Σε γενικές γραμμές, πάντα ενδιαφερόμουν για την πορεία και την ποιότητα της παιδείας στην Κύπρο, σε όλα τα επίπεδα.
Ποιό συγκεκριμένα, τα τελευταία χρόνια, έχω αναλύσει αρκετά το θέμα της ανώτατης εκπαίδευσης στην Κύπρο, καταλήγοντας σε ένα γενικό (αλλά βάσιμο) συμπέρασμα.
Για όλα φταίει το Πανεπιστήμιο Κύπρου και οι υποστηρικτές του. Έχω τελικά πειστεί ότι, το κατήφορο που κατρακυλάμε τα τελευταία χρόνια είναι το αποτέλεσμα μιας δικτατορικής νοοτροπίας και κομπλεξικής ιδιοτροπίας που ξεκινά από το Πανεπιστήμιο της Κύπρου και αυτούς που το διοικούν και το υποστηρίζουν.
Θεωρώ ότι το Πανεπιστήμιο Κύπρου, στερεί με τον χειρότερο τρόπο, από ένα τεράστιο ποσοστό του νεαρού πληθυσμού της Κύπρου, τις ευκαιρίες για αναγνωρισμένες σπουδές και τελικά τις ευκαιρίες για προσφορά στην οικονομία και την εξέλιξη της Κύπρου.
Κατ’ αρχάς να τονίσω το ότι έχω δουλέψει και στον ιδιωτικό αλλά και στον δημόσιο τομέα, στον τομέα της Πληροφορικής. Άσχετα με το τι λένε όλες οι σχολές στην Κύπρο, το μοναδικό πτυχίο που αναγνωρίζεται χωρίς συζήτηση από όλους (και ιδιαίτερα στους κρατικούς και ημικρατικούς οργανισμούς) είναι το πτυχίο του Πανεπιστημίου Κύπρου.
Ο βασικός λόγος, είναι το ότι κανείς δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα το αν τα ιδιωτικά κολέγια της Κύπρου, είναι αναγνωρισμένα και αν η εκπαίδευση που προσφέρουν είναι Πανεπιστημιακού επιπέδου.
Ο κυβερνητικός μηχανισμός του ΚΥΣΑΤΣ, που σκοπό του έχει να αναλύει και να αναγνωρίζει ή όχι πτυχία φοιτητών σχολών εκτός του Πανεπιστημίου Κύπρου, αναγκάζει τους φοιτητές σε μια χρονοβόρα και πολύπλοκη διαδικασία. Στο τέλος της διαδικασίας αυτής, το πιο πιθανόν είναι, το ΚΥΣΑΤΣ να προτείνει στον φοιτητή να παρακολουθήσει κάποια επιπλέον μαθήματα στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Μαθήματα που το Πανεπιστήμιο Κύπρου προσφέρει όταν, όποτε και σε όποιον θέλει. Πού ήσουν; Πούποτε! Δηλαδή.
Σε δεύτερη μοίρα δε έρχονται οι ανώτερες τεχνολογικές σχολές (ΑΤΙ και ΑΞΙΚ) οι οποίες δεν αναγνωρίζονται καν ως σχολές ανώτατου επιπέδου. Ένας φοιτητής δηλαδή που τελειώνει με άριστα το ΑΤΙ ή το ΑΞΙΚ, πρέπει να συνεχίσει τις σπουδές του σε κολέγιο για να μπορέσει να πάρει πτυχίο. Μετά πρέπει να υποστεί την προαναφερθείσα διαδικασία με το ΚΥΣΑΤΣ.
Μόνο από τα πιο πάνω, καταλαβαίνουμε ότι, όλοι σχεδόν οι φοιτητές εκτός Πανεπιστημίου Κύπρου, εξαρτώνται από το Πανεπιστήμιο Κύπρου για να αναγνωριστούν!!
