Έχω κόψει το τσιγάρο, είπα, εδώ και ένα μήνα.
Κάποτε, ανάβω κανένα για να κάνω παρέα σε φίλους. Δικαιολογία φυσικά, μπορώ να το αποφύγω, ίσως όμως να μην θέλω.
Ο πόνος στην αριστερή μου ωμοπλάτη δεν λέει να ησυχάσει. Νόμιζα ότι ήταν το τσιγάρο, φαίνεται ότι δεν είναι όμως.
Οι γιατροί λένε ότι είμαι καλά, νέος, με δυνατούς πνεύμονες και σε άριστη φυσική κατάσταση.
Έκανα και ακτινογραφίες, τελικά χωρίς το κρέας που μας περιβάλλει απο την μέρα που γεννιόμαστε, δεν είμαστε παρά ένα σακούλι κόκαλα..
Όλοι πεθαίνουν κάποτε. Με κάποιο τρόπο. Τις περισσότερες φορές χωρίς να το θέλουν, χωρίς να το περιμένουν.
Οι επιστήμονες δεν κατάφεραν ακόμα να περιορίσουν τους λόγους και να βρουν τις λύσεις.
Μας ρώτησαν αν θέλουμε να ζούμε για πάντα;
Περπατώ σε ένα μονοπάτι με διάφορους τρελούς, με κουστούμια και παράξενα μαλλιά. Οι μισοί, θέλουν να μου πουλήσουν μίξερ, σερβιέτες, προτηγανησμένες πατάτες και αλείμματα για το ψωμί μου, σε λογικές τιμές.
Οι υπόλοιποι, με προειδοποιούν για τους κίνδυνους, την υπερκατανάλωση, το AIDS, την παχυσαρκία, την χοληστερόλη και τα τριγλυκερίδια.
Όλοι δίκαιο έχουν, μου φαίνεται..
Η μαλακία, είναι ότι όλοι είναι ντυμένοι το ίδιο και δεν μπορώ να καταλήξω σε συμπεράσματα.
Να φάω το πολύχρωμο χάμπουργκερ με το δωράκι ή να ξεκινήσω Pilates με προσωπικό γυμναστή για να αποκτήσω ποθητούς κοιλιακούς και σμιλεμένη μέση;
Λες να έχουμε και εμείς ημερομηνία λήξης και να μην το έχουμε καταλάβει ακόμα;
Μπορεί να μην φαίνεται ή να είναι κάπου που να μην φαίνεται.
Ο σύνδεσμος καταναλωτών τι κάνει;
Αν θα φάμε ο ένας τον άλλο στο τέλος, να μην αρρωστήσουμε κιόλας.
Ο πόνος στην αριστερή μου ωμοπλάτη δεν λέει να σταματήσει.
Υποψιάζομαι ότι η καρδία μου με βαρέθηκε και προσπαθεί να το σκάσει απο την πίσω πόρτα..