Πολλοί που εσάς θα έσιετε διαβάσει άρθρα μου στην εφημερίδα Πολίτης.
Με τον Πολίτη συνεργάζουμε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο περίπου. Εν μια συνεργασία που εξεκίνησε πολλά απρογραμμάτιστα τζιαι αυθόρμητα. Μια φίλη που τον Πολίτη εδιάβασε κάποια που τα άρθρα μου, αρέσαν της τζιαι επρότεινε μου μια μικρή στήλη στο “Παράθυρο” της Κυριακής.
Ξεκαθαρίζω για πρώτη τζιαι τελευταία φορά, ότι εν επλερώθηκα ούτε σέντ που τον Πολίτη ούτε τζιαι εζήτησα λεφτά. Ότι έγραφα, έγραφα το επειδή εγούσταρα τζιαι για κανένα άλλο λόγο.
Εδώ και 80 περίπου εβδομάδες, γράφω ένα μικρό άρθρο, γύρω στες 500 λέξεις, για να δημοσιευτεί στον Πολίτη της Κυριακής. Το ίδιο άρθρο δημοσιεύκεται τζιαι στο μπλόγκ μου παράλληλα.
Στες αρχές ήμουν ενθουσιασμένος τζιαι κάθε εβδομάδα επροσπαθούσα να γράψω κάτι καλύτερο. Με τον τζιαιρό όμως, άρκεψα να στερεύκω, εν ήξερα τι να γράψω τζιαι αρκετές φορές έγραφα το πρώτο πράμα που μου εκατέβαινε για να παραδώσω κάτι.
Σιγά, σιγά άρκεψα να αρκώ να στείλω άρθρο τζιαι έστελλα το τελευταία στιγμή. Έτσι εταλαιπωρούσα τους συντάκτες τζιαι γενικά όσους εβουρούσαν να κανονίσουν την έκδοση της Κυριακής.
Τα πιο πάνω όμως ήταν τα τελευταία μου προβλήματα. Υπήρχαν άλλα πράματα που με ενοχλούσαν παραπάνω.
Εκατέληξα που μπλόγκερ να γίνω “δημοσιογράφος”. Έγραφα κάτι για την εφημερίδα τζιαι μετά για το μπλόγκ μου. Αντί να εν η εφημερίδα ο καθρέφτης του μπλόγκ μου, εγίνηκε το αντίθετο. Το μπλόγκ μου εγίνηκε το αντίγραφο της εφημερίδας.
Η εφημερίδα επίσης, ένιωθα να με περιορίζει σε κάποια πράματα. Οι 450-500 λέξεις το πολλή, εν εμπορούσαν να εκφράσουν ακριβώς τα πράματα που ήθελα να πώ. Όποτε είχα κάτι να πω, ένιωθα ότι έλειφκεν ο τόπος στο χαρτί.
Τέλος, έμαθα να γράφω πάντα επειδή θέλω τζιαι όχι επειδή πρέπει. Μπορεί να κάμω ένα μήνα να γράψω κάτι, αλλά άμα εννα κάτσω να γράψω, εννα φάω ώρα, να το γράψω όπως νιώθω τζιαι όπως θέλω.
Εν εμπορούσα να συνεχίσω έτσι. Απογοήτευκα τον εαυτό μου, νιώθω ότι απογοήτευκα τους ανθρώπους που με εμπιστευτήκαν να γράφω τζιαμέ τζιαι ένιωθα μια αφόρητη πίεση κάθε φορά που έπρεπε να γράψω κάτι.
Ίσως να εν τζιαι ο τρόπος ζωής μου. Δουλεύκω που το πρωί ως την νύχτα τζιαι η δουλεία μου μπαίνει πολλα μες την ζωή μου. Στην δουλεία μου πρέπει να είμαι συνεπής τζιαι είμαι. Τζιαι θελω να είμαι συνεπής σε οτιδήποτε κάμνω στην ζωή μου. Αν δεν εμπορούσα να είμαι συνεπής με την εφημερίδα, έπρεπε να σταματήσω.
Έτσι λοιπόν, που την περασμένη Κυριακή, οι “Ιστορίες της Νέας Λήδρας” στον Πολίτη της Κυριακής, εφτάσαν στο τέλος τους. Ενας κύκλος που έκλεισε.
Εν έχω κανένα παράπονο που την εφημερίδα τζιαι τους ανθρώπους που εσυνεργάστηκα.
Αντιθέτως. Εκέρδισα πάρα πολλά πράματα που πλευράς εμπειρίας. Ανακάλυψα σε ποιό είδος συγγραφής έχω κλήση τζιαι κάποια που τα πράματα που έφκαλα μέσα που τούτη την πίεση, νομίζω εν που τα καλύτερα πράματα που έγραψα ποττέ. Έχω σχεδόν 80 κομμάθκια γραφής για τα οποία είμαι ιδιαίτερα περήφανος (είτε αρέσαν, είτε όχι) τζιαι επραγματοποίησα ένα που τα όνειρα που είχα πάντα. Να γράφω σε εφημερίδα.
Οι συνεργάτες μου ήταν άψογοι τζιαι πραγματικά ευχαριστώ τους για την εμπιστοσύνη που μου εδείξαν τζιαι την ευκαιρία που μου εδώσαν.
Επι της ευκαιρίας, έθελα ειδοποιήσω την πασιά που μου την είπε στο “Σκαλί” μια νύχτα πριν 2 χρόνια ότι αν ετηλεφώνησε στον Πολίτη να τους πεί να μεν ξαναδημοσιεύσουν άρθρο δικό μου, μάλλον εκλάσαν την.
Το ότι σταματώ που τον Πολίτη, εν σημαίνει ότι δεν θα ξαναγράψω σε εφημερίδα. Σημαίνει ότι προς το παρών, δεν μπορώ να το κάμνω. Σε τούτη την περίοδο της ζωής μου, τουλάχιστον. Ίσως πιο μετά να το ξαναδοκιμάσω, κάτω που άλλες συνθήκες. Άμα έχω κάτι να γράψω, που νομίζω ότι μπορεί να δημοσιευτεί, εννα το στέλλω. Αν υπάρχει χώρος τζιαι διάθεση ας το δημοσιεύκουν.
Το μπλόγκ πλέον δεν ονομάζεται νέο Λήδρας. Δεν έσιει καμιά σχέση με το τί ήταν το Ledras.com πριν 6 χρόνια. Εν τζιαιρός λοιπόν να φύει ο διαχωρισμός του νέο τζιαι παλιό Λήδρας. Όσοι δεν έσιετε ιδέα για τί πράμα μιλώ, καλύτερα να μεν μάθετε. Όσοι ξέρετε για τι πράμα μιλώ, καταλαβαίνετε ακριβώς γιατί το λαλώ.
Ξεκινά ένας καινούργιος κύκλος για το μπλόγκ τζιαι γενικά για την ζωή μου. Αποφάσισα να συγκεντρωθώ στα πράματα που με ευχαριστούν τζιαι να σκαρτάρω τα πράματα που με πιέζουν τζιαι που με εκνευρίζουν. Ως πάρατζει.
Tags: Ιστορίες της Νέας Λήδρας