Ένιωθα την μοτόρα τις τελευταίες μέρες ότι κάτι είσιεν. Σάννα τζιαι ελάλεν μου «Κατέβα τσίακκαρε με επειδή εν νιώθω καλά». Τελικά εχτές το μεσημέρι επρόσεξα ότι εχάθηκε μια βίδα που το πίσω ψαλίδι τζιαι ο τροχός ήταν σε κρίσιμη κατάσταση. Αν ήταν εργοστάσιο η μοτόρα μου, είσιεν να αφτέννουν ούλλες οι λαμπούες των συναγερμών τζιαι να βουρούν οι υπαλλήλοι πανικόβλητοι να γλιτώσουν.
Όπως τζιαι να έσιει, ο μηχανικός εξεκαθάρισε μου ότι έππεσε πολλή δουλεία μετά τις γιορτές οπόταν που εβδομάδας εννα μπορέσει να με βοηθήσει. Αντιλήφθηκα, τότε ότι για μια εβδομάδα πρέπει να έβρω εναλλακτική λύση για να πηαίννω δουλεία.
Σε ένα ιδανικό σενάριο, σε μία ευρωπαϊκή χώρα ή τουλάχιστον σε μία χώρα που έσιει δημόσιους οργανισμούς κάποιου επιπέδου, που ασχολούνται με τις δημόσιες συγκοινωνίες, εν θα με ανησυχούσε. Απλά θα έπιαννα το λεωφορείο ή το τραμ ή το μετρό ή (αν ήμουν στην Κίνα) ένα μιτσή με τρίτροχο ποδήλατο να με πάρει. Στην Κύπρο πρέπει να πιάσω το αυτοκίνητο. Παρέα με τους υπόλοιπους χιλιάδες εργαζόμενους που πίαννουν το αυτοκίνητο κάθε πρωί για να διασχίσουν την Λευκωσία τζιαι να πάν στην δουλεία τους.
Γιατί με ανησυχεί το γεγονός; Πρώτα, πρώτα σε προσωπικό επίπεδο. Εννα χρειάζομαι περίπου 15-20 λεπτά παραπάνω απο ότι συνήθως για να πάω που την Αγλαντζία στην Έγκωμη που εν η δουλεία μου. Επίσης, εννα χρειάζομαι παρκινγκ για να μην με γράψουν. Το μεσημέρι εν θα τολμήσω να πάω σπίτι για φαί τζιαι ξεκούραση, επειδή μόνο η διαδρομή εννα μου φάει ούλλο το διάλειμμα μου. Τέλος εννα πρέπει να υποστώ ούλλη την κίνηση τζιαι τον πανζουρλισμό της πρωινής Λευκωσίας.
Γενικότερα, προβληματίζει με το ότι έτσι γίνουμαι τζιαι εγώ κομμάτι του προβλήματος της κίνησης, της υπερβολικής ατμοσφαιρικής ρύπανσης τζιαι του αυτοκινητιστικού συνωστισμού της πόλης. Τζιαι είμαι αναγκασμένος να το γίνω τζιαι εγώ κομμάτι του προβλήματος, επειδή η πολιτεία εν μου διά άλλη λύση.
Σαν ποία λύση;
Λεωφορεία της προκοπής, που να έχουν ωράριο τζιαι να μεν περνούν όποτε θέλουν. Που να κάμνουν διαδρομές σωστές, με αρκετές στάσεις σε σημεία που εννα με εξυπηρετούν. Με λλία λόγια, λεωφορεία (ή κάτι παρόμοιο) όπως τζίνα που έχουν οι Εγγλέζοι, οι Καλαμαράες, οι Γάλλοι τζιαι οι άλλοι 24 συνέταιροι. Κάτι που να μπορώ να χρησιμοποιήσω για να πάω που το μέρος Α στο μέρος Β, χωρίς να αγχωθώ ότι εννα αρκήσει τζιαι χωρίς να σπάσουν τα νεύρα μου.
Εν τζιαι εν μόνο το Ευρώ που εννα μας κάμει Ευρωπαίους. Σε ποία άλλη Ευρωπαϊκή χώρα, μια οικογένεια τεσσάρων ενήλικων ατόμων χρειάζεται τέσσερα αυτοκίνητα;
Η Κύπρος χρειάζεται αναδιοργάνωση στις εσωτερικές συγκοινωνίες. Στην Κύπρο άμα έν έσιεις όχημα, είσαι σαν τον φυλακισμένο. Στο κάτω, κάτω είμαι πολίτης τζιαι απαιτώ να μπορώ να μετακινούμαι σωστά τζιαι όπως πρέπει μέσα στην πόλη μου. Η πολιτεία εν υποχρεωμένη να έβρει τες λύσεις, είτε τζίνες εν λεωφορεία, είτε εν τράμ, είτε εν δημόσιοι υπάλληλοι να με παίρνουν καβαλλουρί. Το πρόβλημα εν φανερό τζιαι γίνεται σιειρόττερο όσο περνούν τα χρόνια. Εν τζιαιρός πλέον να ξεκινήσει το κράτος να εξευρωπαΐζει τις πόλεις του παρά να προσπαθεί μόνο να εξευρωπαΐσει τους πολίτες του.