Μετά που μια συζήτηση στο μπλόγκ του Έλατου Χελιδονιού, ο παππούς ο Aceras ερώτησε με γιατί γράφω, γιατί έχω τούτη την ανάγκη να εκφράζουμε δημόσια.
Εκατάλαβα ότι η απάντηση μου εννα εν μεγάλη, τζιαι καλύτερα να την γράψω στο μπλόγκ μου παρά σε ένα κόμμεντ άλλου μπλόγκ.
Η αλήθκεια εν ότι ασχολούμαι με διάφορα πράματα που πολλά μιτσής. Πάντα εδίαβαζα ότι έππεφτε στα σίερκα μου τζιαι πάντα έθελα να μαθαίνω καινούργια πράματα τζιαι να εξερευνώ τον κόσμο γυρώ μου.
Στην ηλικία που οι παραπάνω μας διαμορφώνουμε την βάση της προσωπικότητας μας τζιαι ξεκινούμε να δημιουργούμε ή να κληρονομούμε τις απόψεις μας, στην εφηβεία δηλαδή, άρκεψα να αμφισβητώ τον κόσμο. Τον θεό, τα σχολεία, την μουσική, την τηλεόραση, σχεδόν τα πάντα. Ούλλα όσα εθεωρούσα στερεότυπα τζιαι δωτά, άρκεψα να τα σκέφτουμε τζιαι να τα ψάχνω.
Εκατέληξα λοιπόν, λλίο μετά τον στρατό, να διαμορφώσω μια κοσμοθεωρία την οποία μέχρι τότε εθεωρούσα διαφορετική, απροσάρμοστη, αταίριαστη. Τζιαι γιαυτό ως τότε απέφευγα να την μοιράζουμε, να την εκφράζω με τον υπόλοιπο κόσμο.
Απλά ελαλούσα, ξέρεις ρε Joshoua είσαι διαφορετικός, απλά εν ταιριάζεις με τον υπόλοιπο κόσμο. Ούλλα όσα θωρείς γυρώ σου, εν αποδεκτά τζιαι έτσι τα θέλει ο κόσμος, εσύ απλά εδιάλεξες να θωρείς τον κόσμο διαφορετικά.
Ομολογώ ότι, επέρασα χρόνια ολόκληρα μόνος μου. Συναισθηματικά τζιαι ψυχολογικά μόνος μου, να ψάχνω τζιαι μιλώ με τον εαυτό μου. Απλά ο κόσμος που με επεριτριγύριζε εν εμπορούσε να με καταλάβει. ;Oσους φίλους ή φιλενάδες τζιαι να είχα, εκατάλαβα ότι ήταν τζιαμέ σωματικά τζιαι μόνο.
Μιαν μέρα όπως επερπατούσα το μονοπάτι της ζωής μου τζιαι επεριχάριζα, αγνοώντας το τι εγίνετουν γυρώ μου τζιαι προσπαθώντας να προσαρμοστώ στον κόσμο που εν εκαταλάβαινα, έδωκα με τα μούτρα μέσα σε μια λάντα με πιλά. Εσηκώθηκα τζιαι εκατάλαβα ότι πρέπει να ξεκινήσω να δημιουργώ τον κόσμο όπως τον φαντάζουμε.
Άρκεψα να διεκδικώ την ζωή μου. Εν έσιει πολλή τζιαιρό. Γύρω στα 2 χρόνια.
Άρκεψα να κάμνω τα πράματα που ονειρεύκουμουν πάντα. Να μεν λαλώ ότι κάτι εν γίνεται, ούλλα μπορούν να γινούν άμα το θέλουμε.
Το σημαντικότερο εν ότι, άρκεψα να λαλώ την γνώμη μου χωρίς να σκέφτουμε ότι εν θα αρέσει στον άλλο. Χωρίς να την διαμορφώνω με τρόπο που να του φανεί όμορφη τζιαι αποδεκτή. Άρκεψα να μεν σιωπώ τζιαμέ που εσιωπούσαν οι άλλοι τζιαι να μεν δέχουμε οτιδήποτε εν εταίρκαζε στην λογική μου. Έκαμα την κοσμοθεωρία μου, πράξη, τρόπο ζωής τζιαι όχι αναλαμπές στην συμπεριφορά μου ανα διαστήματα.