Αν το δεις από μια σφαιρική άποψη, όλοι οι μελλοντικοί επαγγελματίες του νησιού, εξαρτώνται από μια ομάδα 5-10 ατόμων με απόψεις και νοοτροπίες του περασμένου αιώνα, που νομίζουν ότι με το να στερούν την εκπαίδευση και να επιβάλλουν μη ρεαλιστικά επίπεδα, καταφέρνουν να διατηρούν το επίπεδο της σχολής τους.
Είναι παράλογο, εώς και ηλίθιο, μια χώρα της οποίας ο ακρογωνιαίος λίθος της οικονομίας της είναι ο τουρισμός, να μην αναγνωρίζει το ΜΟΝΑΔΙΚΟ κρατικό εξειδικευμένο ίδρυμα εκπαίδευσης επαγγελματιών του κλάδου.
Το ίδιο παράλογο, είναι να μην αναγνωρίζονται πτυχία του ΑΤΙ. Ενός από τα ποιό υψηλού επιπέδου τεχνολογικά ινστιτούτα της Μέσης Ανατολής.
Το ΑΤΙ και το ΑΞΙΚ θα μπορούσαν να παράγουν ασταμάτητα τους στυλοβάτες της Κυπριακής οικονομίας του αύριο. Αντί αυτού όμως, από τα ιδρύματα αυτά, αποφοιτούν ανθρώποι που αναγκάζονται, ή να πληρώσουν για να έχουν κάποια πιθανότητα να αναγνωριστούν κάποτε, ή να γίνουν κακοπληρωμένοι υπάλληλοι που δεν έχουν ευκαιρίες ανέλιξης λόγο της γνωστής δικαιολογίας του ότι «Δεν έχουν πτυχίο».
Καλά, δεν το βλέπει κανένας ότι η Κύπρος έχει γεμίσει αδιόριστους δασκάλους και καθηγητές;
Όλοι οι Κύπριοι νέοι αναγκάζονται να σπουδάζουν 3-4 επαγγέλματα (αυτά που θέλει το Πανεπιστήμιο), αφού είναι τα μόνα που θα τους εξασφαλίσουν (υποτίθεται) μια αξιοπρεπή εργασία στο μέλλον. Καταλήγουμε έτσι όλοι να γίνονται οικονομολόγοι, εκπαιδευτικοί και διοικητές επιχειρήσεων. Πόσους από αυτούς μπορεί να αφομοιώσει η αγορά της Κύπρου;
Οι νέοι δεν έχουν λόγο να ασχοληθούν ή να σπουδάσουν τεχνικά επαγγέλματα ή μοντέρνα, μελλοντικά επαγγέλματα. Οι κλάδοι του Πανεπιστημίου είναι περιορισμένοι. Οτιδήποτε σπουδάσει κάποιος, είτε σε κολέγιο είτε σε ανώτερη σχολή, το οποίο δεν προσφέρει το Πανεπιστήμιο Κύπρου, τότε δεν υπάρχει πιθανότητα να αναγνωριστεί.
Σκεφτείτε κάποιο φοιτητή που αποφοιτά από το κολέγιο Α, στον κλάδο του Computer Multimedia. Ξέρετε, ιστοσελίδες, σχεδιασμός, πολυμέσα και τα λοιπά. Το ΚΥΣΑΤΣ, δεν τον αναγνωρίζει εκτός και αν παρακολουθήσει κάποια μαθήματα στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Το Πανεπιστήμιο Κύπρου δεν έχει τον κλάδο, άρα δεν του προσφέρει τα μαθήματα, (που και αν τα πρόσφερε θα ήταν πάλι εξαρτημένος από τις ορέξεις των υπευθύνων), άρα που ήσουν; Πούποτε! (ξανά).
