Αυτή η θλίψη που νιώθω καιρό τώρα μέσα στα σωθικά μου.
Θλίψη, απογοήτευση, θυμός.
Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω πια.
Δεν με νοιάζει.
Βαρέθηκα να προσπαθώ να ανακαλύψω λογική στις πράξεις των ανθρώπων.
Κι όμως, αν άφηνα την λογική να σκεπάσει την μεγάλη μου καρδία, δεν θα βύθιζα μήνες ολόκληρους τις μέρες μου στην λύπη.
Θα έσπαζα με γυμνά χέρια το γυάλινο μου κλουβί και θα γλίτωνα έστω και ένα μικρό κομμάτι της κατασπαραγμένης μου ζωής.
Αυτής που σου χάρισα με κλειστά τα μάτια και εσύ την μου την πέταξες μισή και χρησιμοποιημένη, με την πρώτη ευκαιρία.
Έστω..
Τουλάχιστον τώρα ξέρω.
Ξέρω πως υπάρχουν κάποιοι που απλά φοβούνται να αφήσουν τα μάτια κλειστά όταν αγαπάνε.
Δεν βαριέσαι, όλα είναι δρόμος.
Έχω τραβήξει την γραμμή στον μαύρο δρόμο που περπατώ τόσα χρόνια.
Μην ανησυχείς για μένα.
«Από δω και πάνω στου γλεντιού το σαματά,
με ένα αστείο σάλτο ανεβαίνω.
Από δω και πάνω πεινασμένη μου καρδιά,
με χαρά και δάκρυα σε χορταίνω.
Από δω και πάνω δε ρωτάω άλλο πια
τι ζητώ που πάω και ποιος να ‘μαι.
Από δω και πάνω σταματώ τις προσευχές,
από δω και πάνω δε φοβάμαι.»
😉