Μέρος Πρώτο
Κάτι πεθανίσκει μέρα με την μέρα μέσα μου.
Μπορεί να εν η θέληση μου για ζωή.
Μπορεί να εν η προσπάθεια να καταλάβω τον κόσμο.
Μπορεί να εν οι αντιλήψεις μου για ρομαντισμούς, φιλίες, αγάπες τζιαι αξίες.
Εν ξέρω τι ένι.
Νίωθω το που πεθανίσκει όμως, τζιαι άρκεψε να βρωμεί τζιόλας.
Νομίζω ότι μυρίζουνται το τζιαι οι άνθρωποι γυρώ μου τζιαι γιαυτό θωρούν με παράξενα.
Σε λλίο τζιαιρό νομίζω, εννα εκτελώ μόνο τες απαραίτητες λειτουργίες.
Φαί, σιέσιμο, ύπνος.
Θα αγοράσω τζιαι ένα ηλίθιο χαμόγελο τζιαι να το φορώ, μέρα-νύχτα, για να αφομιωθώ εντελώς μες το πλήθος.
Έσιη κάτι πλοία παλία, που κάμνουν το ίδιο πράμα συνέχεια ώσπου να έρτει η μέρα να χαλάσουν τέλλια τζιαι να τα διαλύσουν για παλιοσίδερα.
Εν περνά ο τζιαιρός τζιαι εβαρέθηκα να περιμένω.
Βασικά, τι να περιμένω;
Στο κάτω, κάτω ο δρόμος ενα τόπο καταλήγει.
Εσιη κανένα που γλυτώνει;
Γιατί εν σας κάμνω την χάρη να πεταχτώ ολόισια τζιαμέ να τελείωνουμε;
Εν ξέρω, ίσως να έχω την περιέργεια να δω τι εννα γίνει μετά.
Όπως το έργο που ενω ξέρεις το τέλος, τζιαι ξέρεις ότι εν έσιη αξία να συνεχίσεις να το θωρείς, αφήνεις το να παίζει.
Αφου εν έσιη κάτι καλύτερο να κάμεις.
«Να φεύγουμε, να ερχόμαστε, να σπάμε, να ενονώμαστε, ξανά απο την αρχή και πάλι.
Να τραγουδάμε δυνατά με μια πελώρια φωτία μες το κεφάλι.
Ο χρόνος είναι ένα θλιμμένο καρναβάλι..»
Μέρος Δεύτερο
Επίστευκα το πάντα, αλλά εν ήθελα ποττέ να το παραδεχτώ.
Τελικά εκατέληξα.
Είμαστε χτηνά.
Βασικά είμαστε σιηρόττεροι που χτηνά.
Δηλαδή νομίζω ότι οι σίηλλοι, οι κάττοι, οι αλιζαύρες τζιε οι μισιαριοί εν ποιό ειλικρινείς τζιαι ποιό εντάξει που εμάς.
Ακόμα τζιαι οι πίθηκοι, που κάποιοι υποστηρίζουν ότι εν τζιαι συγγενείς μας, φαίνουνται μου να εν ποιό καλοί που εμάς.
Αδελφικές φιλίες, συγγένειες, αγάπες, ευγνωμοσύνες τζιαι αλλυλεγγύες.
Μαλακίες..
Ούλλα δημιούργημα των ανασφαλειών μας.
Τζιαί ούλλα σταματούν να υπάρχουν αμα μπεί το συμφέρον μες την μέση.
Εν έσιη τίποτε.
Με συναισθήματα, με αξίες, με ιδανικά.
Είμαστε ποιό χρήσιμοι άμα πεθάνουμε τζιαι φαν μας τα σκουλούτζια.
Τζιαμέ γινούμαστε τζιαι λίπασμα, προσφέρουμε τζιαι κάτι πίσω στην φύση.
Πως μπορούμε τζιαι κάμνουμε πέντε πράματα παραπάνω που τα άλλα τα χτηνά πας την γή, εν σημαίνει πως εν είμαστε τζιαι εμείς χτηνά.
Καλύτερα να έρτει ένα κύμμα ή ένας σεισμός να μας πάρει ούλλους πουκάτω να γλυτώσει τζιαι η γή που εμάς, να γλυτώσουμε τζιαι εμείς ο ένας που τον άλλο.
Αφου αν δεν γίνει κάτι τέθκιο, στο τέλος εννα φάμε ο ένας τον άλλο.
Προτιμώ όμως την εύκολη λύση.
Είμαστε τζιαι αχώνευτοι πανάθεμα μας.
Τζιαι εγώ, τζιαι εσύ..