Αν δηλαδή το Πανεπιστήμιο Κύπρου είχε μόνο ένα κλάδο, ας πούμε της Οδοντοτεχνικής, τότε όλοι οι αναγνωρισμένοι επαγγελματίες της Κύπρου θα ήταν οι Οδοντοτεχνίτες. Μόνο σ’ εμένα ακούγεται παράλογο αυτό;
Κλασική απορία που δημιουργείται τώρα είναι το, γιατί δεν προσπαθούν όλοι να πάρουν μια θέση στο Πανεπιστήμιο Κύπρου;
Γιατί κάποιος νέος να μην μπορεί να επιλέξει την σπουδή του; Μπορεί να θέλει να σπουδάσει κάτι άλλο εκτός από τις 4-5 επιλογές που του προσφέρει το Πανεπιστήμιο. Γιατί να τον αναγκάζουν οι εσωτερικοί μηχανισμοί του κράτους και συγκεκριμένα του Πανεπιστημίου, να αγωνιστεί να σπουδάσει και τελικά να γίνει κάτι που δεν θέλει;
Η πολιτική αυτή, αναγκάζει τους νέους να συναγωνίζονται για περιορισμένες θέσεις, σε λίγες ειδικότητες με υπερβολικό ανταγωνισμό για τις θέσεις. Χωρίς κανένα απολύτως λόγο.
Τώρα θα μου πείτε, ας πάνε κολέγιο. Το θέμα είναι όμως ότι δεν έχουν όλοι τα λεφτά να πάνε στο κολέγιο και ακόμα και αν τα έχουν τα λεφτά, γιατί να επενδύσουν σε μια εκπαίδευση την οποία αρνούνται πεισματικά οι υπεύθυνοι να αναγνωρίσουν;
Θα μου πείτε τώρα, υπάρχουν και τα Πανεπιστήμια στην Ελλάδα και την Αγγλία. Ξανασημειώνω ότι δεν έχουν όλοι τα λεφτά να σπουδάσουν στο εξωτερικό. Αλλά ακόμα και να τα έχω τα λεφτά, γιατί να πρέπει να αναγκαστώ να ξενιτευτώ 4 χρόνια για να πάρω πτυχίο;
Συνοψίζοντας, η πολιτική του Πανεπιστημίου, που καταλήγει να είναι η πολιτική του κυβερνητικού μηχανισμού, αναγκάζει κάποιον νέο να προσπαθήσει να περάσει στο Πανεπιστήμιο Κύπρου με υπερβολικό συναγωνισμό σε περιορισμένα επαγγέλματα, αν δεν τα καταφέρει, να προσπαθήσει να ξενιτευτεί φορτώνοντας το οικονομικό βάρος στην οικογένεια του και στο τέλος αν δεν μπορεί να επωμισθεί το οικονομικό βάρος να ενταχθεί σε κάποιο κολέγιο, καταλήγοντας στο να μην αναγνωρίζεται όσο καλός και αν είναι.
Κι όλα αυτά γιατί;
Η γνώμη μου είναι ότι, οι υπεύθυνοι του Πανεπιστημίου λειτουργούν συμφεροντολογικά και τολμώ να πω δικτατορικά. Για τους ιδίους υπάρχουν πολλά συμφέροντα στο να είναι ένα και μοναδικό το Πανεπιστήμιο στην Κύπρο, με πρώτο και καλύτερο το ότι αυτοί θα έχουν τον πρώτο λόγο στις επιχορηγήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης με αποτέλεσμα αυτοί να παίρνουν την μερίδα του λέοντος. Επίσης, όταν δεν υπάρχει συναγωνισμός, δεν υπάρχει και μέτρο σύγκρισης, άρα ότι κάνουν φαίνεται καλό. Παίζει φυσικά ρόλο και το κύρος που σου δίνει, παραδείγματος χάριν να είσαι ο ένας και μοναδικός αξιοματούχος (παράδειγμα, δεν τους ξέρω προσωπικά τους αξιοματούχους) του μοναδικού Πανεπιστημίου μιας χώρας. Τέλος, τους συμφέρει να ελέγχουν και να προσαρμόζουν την παιδεία στα επίπεδα τους ούτως ώστε αυτοί φαίνονται πάντα οι καλύτεροι και οι πρωτοπόροι και να επισκιάζουν όλους τους άλλους. Με λίγα λόγια, έχουν το προτέρημα να παίζουν μόνοι τους σε άδειο γήπεδο αλλά και να ελέγχουν τις πόρτες ούτως ώστε να μην μπορεί να μπει κανένας άλλος μέσα. Αυτοί παπάες, αυτοί τατάες, στην λαϊκή διάλεκτο.
