Εβόλεψεν πολλά που επέθανεν ο γέρος. Ήβραν ευκαιρία ούλλοι να φκαίννουν στα κανάλια να λάσσουν. Ούλλοι εξέραν τον τζαι ήταν πολλά καλός άνθρωπος τζαι έν’ κρίμα που επέθανε, τζαι η παρακαταθήκη του έτσι, τζαι η κληρονομιά του άλλοσπως.
Είνταλως ήταν κρίμα που επέθανε; Ήταν 94 χρονών. Τον τζαιρό που εγεννήθηκε, η Ιαπωνία είσιεν αυτοκράτορα τζαι τα έργα εν είχαν ήχο. Εν έπρεπε να πεθάνει κάποτε;
Το ότι ούλλοι εσυμπεριφέρουνταν σάννα τζαι επέθανε κανένα κοπελλούι 20 χρονών έν’ κομμάτι του παιγνιδιού. Αρέσκει μας το δράμαν αφού. Τζείνο που έμεινα με το στόμα ανοιχτό όμως έν’ ότι όσοι εμιλούσαν για τον Κληρίδη εμιλούσαν για μια περίοδο που το 1960 ως το 2003. Σάννα τζαι μετά που το 2003 ο Κληρίδης δεν υπήρξε, ή μάλλον δεν είσιεν γνώμη, φωνή.
Ο Κληρίδης, τάχα ενώ για ούλλα τα θέματα ήταν διορατικός τζαι εμπορούσε να αντιλαμβάνεται τες καταστάσεις με έναν προφητικό τρόπο, στο θέμα του Κυπριακού επί καιρώ σχεδίου Ανάν ήταν απλά ένας συναισθηματικός γέρος που επαράβλεπε τα καταστροφικά στοιχεία της συγκεκριμένης λύσης, τυφλωμένος που τον πόθο του να λυθεί το πρόβλημα. Τούτα έννεν λόγια δικά μου, εν λόγια που ειπωθήκαν που πολιτικούς του τόπου, που ανήκαν τζαι στην ίδια παράταξη μαζί του.
Οι πλείστοι, όμως, απέφυγαν επιμελώς να μιλήσουν για το σχέδιο Ανάν τζαι για την στάση του Κληρίδη. Που την μια εν μπορείς να θεοποιείς κάποιον τζαι να τον παρουσιάζεις ως αψεγάδιαστο τζαι αλάνθαστο, ίσως τον μόνο Κύπριο πολιτικό τούτης της κλάσης, τζαι που την άλλη να πρέπει να δικαιολογείς την στάση του στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας του τόπου, που ήταν αντίθετη με την πλειοψηφία του κόσμου. Καλύτερα να μεν το αναφέρεις, να συμπεριφερθείς σάννα τζαι εν εσυνέβηκε ποττέ.
Προσωπικά, εδιαφώνησα σε πολλά με τον Κληρίδη. Εν μπορώ να ξεχάσω τους S300 τζαι τζείνα τα «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω» την νύχτα των εκλογών του ‘98.
Μεγαλώνοντας, θκιαβάζοντας τζαι αξιολογώντας τα δεδομένα γυρό μου εκατάλαβα ότι ο Κληρίδης ήταν ο μοναδικός πολιτικός που είσιεν πραγματική αντίληψη της πολυπλοκότητας του κυπριακού προβλήματος. Ήταν ο μόνος που είσιεν πραγματική διάθεση να το λύσει τζαι ο μόνος που έκαμε τες απαραίτητες κινήσεις για να μας φέρει μπροστά που τες ευθύνες μας.
Τζιαμαί, στην πιο σημαντική απόφαση, που έπρεπε να τον εμπιστευτούμε, που έπρεπε να πούμε τζαι να καταλάβουμε όσα λαλούμε σήμερα μετά που επέθανε, ερίξαμε τον. Είπαμεν «πού ξέρει σιόρ ο γέρος» τζαι εκάμαμεν του ΑΚΕΛ μας.
Όπως επανέλαβε τζαι ο ίδιος όμως, «η εμπειρία έν’ μια χτενιά που όταν την αποκτήσεις δεν έσιεις πλέον μαλλιά». Κάτι μου λαλεί ότι την ημέρα που έννα καταλάβουμε ξεκάθαρα το δίκαιο που είσιεν την περίοδο του δημοψηφίσματος θα είμαστεν εντελώς κκέληες.