Διερωτώμαι πολλές φορές αν αντιλαμβάνεται ο κόσμος γυρώ μου τι ζούμε. Τι θωρούμε κάθε μέρα που τες τηλεοράσεις. Πως συμπεριφέρουνται οι αρμόδιοι τζιαι οι αρχές της δημοκρατίας.
Άρκεψα να ντρέπουμαι για το πως εκαταντήσαμε σαν άνθρωποι. Για το πως καταλήγουμε άπραχτοι μάρτυρες, τριτοκοσμικών καταστάσεων. Καταστάσεων τζιαι συμπεριφορών, απολυταρχικών κυβερνήσεων του περασμένου αιώνα.
Μια κοινωνία που ελέγχετε υπόγεια, που διεφθαρμένους μπάτσους τζιαι πολιτικούς.
Κάθε φορά, γίνεται τζιαι κάτι πιο παράλογο. Εμείς σταθερά στον καναπέ μας, τζοιμισμένοι, καρτερούμε να τελειώσουν τα νέα πέρκι δείξει καμία τιτσίρα ή κανένα ριάλιτι, να περάσει η ώρα.
Προχτές έδειχναν μας, ζωντανά, το ρεζίλεμα τζιαι τον απόλυτο ξεπεσμό της Κυπριακής κοινωνίας.
Μπάτσοι, να ανοίουν σπίθκια, όπως τα εκκαθαριστικά αποσπάσματα των SS, τζιαι να συλλαμβάνουν μετανάστες (παράνομους τζιαι νόμιμους) τζιαι να τους τραβολοούν μες τες κλούβες σάννα τζιαι ήταν χτηνά. Αν ήταν κατσέλλες, είσιεν να φκεί έστω τζιαι ένα πλάσμα να διαμαρτυρηθεί. Έστω τζιαι ένας Περδίκης (για το φαίνεσθε) είσιεν να φκεί τζιαι να πει ότι εν έπρεπε να φερτούμε έτσι των κατσέλλων.
Τούτοι που ετραβολοούσαν όμως, εν αλλοδαποί. Εν μαύροι έννε; Εμείς οι Κυπραίοι οι λευκοί!
Που ακόμα εν εχωνέψαμε ότι για τον υπόλοιπο κόσμο, είμαστε τζιαι εμείς Αράπιες. Νομίζουμε ότι είμαστε άσπροι, σιονάτοι όπως τους Σουηδούς.
Κάμνουμε ντοκιμαντέρ, κλαμουρισμένα, για τον απόδημο Ελληνισμό τζιαι τους μετανάστες μας στην Αυστραλία τζιαι στην Αμερική. Τζιαι δώστου κλάμα, τζιαι ο Καζαντζίδης που πίσω να τραουδά "Κλέφτρα ξενιτιά, τα παλικάρια κλέβεις".
Νομίζουμε ότι μόνο εμείς, οι Έλληνες, ενίωσαμε τον πόνο της ξενιτιάς. Το τι σημαίνει να αφήνεις τον τόπο σου, την οικογένεια σου, το σπίτι που εμεγάλωσες τζιαι να πάεις σε μια ξένη χώρα. Να δουλεύκεις όπως το μουλάρι ούλλη μέρα τζιαι να κάμνεις ούλλα όσα οι ημεδαποί εν καταδέχονται να κάμουν. Να πιάνεις πέντε μπακκίρες τζιαι να λαλείς "Ευχαριστώ μάστρε".
Είμαστε ρατσιστές. Τζιαι είμαστε οι σιειρόττεροι ρατσιστές, επειδή εν το παραδεχόυμαστε. Λειτουργούμε με την λογική του "Εγώ εν είμαι ρατσιστής, εν τζείνοι που εν μαύροι".
Πρέπει να καταλάβουμε ότι τούτα τα πλάσματα έννεν δαμέ για να μας σπάσουν τα νεύρα μας. Έννεν δαμέ επειδή γουστάρουν τες φάτσες μας, ούτε επειδή τους αρέσκει η βραχονησίδα μας παραπάνω που την χώρα τους. Έννεν δαμέ επειδή είμαστε η καλύτερη χώρα του κόσμου. Έννεν δαμέ για να μας φαν τες δουλείες μας, για να μας κάμουν κακό, για να καταλάβουν το νησί τζιαι να μας θκίωξουν.
Εν δαμέ που ανάγκη. Θέλουν να δουλέψουν για να επιβιώσουν. Σε αντίθεση με τους πλείστους Κυπράιους που θέλουν να κάθουνται τζιαι να τους πλερώνουν.
Εν έχουν καμία διαφορά που τους Κυπραίους της Αγγλίας το ’74 τζιαι που τους Έλληνες της Αμερικής το ’30. Οι λύσεις υπάρχουν. Εν πιο εύκολο όμως για τους αρμόδιους, να μας πασάρουν τους αλλοδαπούς σαν εχθρούς τζιαι μια κάθε τόσο να τους δέρνουν τζιαι να τους συλλαμβάνουν.
Όπως τον μάστρο που έσιει προβλήματα τζιαι κάθε λλίο τζιαιρό ταπανίαζει τον μιτσί που του καθαρίζει το σπίτι.
Έπρεπε να ντρέπουμαστε σαν κοινωνία που εκαταντήσαμε έτσι. Να σιερούμαστε να θωρούμε ανυπεράσπιστες μάνες τζιαι εργάτες να τους συμπεριφέρουνται σάννα τζιαι εν ζώα.
Απορώ πως τζοιμάστε τες νύχτες μετά που τούτο που εκάμετε. Απορώ γενικά..
Tags: αλλοδαποί, Ιστορίες της Νέας Λήδρας, καζαντζίδης, ξενιτιά