Στο κάτω, κάτω, με ποια δημοκρατική διαδικασία, μπορούν 5-10 άτομα να αποφασίζουν και να επηρεάζουν ολόκληρες γενιές ανθρώπων και όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα μιας χώρας;
Ποιος έχει αποφασίσει και που είναι γραμμένο το ότι όσοι είναι απόφοιτοι των κολεγίων δεν αξίζουν όσο οι απόφοιτοι του Πανεπιστημίου;
Τα επίπεδα των κολεγίων στην Κύπρο (χωρίς να θέλω να μιλήσω ονομαστικά) είναι πολύ ψηλά, σε σημείο που κάποια κολέγια είναι σκάλες ανώτερα σε πολλά θέματα από το Πανεπιστήμιο. Απλά αναρωτηθείτε, που σπουδάζουν οι περισσότεροι λογιστές, που υπάρχει ο μοναδικός τηλεοπτικός σταθμός που λειτουργεί από φοιτητές και ποιο ίδρυμα έχει διαλέξει η Sun (μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες πληροφορικής με ένα από τα ποιό πολύπλοκα συστήματα Unix, το Solaris, καθώς και η εταιρεία που εφηύρε την γλώσσα Java) για να εγκαταστήσει δικά της συστήματα. Πάντως όχι το Πανεπιστήμιο Κύπρου και ναι είναι τα 3 ποιό δημοφιλή κολέγια του νησιού.
Επίσης αναρωτηθείτε πόσοι επαγγελματίες, σπουδάζουν νυχτερινά και ταυτόχρονα δουλεύουν και προσφέρουν στην βιομηχανία. Πάντως οι περισσότεροι δεν σπουδάζουν στο Πανεπιστήμιο και σίγουρα καταλαβαίνουν και ξέρουν περισσότερα στον κλάδο τους από οποιονδήποτε φοιτητή (με την λογική του ότι εφαρμόζουν ότι σπουδάζουν).
Τα κολέγια στην Κύπρο μπορούν να γίνουν πανεπιστήμια, αυτό είναι δεδομένο και συμφέρει όλους μας.
Υπολογίστε μόνο ότι η κυβέρνηση πληρώνει 37,500,000 ΛΚ περίπου κάθε χρόνο στις επιχορηγήσεις των φοιτητών που σπουδάζουν στην Ελλάδα (25000 περίπου φοιτητές επί 1500 ΛΚ τον χρόνο).
Αυτά τα λεφτά φεύγουν χωρίς επιστροφή από την Κύπρο. Αν αυτοί οι φοιτητές ήταν στο νησί μας, αυτά τα λεφτά θα επενδύονταν στην οικονομία μας με το συμφέρον σε όλους μας και όχι σε μια άλλη χώρα. Απλά μαθηματικά είναι, δεν χρειάζεται να είναι κάποιος λογιστής ή αναλυτής για να τα υπολογίσει και σκεφτείτε ότι δεν συμπεριέλαβα τα υπόλοιπα λεφτά που ξοδεύει κάποιος φοιτητής στην Ελλάδα.
Υπολογίστε επίσης τις επιχειρήσεις που θα τρέφονται από τα ιδιωτικά αυτά πανεπιστήμια. Τα συγκροτήματα διαμερισμάτων, τα μικρά καταστήματα και οι μικρές βιομηχανίες.
