“Εσείς οι νέοι, εν έσιετε ιδανικά. Εν γιαυτό που επουλήθηκε η μισή Κύπρος στους Τούρκους. Έτσι όπως πάμε εννα την πουλήσετε ούλλη.”
Τούτη εν μια κουβέντα που ακούω συχνά που άτομα στην ηλικία των γονίων μου. Η γενία του πενήντα, η γενία του εξήντα, η γενία που έζησε τον πόλεμο, η γενία που εδυσκολεύτηκε.
Η γενία που μας ανάγιωσε.
Το ότι οι νέοι εν σήμερα εν έχουν ιδανικά, εν μια πολλά αόριστη κουβέντα.
Η λέξη ιδανικό, όπως την καταλαβαίνουν οι παλίες γενίες, εν μια κατασκευασμένη λέξη που προσδιορίζει οικουμενικούς, γενικευμένους τζιαι κοινωνικούς στόχους. Τα ιδανικά τούτα, εν άυλα, οπόταν δεν μπορείς να τα δείς ούτε μπόρεις να τα αντιληφθείς στην ολότητα τους.
Απλά εδημιούργησεν τα κάποιος, λαλούν σου ότι υπάρχουν τζιαι εσύ πρέπει τυφλά να πιστέψεις τζιαι να αφιερώσεις την ζωή σου να τα προωθάς τζιαι να τα υποστηρίζεις.
Η πατρίδα για παράδειγμα. Ακόμα σιειρόττερο παράδειγμα, η θρησκεία.
Τούτα εν τα δύο βασικά “ιδανικά” που εδημιουργήσαν οι προηγούμενες γενίες τζιαι απαιτούν που εμάς να προσαρμόσουμε την ζωή μας ανάλογα με τις απαιτήσεις των εν λόγω “ιδανικών”.
Απο ανέκαθεν, στις κοινωνίες των ανθρώπων, υπάρχουν μεγάλες μερίδες ανθρώπων που δεν έχουν άποψη, ούτε στόχους. Οι πλείστοι που τούτους τους ανθρώπους, απλά επαναλαμβάνουν τζιαι μεταφέρουν στην γενία τους, αξίες τζιαι ιδέες που επαραλάβαν έτοιμες.
Δηλαδή, πράματα που εκληρονομήσαν που τες προηγούμενες γενίες τζιαι ποττέ εν εμπήκαν στον κόπο να αμφισβητήσουν. Απλά βολεύκουνται να τα αναπαράγουν τζιαι να διατηρούν το κατεστημένο.
Υπάρχουν όμως, όπως υπήρχαν πάντα τζιαι έτσι τζιαι στην γενία μου, άνθρωποι προοδευτικοί.
Άνθρωποι, που έχουν άποψη, γνώμη, που θέλουν, προσπαθούν τζιαι μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση σε διάφορους τομείς της κοινωνίας μας.
Τούτοι οι άνθρωποι, οι προοδευτικοί, αποκλείεται να μάχονται για τους ίδιους στόχους (ή αν θέλετε “ιδανικά”) με τις προηγούμενες γενίες.
Αν υπάρχει άνθρωπος σήμερα που υποστηρίζει ότι εν προοδευτικός τζιαι την ίδια ώρα προβάλλει τζιαι προωθεί ηθικές αξίες τζιαι πρότυπα του στύλ “Κύπρος, Ελλήνων, Χριστιανών” τότε εν πολλά βαθκία γελασμένος.
Η γενία μου, έσιει απίστευτα ικανούς ανθρώπους.
Έξυπνους, μορφωμένους, ευαίσθητους, φιλειρηνικούς, ακτιβιστές, προοδευτικούς.
Εν οι άνθρωποι που οργανώνουν εκδηλώσεις όπως εν το αντιφασιστικό φεστιβάλ τζιαι το Critical Mass. Που σύρνουν μπανάνες στους αστυνομικούς τζιαι κάμνουν οργανώσεις όπως εν το AlertCY.
Που νοικιάζουν λιώμενα τζιαι κάμνουν τα δικοινοτικά καφενεία, όπως ήταν το Gardash.
Μπορεί όχι όλοι, αλλά πολλοί που την γενία μου εν μασούν το παραμύθι ότι υπάρχει ένας ξένος δάκτυλος που θέλει την Κύπρο να παρακμάζει. Εν οι ίδιοι που αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα στην Κύπρο έννεν το Κυπριακό.
Το πρόβλημα στην Κύπρο, εν οι άνθρωποι που θέλουν το Κυπριακό να παραμένει πρόβλημα.
Εν απαράδεκτο, απο μέρους της προηγούμενης γενίας να περιμένει που την γενία μου να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα, που εδημιουργήσε η ίδια, με τους ίδιους λανθασμένους τρόπους που εχρησιμοποιήσε τζείνη.
Η γενία μου εβαρέθηκε τον πόλεμο τζιαι μπορεί να θωρεί μπροστά, πάνω που τα συρματοπλέγματα τζιαι τες γραμμές.
Η γενία μου εν έσιει τα “ιδανικά” σας, αλλά τουλάχιστον έσιει καθαρές, αυθεντικές αξίες.
Γιαυτό τζιαι έσιει πιθανότητες να κλείσει τες φάλιες που άνοιξε η γενία σας.