Όσο εμιλούσα, τόσους παραπάνω έβρισκα που να καταλαβαίνουν τι έλαλουσα. Τόσους παραπάνω έβρισκα που να εδέχουνταν τα πράματα που του ελάλουν, τόσους παραπάνω έβρισκα που εταράσσαν που την καρέκλα τους τζιαι αποφασίζαν να δουν την ζωή που την σκοπιά μου. Πολλοί, αρνούνταν καν να δουν την αλήθκεια τζιαι την λογική τζιαι απλά επροτιμούσαν να ζιούν μες το μικρό τους παράδεισο.
Εκατάλαβα σε κάποια στιγμή, ότι ο κόσμος ούλλος εν γεμάτος δωτά στερεότυπα. Τζιαι ότι υπάρχει ένας αόρατος δάκτυλος που προσπαθεί να μας πείσει ότι τούτο που ζούμε εν σωστό τζιαι καλό τζιαι ότι εν μπορεί να γίνει καλύτερο.
Άλλαξα.
Τζιαμέ που ελαλούσα «Καλά ρε μαλάκα. Μόνο εγώ θωρώ τούτο το πράμα; Μόνο εγώ καταλάβω ότι μας περιπαίζουν;» άρκεψα να λαλώ «Αν δεν το πεις ρε Joshoua, μόνο εσύ εννα το καταλαβαίνεις. Εν θα ανακαλύψεις ποττέ κάποιον που να το θωρεί όπως εσένα τζιαι ούτε θα κάμεις κάποιον ποττέ να το δει όπως εσένα».
Αποφάσισα ότι ο κόσμος δεν είναι «ανήμερο θεριό, που όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω».
Αποφάσισα ότι πρέπει πλέον να βάλλω την ζωή τζιαι την λογική τζιαι την αλήθκεια μπροστά που τα μάθκια του άλλου, γιατί μόνο έτσι εννα μπορέσει να την δει.
Τζιαι που τζείνη την μέρα, ανακάλυψα ότι σαν εμένα έσιει πολλούς. Απλά πρέπει να το καταλάβουμε ότι εν είμαστε μόνοι μας τζιαι ότι εν που εμάς που εξαρτάτε να κρατήσουμε τούτον τον πελλόκοσμο σε κάποια λογική.
Χωρίς να λαλώ ότι η δική μου λογική εν ποιο σωστή. Σίουρα όμως, εν ποιο σωστή που τούντο παναύρι που ζούμε κάθε μέρα.
Γιατί έχω ανάγκη να τα λαλώ δημόσια;
Πρώτα γιατί θέλω να θωρώ ότι έσιει τζιάλλους που σκέφτουνται σαν εμένα. Που θωρούν τα λάθη τζιαι θέλουν να αλλάξει τούτη η κατάσταση.
Ύστερα γιατί θέλω να κάμω τζίνους που εν τα θωρούν όπως τα θωρώ εγώ, να έρτουν για μια στιγμή στα μάθκια μου τζιαι να καταλάβουν την ζωή όπως την καταλαβαίνω εγώ.
Απλά εν θέλω πλέον να δέχουμαι ότι έτσι εν η ζωή τζιαι εν αλλάσει.
Η ζωή αλλάσει μέσα που τον καθένα μας, ξεκινά που μέσα μας. Τζιαι εν ευθύνη ούλλων μας να βοηθούμε ο ένας τον άλλο, να μιλούμε ο ένας στον άλλο.
Εν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς τούτη την ανάγκη που έχω. Εν κάτι σαν την μυρωθκία του δάσους, λλίο μετά την βροσίη του Μάη. Αννοίουν τα ρουθούνια σου τζιαι το στόμα σου γελά χωρίς να το ελέγχεις. Γεμώνεις χαρά, ευχαρίστηση, ικανοποίηση. Μπορείς να εξηγήσεις το συναίσθημα; Έχω το ανάγκη τούτο το συναίσθημα.
Στο κάτω, κάτω..είμαι τζιαι εγώ ένας φοιτσιασμένος άνθρωπος όπως ούλλοι μας. Θέλω να ξέρω αν έσιει τζιαι άλλους σαν εμένα. Που φοούνται τούντην κοινωνία που βουρά τζιαι μάσιετε να μας φάει. Αν θα μας φάει, αν δεν καταφέρουμε να αντιδράσουμε, τουλάχιστον εννα ξέρω ότι είχα παρέα. Ο θάνατος εν ποιο γλυτζίης έτσι, ελάλεν η στετέ μου.
Ούλλοι είμαστε βουττημένοι μες το βούρκο, απλά κάποιοι που μας θωρούν τ’ αστέρκα. Αν έσιει τζιάλλους σαν εμένα, θέλω να τους ξέρω.
Ελπίζω να με καταλαβαίνεις παππού Acera..