Σκεφτείτε τέλος, πόσοι περισσότεροι ξένοι φοιτητές θα έρχονται να επενδύουν τα λεφτά τους σε σπουδές στα ιδιωτικά πανεπιστήμια της Κύπρου. Κοινή λογική είναι, καλύτερα να έρχονται να ξοδεύουν εδώ παρά να φεύγουν να ξοδεύουν αλλού. Μας συμφέρει να κρατάμε τους νέους να σπουδάζουν κοντά μας παρά να τους διώχνουμε να σπουδάζουν έξω.
Γιατί να πρέπει να θυσιάζεται μια ολόκληρη χώρα για τις ιδιοτροπίες μιας ομάδας 5-10 διανοουμένων;
Επειδή ναι, η συμπεριφορά αυτή έχει αντίκτυπο όχι μόνο στην οικονομία αλλά και στον απλό κόσμο της Κύπρου!
Πως μπορεί όμως το Πανεπιστήμιο να επηρεάζει σε τέτοιο βαθμό τους Κυβερνητικούς οργανισμούς;
Πρώτα, πρώτα έχουν δημιουργήσει ένα γκέτο που μόνο αυτοί έχουν λόγο. Έχουν αυτοδιοριστεί σωτήρες της εκπαίδευσης και με την τεχνική του (συνηθισμένη στην Κύπρο) ο συγγενής του συγγενή, ο γνωστός του γνωστού και ο φίλος του φίλου επιβάλλονται παντού. Και όταν νιώθουν να απειλούνται, ξεσηκώνουν τους φοιτητές του Πανεπιστημίου και χύνονται στους δρόμους φωνάζοντας τραγικά συνθήματα και κάνοντας βαρύγδουπες δηλώσεις του στιλ «Μας κλέβουν το ψωμί μας» και «Δεν θα επιτρέψουμε στους άχρηστους να αγοράζουν πτυχία». Κάποιος πρέπει να τους πει ότι άλλο το Πολυτεχνείο και άλλο αυτοί. Στο Πολυτεχνείο είχαν λόγο και επαναστατούσαν, αυτοί δεν έχουν.
Δεν είμαστε όλοι φοιτητές, αλλά ίσως να είναι αύριο τα παιδία μας και σίγουρα οι φοιτητές είναι οι μέλλοντες επαγγελματίες που θα στηρίξουν την οικονομία της χώρας μας.
Αν οι φοιτητές αυτοί δεν έχουν τις ευκαιρίες και την αναγνώριση που χρειάζονται, πως θα αποδώσουν και πώς θα καταλήξουν αξιοπρεπείς και εποικοδομητικοί επαγγελματίες;
Με το να υποστηρίζονται και να προωθούνται οι απόψεις του Πανεπιστημίου Κύπρου, εξαναγκάζουμε ολόκληρες γενιές ταλαντούχων και ικανών ανθρώπων, στην αφάνεια και την υποτίμηση.
Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να θίξω τους φοιτητές του Πανεπιστήμιου. Είναι και ικανοί και ταλαντούχοι και αξίζουν το καλύτερο. Εκείνο που θέλω να θίξω είναι το ότι, στην εκπαίδευση πρέπει να υπάρχουν ίσες ευκαιρίες και όχι δικτατορικοί περιορισμοί.
Η εκπαίδευση ανήκει σε όλους μας, όλοι έχουμε το δικαίωμα να σπουδάσουμε και να αναγνωριστούμε ανάλογα με την αξία μας.
Όσο τα στερεότυπα και οι καρεκλοκένταυροι επηρεάζουν και καταπιέζουν την γενιά μας και τις γενιές που έρχονται, τόσο περισσότερο πρέπει να δυσανασχετούμε και να διαμαρτυρόμαστε για ίση μεταχείριση και ανάλογες ευκαιρίες.
Είμαι αισιόδοξος ότι τα πράγματα θα αλλάξουν στο προσεχές μέλλον.
Ή και πάλι, κάτι θα βρουν να μας κοροϊδεύουν για να διατηρούν τις καρέκλες τους ψηλά και τους ανταγωνιστές στην αφάνεια.