μια τόσο μεγάλη μερίδα του κοινωνικού ιστού, απλά σκεφτείτε πόσες οικογένειες θα επηρεαστούν αν πάει κάτι στραβά με τις ιδιωτικοποιήσεις, τζαι δεν φακκά πέννα κανένας εκτός που τους υπαλλήλους των οργανισμών. Περίεργο έννε; Έννεν τζαι τζείνοι εργάτες, υπάλληλοι, μεσοαστοί Κυπραίοι;Φυσικά τζαι είναι. Απλά τόσα χρόνια εζούσαν σε μια εργατική πραγματικότητα εντελώς διαφορετική που τους υπόλοιπους. Εδιεκδικήσαν μέσα που τες συντεχνίες, εκερδίσαν τζαι εδιατηρήσαν το στάτους της ελίτ των εργασιακών συνθηκών. Επιδόματα ’που την άκρα, συντάξεις, μισθοί, συνθήκες εργασίες, ευκολίες, δάνεια, ωράριο, το έναν, το άλλον. Πράματα που στον ιδιωτικό τομέα ούλλοι ονειρεύκουνται αλλά κανένας δεν θα δει ποττέ μπροστά του. Άμα τόσα χρόνια υπήρχε τούτο το απέραντο χάσμα, έν’ αδύνατον σχεδόν να τους συμπονήσεις. Πραγματικά, όσο τζαι να το θέλεις, όσο τζαι αν ξέρεις ότι έν’ λάθος, κάτι που μέσα σου δεν σε αφήνει να πεις «έν’ κρίμα». Ίσως έτσι μας θέλει να σκεφτούμαστε ο καπιταλισμός; Ίσως οι ίδιοι με την αλαζονική τους συμπεριφορά τόσα χρόνια να επροκαλέσαν τούτη την αντιμετώπιση; Νομίζω εν ένας συνδυασμός που ούλλα.

Τζείνο που με προβληματίζει παραπάνω που ούλλα εν ότι καταλαβαίνω ότι τούτο που συμβαίνει ίσως να έν’ παράλογο τζαι ίσως εν τζαι καταπάτηση κάποιων εργασιακών δικαιωμάτων που κάποιοι αγωνιστήκαν να τα κερδίσουν. Τζαι ενώ το καταλαβαίνω, νιώθω αδύναμος να το σταματήσω. Τζαι ενώ θωρώ τους ότι με τούτο που κάμνουν, στερούν μου σχεδόν κάθε ελπίδα του να έχω έστω τζαι λλία που τα δικαιώματα των ημι-κυβερνητικών, νιώθω μια απαίσια ικανοποίηση που με κάμνει να ντρέπουμαι.

Εμπήκε μες την αποθήκη όπως τον φούρνο. Εκλότσησε μιαν όφκαιρη χάρτενη κάσ’ια που τα νεύρα του. Με τη δύναμη που εκλότσησε, το πόδι του ετρύπησε την κασιού τζ’αι επαγηδεύτηκε μέσα.
«Ασσιχτίρ, παλιόκασια» εφώναξε. Με το άλλο του πόδι εκούντησεν την να φκει τζ’αι με τα σι’έρκα του έσυρεν την έξω που την πόρτα.
«Σύναξε την που τον δρόμο ρε Κώτσιο τζ’αι εννά δώκει πάνω κανέναν αυτοκίνητο», είπαμε. «Να την συνάξετε εσείς που την εξαπολήσετε μες τη μέση του τόπου. Εγεμώσετε την αποθήκη σαγλιά».
Εγώ άμα τον θωρώ έτσι τον Κώτσιο, σιωπώ. Εν καλό κοπελλούι, αλλά αραιά τζ’αι πού σηκώνει κάτι περίεργες ιδιοτροπίες, νευριάζει με πράματα ασήμαντα τζ’αι γενικά ξεκινά να τα βάλλει με ούλλους τζ’αι με ούλλα. Άμα τον κόψεις σε έτσι φάση, εν φκάλλεις άκρα μαζί του. Ο Χρίστος ερώτησεν τον τι εσυνέβηκε, τζ’αι ήταν φουτουνιασμένος. «Έπιασε μου το ποδήλατό μου η αστυνομία», απάντησε ο Κώτσιος. Νευριασμένα, ετύληξε τα μανίτζ’ια πάνω τζ’αι επέταξε στο πάτωμα το μισοκαπνισμένο του τσιγάρο. Αμέσως άναψε άλλο. Εν μια περίεργη συνήθεια που έσ’ει. Άμα θέλει να δώσει έμφαση στον λόγο του, ανάφκει πάντα τσιγάρο, έστω τζ’αι αν δεν ετέλειωσε το προηγούμενο.
«Εγράψαν με οι κωλόμπατσοι, τάχα εβουρούσα μεθυσμένος».
Ο Χρίστος, πιο ήρεμος τζ’αι πιο πράος τουλάχιστον που τον Κώτσιο, αν όχι που ούλλους μας, ερώτησε «Εγράψαν σε πας το ποδήλατο;».
«Ναι ρε, πας το ποδήλατο. Αντί να έν έξω να βουρούν τους εγκληματίες, ταλαιπωρούν μας εμάς που εν εκάμαμε τίποτε». Πριν να ανοίξει άλλη κουβέντα ο Κώτσιος, αντέκοψεν τον ο Χρίστος. «Περίμενε, ρε Κώτσιο μου, είνταλος εν έκαμες τίποτε. Αφού λαλείς ήσουν μεθυσμένος».
«Ναι, αλλά οι μπάτσοι εν το ήξεραν ότι ήμουν μεθυσμένος. Εσταματήσαν με επειδή εβουρούσα με το ποδήλατο. Εκατέβαινα τον κατήφορο της Λάρνακος τζ’αι ήταν στημένοι στο τέλος, πα στα φώτα της Συνεργατικής».
«ΟΚ, τζ’αι πώς ανακαλύψαν ότι είσαι μεθυσμένος;».
«Εσταματήσαν με να μου κάμουν παρατήρηση ότι εν είχα διακριτικά φωσφορούχα για να φαίνουμαι μες τη νύχτα. Είπα τους τζ’αι εγώ ότι εν κομπλεξικοί, εν έχουν δουλειά να κάμνουν τζ’αι σταματούν τον κόσμο για να τον ταλαιπωρούν.»
«Τζ’αι μετά;»
«Μετά ενευριάσαν που τους είπα έτσι τζ’αι εκάμαν μου άλκοτεστ. Εφκάλαν μου δείχτη 140 τζ’αι επιάσαν μου το ποδήλατο μου για να το πάρουν στο τμήμα».
«Άρα, ρε Κώτσιο, έφταιες. Ήσουν μεθυσμένος, εν είσ’ες διακριτικά τζ’αι εξιτίμασές τους. Επερίμενες να μεν σε γράψουν δηλαδή;»
«Έν για να μας πιάννουν τα ριάλια μας ρε οι κωλόμπατσοι. Πως ήπια δκυο μπύρες τζ’αι εφκήκα πας στο ποδήλατο έκαμα έγκλημα;».
«Πολλές φορές ο τρόπος σκέψης σου αφήνει με άναυδο, ρε Κώτσιο», είπε ο Χρίστος τζ’αι έκοψε την κουβέντα.